Ep : 5.คนไม่รู้ตัว

เช้าควอนกับเพื่อนๆ อาบน้ำแต่งตัวแต่เช้ามาช่วยป้าทิพย์กับนิ้งจัดทานอาหารมื้อเช้า และตอนนี้ก็ได้เวลาทานข้าวแล้วทุกคนก็นั่งประจำที่ของตัวเองที่เคยนั่งเมื่อวาน ส่วนเรื่องที่ควอนกับชานมนอนกอดกันบนเตียงทั้งสองก็ไม่ได้ใส่ใจอะไร เพราะคนเรามันเผลอกันได้ อีกอย่างชานมก็ไม่ได้มีใจพิศวาสเพื่อนอยู่แล้ว และเชื่อว่าควอนก็ไม่ได้ตั้งใจ

“คุณควอนกับเพื่อนทานเลยนะคะ เดี๋ยวไปมหาลัยสายค่ะ” ป้าทิพย์บอกเมื่อเห็นว่าไม่เห็นมีความจำเป็นต้องรอเจ้าของบ้าน เพราะถึงรอแสงโสมก็ไม่ทานมื้อเช้าอยู่แล้ว

“ไม่เป็นไรครับ พวกผมรอพี่บิ๊กดีกว่า” ได้รู้ว่าเขากลับมาความคิดถึงความดีใจของผมปิดบังไว้ไม่มิดเลย มันยิ้มและใจก็เต้นแรงตั้งแต่เมื่อเช้าที่พี่นิ้งบอกว่าพี่เขากลับมาแล้ว

“แต่พี่นิ้งว่าคุณควอนกับเพื่อนๆ ทานเลยดีกว่านะคะ เดี๋ยวข้าวต้มจะเย็นเอาได้ค่ะ อีกอย่างคุณควอนลืมไปแล้วเหรอคะว่าคุณบิ๊กไม่ทานมื้อเช้า” นิ้งบอก

“งั้นพวกผมทานเลยได้ครับ” ควอนลืมไปเสียสนิทเลยว่าอีกฝ่ายนั้นไม่เคยทานมื้อเช้าสักครั้ง

“ควอนแล้วพวกกูจะได้เจอพี่เขาไหม อยากหวัดดีพี่เขาน่ะ” ชาเขียวเอ่ยถามเพื่อนขึ้น

“ไม่รู้ดิว่าวันนี้พี่เขาจะตื่นไปทำงานไหม” ควอนเองก็ไม่แน่ใจเหมือนกันว่าวันนี้พี่เขาจะเข้าบริษัทไหม แต่ถ้าไม่เข้าพี่เขามักจะตื่นสาย

“วันนี้วันหยุดคุณบิ๊กตื่นบ่ายค่ะ คงไม่ตื่นเช้าค่ะ” ป้าทิพย์บอกทุกคน

“นั่นดิ วันอาทิตย์พี่เขาหยุด พวกมึงทานเถอะ ครั้งหน้าค่อยไหว้พี่เขาก็ได้” ควอนบอกเพื่อนๆ แล้วเริ่มลงมื้อทานมื้อเช้า แต่แล้วคนที่ทุกคนกำลังพูดถึงอยู่นั้นก็เดินเข้ามาในห้องรับประทานอาหารด้วยสภาพอิดโรย ใช่ ทั้งคืนแสงโสมนอนไม่หลับเพราะภาพของควอนกอดกับผู้หญิงบนเตียงมันตามหลอกหลอนและติดตาของเขาจนตอนนี้

“คุณบิ๊กทำไมสภาพเป็นแบบนั้นคะ” ป้าทิพย์ถามคนที่เดินหน้าโทรมเข้ามา

“ผมขอกาแฟดำหนึ่งแก้วครับป้าทิพย์” บอกป้าทิพย์แล้วเดินไปนั่งรอที่หัวโต๊ะรับประทานอาหาร โดยไม่สนใจจะมองเพื่อนร่วมโต๊ะ

ทุกคนมองคนที่มาใหม่แล้วชานม ชาเขียว ทัพฟ้าต่างก็พากันเอ่ยพร้อมเพรียงกันทักทายเจ้าของบ้านด้วยความเคารพ

“สวัสดีค่ะพี่บิ๊ก / สวัสดีครับพี่บิ๊ก” สามเสียงประสานกันพร้อมยกมือไหว้

แสงโสมมองจ้องไปยังหน้าของชานมที่เป็นผู้หญิงคนเดียวที่นั่งร่วมโต๊ะด้วยก็ทำได้เพียงหยักยิ้มแล้วพูดตอบกลับไป

“อืม ตามสบาย” เป็นแค่เพียงคำสั้นๆ แล้วก็รับถ้วยกาแฟที่นิ้งเดินเอามาวางไว้ข้างหน้าขึ้นจิบ

“คุณบิ๊กไปทำอะไรมาคะ ทำไมสภาพเป็นแบบนี้คะ” ป้าทิพย์ถามอีกครั้งแล้วมองหน้าเจ้านายที่หันมามองทางตนเองก็อดเป็นห่วงไม่ได้ ก็ดูเอาเถอะ แสงโสมไม่เคยมีสภาพอิดโรยแบบนี้ แม้จะทำงานหนักแค่ไหนชายหนุ่มก็ไม่ปล่อยให้ตัวเองมีสภาพเหมือนคนไม่ได้หลับได้นอนมาทั้งคืนแบบนี้ แล้วยังใส่ชุดนอนลงมาอีก ดูเอาเถอะไม่รู้ไปทำอะไรมา

“นั่นดิครับพี่บิ๊ก พี่ไม่ได้นอนเหรอครับ” ควอนถามอย่างเป็นห่วงบ้าง ส่วนเพื่อนๆ ของเขาทุกคนก็พากันทำตัวตามสบายอย่างเจ้าของบ้านบอกด้วยการก้มหน้าก้มตาทานอาหารเช้าต่อ

“แล้วยุ่งอะไรด้วย เรื่องของกู” คำหยาบหลุดออกมาอีกครั้ง เขาโกรธ เขาหงุดหงิดที่ควอนถามแบบนี้ และยิ่งหงุดหงิดที่ทำอะไรกับตัวต้นเหตุไม่ได้

“คะ...คือ....ขอโทษครับ”

“ขอโทษ ขอโทษ พูดเป็นแค่คำนี้รึไงไอ้ควอน พลั่ก!” แล้วเสียงกระแทกแก้วกาแฟก็ดังขึ้นพร้อมกับแสงโสมลุกขึ้นยืนเอามือทั้งสองเท้ายันโต๊ะทานข้าว

ด้านทัพฟ้า ชานม ชาเขียวก็พากันหยุดทานข้าวเมื่อตอนนี้โต๊ะทานข้าวกำลังเป็นสนามรบเมื่อเจ้าของบ้านกำลังโกรธ

“ควอนพวกฉันขอตัวขึ้นไปทานบนห้องได้ไหม” ชานมเอ่ยขึ้นเบาๆ

“นั่นดิมึง พวกกูขอไปกินข้าวบนห้องนะ” ทัพฟ้าเห็นด้วยกับเพื่อน

“ไม่ต้องไปไหนทั้งนั้น ทานที่นี่แหละน้องๆ พี่จะกลับขึ้นห้องแล้ว และเนี่ยวันนี้มีเรียนไหม” แสงโสมบอกทุกคนไม่ต้องไปเพราะเขาจะไปเองและไม่ลืมถามว่าทุกคนมีเรียนไหมวันนี้

“มีครับ” ชาเขียวตอบ”

“อือ” แสงโสมทำเพียงครางรับรู้แล้วเดินจากไปโดยไม่สนใจจะพูดอะไรต่อ และเมื่อตอนนี้คนเจ้าอารมณ์ไม่อยู่แล้วทุกคนก็ถอนหายใจออกมาพร้อมกับ

“แม่งพี่บิ๊กโคตรเท่ว่ะ” ชาเขียวเอ่ยขึ้นทำลายความเงียบอย่างชื่นชมเจ้าของบ้าน

“มึงคิดงั้นเหรอชาเขียว” แฝดน้องอย่างชานมถามแฝดพี่อย่างชาเขียว

“ไม่เท่เหรอชานม ออกจะเท่ แบบนี้แหละผู้ชายแมนๆ เขาเป็นกัน มึงไม่เข้าใจหรอกมึงเป็นผู้หญิง” ทัพฟ้าเห็นด้วยกับชาเขียว

“เด็กๆ รีบทานเถอะค่ะ อย่าไปสนใจคุณบิ๊กเลย คงจะหงุดหงิดกับงานเลยอารมณ์ไม่ดี คุณควอนก็อย่าเก็บมาใส่ใจเลยนะคะ” ท้ายประโยคนิ้งบอกหนุ่มหน้าหวานที่ตอนนี้นั่งหน้าเศร้าทำท่าจะร้องไห้

“ครับ / ค่ะ” สามเสียงประสานกันแล้วหันมาสนใจข้าวต้มทะเลตรงหน้าต่อ

“ครับพี่นิ้ง ผมชินแล้วแหละครับ”

“คนดีของป้า ไม่ต้องไปเก็บมาใส่ใจนะคะ คุณบิ๊กอาจมีงานที่ให้เครียดก็ได้จ้ะ” ป้าทิพย์เดินมาลูบไหล่เล็กของควอนปลอบ

“ฮะ ป้าทิพย์กับพี่นิ้งไปทานข้าวได้เลยนะครับ ควอนกับเพื่อนๆ เก็บและล้างถ้วยเองครับ”

“ไม่เป็นไรหรอกค่ะ เดี๋ยวชุดนักศึกษาเปื้อนเอา กินอิ่มจะไปมหาลัยไม่ใช่เหรอคะ ให้คนแก่กับพี่นิ้งทำเถอะค่ะ”

“ขอบคุณครับป้าทิพย์ พี่นิ้งด้วยนะครับ” ควอนขอบคุณป้าทิพย์กับพี่นิ้งอีกครั้งและทั้งสองก็พยักหน้ายิ้มตอบรับ ตอนนี้ควอนแทบจะกลืนข้าวไม่ลงแต่ก็ต้องฝืนทาน เพราะตอนเรียนจะได้ไม่หิว

“เฮ้ย! พวกมึงส่งรายงานเสร็จเราไปเที่ยวกันเลยนะ ไปพักผ่อนกัน” ทัพฟ้าพูดขึ้นขณะที่กำลังนั่งช่วยกันเรียบเรียงรายงานที่ทำเมื่อคืน เพราะแค่เรียบเรียงเสร็จทุกอย่างก็เสร็จพร้อมส่ง

“ก็ไปดิ ดีเหมือนกันพักสมองกันไง รับน้องก็โหดพอแล้ว เรียนก็หนักอีก ไปเที่ยวกันหลังส่งอย่างที่คุยกันไว้วันนั้นก็ดีนะ” ชาเขียวเห็นด้วย

“แล้วเนี่ยไอ้ควอนกับชานมน้องมึงไปซื้อขนมที่ไหนเมื่อไหร่จะมาเนี่ย” ทัพฟ้าบ่นเมื่อเห็นว่าทั้งสองไปนานแล้ว และเวลานี้ก็เป็นเวลาพักเที่ยงแล้ว และตอนบ่ายทั้งสี่คนก็ไม่มีเรียนด้วยจึงได้มานั่งทำรายงานที่หน้าตึกของคณะ

“นั่นดิ ไปถึงไหนกันเนี่ย หิวแล้ว แล้วมึงว่าสองคนนั้นเป็นไง ตื่นมาเมื่อเช้ากูเห็นน้องกูกับไอ้ควอนนอนกอดกันกลมบนเตียงด้วยแหละ” ชาเขียวเอ่ยขึ้น เพราะหลังๆ มาควอนกับชานมจะสนิทกันพิเศษ จนมองผิวเผินเหมือนทั้งสองกำลังคบกัน

“ไม่หรอกน่า ไอ้ควอนหน้าหวานๆ แบบนั้นจะไปชอบไอ้ชานมคนห้าวได้ยังไง” ทัพฟ้ารีบปฏิเสธและหลบสายตาเก็บซ่อนความรู้สึกของตัวเอง

“เหรอ แต่ก็ดีนะ มันสองคนคบกันก็ดี ออกจะน่ารักชานมก็น่ารักเพียงแค่ห้าว ส่วนไอ้ควอนก็สวยเหลือเกิน สวยจนผู้หญิงอิจฉา” ชาเขียวเอ่ยพลางมองไปทางควอนและชานมที่กำลังเดินพูดคุยกับสนุกสนานและในมือมีถุงขนมเต็มไม้เต็มมือเดินมาทางพวกตนทั้งสอง

“ชานมน้องมึงนะไอ้ชาเขียว มึงน่าจะหวงน้องสาว” ทัพฟ้าแทบอยากจะชกหน้าเพื่อน บังอาจจับคู่ให้ชานมกับควอน ถ้าจับคู่เธอกับเขาจะยินดีและดีใจมาก

“ทำไม มีคนมารักมาชอบชานมดีออก กูจะได้มีคนมาช่วยดูแลอีกคน” ชาเขียวบอกเพื่อนพลางมองไปทางทั้งสองที่เดินมาถึง “ไหนได้อะไรมากินบ้าง แล้วเนี่ยไปนานจนคิดว่าไปซื้อที่ต่างประเทศแล้วเนี่ย”

“นั่นดิ ไปนานจนกูลืม” ทัพฟ้าเอ่ยเสียงห้วนขึ้นบ้าง แล้วชานมกับควอนที่มาใหม่ก็พากันหันมาส่งสายตาคำถามให้ชาเขียวว่าทัพฟ้าเป็นอะไรไป

“อย่าสนใจมันเลย มันโมโหหิวน่ะ” ชาเขียวบอกคนที่เพิ่งนั่งลงที่ม้านั่งที่ว่าง

“ถ้าหิวก็เอานี่ไปกิน ของชอบมึงเลยนะไอ้ทัพฟ้า” ชานมยืนซาลาเปาไส้หมูให้คนหน้าบึ้งตึง

ทัพฟ้ารับซาลาเปาไส้หมูของโปรดตัวเองไปอย่างยิ้มๆ ดีใจที่ชานมจำได้ว่าตนเองชอบอะไร ความไม่พอใจก่อนหน้าจึงถูกลบหายไปทันที

“ขอบใจ” ทัพฟ้าขอบคุณแล้วกัดซาลาเปาทันที

“ส่วนของพี่ชาเขียวมาม่าคัพรสต้มยำกุ้งใส่น้ำร้อนมาให้แล้ว” แล้วเธอก็ส่งให้แฝดพี่ของตัวเอง

“และเนี่ยของควอนนมถั่วเหลืองของโปรด” ชานมถึงจะห้าวแต่ก็ใส่ใจเพื่อนในกลุ่มและจำได้ว่าทุกคนชอบกินอะไรไม่ชอบอะไร

“ขอบคุณนะ” ควอนขอบคุณเสียงหวาน”

“อือ ไม่ต้องขอบคุณหรอกก็เราไปด้วยกัน อีกอย่างเพื่อนกัน และเนี่ยของฉันก็เป็นจีบกุ้งของโปรด” ชานมพูดแล้วก็เริ่มเอาของตัวเองออกจากถุงมาทานบ้าง เมื่อเห็นว่าตอนนี้ทุกคนก็กำลังทานและของที่ซื้อมาก็ไม่ได้มีแค่นี้มีพวกขนมขบเคี้ยวเต็มไปหมด เพราะวันนี้จะเรียบเรียงทำเล่มรายงานให้เสร็จและจะได้ส่งกัน และวันนี้อาจกลับดึกกว่าทุกวัน

แสงโสมหลับในช่วงบ่ายของวัน ตื่นมาอีกทีก็หกโมงเย็นจึงอาบน้ำแต่งตัวลงมาหาอะไรทานข้างล่าง วันนี้ทั้งวันเขาอยู่บ้านไม่ได้ออกไปไหน เพราะเรื่องของควอนรบกวนใจเขาทั้งวันจนหงุดหงิดน่าเบื่อน่ารำคาญ และพอลงมาข้างล่างเห็นป้าทิพย์กับนิ้งกำลังเตรียมโต๊ะอาหารอยู่และไม่เห็นคนหน้าหวานที่ปกติจะกลับมาช่วยป้าทิพย์กับนิ้งทำงานบ้านก็เลยถาม

“ควอนยังไม่กลับเหรอครับป้าทิพย์”

“ยังค่ะคุณบิ๊ก คุณบิ๊กต้องการอะไรคะ” ป้าทิพย์ตอบและถาม

“ผมหิวครับ เสร็จรึยังครับ ถ้าเสร็จแล้วผมจะได้ทานเลย” เขาตอบแล้วเดินไปดึงเก้าอี้ประจำของตนเองออกมานั่ง วันนี้เขาต้องทานมื้อเย็นที่บ้านๆ ทั้งๆ ปกติแล้วแม้จะวันหยุดหรือวันทำงานตอนเย็นเขาจะออกไปทานข้าวข้างนอกเสมอ

“ค่ะๆ เสร็จพอดีเลยค่ะ นิ้งตั้งโต๊ะตักข้าวให้คุณบิ๊กเลย”

“แล้วเนี่ยวันนี้เพื่อนไอ้เด็กนั่นจะมาค้างที่บ้านไหมครับ” มองอาหารตรงหน้าที่ป้าทิพย์กับนิ้งจัดวางไว้และข้าวในจานแล้วถามถึงควอน

“ไม่ค่ะ” นิ้งเป็นคนตอบ

“แล้วผู้หญิงที่มานอนห้องไหนครับเมื่อคืน” ถามทั้งๆ ที่รู้อยู่แล้วว่านอนห้องของใคร

“นอนห้องคุณควอนค่ะ ป้ากับนิ้งจะจัดห้องให้ใหม่คุณชานมก็ไม่ยอมค่ะบอกว่าจะนอนกับเพื่อนๆ” ป้าทิพย์เอ่ย

“เป็นผู้หญิงไม่รู้จักระวังตัว แล้วเธอเป็นแฟนของใครครับป้า” คำถามของแสงโสมทำให้คนแก่กับหลานสาวพากันมองหน้ากันงง อยู่ๆ เจ้านายก็มาถามแปลกๆ แบบนี้

“คุณบิ๊กถามให้ป้างง คุณบิ๊กชอบหนูชานมเหรอคะถึงถาม” นางเอ่ยถามเพราะปกติแล้วเจ้านายเจ้าชู้เพราะชอบพาผู้หญิงมาค้างที่บ้านเป็นประจำ แต่พักหลังๆ มาแสงโสมไม่ค่อยได้พาใครมาค้างนานแล้ว อันนี้ก็ไม่รู้เพราะอะไรเหมือนกันถึงไม่พาผู้หญิงมาค้างด้วย

“เปล่าครับ ผมแค่อยากรู้ ผมนึกว่าเป็นแฟนของไอ้เด็กควอนคนดีของป้ากับนิ้ง”

“ไม่ใช่ค่ะ เขาเป็นเพื่อนกัน แต่ถ้าเป็นก็ดีสิคะ คุณชานมน่ารักมากค่ะ ถึงจะดูห้าวไปหน่อยแต่ก็น่ารักดีค่ะ”

“อืม ป้ากับนิ้งไปไหนก็ไปเถอะครับ ผมอยากอยู่คนเดียว”

“ค่ะ” แล้วคนแก่กับหลานสาวก็พากันเดินออกไปจากห้องรับประทานอาหารแล้วทิ้งให้เจ้าของบ้านอยู่คนเดียว

แสงโสมมองอาหารตรงหน้าแล้วสองมือใหญ่ที่วางข้างจานข้าวตรงหน้าก็กำกันแน่น เมื่อตอนนี้หกโมงกว่าแล้วควอนยังไม่กลับบ้าน ไม่ได้ เขาทนเก็บความน่าหงุดหงิดกับตัวเองแบบนี้ไม่ไหวแล้ว เขาอยากรู้เหมือนกันว่าความแปลกประหลาดของเขามันเกิดขึ้นเพราะอะไร แล้วไอ้หัวใจที่เต้นแรงและไม่ชอบตอนควอนอยู่ใกล้ชิดคนอื่นหัวเราะกับคนอื่นอย่างมีความสุขทำไมมันทำให้เขาโกรธได้ถึงเพียงนี้

วันนี้ทั้งวันเขาเฝ้าคิดเฝ้าถามตัวเองว่าตัวเขาเองเบี่ยงเบนทางเพศหรือเป็นอะไรกันแน่ เพราะระยะหลังๆ มาเขารู้สึกว่าควอนจะตามหลอกหลอนเขาไปทุกที่ ตั้งแต่จูบเพราะอุบัติเหตุครั้งนั้นเขาก็เปลี่ยนไป เขาไปกรุงเทพฯ เขาก็แทบไม่มีสมาธิในการทำงาน เพราะในหัวสมองของเขาเต็มไปด้วยเรื่องราวของหนุ่มลูกครึ่งหน้าหวาน และเสียงหวานๆ ของควอน และยิ่งไปกว่านั้นหัวใจเขาเต้นแรงทุกครั้งเมื่อคิดถึงดวงหน้าหวาน

ต้องพิสูจน์ ต้องพิสูจน์ให้รู้กันไปเลยว่าเขาเบี่ยงเบนทางเพศหรือเพราะอะไรกันแน่ ถ้าไม่พิสูจน์เขาจะค้างคาและนอนไม่หลับและอาจจะทำให้ร่างกายของเขาทรุดโทรมป่วยได้ในอนาคต ฉะนั้นวันนี้เขาต้องพิสูจน์ แต่ว่าจะพิสูจน์ยังไงดีล่ะเพื่อให้ได้คำตอบที่ชัดเจน