บทที่ 4

"จูบ"

"อะไรนะ?" หญิงสาวคิดว่าตัวเองหูฝาดไปหรือเปล่า

"ถ้าป๊อดก็หลบไป เสียเวลาออกกำลังกาย.." ชายหนุ่มเล่นงานคืนบ้าง เขาคิดว่าเธอคงจะไม่กล้ารับคำท้าของเขา แต่ถ้าเธอรับ..นั่นแสดงว่าผู้หญิงคนนี้คงไม่เบา

"ถ้าฉันชนะ คุณต้องให้ฉันเข้าไปนอนในห้องของคุณ และคุณห้ามไปนอนห้องอื่น" เพราะเธอกลัวว่าจะไม่ได้วีซ่าถาวร ยังไงก็ตัดสินใจมาตายเอาดาบหน้าแล้ว ชีวิตนี้ต้องทำให้มันสำเร็จสักอย่างสิ

"แสดงว่าเธอรับคำท้าของฉันเหรอ?"

"ทำไมฉันจะไม่รับล่ะ..ก็แค่จูบ"

"แค่จูบ?!" นี่แม่ฉันเอาผู้หญิงที่ไหนมาเนี่ย

"เอาเส้นชัยตรงต้นไม้โน้นนะ" พอสิ้นคำพูดของเลิฟยู เธอก็ออกสตาร์ทโดยไม่รอเขา เพราะยังไงเขาก็เป็นผู้ชายแถมยังขายาวอีก

"หึ!" ชายหนุ่มวิ่งตามหลังมาทันที เรื่องวิ่งนะเหรอเขาถนัดยิ่งกว่าเธอซะอีกเพราะตั้งแต่มาอยู่ที่ประเทศญี่ปุ่น วันไหนถ้าไม่ได้กลับบ้านดึก เขาก็จะมาวิ่งแบบนี้ทุกวัน

"กรี๊ดดดดด!!" หญิงสาวรีบก้มหน้าก้มตาวิ่ง เพราะตอนนี้..เขาได้วิ่งแซงหน้าเธอไปแล้ว

ฮื้ด~ ฮาด~ (เสียงหอบหายใจของเลิฟยู)

ส่วนมังกรน่ะเหรอ..ตอนนี้เขายืนกอดอกพิงต้นไม้ต้นที่เธอบอกว่าเป็นเส้นชัยรอก่อนที่เธอจะวิ่งมาถึงซะอีก

"ขะ..คุณจะทำอะไร" หญิงสาวตกใจเธอยังไม่หายเหนื่อยเลย แต่เขาเดินเข้ามาประชิดตัวและโน้มใบหน้าอันหล่อเหลายั่วยวนสายตาลงมา....

เลิฟยูหลับตาลงทันทีแบบรู้งาน เพราะมันคือรางวัลของผู้ชนะ

เขาก้มลงมาที่ปากเธอแบบช้า ๆ แต่ทันใดนั้น ชายหนุ่มก็เปลี่ยนเป้าหมาย..ขยับไปที่หูของหญิงสาว "ง่ายกว่านี้มีอีกไหม"

แก้มที่กำลังแดงเพราะความเหนื่อยและอายตอนนี้กลายเป็นแดงเพราะความโกรธ..นี่เขาคิดว่าเราง่ายงั้นเหรอ..

คำพูดที่เขาพูดออกมามันทิ่มแทงหัวใจเธอ แต่ก็ทำอะไรมากไม่ได้ เพราะเธอยังต้องใช้งานเขาต่อ

"แล้วจะทำให้มันยากทำไมล่ะคะ คุณไม่ชอบง่ายๆ แบบนี้เหรอ..แย่จัง" หญิงสาวกลับหลังหันทันทีที่พูดจบ

คำพูดกับความรู้สึกของเธอมันสวนทางกัน พอเธอหลบสายตาเขาน้ำตาแห่งความน้อยใจมันก็ไหลลงมา "แม่เคยสอนให้เธออดทนไว้ไงเลิฟยูเพื่อวันข้างหน้าที่ดีกว่า เธอต้องอดทนนะ" หญิงสาวพูดกับตัวเองพร้อมกับวิ่งไปข้างหน้า

19 : 00 น.

"หนูยูไปไหนมาลูก"

"ยูเดินชมทะเลเพลินค่ะคุณแม่" ที่จริงไปแอบร้องไห้มา เพราะน้อยเนื้อต่ำใจในวาสนาของตัวเอง

"รู้ไหมเวลาอาหารเย็นต้องได้เรทไปเพราะรอเธอ" เขาพูดลอยๆ แต่คำพูดนั้น เจาะจงมาที่เธอโดยตรง

"ทำไมไม่ทานก่อนล่ะคะ" หญิงสาวรีบเดินเข้าไปนั่งลงแบบเกรงใจ จะให้โต้ตอบก็คงไม่กล้า

"ทานก่อนไม่ได้จ้า หนูมาอยู่ที่นี่วันแรกเราต้องร่วมทานข้าวเย็นด้วยกัน" กชกรพูดพร้อมกับตักข้าวให้กับทุกคนที่นั่งอยู่

"ถ้าคิดจะมาอยู่ที่นี่ต้องทำงานช่วยกัน" มันคือคำสั่งของฮิโตชิ

"คะ?" เลิฟยูไม่คิดจะมาอยู่เฉยๆ อยู่แล้ว แต่นี่เธอเพิ่งมาถึง ยังไม่รู้อะไรเลย พูดเรื่องงานแล้วเหรอ ครอบครัวนี้เป็นยังไงกันแน่

"*ฉันขอพูดกับหนูเลิฟยูเองนะคะ*" กชกรพูดกับสามีแบบเกรงใจ ถึงแม้ว่าเธอจะเป็นภรรยาและอยู่ที่นี่นานแล้ว แต่เธอก็ใช้ชีวิตแบบเกรงใจเขามาตลอด

ฮิโตชิกลัวว่าเลิฟยูจะมาเกาะลูกชายกินไปวันๆ ถ้าไม่พูดอะไรผู้หญิงยิ่งจะได้ใจ เพราะส่วนมากคนญี่ปุ่นปากกับใจตรงกันมากก

"แม่คุยกับโอโต้ซังแล้วนะลูก จะให้หนูเข้าไปทดลองทำงานที่บริษัท กับพี่เค้า"

เพล้ง!! ช้อนอยู่ในมือร่วงลงทันทีที่ได้ยินแม่พูด

"แม่!" คนที่ตกใจแทนที่จะเป็นเลิฟยูแต่กลับเป็นมังกร

"*ทำไมเหรอไดจิ*" ฮิโตชิสงสัย เพราะว่าทั้งสองเป็นแฟนกัน จะให้ผู้หญิงเข้าไปทำงานด้วยทำไมต้องตกใจขนาดนี้

"*ปะ..เปล่าครับ*" จะพูดอะไรมากไปกว่านี้ก็ไม่ได้ เพราะเขากลัวพ่อเลี้ยงจะโกรธให้แม่ถ้ารู้ว่าแม่ของเขาทำอะไรลงไป

21 : 00 น.

"หนาวจังเลย" ยิ่งดึกยิ่งหนาว ผ้าห่มก็มีแค่ผืนเดียว จะแอบเปิดฮิตเตอร์ก็ไม่กล้า เพราะว่าตอนนี้เธอต้องได้มานอนข้างล่าง "คนอะไรวิ่งเร็วชะมัด"

เวลาผ่านไปนานเท่าไหร่ไม่รู้เพราะไม่ได้ดูนาฬิกา...

"หลับสักทีสิวะเลิฟยูเอ๊ยพรุ่งนี้จะเจออะไรอีกเนี่ย"

จะข่มตาหลับก็หลับไม่ลง เพราะคิดถึงคำพูดของเขา "ว่าเราง่ายงั้นเหรอ..ไอ้กิ้งกือไส้เดือนเอ๊ยยย!!!"