บทที่1.กามเทพขนฟู 3/4

ชายหนุ่มส่ายใบหน้าลูกสุนัขวัยเกือบสองเดือน ที่ยังไม่ทันได้หย่านมแม่ แต่แม่มันกลับถูกงูกัดตาย เจ้าตัวยุ่ง3 ตัวเลยตกเป็นภาระของเขา เพราะคุณยายจอมโหดมอบหน้าที่นั้นให้กับหลานชาย เพราะนางอยากฝึกให้เขามีความรับผิดชอบ ไม่ใช่เที่ยวเตร่ไปวันๆ

ลูกหมาที่เขาต้องรับผิดชอบชีวิตของมัน ไม่ใช่หมาไทยพันทางทั่วไป ถึงจะเป็นหมากำพร้า แต่ก็เป็นหมาที่มีสายพันธุ์เป็นพันธุ์ไซบีเรียน ฮัสกี้ มีสีพื้นเป็นสีน้ำตาล ดำ และเทาแล้วแต่ว่ายีนตัวไหนจะเด่น ใบหน้ามีสีขาวสะอาด ขอบตาเป็นสีดำนิล ขนสั้นตรงฟูแน่น หัวมีขนาดปานกลาง ดูสมส่วนกับขนาดลำตัว ใบหูตั้งตรง รูปตาเรียว หางฟูพอง

3ตัวที่แสบสุดๆ โดยเฉพาะไอ้ตัวซนที่อยู่ในอุ้งมือ คุณยายเลยตั้งชื่อมันคล้ายๆ เขา ‘ลูเซียน’ อีก2 ตัวชื่อแกส กับคอสโม่ ซนฉิบหายวายป่วงไม่แพ้กันเลย ความซุกซนของพวกมันทำให้เขาแทบไม่มีเวลาไปหลีสาว ทั้งที่มีเวลาแค่เดือนเดียว อุตส่าห์มาถึงประเทศไทยทั้งที แต่กลับต้องมาติดแหง็กอยู่กับลูกสุนัข ที่ทั้งซนและเป็นตัวจอมก่อเรื่อง

แต่...วันนี้ลูเซียโน่กับรู้สึกดี เมื่อไอ้เวรลูเซียนพามาเจอนางฟ้า แถมบ้านของเธอยังอยู่ใกล้ติดกับรั้วบ้านคุณยาย เวลาที่เหลืออีกไม่เท่าไหร่...คงสุขสันต์หรรษา เมื่อจะได้กอดนางฟ้าแนบอก คนเจ้าชู้คิดในใจครึ้มๆ และหวังจะรวบรัดนางฟ้าหุ่นสะบึมให้ได้สำเร็จ สมฉายา คาสโน่ว่าร้อยเตียง!!

บ๊อกๆ

ลูกสุนัขในมือดิ้นขลุกขลัก เมื่ออัญชันเดินออกมาจากห้องนอนในชุดอยู่บ้านแสนสบายแบบฉบับของเธอ เสื้อยืดหลวมโพรก กางเกงทรงย้วยใส่สบาย ผมยาวสลวยถูกขมวดเป็นมวยยุ่งๆ เหนือศีรษะ ใบหน้าหวานมีแว่นตากรอบโตๆ ปิดบังดวงตาไว้ ใบหน้าแสนสวยนั่น...ถูกซ่อนไว้ใต้แว่นตาหนาเตอะ!! แต่เผอิญว่าเขาจำภาพนั้นได้เสียแล้ว ภาพนางฟ้าแสนสวยถูกเมมไว้ในหัวสมอง ไม่ว่าเธอจะมาในรูปแบบไหน ก็ไม่สามารถทำให้เขาหมดความสนใจเธอได้เลย

“คุณเป็นใครคะ? แล้วเข้ามาในบ้านฉันทำไม!!” อัญชันข่มความอาย เธอพอจะมองออกว่าสายตาของผู้ชายตรงหน้ามองทะลุเธอไปถึงไหนต่อไหน

“มาตามลูเซียน...ผมเป็นหลานยายแป้นทอง” หน้าฝรั่งแต่พูดไทยชัดเปรี๊ยะ ยิ่งเขาลุกขึ้นยืน ตัวเขาทั้งสูง ทั้งใหญ่จนข่มเธอเหลือตัวกระจิดริด

“อ๋อ...เจ้าของเจ้าตัวยุ่งนั่นเอง”

“มันชื่อลูเซียน มีพี่น้องอีก2 ตัว ชื่อแกส กับคอสโม่ กำลังซนจะตายห่า... ต้องขอโทษด้วยนะ มันสร้างความวุ่นวายเป็นประจำ ที่สำคัญชอบหนีออกมานอกกรงเสมอ”

หู้ย!! มีตัวน่ารักแบบนี้อีก2 เธอมองนัยน์ตาใสแจ๋วตาละห้อย เจ้าตัวยุ่ง เอ๋ย...ไม่ใช่สินะ... ลูเซียน แหมตั้งชื่อเสียหล่อเชียว แต่มันกำลังจะจากเธอไป...เจ้าของเขามาทวงคืนแล้วสิ...

บ็อกๆ

ไอ้ตัวอ้วนกลมในมือของลูเซียโน่ มันพยายามดิ้นและดิ้นเพื่อให้หลุดจากการเกาะกุม คงเพราะอยากไปหาอัญชันเพื่อนใหม่ที่มันแสนจะถูกใจ ไม่ขี้บ่นและชอบดุเหมือนเจ้านายเก่าที่โมโหฉุนเฉียวง่าย ทุกครั้งเวลาที่มันกับพี่น้องรื้อสวนคุณยายจนพังราบ

ลูเซียนกระโจนเข้าใส่อัญชันและเธอก็อ้าแขนรับด้วยดี มันแลบลิ้นเลียใบหน้าของเธอจนแว่นตาหลุดกระเด็น แต่เจ้าของแว่นไม่ได้ดุด่า หญิงสาวกลับหัวเราะชอบใจ...รอยยิ้มนั่นสะกดลูเซียโน่จนอึ้ง รอยยิ้มสดใสบริสุทธิ์ประหนึ่งรอยยิ้มของนางฟ้ามันจัดจ้ากระจ่างแยงนัยน์ตาจนพร่า นี่เขากำลังหลงเสน่ห์นางฟ้าแสนสวยตรงหน้าใช่ไหม...แต่มันเป็นอันตรายกับสถานะภาพโสดสนิทของเขาเชียวนะ

ชายหนุ่มรีบสะบัดใบหน้า!! เขารีบสะบัดความคิดเลอะเลือนออกไปจากสมอง ‘มึงคิดได้ยังไงวะ จะมีเมีย ยุ่งตายห่า!! ออกไปแรดๆ ก็ไม่ได้ เมื่อพ่อเขาเป็นตัวอย่าง อย่างดี... ติดเมียยิ่งกว่าอะไรทั้งหมด ไปไหนก็กระเตงๆ แม่ไปด้วย แล้วจะเอาเวลาที่ไหนไปหลีสาวล่ะ’

“กลับบ้านลูเซียน!! คุณยายรออยู่ แกโดนไม้เรียวแน่คราวนี้ ฉันจะไม่ช่วยแกเลยคอยดู” ลูเซียโน่ตัดใจจากสาวงาม ส่งเสียงเรียกเจ้าลูกสุนัขแสนรู้ มันส่ายหางดุกดิก ซุกตัวกับอ้อมแขนของอัญชันเหมือนกับว่ากำลังขอความช่วยเหลือ ดวงตาดำขลับมองสบตาหญิงสาว แววตามันละห้อยหาเต็มที จนเธอต้องยื่นมือเข้าช่วยเหลืออย่างอดไม่ได้...