ตอนที่ 10 ไม่เห็นใจ

แน่นอนว่าเขาในสายตาเขาเต็มไปด้วยความอคติต่อเธอ

ไม่นานเสียงเคาะประตูหน้าห้องก็ดังขึ้นสองถึงสามครั้ง วศินเอี้ยวตัวมองก่อนส่งเสียงอนุญาต ภรรยาสาวสอดตัวเข้ามาภายในห้อง ก่อนจะปิดมันลงอย่างเบามือ สีหน้าแสดงความประหม่าไม่น้อย

"พี่วศินทำอะไรอยู่คะ" ปาลินลอบมองเขาอย่างกล้า ๆ กลัว ๆ ขณะยืนประจันหน้ากัน

"เธอมีอะไรก็ว่ามา"

ใจร้อนเสียจริง ปาลินแอบบ่นในใจ

"พี่วศินไม่ไปงานเลี้ยงเหรอคะ น่าสนุกนะ"

เขายืนมองล้วงถุงกางเกงวางท่ามาดขรึมยามตอบปัด "ไม่ไป น่าเบื่อ..."

หน้าที่ของปาลินคือการทำให้คุณพระเอกยอมไปงานเลี้ยงให้ไปเจอนางเอกของเรื่อง ฉะนั้นเธอจึงไม่หยุดเซ้าซี้

"พี่วศินควรไปนะคะ"

"ทำไม เธอมีอะไรกันแน่!" หัวคิ้วเข้มขมวดมุ่น เริ่มหวุดหวิดเพราะอีกคนพูดไม่รู้เรื่องยังจะซักไซ้กันอีก งานเลี้ยงของพวกผู้ดีไม่ได้น่าตื่นเต้น หรือสนุกแต่อย่างใด ออกจะน่าเบื่อด้วยซ้ำ เพราะเหล่าคุณชาย คุณนายที่ไปร่วมงานต่างต้องการไปโอ้อวดฐานะลาภยศเสียส่วนใหญ่

"พี่ไม่อยากไปเจอใครเหรอคะ" เธอถามเสียงอ้อมแอ้ม ตากลมกระพริบรอคำตอบ

"ใครที่ว่าหมายถึงอะไร จะหาเรื่องมาทะเลาะกันให้ได้เลยใช่ไหม!" วศินเอ็ดอุบ รู้ทันว่าภรรยาสาวหมายถึงใคร

'ทีเรื่องแบบนี้ฉลาดนัก' เธอคิดในใจคนเดียว แต่แก้ตัวออกไปอีกแบบ

"ใช่ค่ะ กชหมายถึงอัยรา คนรักของพี่ไงคะ เป็นยังไงบ้าง ความสัมพันธ์คืบหน้าหรือเปล่า"

เหมือนกำลังถูกเยาะเย้ย และเหยียบใจกันซึ่ง ๆ หน้าส่งผลให้วศินไม่พอใจ ปรี่ตรงเข้ามากระชากเรียวแขนเล็กอย่างแรง จนเธอหน้าเหยเก ร่างปลิวกระแทกเข้ากับแผงอกแกร่ง

"อย่ามาล้ำเส้นกัน ฉันจะทำอะไรยังไง หรือจะรักจะชอบใครก็ไม่ใช่เรื่องที่เธอจะต้องเข้ามายุ่งเกี่ยว"

หญิงสาวกัดปากตัวเองจนเลือดซิบ รู้สึกถึงความเจ็บจากแรงบีบที่ข้อมือ คนไม่ถูกรักมันเป็นแบบนี้นี่เองไม่ว่าจะพูดอะไรก็ดูจุ้นจ้านไปหมด คุณพระเอกคงรักอัยรามากถึงได้ออกตัวปกป้องทุกครั้งที่เธอพูดถึง

"กชแค่อยากให้ทั้งสองไปเจอกันเท่านั้นเอง"

"อย่าเสแสร้งทำตัวเป็นภรรยาที่ใจกว้างหน่อยเลย แท้จริงเธอมันร้ายยิ่งกว่านั้น พูดอย่างกับไม่ทุกข์ร้อนเวลาฉันไปยุ่งกับคนอื่น ทั้งที่เธอมักจะตามติดฉัน ไปราวีคนที่เข้าหาฉันมาตลอด!"

"อย่าเสแสร้งทำตัวเป็นภรรยาที่ใจกว้างหน่อยเลย แท้จริงเธอมันร้ายยิ่งกว่านั้น พูดอย่างกับไม่ทุกข์ร้อนเวลาฉันไปยุ่งกับคนอื่น ทั้งที่เธอมักจะตามติดฉัน ไปราวีคนที่เข้าหาฉันมาตลอด!"

บริภาษว่าร้ายจนพอใจ วศินจึงยอมสะบัดมือออกปล่อยแขนภรรยาสาว ปาลินบีบนวดข้อมือที่รู้สึกเจ็บปวดราวกับกระดูกจะแตกหักเสียให้ได้ ความประสงค์ของเธอไม่ใช่จะเข้ามาหาเรื่อง เพียงต้องการให้พระนางเจอกัน และถึงจุดจบนิยายเรื่องนี้สักที

"ไม่ใช่แบบนั้นเลยนะคะ"

"ไปให้พ้นหน้าฉันซะ" คนตัวโตยกมือชี้นิ้วไล่ประกอบคำพูดที่ตวาดดังลั่น ดวงตาคมคู่นั้นมืดดำจนปาลินขนลุก ไม่ทันแก้ต่างเธอก็ถูกดันหลังออกไปจากห้อง ก่อนประตูห้องทำงานจะปิดดังปึง

ค่ำคืนนี้สองสามีภรรยาเข้านอนโดยไร้บทสนทนาต่อกัน ต่างคนต่างนอนตะแคงข้างหันหน้าเข้ามุม ปาลินรู้สึกอึดอัดที่อีกฝ่ายทำเหมือนเธอไม่มีตัวตน อีกทั้งคิดว่าเขายังโกรธเรื่องเมื่อครู่ในห้องทำงานนั่น

"กชขอโทษนะคะถ้าทำให้พี่วศินไม่พอใจ" การไม่สร้างศัตรูเพิ่มเป็นสิ่งที่ปาลินควรทำ

วศินกำลังข่มตาหลับก็หูผึ่งทันใดครั้นได้ยินคำขอโทษจากปากหญิงสาวซึ่งเหลือเชื่อจนเขาไม่คิดว่าจะได้ยิน กชมลเคยขอโทษใครเสียเมื่อไรหยิ่งยโสถือตนเหนือคนอื่นเสมอ

"ไม่ต้องพูด หุบปากแล้วนอนซะ"

พอโดนตัดบทเสียงหวานกำลังเอ่ยจึงค่อย ๆ กลืนหายเข้าลำคอ...ขอโทษไปคงไม่มีประโยชน์สินะ

วันต่อมาก่อนเวลาเที่ยงวันคุณแม่เชื้อเชิญเธอมาทำขนมด้วยกันที่ห้องครัว เพราะกลัวว่าอยู่บ้านไม่มีอะไรทำจะเบื่อ แถมอยากถ่ายทอดสูตรลับขนมไทยที่ท่านคิดค้นขึ้นมาเอง ซึ่งเป็นขนมชั้นดอกอัญชัน นางกิมเล้งที่ยืนเกะกะขวางทางคอยแต่จะจับผิดสะใภ้ใหญ่ของบ้านก็ถูกไล่ให้ออกไป บัดนี้ภายในห้องครัวจึงหลงเหลือแค่คุณแม่กับเธอ

"คุณแม่คะ แบบนี้ได้ไหมคะ"

"รูปร่างอาจจะไม่ตรงแบบมากแต่ฝึกทำแรก ๆ ได้ขนาดนี้ถือว่าใช้ได้เลยนะ"

"กว่าจะทำออกมาสวยกชคงต้องฝึกฝีมืออักเยอะแน่เลยค่ะ แล้วแบบนี้ขนมที่ทำมาเยอะแยะจะทานยังไงให้หมดล่ะคะ"

"ไม่ต้องห่วงจ้ะ...แม่จะให้หนูกชเอาไปฝากตาวศินกับคุณคชาที่บริษัท อีกส่วนหนึ่งก็เอาไปแจกจ่ายให้สำนักงาน..."

"กะ กชเหรอคะต้องเอาไปให้"

"ใช่จ้ะ ถือว่าเป็นการไปเปิดตัวด้วยเลย" วรันธรอยากให้ลูกสะใภ้ไปแสดงตัวอย่างเป็นทางการว่าเป็นภรรยาอย่างถูกต้องตามกฎหมายที่บริษัท ไปทำความรู้จักกับผู้ใหญ่ที่นั่นเอาไว้เพราะภายภาคหน้าจะต้องร่วมงานกันบ่อยขึ้น