ตอนที่ 2 เสแสร้ง

มุมปากยกยิ้มเล็กน้อยเมื่อคลิกเม้าส์ไปเช็คยอดวิวซึ่งพุ่งสูงถึง 5 แสนวิวภายในเวลา 2 เดือน ไม่ผิดหวังเลยที่เลือกจะสร้างผลงานในแนวที่ไม่ถนัด ส่วนใหญ่เธอชอบแต่งนิยายแนวรักวัยรุ่น วัยใสมากกว่า เรื่องนี้จึงเป็นเรื่องแรกที่ลองแนวดราม่า และกระแสที่ตีกลับก็ถือว่าใช้ได้เลยทีเดียว

ปาลินเป็นเด็กกำพร้าเติบโตมาจากบ้านเด็กกำพร้าในกรุงเทพฯ. ถูกส่งเสียให้เรียนหนังสือจนจบมัธยมปลาย ก่อนเธอจะออกมาจากบ้านที่มากไปด้วยความทรงจำ เธอทำงานเป็นเด็กเสิร์ฟตามร้านอาหาร ทำพาร์ทไทม์ที่ร้านสะดวกซื้อใกล้หอพักเพื่อหาเงินส่งตัวเองเรียนมหา'ลัยตั้งแต่ปีหนึ่ง

ปัจจุบันเธอเรียนจบแล้วเป็นที่เรียบร้อยด้วยดีกรีสาขาคณะเอกภาษาจีน ขณะนี้เธอกำลังรอการติดต่อกลับจากบริษัทจีนแห่งหนึ่งที่ได้ไปกรอกใบสมัครงานเอาไว้เมื่อหลายวันก่อน ปาลินไม่ปล่อยให้ตัวเองเสียเวลาไปเปล่า ๆ จึงหันกลับมาเอาดีทางสายอาชีพนักเขียนฟรีแลนซ์ที่เคยต้องหยุดทำไปเพราะช่วงเรียนมีภาระต้องแบกรับเยอะ

ทว่ายามนี้เวลาเธอมีเหลือเฟือ ทั้งคิดถึงนักอ่านบางกลุ่มที่รอการกลับมาของเธอ นิยายเรื่อง 'รอยรักวิวาร์ร้าว' จึงถูกนำมารีไรท์ ปรับเปลี่ยนเนื้อหาอะไรใหม่ก่อนเผยแพร่สู่สาธารณะ นักเขียนนามปากกา 'เลิศเลอ' ซึ่งมียอดผู้ติดตามเกือบหนึ่งพันคนบนแอพพลิเคชั่นสีเขียว นั่นเป็นนามสมมุติของ 'ปาลิน จิตงาม'

เผยแพร่ตอนจบไปไม่นานยอดคอมเมนต์ก็เด้งขึ้นมาแจ้งเตือนบนจออย่างถล่มทลาย

ปาลินดีใจที่วันนี้มีนักอ่านอ่านผลงานเธอมากกว่าปกติถึงสองเท่า ฝ่ามือบางข้างขวาที่จับเมาส์สั่นเทาขณะเลื่อนอ่านคอมเมนต์ที่เป็นเอกฉันท์

คอมเมนต์ : ไม่คิดว่าจะจบได้ห่วยแตกแบบนี้ ไร้ความสมเหตุสมผลที่สุด ถ้าแต่งได้กระจอกขนาดนี้อย่าทำอาชีพนักเขียนเลยดีกว่า

คอมเมนต์ : ใช้สมองเหรอคิดพล็อต น้ำเน่าไม่พอยังโคตรทุเรศ แท้จริงตัวร้ายต่างหากน่าสงสาร ลองย้อนกลับไปจุดเริ่มต้นนะครับคุณนักเขียน ตัวร้ายมีเหตุผลที่ต้องร้าย แล้วมันสมควรแล้วหรือที่คุณแต่งให้ตัวร้ายมีชีวิตหดหู่แม้กระทั่งตอนเธอตาย คุณลองไปเป็นตัวร้ายในเรื่องดูไหม?

คอมเมนต์ : จบได้สิ้นคิดมากที่ฉันตามมาถึงสองเดือนก็เพราะคาดหวังผลงานคุณ ขอเลิกติดตามนะคะ

คอมเมนต์ : โคตรห่วยเลย ไปตายซะอีนักเขียน

คอมเมนต์ : กูอยากให้อีนักเขียนคนนี้ได้ลองมีชีวิตแบบตัวร้ายดูบ้าง มันจะได้รู้ว่าตัวร้ายรู้สึกยังไง

คอมเมนต์ : นั่นแน่ใจนะว่าพระเอก เหี้ยพอ ๆ กับคนเขียน เหมาะสมกับคนเขียนบทดีนะ

คอมเมนต์ : อัพเดทนิยายวันละตอนว่าช้าไม่มืออาชีพมากพอแล้วนะ ตอนจบยิ่งทำให้กูรู้สึกว่าไม่ควรเสียเวลารอเสพผลงานของมึง ไปตายซะเถอะ ไม่อินตอนจบและความรักของพระเอกห่าไรทั้งนั้น!

"เอ๊ะ! ทำไมทุกคนถึงดูถูกฉันขนาดนี้ กว่าจะแต่งนิยายได้แต่ละเรื่องมันก็ไม่ใช่เรื่องง่ายเลยนะ แถมฉันก็เริ่มจากความชอบอ่าน เป็นนักอ่านมาก่อนพล็อตทุกเรื่องก็วนลูปแบบนี้นี่นาทำไมต้องอินถึงขั้นสาปส่งกันไปตายด้วย!" ปาลินบ่นอุบกดปิดหน้าจอคอมพิวเตอร์ แล้วผลุนผลันลุกขึ้นจากเก้าอี้ด้วยความไม่สบอารมณ์

เมื่อก่อนเธอชอบอ่านคอมเมนต์จากนักอ่านที่น่ารักมาก แต่ตอนนี้ทุกอย่างไม่เป็นดั่งที่คิด จากคำชื่นชมจากทุกคนกลับแปรเปลี่ยนเปฌนคำด่าทอหยาบคาย เข้าใจว่าบางคนอาจจะอิน หากอินจัดเกินไปหรือเปล่าถึงพาลมาต่อว่าคนแต่ง ติเพื่อก่อเธอรับได้ แต่ที่อ่านคอมเมนต์มาตั้งแต่ต้นจงใจวิจารณ์กันมากกว่า

"ไม่อ่านมันแล้ว!" เธอถอนหายใจเมื่อเหลือบมองนาฬิกาข้างผนังห้องจึงรู้ว่าขณะนี้เป็นเวลาเที่ยงคืน จึงปิดเครื่องใช้ไฟฟ้าทุกอย่างในห้อง และเลิกสนใจงานเพื่อเข้านอน เมื่อปาลินเข้าสู่ห้วงนิทรา แสงสว่างวาบปริศนาได้ปรากฏขึ้นบริเวณหน้าระเบียงห้องสาดกระทบเข้ามายังเตียงนอน โดยที่หญิงสาวบนเตียงไม่รู้สึกตัว