๒ บังคับใจ (๑)

๒

บังคับใจ

ปารัชออกจากบ้านแต่เช้าเพื่อไปหาคนรัก ทว่ากลับไม่เห็นรถเธออยู่ที่คอนโดจนเกิดความสงสัยว่าอาจมีเรื่องไม่ดีเกิดขึ้น เขากดโทรออกแต่ยังไม่ทันที่ปลายสายจะรับรถยนต์กลางเก่ากลางใหม่ที่ป้ายทะเบียนแสนคุ้นเคยก็ขับเข้ามาเสียก่อน ใบหน้าคมยิ้มอย่างดีใจแล้วค่อยเดินเข้าไปหาเจ้าของรถที่ลงมาด้วยอาการอ่อนเพลีย

และเมื่อเธอเห็นเขาขาที่กำลังจะก้าวก็ชะงักทันที ดวงตาสั่นไหวอย่างรุนแรงแล้วเบือนหน้าหนีจากการจ้องมองพร้อมทั้งรอยยิ้มหวานที่ทนายหนุ่มมอบให้หล่อน

“คุณมิ้มไปไหนมาครับ ทำไมกลับเช้า” เอ่ยถามด้วยเสียงเอื้ออาทรจนเธออดสะท้านในอกไม่ได้ จ้องเขาเงียบอยากจะเดินเข้าไปกอดเหลือเกินแต่คำขู่นั้นก็ยังติดหู

‘ถ้าเธอยุ่งกับคุณปารัชอีก ชีวิตต่อจากนี้คงไม่ได้พบกับความสงบสุข’ มีดวาววับอยู่ใกล้ใบหน้าจนรีบเขยิบออกห่าง ก่อนจะพยักหน้าอย่างรวดเร็ว สัญญาเป็นมั่นเป็นเหมาะว่าจะไม่ยุ่งกับอีกฝ่ายทั้งที่ใจแสนเสียดาย

ปลากินเหยื่อแล้วแท้ๆ หากเธอได้เป็นสะใภ้บ้านหลังนี้คงมีกินมีใช้ไปทั้งชาติ เหลือพอจะเอาไปเลี้ยงสามีที่ทำงานอยู่ชนบทได้ด้วยซ้ำ

แต่ก็นั่นแหละ..หากไม่ย่อมปล่อยไปเธอก็ไม่แน่ใจว่าผู้หญิงที่ชื่อนีรนาราจะทำอะไรบ้าบิ่นอีก สู้ถอยเสียตั้งแต่ตอนนี้แล้วหาผู้ชายคนใหม่จะไม่ดีกว่าหรือ เธอไม่ยอมเอาชีวิตของตัวเองไปเสี่ยงหรอก ลำพังแค่หากินไปวันๆ ก็จะไม่รอดแล้ว

“มิ้ม ไปข้างนอกค่ะ” หลุบตาลงมองพื้นขณะที่มือหนากำลังจะยกขึ้นมาลูบศีรษะเธอก็ถอยห่างทันที

“คุณมิ้ม” ทนายหนุ่มเรียกชื่อร่างบางด้วยความไม่เข้าใจ

“คุณปรานอย่ามายุ่งกับมิ้มอีกเลยนะคะ เราเลิกกันเถอะค่ะ มิ้มยังรักชีวิตตัวเอง มิ้มไม่อยากตาย” พูดราวคนละเมอจนเขาขมวดคิ้วด้วยความไม่เข้าใจ จับไหล่เล็กเอาไว้จึงได้รู้ว่าเธอตัวสั่นมากแค่ไหน

“คุณมิ้มหมายความว่ายังไงครับ” ใบหน้าหวานส่ายไปมาก่อนจะเม้มปากแน่นไม่ยอมบอกว่าตัวเองไปเจออะไรมา

ที่จริงแล้วเมื่อคืนเธอไปนอนกับสามีที่มาจากลำปาง นอนกอดกันทั้งคืนและเมื่อรุ่งสางหลังออกมาจากห้องพัก คนของนีรนาราก็เข้ามาข่มขู่พร้อมทั้งนำภาพและคลิปที่ร่วมรักของหล่อนกับแฟนว่าจะปล่อยลงเน็ตหากไม่ยอมห่างจากปารัช

แน่นอนคนที่รักชีวิตเช่นมนรดารีบรับข้อเสนอทันทีพร้อมเงินปิดปากจำนวนสองหมื่นบาทที่ระหว่างทางก็อดค่อนขอดไม่ได้ว่ารวยเสียเปล่าแต่กลับให้เงินค่าตัวทนายสุดหล่อน้อยเหลือเกิน

“คุณมิ้ม บอกผมมาสิครับ” เธอเอาแต่เงียบเขาก็ขึ้นเสียงเล็กน้อยเพราะต้องการรู้ความจริงที่อีกฝ่ายปิดบังเอาไว้

“มิ้มบอกไม่ได้ มิ้มกลัวตาย” ว่าจบก็ปล่อยโฮอย่างน่าสงสาร

“ปล่อยมิ้มไปเถอะค่ะ เราอย่าเจอกันอีกเลย มิ้มไม่อยากกลายเป็นศพอยู่ข้างถนนเพราะฝีมือผู้หญิงของคุณ” เพียงเท่านั้นมือหนาก็ตกลงข้างลำตัวอย่างอ่อนแรง เขารู้สาเหตุที่ทำให้มนรดามีอาการสติแตกแล้ว และไม่ต้องสืบอะไรก็รู้ได้ทันทีว่าคนต้นเรื่องคงไม่ใช่คนอื่นไกล

นอกเสียจาก..

“นีรนารา” คำรามชื่อของคุณหนูแห่งบ้านพานิชสุทธิกุลเสียงต่ำ มือหนากำเข้าหากันแล้วหันหลังเดินไปขึ้นรถยนต์ของตัวเองปล่อยคนที่ขวัญเสียไว้เพียงลำพัง และเมื่อปารัชหายลับไปน้ำตาที่เอ่อคลอก็ถูกเช็ดออกพร้อมถอนหายใจเสียงดัง

“ฉันไม่ได้บอกสักหน่อยว่าใครทำ” พูดกับตัวเองพลางยักไหล่อย่างไม่สนใจกับสิ่งที่จะเกิดขึ้น ตอนนี้หล่อนต้องหนีก่อนเพราะถ้านีรนารารู้ว่าเธอปากโป้งคงได้เอาคนมาเก็บเป็นแน่

ใครจะอยู่ให้โง่เล่า หนีไปตายเอาดาบหน้าไม่ดีกว่าหรือ

คิดอย่างนั้นได้ก็รีบโทรหาสามีให้มารับอย่างเร่งด่วนกลัวว่าปารัชจะย้อนกลับมาอีกทีแล้วจับได้ว่าเธอคบกับเขาก็แค่หวังเกาะกินเท่านั้น ไม่ได้มีความรักใคร่เสน่หาเลยสักนิด

นีรนาราเดินลงมาจากบ้านด้วยท่วงท่าแสนสบาย วันนี้คุณหนูคนสวยอยู่ในชุดเดรสแขนตุ๊กตาสีขาวลายดอกไม้ มัดผมหางม้าพร้อมผูกโบว์สีชมพูช่างน่ารักจนแม่บ้านอดมองอย่างชื่นชมไม่ได้ ใบหน้าหวานแย้มยิ้มอย่างมีความสุขยามนึกถึงแผนการที่จะรวบรัดให้ปารัชเป็นของตัวเอง

ใครจะว่าหน้าด้านหรือบ้าผู้ชายหล่อนก็ไม่สนใจ เพราะคนเหล่านั้นไม่ได้ทำงานหาเงินให้ใช้เสียหน่อย อีกอย่างก็หลงรักผู้ชายแค่คนเดียวไม่ได้เอาทั้งจักรวาลมาครอบครองหรือเป็นนางกากีที่มีหลายสามี เธอจะมีแค่สามีคนเดียวและคนคนนั้นก็ต้องเป็นปารัช

“รับอะไรดีคะคุณหนู”

“ขอข้าวต้มแล้วกัน” เปิดเมนูอาหารเช้าที่แม่บ้านจะต้องเตรียมไว้ มีทั้งแบบอเมริกันและอาหารไทยโดยไม่ซ้ำกันตามความต้องการของเธอ

นีรนาราเป็นคนช่างเลือกและไม่ชอบทานอะไรซ้ำๆ จำเจ ทุกสัปดาห์เมนูจะต้องไม่เหมือนกันและหน้าตาของอาหารก็ต้องสร้างสรรค์ควบคู่ไปกับรสชาติที่เหมือนออกมาจากภัตตาคารหรูด้วย

ทุกอย่างที่ผ่านการเห็นชอบจากเธอย่อมมั่นใจแล้วว่าดีเยี่ยม อย่างเช่นผู้ชายที่จะเอามาเป็นพ่อของลูกในอนาคต

“คุณหนูคะ คุณปารัชมาค่ะ”

แค่คิดถึงก็มาหาเลย ช่างเหมาะสมที่จะเป็นเนื้อคู่กันเสียจริง ใบหน้าหวานฉีกยิ้มทันทีก่อนจะลุกขึ้นไปหาแขกผู้มาเยือนแต่เช้า ใจลิงโลดโดยไม่รู้เลยว่าอีกไม่นานตัวเองจะเสียน้ำตาเพราะคนใจร้าย

เมื่อมาถึงโถงกลางห้องก็เห็นร่างสูงเดินลงจากรถยนต์พร้อมปิดประตูเสียงดัง ดวงตาเรียวตวัดมองหล่อนก่อนจะย่างสามขุมมาหาแล้วจ้องราวโกรธแค้นกันมาสิบชาติจนคนที่ฉีกยิ้มจำต้องนิ่งทันที

“ทำบ้าอะไรของเธอ!” เขาตะโกนดังลั่นโถงจนแม่บ้านที่กำลังจะเดินเข้ามาต้องหยุดชะงัก ร่างบางเองก็เช่นกันเพราะหล่อนสะดุ้งเมื่ออีกฝ่ายใส่อารมณ์เต็มที่

“อะ อะไรคะพี่ปราน” ถามเสียงสั่นก่อนจะพยายามเอื้อมมือไปคว้าแขนหนาแต่เขากลับปัดมือเธอออกอย่างไม่ใส่ใจ

“ไม่ต้องเอามือสกปรกของเธอมาจับพี่” หากทำได้เขาก็อยากจะฉีกผู้หญิงตรงหน้าออกเป็นชิ้นๆ เธอทำลายความรักของเขาครั้งแล้วครั้งเล่าเพียงเพราะไม่ได้ดั่งใจตัวเอง

“พี่ปราน..” ดวงตากลมโตสั่นไหวเมื่อเห็นว่าเขาโกรธจัด เหตุการณ์แบบนี้ไม่ใช่เพิ่งเกิดขึ้นครั้งแรกแต่มันเป็นมาตลอดหลังจากที่เธอเข้าไปยุ่งกับผู้หญิงพวกนั้น คนที่ไม่มีค่าให้เขารักด้วยซ้ำแต่ปารัชก็เลือกโดยไม่สนใจอดีตว่าแต่ละคนจะผ่านอะไรมาบ้าง

“อย่ามายุ่งกับคนของพี่อีก” เขาเตือนเธอไม่รู้ว่าเป็นรอบที่เท่าไหร่แล้ว แต่หญิงสาวไม่เคยฟังเลย ทว่าคราวนี้ชายหนุ่มเอาจริงดูจากแววตาที่มุ่งมั่นทำให้นีรนารารู้สึกว่าตัวเองเหมือนโดนผลักตกเหวลึกที่ไม่มีทางจะขึ้นมาได้

“ทำไมพี่จะต้องมีคนอื่นคะ ในเมื่อนีรพร้อมที่จะเป็นผู้หญิงของพี่ตลอดเวลา” ตั้งแต่เรียนจบกลับมาเธอคอยตามเขาตลอด ยอมสละเวลาส่วนใหญ่ในชีวิตให้ผู้ชายที่ไม่เห็นค่า มันเจ็บปวดแค่ไหนเขาเคยรู้บ้างไหมที่เอาแต่ไล่ตามคนที่คอยจะหนีทุกครั้งยามพบหน้า

ยิ่งเวลาที่เห็นปารัชยิ้มให้ผู้หญิงคนอื่น หัวเราะกับคนอื่น ใจดวงนี้มันเจ็บเจียนตายที่ทำได้เพียงแค่มองอยู่ห่างๆ โดยไร้ซึ่งตัวตนสำหรับเขา

“แต่พี่ไม่ต้องการ พี่ไม่ได้ต้องการเธอและพี่ไม่ได้รักเธอ” ย้ำชัดให้หญิงสาวได้เข้าใจถึงความรู้สึกว่าเขาไม่ได้รักเธอเลย

แน่นอนว่านีรนาราเจ็บกับคำพูดเหล่านั้น เธอนอนร้องไห้ทุกคืนยามที่นึกถึงประโยคเสียดแทงหัวใจแต่ก็พยายามกล่อมตัวเองให้หลับตาและนึกเสียว่าเขาไม่เคยเอ่ยมันทั้งที่ตรงกันข้ามกับความเป็นจริงเพราะปารัชเอาแต่ย้ำจนจำขึ้นใจ

“เมื่อคืนเธอส่งคนไปทำร้ายมิ้มใช่ไหม” เข้าเรื่องทันทีและหญิงสาวก็เชิดหน้าขึ้นเพียงเล็กน้อย กลั้นน้ำตาเอาไว้ไม่อยากให้เขากล่าวหาว่าเป็นคนเสแสร้ง

“นีรไม่ได้ทำ” ไม่เคยส่งคนไปทำร้ายผู้หญิงของเขาเลยมีเพียงแค่ข่มขู่เท่านั้น อันที่จริงเธอเป็นผู้ถูกกระทำด้วยซ้ำเพราะแต่ละคนต่างให้การว่าโดนทำร้ายทั้งที่จริงแม้แต่ปลายเล็บคนของเธอก็ไม่ได้จับ

“อย่ามาโกหก ถ้าเธอไม่ได้ทำแล้วใครมันจะทำ” โมโหที่ร่างบางปฏิเสธหน้าตายจึงคว้าแขนเล็กมาบีบเอาไว้เพื่อเค้นหาความจริง ใบหน้าหวานเหยเกจากความเจ็บแต่ไม่กล้าปริปากร้องโอดครวญทำเพียงจ้องตากลับไม่ยอมหลบ

“ในเมื่อพี่ปรานปักใจเชื่อไปแล้วจะมาถามหาความจริงจากนีรทำไมคะ” เขาตัดสินไปแล้วว่าหล่อนผิดต่อให้พูดความจริงอย่างไรก็ไม่สามารถทำให้เชื่อได้หรอก

สู้ร้ายให้สุดเลยไม่ดีกว่าหรือ..อย่างน้อยก็เพื่อความสะใจที่เห็นผู้หญิงคนนั้นเดินออกไปจากชีวิตเขาเสียที

“พี่ต้องการให้ผู้ร้ายปากแข็งรับสารภาพ” หล่อนแสยะยิ้มให้เขาอย่างท้าทาย

“ถ้าอย่างนั้นก็เสียใจด้วยนะคะ เพราะที่นี่ไม่มีผู้ร้าย” ปารัชเพิ่มแรงบีบที่แขนเล็กจนขึ้นสีแดงปื้น ทั้งสองจ้องตากันอย่างไม่ยอมแพ้อยู่ตรงโถงกลางโดยไม่มีใครกล้าเข้ามาห้ามสักคนได้แต่มองอยู่ห่างๆ เท่านั้น

บรรยากาศโดยรอบอึดอัดเสียยิ่งกว่าติดอยู่ภายในลิฟต์ที่ไม่ทำงานเสียอีก ดวงตากลมโตสั่นไหวอย่างรุนแรงแต่ก็พยายามที่จะข่มใจไม่ร้องไห้ต่อหน้าเขาให้เห็นว่าเธออ่อนแอมากแค่ไหน จิตใจดวงนี้ที่ใครก็บอกว่าเป็นนางมารมันเปราะบางมากเพียงไร

เขาคงไม่มีทางรู้เพราะได้ตัดสินเธอไปแล้วจากการกระทำทุกอย่างที่ผ่านมา ทั้งที่รู้แค่ด้านเดียวจากผู้หญิงพวกนั้น

“พี่เป็นทนายที่ห่วยที่สุดเลยรู้ไหม! เอาแต่ฟังความข้างเดียว” โวยวายขึ้นเสียงดังพร้อมน้ำตาที่ไม่สามารถกลั้นได้ ร่างบางดิ้นเพื่อให้หลุดพ้นจากการจับกุมของเขาแต่ก็ยากเหลือเกินในเมื่ออีกฝ่ายจับไว้แน่นทว่าคลายแรงกดลงแล้ว

“หลักฐานก็เห็นกันอยู่ ยังต้องให้ฟังความจากผู้ร้ายที่ดีแต่หาความชอบธรรมให้ตัวเองอย่างนั้นเหรอ”

คำก็ผู้ร้าย สองคำก็ผู้ร้าย เขาไม่เคยเชื่อใจเธอเลยสักครั้งใช่ไหมว่าผู้หญิงคนนี้ไม่ได้เลวขนาดสั่งทำร้ายร่างกายใครได้อย่างที่คนอื่นบอก

ไม่เคยเลยสักครั้งที่จะถามความจริงเอาแต่โยนความผิดมาให้ จากวันดีๆ กลายเป็นวันที่เลวร้ายอีกวันซึ่งนีรนาราต้องจมอยู่กับมันพร้อมทั้งน้ำตา

“พี่รู้ไหมว่าตัวเองโง่แค่ไหน” พยายามที่จะมองเขาผ่านม่านน้ำตาแล้วเอ่ยเสียงนิ่งทำเอาร่างสูงโมโหเรียกชื่อหล่อนเสียงเข้ม

“นีรนารา!”

“แต่คนที่โง่กว่าคือนีร ที่เอาแต่หลงรักพี่จนโงหัวไม่ขึ้น” ว่าจบหล่อนก็จับมือเขาออกแล้วหันหลังกลับขึ้นไปบนห้องอีกครั้ง ปล่อยให้ร่างสูงยืนนิ่งอยู่ที่เดิมไม่สามารถขยับไปไหนได้ คำพูดของคนตัวเล็กยังลอยวนเวียนอยู่ในหัว

เขาไม่เคยรู้สึกเจ็บปวดกับการกระทำของตัวเองมาก่อนเลยจนได้ยินคำพูดเมื่อสักครู่ของนีรนารา ราวกับว่าเธอรู้ตัวตลอดเวลาว่าที่ทำอยู่มันไร้ประโยชน์ขนาดไหน แต่ก็ยังดันทุรังจะทำต่อไปเพียงเพราะคำเดียว..รัก

แล้วทำไมผู้หญิงคนนั้นต้องมารักเขาด้วย ทำไมต้องเป็นนายปารัชคนนี้ที่มาติดบ่วงอยู่กับคุณหนูใจร้ายจะไปไหนหรือมีรักครั้งใหม่ก็ไม่ได้

เพราะบางทีใบหน้าของเธอก็ลอยเข้ามาให้รู้สึกผิดอยู่ร่ำไป