บทที่3

ติ๊ด ติ๊ด

เสียงโทรศัพท์ดังขึ้นสร้างความหงุดหงิดให้คนที่กำลังหลับสนิทอย่างสบายบนเตียงนอน

"ฮัลโหล"

"นั่นลูกอยู่ไหนราชา เย็นจนป่านนี้แล้วทำไมยังไม่กลับบ้าน"ร่างกายใหญ่เปลือยเปล่าสะดุ้งตื่นลุกขึ้นนั่งบนเตียงนอนด้วยความตกใจ หันไปมองด้านข้างก็ไร้แม้แต่เงาของแฟนสาว ราชาลุกขึ้นเดินกวาดสายตาหาหญิงสาวไปทั่วทั้งห้องแม้ว่าเขาจะยังถือโทรศัพท์แนบหูฟังเสียงผู้เป็นแม่บ่นอยู่ก็ตาม

"รีบกลับมาบ้านเดี๋ยวนี้เลยนะราชา"เมื่อไม่เห็นแม้แต่เงาของหญิงสาวยิ่งสร้างความร้อนใจ เขารีบตัดสายโทรศัพท์ของผู้เป็นแม่ไป ก่อนจะรีบต่อสายหาหญิงสาว 

"สวัสดีค่ะคุณราชา"

"มะลิ นี่เธออยู่ไหนทำไมฉันตื่นมาแล้วไม่เห็นเธอ"

"มะลิกลับมาที่บ้านแล้วค่ะ แค่นี้ก่อนนะคะมะลิมีงานต้องทำ"หญิงสาวตัดสายของเขาทิ้งไปโดยไม่ทันได้ฟังคำพูดทักท้วงอะไรของราชาต่ออีก เมื่อรู้ว่าแฟนสาวกลับไปแล้ว เขาจึงรีบเข้าไปจัดการอาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้า ในใจนึกภาวนาขออย่าให้ผู้เป็นแม่กลั่นแกล้งอะไรแฟนสาวของเขาอีก ด้วยความร้อนใจราชาจึงใช้เวลาอาบน้ำเพียงไม่กี่นาที ก่อนจะรีบออกมาแต่งตัวด้วยความเร็วก่อนจะคว้ากุญแจรถและสิ่งของสำคัญก่อนจะรีบเดินออกไป

"เร่งทำงานให้มันเร็ว ๆ หน่อยสิยะพวกหล่อน วันนี้มีแขกของคุณผู้ชายกับคุณผู้หญิงมาที่บ้าน จะชักช้าไม่ได้นะ"เสียงแหกปากตะโกนโวยวายของ โฉมคนใช้ข้างกายของคุณหญิงแสงมณีชี้นิ้วสั่งแม่บ้านคนอื่น ๆ ซึ่งหนึ่งในนั้นมีมะลิที่กำลังใช้ผ้าผืนบางถูกไปตามพื้นกระเบื้องอยู่เพียงผู้เดียว

"นี่นางมะลิ ถูให้มันแรง ๆ หน่อยสิ ถูกเบา ๆ แบบนี้เมื่อไหร่พื้นมันจะสะอาด"

"แต่นี่มะลิก็ถูแรง ๆ แล้วนะจ๊ะพี่โฉม"น้ำเสียงแผ่วเบาเอ่ยตอบกลับ แต่กลับถูกโฉมถลึงตามองใส่ด้วยความไม่พอใจ เมื่ออีกฝ่ายไม่คิดจะฟังคำสั่งของเธอเหมือนกับแม่บ้านคนอื่น ๆ 

"ถูแรง ๆ แล้วอย่างนั้นเหรอ"โฉมพูดออกมาพร้อมกับพยักหน้าก่อนจะเดินปรี่เข้าไปคว้าถังใส่น้ำถูพื้นเทราดลงบนศีรษะของมะลิ น้ำสีขุ่นมีกลิ่นเหม็นไหลอาบจนเปียกไปทั่วทั้งชุดนักศึกษา 

เพล้ง

ถังใส่น้ำถูกโยนทิ้งลงตรงหน้าของมะลิ สายตาของโฉมฉายแววถึงความสะใจออกมา

"เป็นอย่างไรล่ะกลิ่นของน้ำถูกพื้นหอมชื่นใจไหมล่ะ แต่จะว่าไปน้ำถูพื้นมันก็เหมาะกับผู้หญิงไม่เจียมกะลาหัวอย่างแกดีนะนางมะลิ หึ ๆ "โฉมแม่บ้านคนสนิทของคุณหญิงแสงมณีหัวเราะออกมาด้วยความชอบใจ ก่อนจะสะบัดก้นเดินออกไปรายงานข่าวให้ผู้เป็นเจ้านายได้ฟัง

ร่างของมะลิเปียกปอนไปทั่วทั้งตัวได้แต่นั่งนิ่ง ความเสียใจมันทำให้เธอแสดงความอ่อนแอด้วยการปล่อยให้น้ำตาไหลออกมา แรงฉุดดึงจากต้นแขนทำให้คนที่นั่งก้มหน้าต้องช้อนสายตาขึ้นมามอง

"พี่แจ๋ว"

"มามะลิ พี่ช่วย"แจ๋วแม่บ้านอีกคนช่วยพยุงร่างของมะลิให้ลุกขึ้นยืน เธอเห็นเหตุการณ์ทุกอย่างทั้งหมดแต่ก็ไม่สามารถเข้ามาช่วยเด็กสาวได้ เพราะไม่มีใครอยากมีเรื่องกับแม่บ้านใหญ่อย่างโฉมแถมยังเป็นลูกน้องคนโปรดของคุณผู้หญิงของบ้านหลังนี้อีก

"ขอบคุณพี่แจ๋วมากนะคะ"

"ไม่เป็นอะไร ทีหลังก็อย่าไปต่อปากต่อคำกับนางโฉมมันอีกล่ะ ไป ๆ ไปอาบน้ำได้แล้วเดี๋ยวตรงนี้พี่จัดการต่อเอง"แจ๋วสะบัดมือไล่เธอไม่อยากเห็นแววตาของเด็กสาวคนนี้ แววตาเศร้าของมะลิมันทำให้เธอรู้สึกว่าโลกทั้งใบมันจะพังสลายลงตรงหน้า

"มะลิต้องขอขอบคุณพี่แจ๋วอีกครั้งนะคะ"เด็กสาวยกมือไหว้ก่อนจะเดินออกไปยังห้องพักของตัวเองด้วยสภาพเปียกปอนไปทั้งตัว

"นางมะลิเอ๊ย"แววตาของแจ๋วมองมะลิด้วยความเอ็นดูและสงสาร ตั้งแต่ผู้เป็นแม่ของมะลิเสียไปเมื่อหลายปีก่อน ชีวิตของเด็กสาวคนนี้ก็มีแต่ความเศร้า สองแม่ลูกได้เข้ามาสมัครเป็นแม่บ้านของที่นี่ ชีวิตของทั้งคู่ต้องดิ้นรนปากกัดตีนถีบจากบ้านนอกเพื่อเข้ามาหางานในเมืองกรุงทำจนได้มาสมัครเป็นแม่บ้าน ณ ที่บ้านหลังนี้ แต่โชคกลับไม่ดีเมื่อผู้เป็นแม่ของเด็กสาวนั้นมีโรคประจำตัวไม่สบายอย่างหนักจนต้องเข้าออกโรงพยาบาลเป็นว่าเล่น จนสุดท้ายความโชคร้ายก็พรากชีวิตของผู้เป็นแม่ไปตลอดกาลอย่างไม่มีวันหวนกลับคืน