บทที่1.กามเทพขนฟู 4/4

“ดูเหมือนมันชอบฉันนะคะ แล้วคุณมีแบบนี้ตั้งหลายตัว ขอเจ้าตัวนี้ให้ฉันได้ไหมคะ? ขอซื้อต่อก็ได้ค่ะ ฉันรู้สึกว่าตัวเองหลงรักมันเสียแล้ว” เธอกอดเจ้าขนฟูไว้แน่น มันก็เอนตัวซบ แล้วเหลือบมองลูเซียโน่ด้วยหางตา เหมือนกับว่ามันรู้ว่าชายหนุ่มกำลังจ้องมองเนินอกของผู้หญิงสาวสวยที่กำลังกอดมันอยู่

“ไม่ได้หรอกคนสวย ไอ้ลูเซียนมันของคุณยายไม่ใช่ของผม...แต่เดี๋ยวมันก็หนีมาหาคุณอีกคอยดูสิ!! ดูเหมือนว่ามันเองก็หลงเสน่ห์คุณนะ มันไม่เคยยอมให้ใครกอดง่ายๆ แบบนี้หรอก มันซนแต่แสนรู้จะตาย ไปๆ กลับบ้านไอ้ลูเซียน!!”

“โธ่!! ฉันคงเหงาแย่เลยค่ะ...ได้โปรดอย่าพึ่งเอาลูเซียนกลับไปเลยนะคะ ให้มันอยู่กับฉันก่อน... ฉันสัญญาว่าจะดูแลมันอย่างดีเลยค่ะ” เสียงร้องงืดงาด กับตัวกลมๆ ขนฟูๆ ที่เบียดเข้าหา มันทำให้อัญชันร้องขอ เธอส่งสายตาวิงวอนเขาเงียบๆ

ลูเซียโน่นิ่งคิด “เอ่อ...ก็ได้ เดี๋ยวผมจะเอาอาหารของมันมาส่งให้ หากมันกวนใจเธอ ตอนนั้นจะส่งคืนก็ได้นะ ขอบอกไว้ก่อน ไอ้ลูเซียนมันโคตรซน!! ระวังสวนดอกไม้เธอไว้ให้ดีล่ะ...มันชอบรื้อต้นไม้เป็นที่สุด” ชายหนุ่มยอมใจอ่อน แต่เขามีแผน เดี๋ยวย่องกลับมาอีกที ขนทัพพี่น้องไอ้ตัวแสบมาด้วย ประจบสาวแบบเนียนๆ โดยเอาลูกสุนัขบังหน้า แหมๆ แผนการเขานี่ล้ำลึกเหลือเกิน...

ชายหนุ่มตีคิ้วหลิ่วตาให้อัญชัน เธอจึงยิ้มแหยๆ ส่งคืน เมื่อดันนึกไปถึงตอนเจอกันครั้งแรก เกือบจะโป้โชว์แขกเสียแล้ว และดูเหมือนเขาจะมองเห็นเต็มตา

“ห้ามซนนะลูเซียน แม่จะทำงาน... วิ่งเล่นอยู่ในบ้านนี่ได้... แต่ห้ามออกไปคุ้ยดอกไม้แม่ ไม่อย่างนั้นไม่รักน๊า” เธอเอาปลายจมูกถูไถใบหน้าที่มีแต่ขนนุ่มฟู มันส่ายหัวดุกดิกน่ารักน่าเอ็นดูในสายตาหญิงสาวที่สุด

“เธอๆ ชื่ออะไรน่ะลืมถาม เดี๋ยวเธอยึดลูกหมาของยายผม จะได้ไปทวงถามหาถูกคน” ชายหนุ่มวกกลับมาอีกครั้ง ลูเซียนจอมซนกลายเป็นลูกของหล่อนเสียแล้ว ในอนาคตจะมีเขาเป็นพ่ออย่างแน่นอน ไอ้ท่าด็อกกิ้งสไตล์นี่ก็น่าสนใจไม่หยอก ก้นโด่งงอนๆ กับผิวขาวเนียน ท่ามกลางความร่มรื่นของสวนดอกไม้ด้านนอก อืม...มันชุ่มชื่นใจพิกล

“อัญชัน...” เสียงตอบกลับสายตาตวัดค้อน เมื่อเธอเห็นเขาจ้องมองตรงเนินอกเธอตาเป็นมัน

อัญชันแอบเบ้ปาก คุณยายแป้นทองเจ้าของสวนข้างบ้าน เป็นเศรษฐินีมีที่ดินมากมาย ท่านเป็นผู้ใหญ่ที่เธอเคารพนับถือ เพราะท่านรุ่นเดียวกับคุณย่าของเธอ แต่ทำไม๊!! ทำไม หลานของท่าน ถึงได้ทะลึ่งตึงตัง หื่นห่ามออกหน้าออกตา ไม่เห็นเหมาะกับหน้าหล่อๆ นั่นสักนิด เกือบจะได้เป็นผู้ชายสมบูรณ์แบบของเธอในชีวิตจริงแล้วเชียว ลายดันมาออกเสียก่อน เลยต้องพับกระดานถอยออกไปยืนห่างๆ

“เธอคงไม่เคยเห็นผมล่ะสิ ผมมาเมืองไทยปีละครั้งตามคำสั่งมัม...ส่วนมากผมจะอยู่โรม...ยินดีที่รู้จักอัญชัน ผมลูเซียโน่...ไอ้ตัวนั่นน่ะลูซียนจูเนียร์ ผมนะพ่อมัน...” ชายหนุ่มพูดจบจึงฉีกยิ้มหวานฉ่ำส่งให้อัญชัน เขาถอยหลังกลับไปโดยพกพาความยินดีติดไปด้วย ‘แม่โว้ย!! เป็นพ่อหมามาตั้งนาน ไม่เคยดีใจเท่าวันนี้ ไอ้แสบลูเซียนหาแม่ได้ถูกอกถูกใจ กลับบ้านจะตกรางวัลด้วยเพดดีกรีถุงใหญ่ ให้เจ้าตัวแสบกินให้เปรม’

“อี๋!!” อัญชันแทนตัวเอง เธอมโนว่าแม่เป็นลูกกับลูเซียน เพราะหลงรักเจ้าตัวแสบเต็มเปา พอชายหนุ่มพูดแบบนั้น เธอแทบจะถอนตัวจากการเป็นแม่เจ้าตัวแสบ แต่เมื่อมองสบนัยน์ตาใสแจ๋วของลูกหมาเธอก็ได้แต่อ่อนใจ เพราะคงตัดมันไม่ขาดแน่ ก็ออกจะน่ารัก แสนรู้ ฉลาดเป็นกรดเช่นนี้...

“แม่ถอนตัวดีไหมอะ เป็นแค่พี่ดีกว่าไหมลูเซียน? พ่อแก...แม่บอกตรงๆ เลยว่าไม่ชอบ...ดูๆ เหมือนคนบ้ากาม มองแต่นม... ผู้ชายอะไร!!”

เธอบ่นพึม...แล้วจึงรีบสะบัดเรื่องค้างคาในหัวทิ้ง เดดไลน์ขยับใกล้เข้ามาอีกวัน เพราะฉะนั้นเธอควรเริ่มทำงานได้แล้ว ก่อนที่บรรณาธิการจอมโหดจะเชือดเธอทิ้ง...เพราะการส่งงานล่าช้าของตัวเอง