๒.๒ เงารักบังใจ

อากาศที่เย็นสบายในยามเช้าปลุกให้ร่างบางลุกขึ้นมาจากที่นอน ก้าวออกไปนอกระเบียงข้างห้องเพื่อสูดอากาศบริสุทธิ์ บรรยากาศด้านนอกสดชื่นสวยงาม ผิดกับดวงตาซึ่งอิดโรยเพราะการนอนไม่หลับของเธอ แม้เมื่อคืนจะพยายามข่มตาเพียงไร แต่ก็ยังไม่สามารถเอาชนะความว้าวุ่นในหัวใจได้

อนามิกาคิดว่าตัวเองเก่งมากที่สามารถตื่นได้แต่เช้าขนาดนี้ หากจะเทียบกับเวลาที่ได้นอนหลับ ทว่าก็ยังช้ากว่าสองคนข้างล่างที่กำลังปั่นจักรยานเคียงข้างกันอย่างมีความสุขกระมัง หญิงสาวรีบเมินหน้าหนีจากภาพที่มองเห็นอยู่ทันที แม้จะบอกตัวเองว่าไม่ได้อิจฉา แต่ความเจ็บปวดที่เก็บกดเอาไว้ มันก็พร้อมจะแสดงอาการออกมาได้ทุกเมื่อ

ร่างบางถอยฉากกลับเข้าห้องทันที โดยไม่เห็นว่าคนข้างล่างเงยหน้าขึ้นมามองตาม จนกระทั่งประตูที่เชื่อมระหว่างห้องกับระเบียงปิดลง

หลังจากอาบน้ำเสร็จเสื้อผ้าของแพรมุกก็ถูกหยิบมาใช้เป็นชุดที่สอง ชุดที่ใส่นอนเมื่อคืนอนามิกาวางมันลงในตะกร้า พับเสื้อผ้าชุดเก่าของตัวเองใส่ในกระเป๋า สำรวจว่าลืมอะไรหรือไม่เป็นลำดับสุดท้าย ก่อนจะหิ้วกระเป๋าลงไปชั้นล่าง

ข้าวต้มถูกเสิร์ฟเมื่อเจ้านายและแขกของเจ้านายมานั่งรวมกันเรียบร้อยแล้ว อนามิกาพูดคุยกับทุกคนเป็นปกติ เพราะเตรียมใจมาก่อนแล้วว่าต้องพบเจออะไรบ้าง หลังจากอาหารมื้อเช้าผ่านไป เธอก็ร่ำลาเจ้าของบ้านและพลอยพิมล ก่อนจะเดินออกไปที่รถของตัวเองซึ่งจอดอยู่ใต้ชายคาหน้าบ้าน โดยกฤชเพชรเป็นคนเดินออกมาส่ง ส่วนพลอยพิมลปลีกตัวขึ้นไปเก็บของเพื่อเตรียมกลับกรุงเทพฯ บ้าง

ร่างบางขยับเข้าไปนั่งในรถ เสียบกุญแจและบิดสตาร์ท แต่แทนที่เครื่องยนต์จะติด มันกลับมีแค่เสียงครางติดๆ กันแล้วก็ดับไปเฉยๆ ลองสตาร์ทอีกครั้ง ก็ยังไม่มีวี่แววว่ามันจะติดแต่อย่างใด

กฤชเพชรขยับไปเปิดประตูรถด้านหน้าออก แล้วก้มลงถามคนที่นั่งอยู่ข้างใน

“รถเป็นอะไร”

“นิจก็ไม่รู้เหมือนกันค่ะ จู่ๆ มันก็สตาร์ทไม่ติด เมื่อวานยังขับดีๆ อยู่แท้ๆ”

“งั้นเปิดกระโปรงรถหน่อย ผมจะดูเครื่องยนต์ให้”

อนามิกาลงจากรถหลังจากที่เปิดกระโปรงหน้าตามที่กฤชเพชรบอกแล้ว ร่างสูงก้มลงจับนั่นจับนี่ที่อนามิกาเองไม่รู้เรื่อง จึงได้แต่ชะเง้อมองเขาและถามอย่างลุ้นๆ

“มีอะไรผิดปกติหรือเปล่าคะ”

“หัวเทียนบอดน่ะ” เขาเงยหน้าขึ้นบอก

“ปัญหาเดียวกับตอนที่ไปทะเลทราย” อนามิกาหลุดประโยคนั้นออกมาอย่างลืมตัว ก่อนจะรีบเปลี่ยนเรื่องพูดเมื่อคนที่ก้มอยู่หันหน้ามองคล้ายดั่งว่าเขาเองก็สะดุดใจเช่นกัน “คุณซ่อมมันให้นิจได้หรือเปล่า”

“ผมไม่มีหัวเทียนสำรองหรอก แต่เดี๋ยวจะโทร.ตามช่างที่อู่ในเมืองวิ่งรถเอามาเปลี่ยนให้”

กฤชเพชรปิดฝากระโปรงรถ เดินไปเปิดก๊อกน้ำที่อยู่ข้างสนามหญ้าล้างมือ ก่อนจะล้วงเอาโทรศัพท์มือถือในกระเป๋ากางเกงออกมาโทร.หาช่างที่อู่ประจำ ครู่หนึ่งก็เดินกลับไปหาอนามิกาซึ่งรอฟังอย่างใจจดใจจ่อ

“วันนี้อู่ปิด ช่างไปทำธุระที่ต่างจังหวัดจะกลับมาพรุ่งนี้ คุณนิจคงต้องทิ้งรถไว้ที่นี่แล้วกลับกรุงเทพฯ พร้อมผม ผมกำลังจะไปส่งผิงพอดี ส่วนรถถ้าซ่อมเสร็จแล้วผมจะให้คนขับไปส่งให้ที่โรงแรม”

“แต่นิจไม่อยากไปเป็นก้างขวางคอคุณกับผิง คุณควรจะได้กลับกันตามลำพังกับผิงมากกว่า”

คำพูดที่เหมือนหวังดีของอนามิกาทำให้ตาคมขุ่นขึ้งขึ้นมาฉับพลัน เขามองเหมือนเธอพูดอะไรผิดไป ทั้งๆ ที่มันเป็นเจตนาดีของเธอแท้ๆ

“ถ้าคิดจะเป็นคนดีแบบนั้น คุณนิจก็คงต้องค้างที่นี่อีกคืน”

“ไม่ได้นะ นิจมีนัด”

“แล้วอะไรมันสำคัญกว่ากันล่ะ ระหว่างนัดของคุณนิจกับการไม่อยากเป็นก้างขวางคอคนอื่น” กฤชเพชรถามเสียงเข้มและยกมือขึ้นกอดอก

“นัดของนิจ” เสียงหวานตอบอ่อยๆ

“เพราะฉะนั้นคุณนิจคงจะตัดสินใจได้แล้วสิว่าควรต้องทำยังไง”

นั่นน่ะสินะ ทางเลือกของเธอมีแค่สองทางเท่านั้นล่ะ ซึ่งอนามิกาจำเป็นต้องเลือกทำสิ่งที่สำคัญกว่า สุดท้ายก็ต้องได้นั่งรถมากับกฤชเพชรและพลอยพิมลจนได้

กฤชเพชรแวะส่งพลอยพิมลก่อนเพราะบ้านอยู่ใกล้กว่า ดังนั้นตอนนี้ในรถจึงเหลือแค่อนามิกากับเขาสองคนนั่งกันตามลำพัง หญิงสาวหันไปมอง เห็นใบหน้าหล่อๆ นั้นเคร่งขรึมและเขาก็ไม่ยอมพูดยอมจาอะไรด้วย เธอจึงเป็นฝ่ายพูดขึ้นเพื่อทำลายความเงียบ

“ทำไมคุณไม่ไปส่งนิจก่อน แล้วค่อยย้อนกลับไปส่งผิงล่ะ”

“คุณนิจพูดเองไม่ใช่เหรอว่ามันเป็นการย้อนกลับ ส่งผิงก่อนก็น่าจะถูกแล้ว”

“นิจก็แค่อยากให้คุณได้อยู่กับผิงนานๆ”

“ที่อ้างว่าหวังดีกับคนอื่น ความจริงแล้วคุณนิจเห็นแก่ความรู้สึกของตัวเองมากกว่า”

“นิจเห็นแก่ความรู้สึกของตัวเองยังไง” หญิงสาวถามเสียงแข็งอย่างไม่พอใจที่ถูกเขากล่าวหาเช่นนั้น

“คุณนิจไม่อยากอึดอัดกับการนั่งในรถกับผมสองต่อสอง”

“ทำไมนิจจะต้องรู้สึกแบบนั้น” เสียงหวานสวนกลับออกไปเร็วผิดปกติ ซึ่งก็ไม่ต่างอะไรกับอาการร้อนตัว

“ข้อนั้นคุณนิจต้องถามตัวเอง”

“นิจไม่ได้รู้สึกอึดอัดหรืออะไรทั้งนั้น ความรู้สึกของนิจมีอยู่อย่างเดียวก็คือ อยากให้คุณได้อยู่กับคนที่คุณรักและพอใจ มากกว่าต้องมาอยู่กับคนที่ไม่ค่อยชอบหน้ากันอย่างนิจ”

“ผมต้องขอบคุณคุณนิจสินะ” กฤชเพชรถามประชด เรียวปากหยักยกยิ้มคล้ายเยาะหยัน ขณะปรายตามาทางคนหวังดีแวบหนึ่ง

อนามิกาหันไปมองตอบ แล้วก็สะท้านใจเมื่อรู้สึกว่าแววตาขึ้งเครียดคู่นั้นคล้ายกับเจือไว้ด้วยความเจ็บปวด...เขาจะมีอะไรที่ต้องเจ็บปวด ในเมื่อกำลังมีความรัก เธอต่างหากล่ะที่กำลังแบกรับความรู้สึกนั้นอยู่เต็มอก

“นิจไม่ต้องการคำขอบคุณ...”

หญิงสาวตอบเบาๆ แล้วเงียบลง ตั้งใจว่าจะนั่งนิ่งๆ ไปตลอดทาง แต่โทรศัพท์มือถือที่ดังขึ้น ทำให้ต้องรีบกดรับและแกล้งพูดด้วยเสียงที่หวานกว่าปกติ

“สวัสดีค่ะพี่ชาย นิจกำลังจะถึงแล้ว รอนิจอีกสักพักนะคะ เดี๋ยวก็ได้เจอกันแล้ว คิดถึงเช่นกันค่ะ”

เสียงหวานนุ่มที่กรอกผ่านโทรศัพท์ และสีหน้าที่สดชื่นมีชีวิตชีวาขึ้นทันทีที่รับสาย ช่างบาดลึกเข้าไปในขั้วหัวใจของคนขับรถอยู่ยิ่งนัก แม้จะไม่รู้ว่าต้นสายพูดอะไรตอบกลับมาบ้าง แต่แค่ได้ยินคนข้างๆ ตอบไปด้วยประโยคหวานหูที่ถูกเปล่งออกมาด้วยความละมุนละไม ก็ยิ่งทำให้คนไม่ได้ตั้งใจฟังเจ็บร้าวในอกมากกว่าเดิม

“คุณนิจจะให้ผมไปส่งที่ไหน” เสียงทุ้มถามขึ้นเรียบๆ แต่ห่างเหินจนคนฟังรู้สึกหนาวเหน็บ หลังจากที่อนามิกาวางสายโทรศัพท์เรียบร้อยแล้ว

“ส่งที่โรงแรมค่ะ”

กฤชเพชรขับรถไปยังจุดหมายปลายทางเงียบๆ ขณะที่หญิงสาวเองนั่งมองออกไปนอกหน้าต่างรถ ต่างคนต่างตกอยู่ในห้วงความคิดของตัวเอง ซึ่งล้วนแต่เจ็บปวดไม่ต่างกัน

“ขอบคุณที่มาส่งค่ะ” เสียงหวานปนเศร้าเอ่ยขึ้นอีกครั้ง หลังจากที่กฤชเพชรพารถแล่นมาจอดที่หน้าโรงแรมเรียบร้อยแล้ว

“ถ้ารถของคุณนิจซ่อมเสร็จ ผมจะรีบให้คนขับมาส่ง”

“ค่ะ”

อนามิกาตอบสั้นๆ ก่อนจะหันไปปลดล็อกเข็มขัดนิรภัยและผลักประตูเตรียมลงจากรถ

“เดี๋ยวก่อนครับคุณนิจ”

กฤชเพชรเรียกไว้เมื่อเห็นว่าโทรศัพท์มือถือของเธอที่วางอยู่บนตักร่วงลงไปใต้เบาะ

ร่างสูงก้มลงข้ามเบาะเก็บของชิ้นนั้นให้แล้วเงยขึ้น เป็นจังหวะเดียวกับที่ใบหน้าหวานซึ้งหันมา ทำให้แก้มและจมูกโด่งห่างกันไม่ถึงคืบ อนามิกาถึงกับสะดุดลมหายใจตัวเองกับความใกล้ชิดที่เกิดจากความไม่ตั้งใจ ปากที่เคยประกบจูบอยู่ใกล้แค่นี้ จมูกที่เคยดอมดมตีตราประทับไปทั่วร่างของเธอในค่ำคืนหนึ่งก็อยู่ใกล้แค่นี้ แต่ทว่า...หัวใจของเขาช่างอยู่ไกลจนเอื้อมมือไขว่คว้าไม่ถึง

“คุณนิจทำโทรศัพท์ตก”

เสียงที่ดังขึ้นทำให้อนามิกาบอกตัวเองให้ตัดใจ และยื่นมือไปรับโทรศัพท์ของตัวเองคืนจากเขา ก่อนจะรีบผลักประตูรถลงไปอย่างรวดเร็ว โดยไม่รู้ว่าสายตาคนมองตามร้าวรานแค่ไหน