บทที่ 3

"เธอออกไปจากห้องฉันเดี๋ยวนี้" ชายหนุ่มเดินไปกระชากแขนหญิงสาวให้เดินตามมาที่ประตู

"ฉันออกไปตอนนี้ไม่ได้ คุณแม่บอกให้อยู่ในห้องนี้"

"คุณแม่!?"

"ทำไมคุณต้องตกใจด้วย คุณใช่คนที่ชื่อ..มังกรหรือกิ้งกืออะไรนั่นไหม"

"มังกร!!"

"ขอโทษฉันจำสับสน"

"มันน่าสับสนตรงไหน..ออกไปจากห้องนี้!" ชายหนุ่มเปิดประตูแล้วก็ผลักเธอออกไปจากห้อง พร้อมกับปิดประตูล็อกห้องไว้

"เห็นว่าหล่อนะ ถ้าไม่หล่อนี่แม่จะด่าให้" เลิฟยูมองซ้ายมองขวา ถ้าพ่อเลี้ยงของเขาออกมาตอนนี้ความได้แตกแน่

หญิงสาวเดินออกมาจากบ้านหลังนั้น บ้านของเขาติดชายทะเล เธอก็เลยถือโอกาสเดินชมวิวไปเรื่อยๆ

"แม่คะที่นี่สวยมาก ยูอยากให้แม่ได้มาเห็นแบบนี้จังเลย ทำไมแม่ถึงอายุสั้นนัก" มือเรียวปาดน้ำตาออกจากใบหน้างามแบบลวก ๆ

เธอพยายามจะไม่อ่อนแอ แต่มันก็อดที่จะคิดถึงแม่ไม่ได้ ตั้งแต่เกิดมา เธอมีแค่แม่คนเดียวโดยไม่มีญาติพี่น้องที่ไหน และไม่รู้ว่าแม่มีญาติหรือเปล่า เพราะแม่ไม่เคยเล่าเรื่องนี้ให้ฟังเลย แม้แต่วันที่เผาศพแม่ก็ไม่มีญาติทางแม่มาให้เห็นเลย ไม่สิ ไม่มีทั้งทางแม่และทางพ่อนอกจากคนข้างบ้านและก็แม่ของเขา..

เธอเคยถามแม่ครั้งหนึ่ง แต่ดูเหมือนแม่จะเศร้าไป ตั้งแต่นั้นมาเลิฟยูก็ไม่ถามเรื่องญาติพี่น้องอีกเลย

"เป็นบ้าอะไรมายืนร้องไห้ ให้ทะเลดู" ชายหนุ่มวิ่งผ่านจังหวะนั้นเขามองไปเห็นเธอกำลังเช็ดน้ำตา เขาก็รู้แล้วว่าเธอคงจะร้องไห้คิดถึงบ้าน เพราะตอนที่เขามาอยู่ที่นี่ใหม่ ๆ ก็เคยเป็น แต่โชคดีที่มีแม่คอยปลอบใจก็หายคิดถึงบ้านบ้าง

แต่เขาก็วิ่งผ่านไปโดยไม่สนใจ เพราะยังไงเธอก็มีโอกาสดีกว่าอีกหลายคนที่อยากจะมาสัมผัสชีวิตแบบนี้แต่ไม่ได้มา

"เอ๊ะนั่นเขานี่" เลิฟยูมองเห็นแค่หลังเขาที่วิ่งผ่านไป..เธอก็จำได้แล้วหุ่นแซ่บขนาดนี้ใครจะจำไม่ได้ล่ะ

หญิงสาวนึกอะไรสนุกขึ้นมาได้เธอก็วิ่งตามหลังไป

ฟิ๊ววววว~ เรื่องวิ่งน่ะเหรอ..เป็นกีฬาที่เลิฟยูชอบที่สุด จนเคยถูกเสนอชื่อให้เป็นนักกีฬาของมหาวิทยาลัย แต่ตอนนั้นเสียดายที่เรียนไม่จบ เพราะการเงิน....

"เธออีกแล้ว" เขามองไปดูเธอแค่แว๊บนึง เพราะอยู่ดีๆ มีคนวิ่งแซงหน้า

"คุณวิ่งแข่งกับฉันไหม"

"ไม่" เขาตอบโดยไม่คิด และก็ไม่ได้หยุดพูดกับเธอ ชายหนุ่มยังตั้งใจวิ่งไปข้างหน้า

"ป๊อดนี่หว่า"

"เธอว่าใคร"

"ก็ว่าให้คุณนั่นแหละ ผู้หญิงท้าวิ่งด้วย ไม่กล้ารับคำท้า..เขาเรียกว่าคนป๊อด"

"ขาสั้นๆ จะวิ่งทันเหรอ" ชายหนุ่มยังวิ่งต่อไป แต่เขาไม่ได้วิ่งเร็ว

"เริ่มเลยเป็นไง" โชคดีที่เธอใส่รองเท้าผ้าใบ ไม่สิ..ชีวิตนี้มีแค่รองเท้าผ้าใบนี่แหละ เพราะมันเป็นแฟชั่นที่เธอชอบมากกระฉับกระเฉงดี

"รางวัลของผู้ชนะคืออะไรล่ะ" ชายหนุ่มหยุดทันทีที่ถูกท้าทายหนักเข้า

"คุณต้องการอะไร"

"จูบ"