Ep : 2.คนเย็นชา

หนึ่งสัปดาห์แทบจะนับครั้งได้ที่ได้เจอหน้าของเจ้าของบ้านหน้าขรึม และวันนี้ควอนกลับมาจากกิจกรรมของมหาลัยตอนดึกเห็นไฟในห้องนั่งเล่นเปิดอยู่จึงเดินไปดูเผื่อว่าพี่นิ้งอาจลืมปิดไฟ เพราะเวลานี้ทุกคนนอนพักผ่อนแล้ว แต่พอเข้าไปยังไม่ทันได้ถึงห้องนั่งเล่นก็ได้ยินเสียงหัวร่อต่อกระซิกดังแว่วออกมาให้ได้ยิน

“ใครกัน ดึกแล้ว แล้วเสียงผู้หญิงที่ไหน” ควอนเอ่ยกับตัวเองขณะเดินย่องไปยังห้องนั่งเล่น แล้วก็แอบอยู่หน้าประตูมองไปดูข้างในห้องนั่งเล่น

ควอนเบิกตากว้างปิดปากตัวเองไว้ทันทีเมื่อเห็นภาพในห้องนั่งเล่นตอนนี้หนุ่มหน้าขรึมที่กระตุกหัวใจของผมกำลังขึ้นคร่อมผู้หญิงแปลกหน้าบนโซฟาตัวยาว และมือของผู้หญิงคนนั้นก็ประคองดวงหน้าหล่อตรึงใจของแสงโสม หัวใจของควอนรู้สึกปวดหนึบราวกับโดนทุบแรงๆ แล้วก็ต้องเบือนหน้าหนีเมื่อคนตัวโตกำลังโน้มลงไปซุกไซ้ใบหน้าของเธอคนนั้น

“พี่บิ๊กมีแฟนแล้ว?” ผมถามตัวเองด้วยความเจ็บปวดร้าวในอก แสงโสมคือรักแรกพบของควอน เขาคือความใฝ่ฝันแต่เขากลับไม่ชอบผม พี่เขามีคนที่พี่เขารักอยู่แล้ว ส่วนผมก็แค่คนที่แอบรักพี่เขา ผมก็แค่ผู้อาศัยบ้านของพี่เขาเท่านั้น ผมมันก็แค่กาฝาก

หนุ่มน้อยหน้าหวานที่รู้มาตลอดว่าตัวเองแตกต่างจากผู้ชายทั่วไป ควอนไม่เคยรู้สึกหวั่นไหวกับผู้หญิงไม่ว่าจะมีผู้หญิงเข้ามาหาแต่ก็ไม่เคยรู้สึกถูกใจเพราะรู้ดีว่าตัวเองนั้นชอบแบบไหน และพอมาเจอคนที่ทำให้ใจเต้นแรงกลับต้องมาเจ็บปวด เพียงแค่เวลาหนึ่งสัปดาห์ที่รู้จักก็ได้แต่แอบมองแสงโสมอยู่ห่างๆ ด้วยเพราะเขาบอกว่ารำคาญไม่อยากเห็นหน้า ผมจึงต้องหลบหน้าพี่เขาและแอบดูอยู่ห่างๆ ตลอดที่อยู่บ้านหลังใหญ่แห่งนี้

“นายเพ้อฝันเกินไปแล้วควอน เพ้อฝันเกินไปแล้วว่าพี่เขาจะรักนาย พี่เขาชอบผู้หญิงไม่ได้ชอบผู้ชายแบบนาย พี่เขาไม่ชอบประตูหลังแบบนาย” ควอนบอกตัวเองพร้อมกับยกมือขึ้นปาดน้ำตาที่เอ่อคลอสองเบ้าตาแล้วเดินจากไปด้วยหัวใจที่ปวดร้าว

แม้จะเจ็บปวดใจแต่การได้แอบรักได้ดูแลได้ทำอะไรให้สำหรับควอนมันก็มากพอแล้ว และวันนี้เป็นวันหยุดวันที่เขาไม่มีเรียนเขาจึงช่วยป้าทิพย์ พี่นิ้งกับลุงเอกทำงานบ้านและดูแลสวน หนุ่มหน้าหวานออกไปซื้อต้นไม้มาปลูกโดยมีลุงเอกช่วยขุดพรวนดิน ควอนซื้อต้นกุหลาบขาวกับกุหลาบแดงมาปลูกที่สวนหลังบ้าน และพอทำเสร็จก็เข้ามาช่วยนิ้งทำความสะอาดบ้าน และกว่าจะเสร็จก็เล่นเอาบ่าย พอตกบ่ายก็ออกไปตลาดซื้อของสดมาทำมื้อเย็น โดยมีผมเป็นผู้ช่วยของป้าทิพย์ และป้าทิพย์ชอบที่ได้มีผู้ช่วย ควอนไม่ถือตัว ควอนชอบช่วยเหลือตลอดเวลาที่มาอยู่ที่นี่แถมยังร่วมทานข้าวกับพวกนางและนิ้งกับลุงเอกทุกวัน ด้วยเหตุผมว่าทานคนเดียวไม่อร่อย และเนี่ยทำให้หนุ่มหน้าหวานเป็นที่รักที่เอ็นดูของทุกคนในบ้านยกเว้นเจ้าของบ้าน ตอนนี้ผมก็มาอยู่บ้านหลังนี้ได้สองเดือนกว่าแล้วแต่ความสัมพันธ์ของเจ้าของบ้านกับผมก็ยังเหมือนวันแรกที่รู้จักกัน

วันเวลาเดินเร็วกว่าที่คิดเผลอแป๊บเดียวก็สองเดือนกว่า เขาคุ้นชินกับแถวนี้ดีและก็สนิทกับทุกคน และยังมีเพื่อนรักเพื่อนสนิทที่มหาลัยด้วย กลุ่มของเขามีกันอยู่สี่คน มีชานม กับชาเขียว ทั้งสองเป็นแฝดชายหญิง และอีกคนคือทัพฟ้า คนนี้หนุ่มหล่อเดือนคณะเลยก็ว่าได้

“คุณควอนไปพักเถอะค่ะ วันนี้ช่วยป้า ช่วยลุงเอกและพี่นิ้งทั้งวันเลย” ป้าทิพย์บอกหนุ่มน้อยให้หยุดพัก เพราะตั้งแต่เช้าแล้วที่ควอนช่วยงาน

“ไม่เป็นไรฮะ ดีกว่าอยู่เฉยๆ”

“คุณควอนไม่อ่านหนังสือไม่ทำการบ้านเหรอคะ” นิ้งเอ่ยถามบ้างขณะรับผักที่ควอนล้างส่งมาให้

“การบ้านผมทำเสร็จแล้วครับ หนังสือผมอ่านตอนดึกฮะ”

“คุณควอนน่ารักจังเลยค่ะ ทำไมคุณบิ๊กถึงไม่ชอบนะ” นิ้งเอ่ยพึมพำขณะหั่นผักบุ้งใส่จานไว้เตรียมผัด และคำพูดของเธอก็ทำให้คนในบทสนทนานั้นเดินมาได้ยินเข้าพอดี และคนที่ถูกชมว่าน่ารักก็ได้แต่ก้มหน้ายิ้มแห้งๆ แม้จะน่ารักแค่ไหนแสงโสมก็ไม่ได้เลือกตนเอง

อะแฮ่ม!

แสงโสมกระแอมให้ทุกคนในครัวรู้ว่าตอนนี้เขายืนอยู่หน้าห้องครัว และก็ได้ผลเมื่อทุกคนมองไปยังต้นทางเสียงกระแอม

“คุณบิ๊ก”

“ขอน้ำหน่อยนิ้ง” แสงโสมไม่พูดอะไรนอกจากสั่งแล้วเดินล้วงกระเป๋ากางเกงกลับไป เขาเพิ่งกลับมาจากทำงานและตอนนี้กระหายน้ำมาก ไม่เห็นใครสักคนเลยคิดว่าอยู่ในครัวแน่นอน และก็จริงอย่างที่คิด แต่พอมาถึงก็ได้ยินสิ่งที่ไม่ควรเข้า

“ค่ะคุณบิ๊ก” นิ้งรีบรับคำแล้ววางมือจากผักบุ้งตรงหน้าไปรินน้ำใส่แก้วแล้วใส่ถาดจะเดินเอาไปให้นายหนุ่มที่ห้องนั่งเล่น

“ผมเอาไปให้พี่บิ๊กเองครับ” ควอนเดินมาดักหน้ายื่นมือของถาดน้ำ

“ได้จ้ะ ขอบคุณนะคุณควอน”

“ไม่เป็นไรครับ พี่นิ้งทำกับข้าวช่วยป้าทิพย์ต่อเถอะครับ”

“ค่ะ”

พอผมได้ถาดน้ำมาถือไว้ผมก็ยิ้มให้กำลังใจตัวเองก่อนจะเดินออกไปจากห้องครัวไปยังห้องรับแขกที่มีผู้ชายหน้าขรึมที่เป็นรักแรกของผมรออยู่ และพอมาถึงผมก็เกือบทำถาดหลุดมือเมื่อพี่เขากำลังดึงเนคไทออกจากคอเสื้อ แล้วก็วางไว้ข้างๆ ก่อนจะปลดกระดุมเสื้อออกสองเม็ดแล้วผมก็เห็นลูกกระเดือกของพี่เขาที่กำลังเคลื่อนไหวขึ้นลงตามแรงลมหายใจของพี่เขา

“หิวน้ำ จะยืนอยู่นานไหมควอน” และนั่นแหละผมถึงมีสติกลับมาอยู่กับเนื้อกับตัวก็ตอนที่พี่เขาพูดขึ้น น้ำเสียงที่ทุ้มห้วนนั้นมันกระชากใจผมอย่างแรง

“คะ...ครับพี่บิ๊ก” แล้วผมก็รีบเดินเอาน้ำไปให้พี่เขาดื่ม พอพี่เขาหยิบแก้วน้ำในถาดที่ผมถือมาพี่เขาก็แหงนเงยหน้าถามผมที่ยืนก้มหน้าอยู่ข้างๆ

“ทำไมเอามาเอง นิ้งล่ะ”

“พี่นิ้งช่วยป้าทิพย์ทำกับข้าวครับ ผมเลยอาสาเอาน้ำมาให้พี่บิ๊ก”

“อือ จะไปไหนก็ไปสิ เอาน้ำมาให้เสร็จแล้วจะมายืนค้ำหัวผู้ใหญ่ทำไม”

“ขะ...ขอโทษครับ”

“เป็นอะไรพูดติดอ่างอยู่ได้ กลัวฉันเหรอ ถ้ากลัวก็ไม่ต้องเสนอหน้ามาให้เห็น น่ารำคาญ แล้วเนี่ยพ่อของนายโทรมาถามฉันว่านายเป็นไงแล้วนายสบายดีไหมล่ะ” ก่อนที่คนหน้าหวานจะขอตัวจากไปก็นึกขึ้นได้ว่าตอนเย็นพ่อของควอนโทรหาเขาเพื่อถามถึงลูกชาย เพราะท่านบอกว่าไม่อยากโทรหาลูกชายด้วยกลัวว่าจะคิดถึงจนทนไม่ไหวแล้วมาหาที่สุราษฎร์ธานี

“ไม่ได้เอาก้นมารึไง ยืนค้ำหัวผู้ใหญ่อยู่ได้” และก็อดต่อว่าตำหนิควอนไม่ได้ที่เอาแต่ยืนก้มหน้านิ่ง

“ครับ” ควอนรีบนั่งลงแล้ววางถาดที่ถือมาไว้ตรงหน้า

“คำถามที่ฉันถามทำไมไม่ตอบล่ะ สบายดีไหม”

“สะ....สบายดีครับ เพื่อนที่มหาลัยก็น่ารัก”

“อือ ก็ดี เข้ากับเพื่อนได้ดีก็โอเคแล้วแหละ ถ้าอยากย้ายออกบอกได้นะ ไปอยู่กับเพื่อนก็ได้ฉันไม่ว่าหรอก ฉันจะปิดพ่อกับแม่ของนายให้เองควอน” พูดจบก็ยืนขึ้นพร้อมคว้าเนคไทที่ถอดวางไว้ติดมือมาด้วย

“ดะ...เดี๋ยวก่อนครับพี่บิ๊ก” ผมเอ่ยรั้งพี่เขาไว้เมื่อพี่เขาจะไป

“ไรอีกล่ะ”

“คือเพื่อนๆ ผมจะมาค้างที่บ้านได้ไหมครับ พอดีพวกเราจะทำรายงานกันครับ” ควอนไม่รู้หรอกว่าอีกฝ่ายจะว่าไง แต่ก็อยากพูดก่อน

หึ!

“บ้านฉันไม่ใช่ที่สาธารณะนะควอน แต่ก็เอาเถอะ มากันกี่คนล่ะ”

“สี่คนครับ ผู้หญิงหนึ่งคน”

“อือ ตามสบาย มาค้างได้ อยากได้ห้องไหนก็บอกป้าทิพย์กับนิ้งทำความสะอาดห้องให้ก็แล้วกัน ว่าแต่จะมาวันไหน”

“วันเสาร์หน้าครับ”

“อือ หมดเรื่องพูดแล้วใช่ไหม”

“ครับ เออ....”

“อะไรอีก” ถามกลับด้วยความหงุดหงิด เมื่ออีกฝ่ายอ้ำอึ้งเหมือนมีอะไรจะถามต่อ

“พี่บิ๊กทานข้าวเย็นมารึยังครับ” ไม่รู้ว่าผมถามไปแบบนี้พี่เขาจะโกรธไหม เพราะพี่เขาชอบทานข้าวนอกบ้านมากกว่า

“ยัง” คำตอบสั้นๆ ทำให้ผมยิ้มออกเล็กน้อยก่อนจะพูดต่อ

“เย็นนี้พี่บิ๊กทานข้าวด้วยกันไหมครับ”

“ก็ไม่เลว ทานก็ทาน ไม่มีอะไรแล้วใช่ไหมฉันจะไปอาบน้ำ”

“ครับ ไม่มีแล้วครับ”

พี่เขาไม่สนใจฟังผมพูดเลยด้วยซ้ำ ตอนนี้ผมเห็นแค่หลังของพี่เขาห่างไกลออกไปเรื่อยๆ แต่ช่างเถอะ วันนี้ผมจะได้นั่งทานมื้อเย็นกับพี่เขาด้วยแหละ แค่นี้ก็เพียงพอแล้วสำหรับคนแอบรักอย่างผม และเมื่อพี่เขาจากไปแล้วผมก็ถือถาดและเก็บแก้วน้ำที่พี่เขาดื่มก่อนหน้าไปยังห้องครัวเพื่อช่วยพี่นิ้งป้าทิพย์ทำมื้อเย็นและบอกกับทุกคนด้วยว่าวันนี้คนหน้านิ่งจะทานมื้อเย็นด้วย