บทที่2

“คุณมีนาครับ คุณมีนา”

เสียงเรียกชื่อของหล่อนดังขึ้น มีนาวลัยหันหลังกลับไปดู ตาชิดวิ่งมาเมื่อมาถึงหน้าหล่อน เขาก็หอบจนตัวโยนอยู่เป็นพักกว่าจะพูดออกมาได้

“อ้าว ๆ ตาชิดก็...รีบร้อนอะไรนักล่ะจ้ะ เอ้า...พักเสียก่อน ฉันไม่หนีไปไหนหรอก”

“ว่าไม่ได้หรอกครับ คุณน่ะ หาตัวยากจะตาย ขืนไม่รีบ ผมก็ต้องตามหาคุณให้วุ่นอีก สวนนี้ก็ไม่ใช่เล็กๆเสียด้วย”

ตาชิดพูดพลาง หอบพลาง แกปาดเหงื่อที่ไหลเต็มหน้าผากออก แล้วก็ถอดหมวกฟางที่สวมอยู่มาพัดให้คลายร้อน

ความจริงอากาศไม่ได้ร้อนอบอ้าวเท่าไรนักหรอก ออกจะเย็นสบายเสียด้วยซ้ำเพราะเป็นฤดูฝน และอากาศที่เชียงใหม่นี่ โดยเฉพาะที่สวนส้มมีนาวลัยซึ่งอยู่อำเภอนอกตัวเมืองเชียงใหม่มาอีกโข มักจะมีอากาศเย็นสบายกว่าอำเภอเมืองเชียงใหม่หลายเท่า

ทว่าที่ตาชิดเหนื่อยหอบเสียจนต้องเอาหมวกมาพัดนั้น เพราะแกตามหาคุณหนูของแกมาเกือบจะทั่วสวนอยู่แล้ว ถามคนงาน…แต่ละคนก็ตอบไม่เหมือนกัน แกก็เลยต้องไปดูตามที่คนงานบอกมาทุกที่ พอไม่เจอแกก็ถามใหม่ ไปหาใหม่อยู่อย่างนั้น

ไม่เหนื่อย...ก็ไม่รู้จะว่าอย่างไร

หากข้อเท็จจริงนี้ทำให้แกซึมซาบในจิตใจ

คุณมีนา...ทำงานหนักพอๆ กับคนงานในสวนคนอื่น หรือบางทีก็อาจจะหนักกว่า

เมื่อเห็นผู้เป็นนายทุ่มเทให้กับงานถึงขนาดนี้ คนเป็นลูกจ้างจึงทุ่มใจทำงานให้นายอย่างเต็มที่เช่นกัน !

“มากันแล้วครับ เพื่อนคุณมีนามาถึงเมื่อครู่นี้เอง นายผู้หญิงเลยใช้ให้ผมมาบอกคุณครับ”

มีนาวลัยคลี่ยิ้มด้วยความดีใจระคนตื่นเต้น หล่อนถามเสียงใส

“มากันแล้วเหรอ แล้วเขาอยู่ไหนกันล่ะ ตาชิด”

หากมีนาวลัยมิได้รอฟังคำตอบ หล่อนวิ่งไปโดยเร็ว ทิ้งให้ตาชิดยืนเกาหัวแกรกๆด้วยความงง

“อะไรวะ กูยังไม่ได้บอกเลย”

ตาชิดรำพึงกับตัวเอง กระนั้นก็ดังพอที่คนงานอื่นๆที่ทำงานอยู่ใกล้ๆจะได้ยิน

“ตาชิดเอ้ย...ก็มัวแต่เหนื่อยหอบอยู่นั่นแหละ ไม่ทันใจคุณมีนาเธอหรอก เธอน่ะ...บทจะใจร้อน ก็ยิ่งกว่าไฟเสียอีก”

คนงานคนหนึ่งสัพยอก คนอื่นจึงหัวเราะฮา

“ก็กูแก่แล้วนี่หว่า จะเอาอะไรกับกูนักล่ะ”

ตาชิดบ่นพึมแล้วก็รีบหันหลังเดินกลับไปทางเก่า ซึ่งเป็นทางไปสู่เรือนใหญ่ เสียงหัวเราะของคนงานยังไล่ตามหลังแกมา

“ไอ้พวกนี้ ไม่รู้จักแก่มั่งก็ให้มันรู้ไปสิวะ”

ตาชิดบ่นพึมพำ แกทำงานที่สวนมีนาวลัยมานานแล้ว นับตั้งแต่คุณมีนผู้เป็นบิดาคุณหนูของแกยังมีชีวิตอยู่ จึงเป็นคนงานที่มีอาวุโสสูงผู้หนึ่ง เป็นที่รักและยำเกรงของคนงานอื่นๆ แต่ก็มักจะถูกคนงานเหล่านั้นหยอกล้อเล่นเสมอๆ

อย่างที่เขาว่า...รักหรอก จึงหยอกเล่น!

คนงานสองสามคนกำลังขนกระเป๋าลงจากรถขับเคลื่อนสี่ล้อสีดำสนิทที่จอดอยู่หน้าเรือนใหญ่สไตล์คันทรี่ซึ่งมีระเบียงกว้างขวางเอาไว้นั่งชมดาวตอนกลางคืนได้อย่างสบาย

“จิต ไหนล่ะ เพื่อนฉันอยู่ไหน”

จิตมองคนเป็นนายที่ยืนกระหืดหระหอบ แล้วก็ชี้มือขึ้นไปบนเรือน

“อยู่ข้างบนค่ะ คุณผู้หญิงกำลังต้อนรับอยู่”

ยังไม่ทันจะจบคำพูด นายก็ก้าวพรวดเดียวถึงบันไดขั้นบนสุด ทำเอาคนที่อยู่เบื้องหลังยืนมองหน้ากัน ด้วยความรู้สึกผสมผเสระหว่าง...ประหลาดใจ...และ...ขัน...ผู้เป็นนาย

พวกเขาไม่เคยเห็นมีนาวลัยแสดงความดีใจจนออกนอกหน้าขนาดนี้มาก่อน เพราะปกติหล่อนก็มักจะคร่ำเคร่งแต่กับงาน ถ้าไม่อยู่ในสวนกับคนงาน หญิงสาวก็จะอยู่บนเรือนใหญ่จัดการกับเอกสารต่างๆ หรือไม่ก็คิดโครงการใหม่ๆ ที่จะทดลองทำ ในสายตาของทุกคนจึงมองว่าหล่อนกรำงานมากเกินไป ทั้งที่อายุก็เพียงยี่สิบสี่เท่านั้น

“โอ้โฮ”

เสียงคนงานคนหนึ่งอุทานออกมาเบาๆ สุ้มเสียงแสดงความประหลาดใจเต็มที่

“ไม่ยักเคยเห็นคุณมีนารีบร้อนขนาดนี้”

อีกคนออกความเห็น

“เธอคงดีใจมั้ง ก็น่าเห็นใจอยู่หรอก อยู่ที่นี่ เธอมีเพื่อนฝูงกับใครเขาที่ไหนล่ะ วันๆ ก็อยู่แต่กับพวกเราในสวน ข้าล่ะกลัวจริง จริ้ง”

ท้ายเสียงทอดสูง และแววตาส่อริ้วรอยกังวล

“กลัวอะไรวะ นังจิต”

คนถามสงสัยเต็มแก่ เพราะไม่เข้าใจเนื้อความที่อีกฝ่ายต้องการสื่อ

“ขึ้นคานโว้ย ข้ากลัวคุณหนูจะขึ้นคาน อยู่แต่ในสวนกับต้นส้มอย่างนี้ แล้วใครที่ไหนมันจะมาเห็นความน่ารักของคุณหนูข้าวะ”

“โธ่เอ๋ย! นึกว่าเรื่องอะไร ชั้นว่าไม่เห็นจะน่ากลัวเลยก็ลูกชายคุณสุดาสวนข้างๆ นี่ไง เห็นว่ากลับมาแล้วนี่”

“ใช่” อีกคนสนับสนุน “วันก่อนโน้นชั้นเดินตรวจส้มแถบที่ติดกับสวนบ้านโน้น เห็นขับรถผ่านไปแวบหนึ่ง แหม…หล่อเหลายังกับพระเอกหนังแน่ะว่ะ ใจชั้น…แทบลอยตามรถเขาไปติดๆ เลย”

“น้อยๆ หน่อย น้อยๆ หน่อย ชิชะ…ใครเขาจะชายตามาแลแกวะ”

จิตยืนเท้าสะเอวสั่นเท้าดิกๆ ด้วยความหมั่นไส้อีกฝ่ายที่ทำตาลอยอย่างกับสาวน้อยกำลังตกหลุมรัก

“เออน่า...พี่จิต ชั้นรู้ตัวชั้นน่า...”

คนพูดค้อนปะหลับปะเหลือก เมื่อถูกขัดคอ

...เอ...ลูกชายคุณสุดา ชื่ออะไรนะ อะไร...วี...วี...

จิตทบทวนความทรงจำของตน แล้วก็ยิ้มออกมาได้เมื่อนึกออก

อ้อ! ชนวีร์

ชนวีร์...มีนาวลัย

เออ...คล้องจองกันดีแฮะ!

ถ้าความรักวิ่งมาชนคนคู่นี้ได้…ก็ดีซีนะ