ตอนที่ 9 กลั่นแกล้ง

ทั้งวันเธอเอาแต่นอนอุดอู้อยู่ในห้องนอนส่วนตัว โดยมีแม่สามีคอยแวะเวียนมาดูอาการ ถ้าภายในอีก 2-3 วันเธอหายดีแล้วท่านจะสอนเธอทำอาหาร ไปเป็นลูกมือเพื่อฝึกเอาไว้มัดใจสามี ปาลินคิดแล้วนึกขบขัน สามีของเธอเหมือนผู้ชายคนอื่นเสียเมื่อไร นอกจากจะไม่กินขนมฝีมือเธอแล้วนั้นคงเททิ้ง และตบท้ายด้วยความพูดเสียดแทงใจนั่นแหละ

คำวันนี้เธอไม่ต้องลงไปทานข้าวร่วมโต๊ะอาหารกับครอบครัวของสามี เนื่องจากคุณแม่บอกว่าจะให้คนรับใช้เอาขึ้นมาเสิร์ฟท่านให้เหตุผลว่าคนป่วยอยู่ไม่ควรเดินเหินขึ้นลงบันไดบ้านที่สูงชันบ่อย กลัวว่าจะเกิดเหตุเหมือนเมื่อเช้าอีก

ซึ่งแผลข้างขมับนี่ก็มาจากการฟุบล้มแบบไม่ทันตั้งรับนั่นเอง สามีใจดำยังนั่งมองไม่คิดเข้ามาช่วยเหลือด้วยซ้ำถ้าแม่ของเขาไม่บอก

ปาลินพยายามไม่คิดถึงอีกคนจึงหางานอดิเรกทำ อย่างเช่น ค้นหาเจอหนังสือเกี่ยวกับวิทยาศาสตร์ในลิ้นชักของคุณพระเอก เธอจึงหยิบขึ้นมาอ่านอย่างถือวิสาสะ...แค่หนังสือวิทย์ธรรมดา คงไม่มีปัญหาอะไรหรอก

ทางด้านวศินที่กลับมาจากทำงานเหนื่อย ๆ จัดการถอดชุดสูทตัวนอกวางพาดพนักเก้าอี้ หย่อนตัวนั่งลงพร้อมรับประทานอาหารครั้นอยู่พร้อมหน้าพร้อมตา สามคนพ่อ แม่ และลูกชาย

"นางกิมเล้ง แกแบ่งอาหารไว้ให้หนูกชหรือยัง" คุณหญิงของบ้านทรงอินทร์ทรเอ่ยถามคนใช้ที่ยืนคอยบริการความสะดวกแก่เจ้านาย

"ไม่ได้เก็บไว้ค่ะคุณหญิง ดิฉันลืม...." คนถูกเรียกถามส่ายหน้าเป็นพัลวัน เปลือกตาเหี่ยวย่นกระพริบระรัว

แท้จริงแม่นมกิมเล้งโป้ปด เพราะไม่ถูกโขลกกับกชมลตั้งแต่ไหนแต่ไร

"ฉันสั่งแกแล้วไม่ใช่หรือไง ไปเอาจานมาแบ่งอาหารไว้เดี๋ยวนี้เลย" นางกิมเล้งไม่อาจขัดคำสั่งเจ้านายได้ จึงยอมเดินไปเอาจานที่ห้องครัวมาเพื่อตักอาหารบนโต๊ะแบ่งเอาไว้

พักนี้เป็นอะไรกันนัก สั่งอะไรใครไปก็ไม่เคยได้ดั่งใจเลย!

"มีอะไรเหรอครับคุณแม่" วศินฟังมาตั้งนานแล้วแต่ไม่สามารถจับใจความได้

"หนูกชไม่สบายแม่เลยบอกนางกิมเล้งแบ่งอาหารไว้ให้หนูกชเอาไปกินบนห้องน่ะสิ แต่นางกิมเล้งมันดันลืม!" ได้ทีวรันธรจึงฟ้องลูกชายชุดใหญ่ คิดว่าเขาต้องเข้าข้างภรรยา

"มันมากไปหรือเปล่าครับ แค่ป่วยนะไม่ได้เป็นง่อย ทำไมต้องประเคนนั่นนี่ให้เธอขนาดนั้นด้วย ถ้ามันลำบากนักก็ไล่เธอกลับไปอยู่บ้านตัวเองเถอะ"

"..." อาหารบนโต๊ะกล่อยไปเลยทันที วศินรวบเก็บช้อนส้อมแม้ยังทานอาหารไม่อิ่ม พลางผุดตัวลุกก่อนจะหยิบเสื้อสูทที่พาดอยู่ออกมาจากวงอาหารอย่างกระฟัดกระเฟียด

เสียงประตูไม้โอ๊คผลักเปิดเสียงดังทำให้หญิงสาวที่กำลังนั่งก่มหน้าอ่านหนังสือเงยขึ้นมามอง พอเห็นว่าเป็นสามีตีทะเบียนหน้าตึงราวกับฉีดโบท็อกมา เธอจึงส่งยิ้มให้

"กลับมาจากทำงานแล้วเหรอคะ เหนื่อยไหม" ปาลินปิดหน้าหนังสือแล้ววางไว้ วาดขาลงเตียง ก่อนทั้งคู่จะหยุดยืนเผชิญหน้ากัน

เธอยืนจ้องตาแป๋ว ทำตัวไร้เดียงสาทั้งที่ธาตุแท้โอบยาพิษ!

"มีอะไรให้กชช่วยไหมคะ"

"มี"

"อะไรเหรอคะเดี๋ยวกชช่วย" เจ้าหล่อนพยายามหาทางผูกมิตรอย่างกะตือรือร้น

เพราะไม่อยากโดนแบบเมื่อคืน และอยากใช้ชีวิตนางร้ายแบบสงบสุข ปล่อยให้เขากับนางเอกตัวจริงมีเวลาสานสัมพันธ์กันต่อจนสมหวัง ถึงเวลานั้นเธออาจจะกลับอีกโลกได้...แม้เป็นเป็นความหวังเสี้ยวเล็ก ๆ

"ช่วยไปให้พ้นหน้าฉันด้วย" ผลักไสไล่ส่งเธอเสร็จเสื้อสูทที่เขาถือก็ถูกเขวี้ยงปาใส่หน้าเจ้าหล่อน ยังโชคดีที่ปาลินมีไหวพริบยกแขนบังหน้าไม่ให้โดนแรงปะทะจนได้รับบาดเจ็บทัน

"จะให้กชไปอยู่ไหนละคะในห้องก็แคบแค่นี้"

ทุกครั้งที่เจอหน้าวศินไม่เคยพูดดีต่อภรรยาคนนี้เลย มีเพียงถ้อยคำผลักไสไล่ส่ง และคำพูดไม่ให้เกียรติที่มักจะพ่นออกมาทำร้ายจิตใจกัน

ไม่รู้กชมลรักพระเอกที่เผอิญจับฉลากบทนี้ได้ยังไง ทั้งคนเขียนบทอย่างปาลินยังคิดว่าเนื้อเรื่องแทบไม่สมเหตุสมผลเลย!

ปาลินทะลุมิติเข้ามาอยู่ในบทนางร้ายแต่กลับเป็นนางร้ายที่โดนกระทำเสียอย่างนั้น

"ไม่ต้องมาทำตัวจุ้นจ้านแบบตอนนี้ไง!"

"คนนอนเตียงเดียวกัน ห้องเดียวกันถ้าเจอหน้ากันไม่คิดจะทักทายกันเลยมันเป็นไปได้เหรอคะ"

"เป็นไปได้สิ แค่ทำตัวเหมือนอยู่ในห้องนี้คนเดียวไงล่ะ"

วศินกำลังจะสื่อถึงเธอที่เหมือนมีอยู่แต่กลับไม่มีตัวตนในสายตาเขา เมื่อคืนเขาทำอะไรไว้บ้าง ปาลินแทบไม่อยากบรรยายออกมาเป็นคำพูด เพราะน่ากระดากอายเกินไป ไหงตื่นขึ้นมาทุกอย่างกลับตาลปัตรแบบนี้

"พี่วศินต้องการแบบนั้นก็ทำไปคนเดียวเถอะค่ะ กชไม่ทำตามหรอก" คร้านหัวชนฝาเสร็จสรรพ ภรรยาจอมจุ่มจึงกระโดดขึ้นไปนอนบนเตียงนุ่มขนาดใหญ่ นอนหันหลังไปอีกฝั่งไม่โต้วาจากับเขาอีก

วศินที่อารมณ์ตั้งแต่ทานอาหารมื้อค่ำไม่อิ่มเป็นทุนเดิมจึงเดินกระทืบเท้าตึง ๆ ไปอาบน้ำอาบท่าเพื่อเข้านอน เพราะพรุ่งนี้มีงานต้องลุยต่ออีกเยอะ

หากคืนนี้ใช่ว่าทุกอย่างจะผ่านพ้นไปด้วยดี หญิงสาวเผลองีบไปไม่กี่ชั่วโมงรู้สึกตัวตื่นมาอีกทีก็พบว่าเจ้าตัวถูกสามีใจดำนอนกินที่ เบียดให้เธอขยับห่างจนจนมุม ก่อนจะตกขอบเตียงกลิ้งตกลงมานอนบนพื้นเย็นเยือกในท้ายที่สุด

"โอ้ย อะไรเนี่ย มันจะมากเกินไปแล้วนะ!" ปาลินผงกหัวขึ้นมาต่ว่าคนจงใจกลั่นแกล้ง หากวศินยังทำตัวไม่รู้ร้อน และนอนบนเตียงคนเดียวอย่างสบายใจเฉิบ จนเธอนึกมั่นไส้

"ไม่ยอมหรอกนะ!" เดิมทีเธอไม่ใช่ประเภทไร้เหตุผล ไม่ชอบถูกเอารัดเอาเปรียบ พอรู้สึกว่ากำลังไม่ได้รับความยุติธรรม ทั้งที่เตียงนอนเตียงนี้เธอมีสิทธิ์ร่วมนอนด้วย

เมื่อลุกยืนขึ้นปากอวบเบะคว่ำด้วยความไม่พอใจยามจ้องไปยังชายหนุ่มตรงหน้า ครุ่นคิดวิธีแก้เผ็ดบางสิ่งได้จึงไม่รอช้าที่จะเอาคืน

แค้นนี้ต้องชำระเดี๋ยวนี้ถึงจะสาสม!

อุก!

ปาลินปล่อยตัวเคว้งกลางอากาศ จนร่างทิ้งลงไปนอนทาบทับแผงอกแกร่ง มิหนำซ้ำยังแย่งผ้าห่มจากอีกฝ่ายมาครองไว้คนเดียว วศินเจ็บทั้งจุกจากน้ำหนักตัวของภรรยาสาว ใบหน้าหล่อเหลานั่นขึ้นสีแดงก่ำ

"เมื่อคืนพี่วศินหลับสบายไหมคะ" หญิงสาวแกล้งถาม แอบหัวเราะเบา ๆ ขณะเดินตามหลังออกมาส่งสามีที่หน้าบ้านตามบทบาทหน้าที่ภรรยา

"เธอจงใจทำใช่ไหม!" วศินตวัดสายตาดุจ้อง ถามกลับอย่างขุ่นเคือง เห็นได้ชัดว่าเขาเองก็ไม่พอใจกับพฤติกรรมร้ายกาจของเธอตั้งแต่ร่วมรับประทานข้าวเช้าด้วยกันแล้วล่ะ อีกฝ่ายนิ่งขรึม นั่งทานข้าวเงียบ ๆ เสร็จก็รีบจะเดินทางไปทำงาน

"เปล่าสักหน่อยกชไม่รู้เรื่อง" อันที่จริงเจ้าหล่อนรู้เห็นทุกอย่าง เพราะหลังจากกระโดดขึ้นไปนอนทับบนอกแกร่ง เธอก็จำต้องอยู่ท่าเดิมแบบนั้นจนรุ่งสาง

"อย่ามาตีหน้าซื่อ!"