บทที่ 1 ฝันเหมือนไม่ฝัน

ความเคียดแค้นที่ฝังแน่นในอกของบุลลาระเบิดออกมาทันทีเมื่อวิภากลับมาที่คุ้มเคียงดาวในฐานะผู้จัดการมรดกทั้งหมดของตระกูลเอื้อการย์ วิภาประกาศขายบ้านคุ้มเคียงดาวเมื่อบุลลาไม่ยอมออกจากบ้าน

“เธอไม่มีสิทธิ์ในบ้านหลังนี้แล้วนะบุลลา คุณรมหายไปจากบ้าน คุณพ่อคุณแม่ก็ตายไปหมด เธอไม่ใช่คนสำคัญของบ้านอีกต่อไป ออกไปจากคุ้มเคียงดาวซะ”

ถึงเวลาที่วิภาต้องแข็งกระด้างกับหญิงสาวลูกครึ่งไทยพม่าผู้นี้ บุลลาเข้ามาทำงานในคุ้มเคียงดาวเพียงไม่กี่วันหล่อนก็ทำให้มโนรมสามีของวิภาหลงใหลด้วยเสน่ห์ยาแฝดโดยที่วิภาและทุกคนในบ้านไม่มีใครสามารถเตือนมโนรมได้สักคนแม้แต่โรจน์กับโมรี พ่อแม่ของเขา

มโนรมลุ่มหลงบุลลา เชื่อฟังคำพูดของหล่อนทุกอย่าง บุลลากำจัดวิภาออกจากบ้านอย่างง่ายดายเพียงแค่ใส่ยาพิษในอาหารให้เฟื่องฟ้ากิน สาวใช้ที่จงรักภักดีต่อบุลลาจบชีวิตลงอย่างทรมานแต่เฟื่องฟ้าจะบอกใครได้ว่าบุลลาเป็นคนฆ่าหล่อนและโยนความผิดให้วิภา นอกจากดวงวิญญาณของหล่อนที่พยายามบอกกับโมรีเท่านั้น

“แม่เลี้ยง คุณวิภาบ่ได้ฆ่าข้าเจ้านะเจ้า คุณบุลลาเป็นคนวางยาในอาหาร เธอใส่ร้ายคุณวิภาเจ้า แม่เลี้ยงช่วยคุณวิภาด้วยนะเจ้า”

โมรีตกใจตื่นกลางดึก ภาพเฟื่องฟ้าร่ำไห้อยู่ปลายเตียงนอนชัดเจนราวกับเฟื่องฟ้ามาหาหล่อนจริงๆ แต่นั่นไม่สำคัญเท่ากับคำพูดของวิญญาณเฟื่องฟ้า

“คุณคะ ตื่นค่ะ ตื่น” หล่อนเขย่าสามีโดยไม่เกรงใจว่าจะปลุกเขาให้ลุกขึ้นกลางดึก โรจน์ลืมตามองหน้าภรรยาแล้วยันตัวลุกนั่ง

“มีอะไร ฝันร้ายรึไง”

“ไม่ใช่ฝันร้ายค่ะมันเหมือนไม่ได้ฝัน เมื่อกี้เฟื่องฟ้ามาบอกฉันว่าคนที่ฆ่าเฟื่องฟ้าไม่ใช่วิภาแต่เป็นบุลลา”

“หา..” โรจน์หายง่วงเป็นปลิดทิ้ง เขาจ้องหน้าภรรยาเขม็ง

“มันจะเป็นจริงรึเปล่าคะ ฉันคิดมากไปรึเปล่าถึงฝันอย่างนี้”

โมรีเลื่อนตัวลงจากที่นอนเดินไปนั่งเก้าอี้ปลายเตียง ความฝันเมื่อครู่เป็นความจริงหรือไม่หล่อนยังไม่มั่นใจ สาวใช้ที่เข้ามาทำงานพร้อมบุลลาถูกวางยาเสียชีวิต วิภาถูกใส่ร้ายว่าเป็นคนฆ่าเฟื่องฟ้า มโนรมโกรธมากไล่วิภาออกจากบ้านโดยไม่ฟังคำคัดค้านของพ่อกับแม่

วิภาไม่ยอมออกจากบ้านและต้องการพิสูจน์ตัวเองว่าไม่ได้ฆ่าเฟื่องฟ้าแต่บุลลาขู่จะฆ่ามุกตาภาหากวิภาไม่ยอมเลิกกับมโนรม ความเสียใจไม่เท่าความเจ็บแค้นที่สามีหลงใหลสาวใช้ในบ้านจนยกระดับขึ้นมาเป็นภรรยาน้อยและเชื่อคำพูดของบุลลาทุกอย่าง วิภาจำใจพาลูกสาวออกมาจากคุ้มเคียงดาวแต่หล่อนไม่ยอมหย่าขาดจากมโนรมไม่ว่าบุลลาจะขู่อย่างไรก็ตาม

โรจน์กับโมรีเห็นด้วยที่วิภาไม่หย่าและยื่นคำขาดกับมโนรมว่าจะไม่ยกทรัพย์สมบัติทุกชิ้นให้ถ้าเขาหย่ากับวิภา

“คงคิดมากนั่นแหละนอนเถอะพรุ่งนี้เราไปบ้านคุณวิภพ คุณเล่าความฝันให้คุณวิภพกับคุณกัลยาฟังก็แล้วกันบางทีสองคนนั่นอาจสบายใจบ้าง”

โรจน์ตอบไม่ได้ว่าเชื่อความฝันของภรรยาหรือไม่แต่เท่าที่โมรีเล่าให้เขาฟังหล่อนค่อนข้างมั่นใจว่าบุลลาคือคนฆ่าเฟื่องฟ้า หากเป็นเช่นนั้นจริงบุลลาต้องรับกรรมของหล่อนแต่จะเมื่อไหร่ละ เขาถอนใจแล้วล้มตัวลงนอนกว่าจะข่มตาหลับเกือบค่อนรุ่งซึ่งโมรีก็เช่นกัน

บุลลาทำตัวเป็นคุณนายของคุ้มเคียงดาว ชี้นิ้วสั่งคนรับใช้อย่างไม่เกรงใจโรจน์และโมรี หล่อนไม่นับถือพ่อแม่ของมโนรมด้วยซ้ำไป ความเกลียดชังที่ทุกคนในคุ้มมีให้หล่อนจึงเพิ่มขึ้นทุกวันแต่ไม่ว่าใครขัดคำสั่งของหล่อนจะถูกลงโทษทันทีไม่มีใครอยากรับใช้บุลลาแต่พวกเขาต้องทำเพื่อจะได้อยู่ในบ้านหลังใหญ่ต่อไป

“นังน้อย ฉันบอกให้แกไปเอาผ้าฉันซักหูหนวกรึไง ซักให้สะอาดด้วย นังสร้อยมานวดขาให้ฉันแล้วก็ชงชามาด้วยเดี๋ยวพี่รมตื่นตั้งโต๊ะไว้รอฉันจะกินข้าวกับผัวฉัน”

น้อยกับสร้อยทำตามโดยไม่ปริปาก บางครั้งทั้งสองถูกจิกผมตบหน้า บางหนบุลลาขว้างด้วยของใกล้มือแม้คนรับใช้ผู้ชายก็ไม่กล้าตอบโต้หล่อน หากใครกล้าขัดคำสั่งหรือโต้เถียงเพียงคำเดียว มโนรมทำโทษด้วยการตบหน้าอย่างป่าเถื่อน โรจน์และโมรีทนต่อไปไม่ไหวจึงเรียกบุลลากับมโนรมมาที่ห้องรับแขก

“คุณพ่อคุณแม่เรียกผมกับบุลลามาทำไมครับมีอะไรเหรอครับ”

มโนรมเอ่ยอย่างติดรำคาญ เขาสนใจงานในสวนลิ้นจี่ สวนลำไยน้อยลง บุลลาทำให้เขาไม่อยากอยู่ห่างจากหล่อน

“เรียกมาเพื่อจะบอกแกน่ะสิ บุลลาด้วย ถ้าเธอยังจิกใช้คนในบ้านโดยไม่เกรงใจฉันอีกพวกเธอย้ายออกไปจากบ้านนี้ วันนี้ได้ยิ่งดีเจ้ารม พานางบำเรอของแกไปอยู่ที่อื่น”

“คุณแม่”

มโนรมจ้องหน้าแม่ ตกใจกับคำพูดที่แม่ไม่เคยพูดให้เขาแบบนี้ บุลลาโกรธจนระงับอารมณ์ไว้ไม่อยู่ หล่อนลุกพรวดจ้องหน้าโมรีแล้วหันมาที่โรจน์ด้วยสายตาเกรี้ยวกราด

“คุณแม่ว่าบุลลาเป็นนางบำเรอได้ยังไง บุลลาเป็นเมียพี่รมเป็นลูกสะใภ้คนเดียวของคุณแม่นะคะ”