ความหวังสุดท้ายของฉัน หมดไปในวันแต่งที่เขาไม่มา

ญาติและเพื่อนสนิทคอยปลอบใจฉัน

ฉันเช็ดน้ำตาออกแล้วคอมเมนต์ในอินสตาแกรมว่า“พวกคุณสองคนช่างเลวได้ใจทั้งคู่”

ฉันจัดการงานศพของแม่อย่างเงียบๆ แบกรับทุกอย่างไว้คนเดียว

อันที่จริงที่คณินทิ้งฉันไว้เพียงลำพังเพราะดอกหญ้า ฉันไม่ได้รู้สึกแปลกใจเลยสักนิด

เราคบหากันมาหกปี แค่โทรศัพท์สายเดียวของดอกหญ้าก็สามารถจะตามตัวเขาได้ ต่อให้จะเป็นวันแต่งงานก็ตาม

ครั้งนี้จะเป็นเพราะอะไร ฉันเองก็ขี้เกียจจะไปคิดถึงมันแล้ว

หลังจากงานศพเสร็จสิ้น ฉันก็กลับไปที่บ้าน

คณินไม่อยู่ ก็พอดีกับที่ฉันก็ไม่อยากจะเจอเขาเหมือนกัน

เก็บข้าวของเรียบร้อยกำลังจะออกจากบ้าน ทันทีที่เปิดประตู ก็เห็นดอกหญ้าเดินคล้องแขนเข้ามาพร้อมคณิน

ดอกหญ้าราวกับคุณผู้หญิงของบ้าน เมื่อเห็นฉันก็ประหลาดใจเล็กน้อย“กลับมาแล้วเหรอ ใบบัว？”

คณินสังเกตเห็นกระเป๋าเดินทางในมือของฉัน คิ้วก็ขมวดขึ้นโดยไม่รู้ตัว“ใบบัว คุณจะทำอะไรอีก？”

น้ำเสียงของเขา เหมือนฉันคอยสร้างปัญหาอยู่ตลอด

ดอกหญ้ามองมาที่ฉันอย่างเศร้าเสียใจ ขณะเดียวกันก็กอดแขนคณินเอาไว้แน่น ราวกับกำลังแสดงตัวเป็นเจ้าของ“พี่บัว ต้องขอโทษจริงๆ วันนั้นมือของฉันได้รับบาดเจ็บ คณินก็เลยมาดูแลฉัน ฉันไม่รู้ว่าวันนั้นเป็นวันแต่งงานของพวกพี่ ฉันไม่ได้ตั้งใจจริงๆ ”

“พี่อย่าไปเลยนะ”

เธอพูดอ้อนวอนฉัน แต่สายตากลับมีความภาคภูมิใจอย่างมาก

ฉันมองเธอไปแวบหนึ่ง ที่นิ้วชี้ขวาของเธอมีปลาสเตอร์เล็กๆแปะอยู่

ดังนั้นนี่คือเหตุผลที่คณินทิ้งฉัน และไม่แม้แต่จะมาปรากฏตัวในงานแต่งงานอย่างนั้นเหรอ ？

จู่ๆฉันก็รู้สึกตัวเองเป็นเหมือนตัวตลก

ฉันกับแม่สำหรับเขาแล้ว เทียบไม่ได้เลยกับนิ้วมือของดอกหญ้าอย่างนั้นเหรอ

“คณิน เราเลิกกันเถอะ！”

นับตั้งแต่วินาทีที่แม่ของฉันสิ้นใจในอ้อมแขนของฉัน ความรู้สึกของฉันทั้งหมดที่มีต่อเขาก็ได้มลายหายไปหมดแล้ว

แต่คณินกลับคิดว่าฉันกำลังอิจฉาและไม่พอใจ“ใบบัว คุณอย่าทำตัวเป็นเด็กแบบนี้ได้ไหม？งานแต่งงานจะจัดเมื่อไรก็ได้ แต่ดอกหญ้าไม่มีใคร เธอได้รับบาดเจ็บ ผมจะทำเมินเฉยไม่ได้หรอกนะ”

อย่าทำตัวเป็นเด็ก？

นี่คือคำพูดที่คณินพูดกับฉันบ่อยที่สุด

แต่ว่า แล้วอะไรถึงเรียกว่าเป็นผู้ใหญ่ล่ะ ？

เพราะคณินบอกว่าเขาเห็นดอกหญ้าเป็นน้องสาว และเธอก็ไม่มีพ่อแม่ต้องการคนดูแล ดังนั้นฉันจึงยอมให้ความรักของเรามีบุคคลที่สามเข้ามา

ฉันยอมให้เขาดูแลดอกหญ้าในทุกเวลา ยอมให้เขาไปหาผู้หญิงอีกคนโดยไม่ลังเลในขณะที่ฉันต้องการเขามากที่สุด ยอมให้เธอมาครอบครองหัวใจครึ่งดวงของคณิน

สุดท้ายผลของการยอมก็คือการทำร้ายฉันให้เจ็บปวดมากยิ่งขึ้นไปอีก ชีวิตแบบนี้ฉันทนมันต่อไปไม่ได้อีกแล้ว

ฉันมองคณินอย่างเฉยชา“ต่อไปคุณอยากจะทำอะไรก็เชิญตามสบาย ไม่เกี่ยวข้องอะไรกับฉันอีก”

พูดจบ ฉันก็ลากกระเป๋าแล้วเดินผ่านเขาไป

ที่สุดแล้วคณินก็สังเกตเห็นความผิดปกติของฉัน คว้าตัวฉันไว้“เป็นเพราะแม่คุณไม่พอใจที่ผมไม่ไปงานแต่งงานใช่ไหม ผมไปอธิบายให้ท่านฟังได้”

จู่ๆฉันก็รู้สึกขำ

“อธิบายอะไร？อธิบายว่าเพราะแผลเล็กๆบนนิ้วของดอกหญ้าจึงทำให้คุณมางานแต่งงานไม่ได้อย่างนั้นเหรอ ？”

ฉันรู้สึกตลกมากจริงๆ

หลายวันมานี้ หากเขาสนใจและคิดจะถามไถ่ฉันสักหน่อย ก็คงไม่พูดอะไรที่มันโง่เขลาแบบนี้

ฉันแกะมือของเขาออก“ไม่จำเป็น！”

เมื่อก่อน ต่อหน้าคณิน ฉันมักจะคอยระมัดระวัง อ่อนโยนและเอาอกเอาใจ ไม่เคยเย็นชาแบบนี้มาก่อน

คณินมองฉันที่เดินจากไป แววตามีความสับสนฉายขึ้นเป็นครั้งแรก

จนเมื่อเขาได้สติ อยากจะไล่ตามไป ก็ถูกดอกหญ้ารั้งเอาไว้

“คณิน นี่ไม่ใช่ความผิดของคุณ หากไม่ใช่เพราะแม่ของเธอแกล้งป่วย คุณจะถูกบังคับให้ต้องแต่งงานกับเธอได้ยังไง ”

หัวสมองของฉันดังวิ้งขึ้นมา

จนเมื่อฉันได้สติ ฉันก็ได้ตบไปที่ใบหน้าของดอกหญ้าฉาดหนึ่ง