บทที่2.ยายแป้นทอง 2/3

“ยายคร๊าฟ!! ผมไม่ได้เห็นผู้หญิงเป็นแม่พันธุ์นา แค่อยากให้เค้าเห็นความน่ารักของเพื่อนพ้องลูเซียนมันบ้าง...เวลาที่ไอ้พวกนี้หนีไปเที่ยวจะได้มีคนคอยดูแล ยายก็รู้มันซนจะตาย” ชายหนุ่มซุกใบหน้าหลบสายตารู้ทันของคนเป็นยาย เขาพูดอู้ๆ อี้ๆ ตอบ มุมปากได้รูปกระตุกยิ้ม ‘แหมๆ ยายเขานี่หูไวตาไว รู้ทันไปหมด ก็อัญชันนะอึ๋ม!! ซะขนาดนั้นจะปล่อยผ่าน ให้หลุดรอดมือไปได้ยังไง’ ไหนๆ ก็ต้องมาติดแหง็กอยู่กับลูกหมา3 ตัวกับยายแก่ๆ ขอสวยๆ อึ๋มๆ มาจรรโลงใจนิดหนึ่ง...เขาจะได้กระชุ่มกระชวยไม่หงอยเหมือนหมาเศร้าเมื่อถูกเจ้าของทิ้ง

“พิ้ง!! พิ้งโว้ย...ไอ้2 แสบที่เหลือจับใส่กรงยังวะ” ยายแป้นทองตะโกนถามคนสนิท ไอ้พิ้งหนุ่มน้อยวัย18ปี เป็นลูกคนงานในบ้าน เติบโตใต้ชายคาบ้านเทพพิทักษ์ เห็นมาแต่เด็กน้อยจนเติบใหญ่

“ครับคุณยาย... เก็บเข้ากรงแล้วครับ ป่วนสวนเกือบพังแหนะคุณยาย”

“ไหมล่ะ!! หลุดออกมาจากกรงไม่ได้...ต้นไม้กู สวนกูพังบรรลัยหมด ไอ้แสบ3 ตัวนี่น่าจับไปทำลูกชิ้น!!” เสียงบ่นว่ายาวเป็นหางว่าว แต่ลองสิ ลองใครไปทำร้ายตัวแสบ3 ตัวนั่น รับรองได้ว่าคุณนายแป้นทองเป็นต้องเต้นผ่างๆ

“ไปเอาอาหารเม็ดใส่ถุงให้หน่อยสิ...เดี๋ยวหลานฉันจะเอาไปให้ไอ้ลูเซียนมัน มันไปติดสาวข้างบ้านนู้นแหนะ”

“บ้านพี่อัญเหรอครับคุณยาย...เดี๋ยวผมวิ่งเอาไปให้เองครับ”

“ไม่ต้อง!! อย่ายุ่งไอ้พิ้ง เดี๋ยวฉันไปเอง อย่า...เสื...” ชายหนุ่มกระเด้งตัวลุกขึ้นยืน เขาตะโกนไล่หลังไอ้หนุ่มปราดเปรียว จนคุณยายแป้นทองอมยิ้ม ‘แหมะๆ มีลุ้นวุ้ย!! งานนี้จะได้หลานสะใภ้หรือศัตรูเพิ่มขึ้นหว่า’ ...ก็ไอ้หลานชายของนางมันกะล่อนน้อยที่ไหนกันล่ะ

เด็กหนุ่มคอหด ยกมือขึ้นเกาศีรษะแกร็กๆ แล้วจึงเดินไปจัดการเอาอาหารเม็ดใส่ถุง มายื่นให้เจ้านายหนุ่ม แต่ก็ไม่วายชำเลืองมองเจ้านายหนุ่มด้วยความไม่เข้าใจ ก็เคยสนใจไยดีอาหารการกินของ3 แสบเสียที่ไหน วิ่งไปกวนใจยังถูกเตะ ยิ่งอยู่ลับหลังคุณยายแป้นทองด้วยแล้ว เฉียดเข้าไปใกล้มีหวังโดนฝ่าเท้า นี่ถึงขนาดจะเอาไปบริการให้ถึงที่ ‘ชักเป็นห่วงพี่อัญชันเสียแล้วซี ก็เจ้านายของเขานะตัวดี ชอบหลอกล่อผู้หญิงสาวๆ พี่อัญชันจะตามเล่ห์คุณลูเซียโน่ทันไหมนะ ดูๆ แล้วเป็นคนใสๆ ไม่มีเล่ห์เหลี่ยม ออกจะเก็บตัวแล้วทำไมเข้าตาเสือหิวอย่างเจ้านายได้หว่า’ พิ้งคิดจนปวดหัว แต่ก็หาสาเหตุไม่เจอ...

“ไอ้พิ้ง เอาไอ้2 ตัวนั่นใส่กรงมาด้วยนะ จะพาไปหาไอ้ลูเซียนมัน” เสียงห้าวๆ ตะโกนบอก หลังเขาเอาอาหารเม็ดไปวางไว้ให้ จะสั่งทีเดียวก็ไม่สั่ง ให้เดินย้อนไปย้อนมาอยู่ได้ ยิ่งกำลังจะวิ่งไปเตือนพี่อัญชันสักหน่อย...

เด็กหนุ่มหิ้วกรงใส่ลูกสุนัขมาส่งให้นายหนุ่ม...เด็กชายตวัดค้อนให้ แถมยังบ่นพึมพำ...ด้วยความน้อยใจ...เพราะถูกลูเซียโน่สั่งห้ามไม่ให้ตามไปด้วย

“ไม่ต้องตามมานะเว้ย!! อย่าสอด เข้าใจ๋!!” ชายหนุ่มหิ้วกรงใส่ลูกสุนัขตัวน้อยเดินตรงไปยังบ้านหลังเล็กของอัญชัน เขาเดินเลาะข้างรั้ว ข้ามสะพานไม้ที่สร้างไว้ข้ามร่องน้ำเล็กๆ ที่ขุดเจาะต่อมาจากแม่น้ำใหญ่ด้านหน้าบ้าน เพื่อให้ร่องน้ำหล่อเลี้ยงผลไม้ยืนต้นในสวนหลังบ้าน เป็นภูมิปัญญาของชาวบ้านโดยไม่ต้องรดน้ำต้นไม้ เมื่อมีน้ำหล่อเลี้ยงอยู่โคนต้น

ชายหนุ่มเดินย่องเงียบ เมื่อในบ้านหลังน้อยเงียบเชียบไร้เสียงคน... เขาสอดตามองตรงช่องหน้าต่าง จึงเห็นว่าหญิงสาวนอนหลับสนิทโดยมีไอ้ตัวแสบนอนหมอบเฝ้าอยู่ไม่ห่าง มันกระดิกหางดุกดิก เมื่อเขาเปิดประตูบ้านเข้าไป ไอ้ตัวแสบคลานกระดืบๆ เข้าไปหาชายหนุ่ม มันไม่ส่งเสียงสักเอะ!! เหมือนกับรู้ว่าหญิงสาวต้องการความสงบ

“ชูว์!! ห้ามส่งเสียงนะ เดี๋ยวเค้าตื่น” ชายหนุ่มนึกตำหนิอัญชันในใจ ยัยบ้านี่ไม่รู้จักระวังตัว จะหลับจะนอนประตูบ้านไม่ปิดให้แน่นหนา ประเหมาะเคราะห์ซ้ำขโมยขโจรย่องเข้าบ้าน จะเป็นยังไงกัน!!