ตอนที่ 11 ไม่เห็นใจ

"คุณแม่ไปเองจะดีกว่านะคะ" ถ้าจะให้เธอไปมีหวังโดนคุณพระเอกมองในแง่ร้ายอีกแน่ ขนาดเรื่องเมื่อคืนจนถึงตอนนี้เขายังไม่หายโกรธเธอเลย

"แม่ไม่ไปหรอก หนูกชไปน่ะดีแล้ว เราต้องเข้าหาผู้ใหญ่นะลูก"

หญิงสาวแสดงสีหน้าลำบากใจ ชั่งคิดนานเพราะไม่กล้าปฏิเสธ จนกระทั่งวรันธรเปลี่ยนเรื่อง "ไม่ต้องทำขนมแล้วจ้ะ หนูกชไปแต่งตัวเตรียมไปบริษัทเถอะนะ เดี๋ยวให้คนขับรถไปส่ง"

เธอจะทำอะไรได้ในเมื่อคุณแม่ของคุณสามีจัดแจงให้หมดูแล้ว "ค่ะคุณแม่"

ขณะนี้เธอเดินทางมาถึงบริษัททรงอินทร์ทรที่ตั้งอยู่กลางย่านความเจริญ เป็นบริษัทเกี่ยวกับการส่งออกอาหารสำเร็จรูปรายใหญ่ในประเทศแล้วเรียบร้อย เพราะคุณแม่สามีเคลียร์ทุกอย่างให้จึงสามารถฝ่าเข้ามาภายในบริษัทได้ไม่ยาก และเหมือนพนักงานบางคนจะรู้จักเธออยู่บ้างถึงมองกันแล้วซุบซิบนินทา หากเรื่องที่คุยกันดังมาเข้าหู

ปาลินรับรู้ได้ว่าไม่ใช่เรื่องดีแน่นอน สายตาบางคนมองมายังเธอคล้ายด่าทอกันในใจ บางมองเขม่น เธอไม่สามารถอยู่ตรงนี้ได้นาน

รีบสาวเท้าตามพนักงานนำทางท่านหนึ่งไปทันที พอขึ้นลิฟท์สำหรับผู้บริหารจนถึงห้องทำงานห้องหนึ่ง พนักงานคนดังกล่าวก็ขอตัวไปทำงาน ปาลินยืนนิ่งในอ้้อมแขนกอดกระชับตะกร้าขนมแน่น ชั่วอึดใจก็เลือกทีาจะเปิดเข้าไปข้างใน

"พี่วศินคะ" เธอถอนหายใจโล่งอกเห็นผู้บริหารหนุ่มยังนั่งก้มหน้าทำงานอยู่หลังโต๊ะทำงาน ก่อนจะปิดประตูอย่างเบามือ เดินตรงมาหาสามี

"เธอมาที่นี่ได้ยังไง!" มือหนาทิ้งปากกาด้ามทองทันทีครั้นเงยหน้าขึ้นมาเห็นหน้าภรรยาจอมจุ้นปรากฏอยู่ ดูเหมือนเขาจะตกใจที่พบเธอ

"คุณแม่ให้เอาขนมมาฝากพี่กับคุณพ่อค่ะ"

"เอามาแล้วก็รีบกลับไป"

"กชเพิ่งมาถึงนะคะ ทำไมต้องรีบไล่ด้วย ขอพักหน่อยไม่ได้เหรอ" กว่าจะเดินทางจากบ้านมาถึงบริษัทใช้เวลาครึ่งชั่วโมงเชียว

"ทำไมมาไม่บอก ฉันยุ่งงานอยู่"

"กชไม่ได้อยากมานักหรอกถ้าคุณแม่ไม่บอก" เธอเองก็จนใจเช่นกัน แต่ท่าทีร้อนรนจนเก็บทรงไม่อยู่ของคุณพระเอกทำให้เธอเริ่มสงสัย

"รีบกลับไปเลยฉันให้เวลาเธอแค่ห้านาที"

ไม่มีใครแจ้งเขาก่อนเลยว่ากชมลจะมาเยือนบริษัทจึงไม่ได้เตรียมพร้อมรับมือ ความซวยกำลังมาเยือนในอีกไม่ช้านี้ วศินทั้งหงุดหงิด และหัวเสีย พยายามผลักไสไล่ส่งเธออยู่อย่างนั้น

"กชจะกลับค่ะ แต่ขอนั่งพักก่อนนะ เดี๋ยวกชต้องเอาขนมไปฝากคุณพ่อด้วย"

"ทำไมต้องมาที่นี่ อย่ามาอ้างว่าคุณแม่บอกเธอมาเลย ใจจริงเธอก็คงอยากมา มาแสดงตัวสินะ!"

คิดเองเออเองเก่งเหลือเกิน

"ถ้าอยากคิดแบบนั้นก็คิดไปเถอะค่ะ กชจะแสดงตัวทำไมในเมื่อคนในบริษัทนี้ก็เหมือนจะทราบดีว่ากชกับพี่วศิน เราเป็นอะไรกัน"

วศินกำหมัดแน่นจนแขนสั่น นี่เธอจะไม่ให้อิสระเขาสักทางเลนหรือ?

"พี่วศินขา อัยชงกาแฟมาเสิร์ฟค่ะ..."

ไม่ทันเอ่ยสิ่งใดอีก ใครบางคนก็เปิดประตูเข้ามาพร้อมส่งเสียงแทรกเสียก่อน อัยราชะงักเล็กน้อยเมื่อเห็นพี่สาวของเจ้าตัว พลางเดินตัวสั่น มือที่ถือถ้วยกาแฟก็สั่นคล้ายหวั่นกลัว

ปาลินมองอย่างมึนงง ทบทวนสรรพนามที่หญิงสาวใช้เรียกคุณพระเอก นี่คงเป็นอัยรา นางเอกของเรื่องสินะ ไหงมาอยู่บริษัทนี่ได้

"พอดีเลยพี่กำลังอยากจิบกาแฟ" ใบหน้าคร้ามคมลดความบึ้งตึงทันตา ช่างแตกต่างจากเมื่อครู่

"ไม่รู้อัยจะชงถูกใจพี่วศินหรือเปล่านะ"

"อัยไม่เคยทำให้พี่ผิดหวังอยู่แล้ว"

ชมกันไปชมกันมา ชักไม่แน่ใจแล้วว่าเธอกำลังเป็นก้างขวางคอพวกเขาหรือเปล่า ทำราวกับเธอเป็นแค่อากาศทั้งที่ยืนทนโท่อยู่ตรงหน้าเขาแท้ ๆ

คล้ายอัยราจะนึกขึ้นได้ จึงเอี้ยวหน้ามาทักทาย "สวัสดีค่ะพี่กช สบายดีนะคะ"

"สบายดี พี่ไม่ได้เป็นอะไรสักหน่อย"

คำพูดที่ไม่ได้หยาบคาย หรือเต็มไปด้วยคำด่าทอเฉกเช่นเมื่อก่อนทำให้อัยราแปลกใจ แถมเมื่อหลายวันก่อนพี่สาวคนนี้ยังรักษาตัวอยู่ในโรงพยาบาล เพราะสาเหตุมาจากเจ้าบ่าวหนีพิธีเข้าหอเพื่อมาปลอบใจหล่อนแทน จนฝ่ายเจ้าสาวคิดสั้นฆ่าตัวตาย หากแต่พี่วศินทราบข่าวกลับไม่ได้รู้สึกเดือดร้อน หรือตามไปดูอาการภรรยาตนเองเลยสักนิด โธ่ น่าสงสารนัก

"ดีแล้วค่ะจะได้ไม่เป็นภาระคนอื่นอีก" รอยยิ้มโอบยาพิษปรากฏบนใบหน้าของอัยรา คนพี่หันขวับมองอย่างไม่อยากเชื่อว่าคำพูดแอบแควะจะหลุดจากปากนางเอกที่ได้ฉายานามว่าไร้เดียงสา

"แล้วอัยมาอยู่ที่นี่ได้ยังไง ยังเรียนไม่จบเลยนี่"

"อัยมาฝึกงานน่ะค่ะ อัยเรียนปีสี่จะจบแล้วต่อไปคงได้เข้าไปช่วยบริษัทที่บ้านด้วย อัยมีภาระหน้าที่ต้องรับผิดชอบเยอะแยะเลยค่ะ แล้วพี่กชล่ะคะคิดจะทำอะไรบ้างหรือเปล่า"

"ไม่รู้สิ" ปาลินไม่รู้จะเอายังไงกับชีวิตในร่างของนางร้าย

"รีบ ๆ คิดนะคะ พี่กชเรียนจบมานานแล้ว"

"นั่นมันเรื่องของพี่ อย่ามาคิดแทนพี่!" ความกดดันทางถ้อยคำจากอัยราทำให้ปาลินไม่อาจระงับอารมณ์ได้จนเผลอขึ้นเสียงใส่ ทำเอาอัยรากลัวจนตัวสั่นดวงตาไหวระริกครื้นน้ำสีใส

"อะ อัยแค่ถามเพราะเป็นห่วงเองนะคะ"

"กะ..." คนเป็นพี่กำลังแย้ง ทว่าไม่ทันการ ชายหนุ่มที่นั่งฟังตั้งแต่ต้นก็รีบออกโรงปกป้องน้องสาว

"นั่นสิ ฉันเห็น ได้ยินทั้งหมดอัยแค่ถามตามประสาพี่น้องกัน ทำไมต้องขึ้นเสียงใช้อารมณ์คุยด้วย เลิกทำนิสัยอันธพาลสักทีเถอะกชมล!"

"กชผิดเหรอคะ" เธอเหลือบหางตามองน้องสาวที่เป็นต้นเหตุจนโดนวศินดุ อัยราก้มงุดไม่กล้าเงยสู้หน้าใคร

"ใช่ เธอผิด เธอกำลังทำให้น้องสาวของเธอกลัว เลิกรังแกคนไม่มีทางสู้สักทีเถอะ"

"เท่าที่เห็นอัยราก็ไม่ได้กลัวกชขนาดนั้นเลยนะ" เธอแย้งพร้อมก้าวเข้าไปประชิดตัวน้องสาว ทว่าอัยรารีบเดินถอยหลังหนี ส่งเสียงสะอื้นไห้ออกมา

"ฮึก! พะ พี่กชอย่าทำอะไรอัยเลยนะคะ"

วศินเห็นท่าไม่ดีจึงรุดจากเก้าอี้ เดินอ้อมไปยังหน้าโต๊ะทำงานจุดที่สองสาวยืนอยู่ แล้วผลักตัวภรรยาสาวออก ปัดป้องอัยราสุดฤทธิ์ ส่งผลให้ตะกร้าขนมที่ตั้งใจหอบหิ้วมาด้วยหล่นกระจายเกลื่อนพื้น

"อัยไม่เป็นไรใช่ไหม"

"มะ ไม่ค่ะ" อัยราเอ่ยบอกขณะปากเบะคว่ำจะร้องไห้อยู่รอมร่อ

ปาลินหยันตัวลุกจากพื้นขึ้นได้ เห็นภาพบาดตาบาดใจตรงหน้าจนรับไม่ไหว จึงรีบเก็บตะกร้ากับเศษขนมที่กลายเป็นเพียงของไร้ค่ากลับบ้านไป แบบนี้นี่เองคุณพระเอกถึงพยายามไล่เธอกลับ

พระเอกกับนางเอกเขารักกันมันก็ดีแล้วนี่นา เธอจะได้วาร์ปกลับโลกเดิมสักที เหตุไฉนกลับรู้สึกเศร้าสลดใจแบบนี้ล่ะ