ตอนที่ 5 ร่วมหอ

"คืนนี้พี่วศินนอนที่ไหนคะ ออกไปข้างนอกหรือเปล่า" ใจตุ่ม ๆ ต่อม ๆ ภาวนาว่าเขาอาจจะเข้ามาอาบแล้วแล้วออกไปเที่ยวเตร่ข้างนอกเหมือนเคย ในบทนิยายเรื่องนี้วศินเป็นตัวละครที่เต็มที่กับการทำงานในช่วงกลางวัน ส่วนกลางคืนมักจะออกไปเที่ยวเตร่มากกว่าอุดอู้อยู่บ้าน ผู้เขียนบทขึ้นมาเองกับมือคาดการณ์เอาไว้อย่างมั่นใจ

"ถ้าไม่นอนที่ห้องนี้ฉันจะไปนอนที่ไหนได้อีก นี่มันบ้านฉัน"

"พะ พี่ไม่ออกไปเที่ยวอีกเหรอคะ"

"จะออกไปได้ยังไง ในเมื่อคืนนี้คุณแม่กำชับให้ฉันกับเธอปั๊มลูกให้ท่าน!" นึกถึงเรื่องนี้ทีไรวศินเกิดอาการฉุนเฉียวฉับพลัน

เธอเบิกตากว้างตระหนก "อะไรนะคะ คืนนี้เลยเหรอ"

เกิดสิ่งที่คาดฝันเอาไว้มาก หากจำไม่ผิดปาลินไม่ได้เขียนบทให้ตัวร้ายกับพระเอกได้เสียกันสักหน่อย อีกทั้งเพิ่งมาเอะใจ ว่าบททุกอย่างมันเปลี่ยนไปแล้ว ไม่มีอะไรเหมือนเดิมเลย

เกิดอะไรขึ้น?

"จะตกใจอะไร มันเป็นสิ่งที่เธอต้องการไม่ใช่หรือไงถึงอยากแต่งงานกับฉัน"

"เอ่อ..."

"หน้าที่ของเธอคือการเป็นเมียที่ดี ฉะนั้นคืนนี้เธอเตรียมตัวเอาไว้เลย!"

นี่ไม่ใช่คำสั่ง หรือคำขอร้อง แต่เป็นการบังคับ ปาลินนั่งนิ่งตัวแข็งทื่อ พยายามหาทางออกเพื่อหลีกเลี่ยงหน้าที่ภรรยาที่นี่ในค่ำนี้คืน หากความกดดันส่งผลให้เธอคิดอะไรไม่ออก นอกจากรอรับชะตากรรมแค่คิดก็สยอง

เงาของร่างชายสูงใหญ่ทาบทับลงมาใกล้ขึ้นเรื่อย ๆ ปาลินหรี่ตามองย่างหวาดหวั่น มือจิกลงผ้าปูเตียงเมื่อเขาผลักเธอให้นอนราบขณะขาสองข้างตั้งฉาก

"จะถอดเองหรือให้ฉันถอด"

"กะ กชไม่ถอด" เธอคร้านเสียงสั่น หัวใจเต้นโครมคราม

"งั้นฉันถอดให้เอง" ไม่รอช้ามือหนาเลิกกระโปรงชุดนอนลายลูกไม้ขึ้นไปกองไว้ที่เนินอก แขนข้างหนึ่งค้ำยันกายเอาไว้ขณะโน้มตัวเข้ามาใกล้ ลมหายใจผ่าวร้อนเป่ารดลำคอระหงอีกครั้งจนปาลินขนลุกซู่ ประท้วงเสียงหลง

"อ้ะ พะ พี่วศินคะ อย่า..."

วศินไม่ฟัง เพิกเฉยต่อท่าทีปฏิเสธ ไม่เชื่อว่าเธอไม่ปรารถนาในตัวเขา ที่ผ่านมาเธออยากครอบครองเขามากแค่ไหนเขารู้ จมูกโด่งเคลื่อนผ่านลำคอ ก่อนจะซุกไซร้บริเวณลาดไหล่ และไหปลาร้าได้รูปสวย ชายหนุ่มสูดกลิ่นหอมจากน้ำหอมพีชอย่างกระหาย จนลากต่ำมาถึงสะดือ ปาลินสะดุ้งอีกครั้งยามลิ้นแกร่งแลบออกมาเลียวนรอบ ๆ วงสะดือ

"อ๊ะ พี่วศิน มันเย็น" เขาเลียจุดอ่อนไหวที่สุดบนตัวเธอจนเปียกชุ่ม ทำเอาเสียงหวานเผลอคราง ร่างกายสั่นเทาด้วยความเสียวสยิว

"ชอบก็บอก เดาไว้ไม่มีผิดยังไงเธอก็อยากได้ฉันจนตัวสั่นเหมือนกัน" ปรามาสกันจบ วศินก็เลื่อยตัวขึ้นมาประกบปากจูบ ดูดดึงกลีบปากอวบสีระเรื่องแรง ๆ ลิ้นสากอุ่นชื้นชอนไชเข้าไปยังโพรงปาก ตวัดลากเลียตามซี่ฟันขาวอย่างกระหาย ปาลินแทบหยุดหายใจ

"อื้อ!" พอเธอใกล้ขาดอากาศหายใจ ฝ่ายวศินที่รับรู้จึงยอมผละห่าง หยาดน้ำลายหยาดเยิ้มที่ติดตรงมุมปากถูกเขาลากลิ้นเลียไม่หลงเหลือ

"ถ้าเธอไม่ยอมถอด ฉันจะถอดเอง" เขาไม่ฟังแม้แต่คำยินยอม หลังจากเอ่ยบอกก็จัดการปลดตะขอเสื้อใน ดึงชุดนอนกระโปรงลอดหว่างขา แล้วโยนทุกสิ่งทิ้งไปไว้ปลายเตียงทันที

ปาลิตาประหม่าไม่น้อยเมื่อบนตัวหลงเหลือเพียงกางเกงในตัวจิ๋ว ยอดอกสีหวานถูกแววตาดุจเสือร้ายจ้องจะกิน เพียงไม่นานก็เป็นไปตามที่คิด คุณพระเอกก้มีหน้าลงมาใกล้ พร้อมใช้ปากครอบครองมัน

"อ้าา" เธอแอ่นอกขึ้นสู้รับยามเขาตวัดเลีย ไม่อาจต้านทานการเล้าโลมที่ช่ำชองไหว ความอุ่นร้อนของปากหยักช่างโหดร้าย อยู่ไม่สุข

"อืม!" วศินส่งเสียงคำรามในลำคอ ดูดดุนเม็ดทับทิมแรง ๆ อย่างมันเขี้ยว เกิดเสียวจ๊วบอันหยาบโลนดังสะท้อนห้องสี่เหลี่ยม ปาลินอยากมุดหน้าหนีจากที่นี่เต็มทน

"พะ พอเถอะค่ะ อ๊า"

ปากพูดปฏิเสธแต่กายกลับแอ่นรับสัมผัสเร่า ๆ

ฝ่ามือหนาบีบเคล้นเต้าอวบอิ่มสองข้างอย่างเมามันจนผิวขาวเนียนของเธอเกิดริ้วแดง ขณะเดียวกันเธอทั้งเจ็บทั้งเสียวซ่าน

"พร้อมหรือยัง" คราวนี้ไม่เพียงแค่ถาม ปากหยักงับเข้าบริเวณลำคอ กัดดึงจาบจ้วงแรง ๆ ฝังรอยรักสีแดงก่ำเอาไว้

"หยุดค่ะ พอเถอะ" ปาลินกำลังไม่ไหวหากมากไปกว่านี้คงเลยเถิด สติกำลังเตลิดใกล้จะยับยั้งใจไม่ได้

เธอเห็นมุมปากคุณพระเอกเพียงเสี้ยววิมือข้างที่ว่างก็เลื่อนไปจับส่วนเนินนุ่มนิ่ม แม้สัมผัสผ่านกางเกงชั้นยังทำให้ปาลินจั๊กจี้ไม่น้อย