Ep : 1 .ควอน

ไม่เคยคิดว่าต้องได้มาบริหารงานที่สุราษฎร์ธานี แม้ว่าตอนนี้จังหวัดสุราษฎร์ธานีจะเป็นจังหวัดที่เจริญทันสมัย แต่เขาก็ไม่ได้อยากมา แต่พ่อของเขาก็บอกว่าต้องมาดูแลงานที่นี่สองปีเพื่อที่จะได้กลับไปรับตำแหน่งบริหารสาขาใหญ่ที่กรุงเทพฯ ฉะนั้นเขาได้แต่บอกตัวเองว่าอดทน

และวันนี้ตอนนี้ก็ชัดเจนแล้วว่าพ่อของเขาไม่ได้พูดเล่น ท่านส่งเขามาดูงานที่บริษัทอาหารทะเลแช่แข็งสาขาสุราษฎร์ธานี แสงโสม ธุรกิจการ หรือบิ๊ก วัย 27 ปี เขาจบปริญญาโทบริหารธุรกิจมาจากเม็กซิโก ชายหนุ่มเป็นลูกชายคนเดียวและเป็นทายาทเพียงหนึ่งเดียวของบริษัทส่งออกอาหารทะเลแช่แข็งรายใหญ่ที่สุดของประเทศ และเป็นอันดับต้นๆ ของประเทศที่ส่งอาหารทะเลไปยังต่างประเทศ

วันนี้เขานั่งรอแขกที่พ่อส่งมาให้ พ่อของเขาโทรมาเมื่อตอนหัวค่ำว่าจะให้ลูกชายของเพื่อนมาพักอยู่บ้านกับเขา ซึ่งเขาไม่ค่อยจะยินดีเท่าไหร่หรอกที่จะมีคนมาอยู่ร่วมชายคาเดียวกับเขา แสงโสมเป็นคนรักความสงบและชอบความเป็นส่วนตัวจึงไม่ชอบที่จะมีคนอื่นมาอยู่ด้วย และยิ่งเป็นใครก็ไม่รู้จักอยู่ๆ พ่อของเขาก็บอกว่า ‘ฝากดูแลน้องด้วยนะลูก’ เนี่ยแหละคำสั่งของพ่อเขา ก่อนจะวางสายไปเมื่อตอนเย็น จริงๆ ท่านสั่งให้ขับรถไปรับเด็กคนนั้นที่สนามบินแต่แสงโสมปฏิเสธ ทำงานก็เหนื่อยมาทั้งวันแล้วยังต้องไปรับเด็กที่พ่อฝากอีก เขาไม่ไปหรอก แค่ให้อยู่ด้วยก็ดีเท่าไหร่แล้ว และเด็กนั่นก็จะมาเรียนที่นี่สี่ปี และหวังว่าคงจะติดเพื่อนแล้วย้ายออกจากบ้านของเขาไปเร็วๆ โดยที่ไม่ต้องอยู่นานเป็นปีหรอกนะ

มือใหญ่ยกแก้วน้ำดื่มนั่งรอเวลาผู้มาใหม่มาถึงบ้าน ตอนนี้ก็ทุ่มกว่าแล้วแต่ก็ยังไร้เงา จนเขาคิดว่าอีกฝ่ายไม่มาแล้ว แต่แล้วเด็กรับใช้ในบ้านก็เดินนำหน้าผู้หญิง ไม่สิผู้ชายงั้นเหรอ ใบหน้าจิ้มลิ้ม ผิวขาวอมชมพู ปากกระจับ มองแวบแรกนึกว่าเป็นผู้หญิง ผิวนั้นก็ช่างขาวนวลเนียนแตกต่างจากเขาที่ผิวสีแทน ตามแบบหนุ่มกรุงเทพฯ ที่มีเลือดของหนุ่มใต้ผสมผสานอย่างลงตัว ส่วนเด็กใหม่ที่จะมาอยู่กับเขานั้นพ่อของเขาบอกว่าเด็กคนนี้มีแม่เป็นคนเกาหลี ท่าจะจริง ผิวดี หน้าสวยขนาดนี้

ด้านหนุ่มหน้าหวานร่างเล็กผอมบางก็จ้องมองหน้าเจ้าของบ้านที่กำแก้วน้ำในมือจ้องมองมาทางตน ดวงตาสดใสจ้องมองร่างใหญ่โตผิวเข้มพร้อมกับเม้มปากตัวเองแน่น แล้วคิดในใจต่อ ไม่อยากเชื่อว่าพี่ชายที่พ่อกับแม่ให้มาอยู่ด้วยจะหล่อกระชากใจแบบนี้ หนุ่มที่รู้ตัวว่าตัวเองนั้นรักเพศเดียวกันถึงกับใจเต้นแรง มือที่จับกระเป๋าถึงกับร่วงแล้วนำมากุมอกซ้ายที่เต้นแรงของตนเอง ‘หล่อมาก เขาหล่อมากเลยครับผม ใจผมเต้นแรงจนจะทะลุแล้วตอนนี้’ หนุ่มน้อยครวญในใจ แล้วก็ต้องฝืนความตื่นเต้นและการเต้นผิดจังหวะของหัวใจตัวเองไว้ เพราะเนี่ยเป็นครั้งแรกที่ ควอน เอกระนาศ หรือควอน วัย 18 ปี หนุ่มลูกครึ่งไทยเกาหลีหน้าหวานที่พ่อกับแม่ของเขาปั้นแต่งผสมผสานได้อย่างลงตัว และยิ่งไปกว่านั้นเป็นครั้งแรกที่หนุ่มน้อยรู้สึกใจเต้นแรง ‘หรือนี่จะเป็นรักแรกพบของเรากันควอน’ บ่นพึมพำกับตัวเอง แล้วสติก็กลับมาเมื่อเสียงทุ้มเอ่ยขึ้น

“จะยืนจ้องอีกนานไหมฮะ”

‘โอ้ย.....เท่ระเบิดไปเลยฮะพี่ หล่อเข้มแล้วยังดุอีก ใจผมบางหมดแล้วครับ’ สติมาแต่ก็อดครวญในใจไม่ได้

“อะ...เอ่อ....สวัสดีครับพี่บิ๊ก ผมควอนครับ” หนุ่มน้อยยกมือไหว้สวัสดี

“เออ นิ้งพาเด็กนี้ไปห้องเลยนะ ฉันก็จะไปพักผ่อนแล้ว คิดซะว่าบ้านนี้เป็นบ้านตัวเองก็แล้วกันไอ้เด็กน้อย” ลุกขึ้นสั่งงานสาวใช้และบอกควอนก่อนจะเดินล้วงกระเป๋ากางเกงเดินขึ้นชั้นสองของบ้าน

“ฮะ.....พี่ครับขอบคุณนะครับ” รับคำแล้วหันมาขอบคุณพี่ที่ช่วยถือลากกระเป๋าให้ตนเอง พร้อมกับยื่นมือไปขอมาถือไว้เองและก็ได้รับเมื่อสาวใช้ยื่นให้ ‘คนอะไรดุเป็นบ้า เนี่ยแหละชายในฝันของแกเลยไอ้ควอน’ พึมพำยิ้มแย้มขณะเดินขึ้นบันไดไปยังชั้นสองของบ้านหลังใหญ่ และถามพี่ที่เดินนำหน้าไปด้วยว่าบ้านหลังใหญ่ขนาดนี้มีอยู่กันกี่คน และก็ได้รู้ว่าบ้านหลังนี้มีแค่แสงโสม และสาวใช้สามคนคือพี่นิ้ง ป้าทิพย์ กับลุงเอก

เช้าวันนี้ก็เหมือนทุกวัน ตอนเช้าแสงโสมจะดื่มแค่กาแฟ แต่พอมายังห้องรับประทานอาหารกลับมีอาหารวางเต็มโต๊ะ เขาก็แปลกใจและพอถามป้าทิพย์กับนิ้งจึงได้รู้ว่าควอนตื่นมาทำอาหารเช้าแต่เช้า แปลกเด็กผู้ชายอะไรชอบทำอาหาร แต่เขาไม่เคยทานมื้อเช้าเลยสักครั้ง เขาจึงสั่งให้นิ้งนำกาแฟดำมาให้หนึ่งแก้วเช่นเคย แต่ยังไม่ทันได้ทานคนที่แต่งตัวชุดนักศึกษาก็เดินเข้ามา

“พี่บิ๊กไม่ทานข้าวเช้าเหรอฮะ?” เมื่อเห็นอีกฝ่ายกำลังยกถ้วยกาแฟขึ้นดื่ม

“ไม่”

“เอ้า....มื้อเช้าสำคัญนะครับ อีกอย่างวันนี้ผมทำเองนะครับ เป็นข้าวต้มกุ้งกับผัดผักบุ้งและไข่เจียวเมนูง่ายๆ ครับ ผมตั้งใจทำให้พี่ทานก่อนไปทำงานเลยนะครับ” คนอยากทำตัวสนิทกับพี่ชายก็รีบเอ่ยและลากเก้าอี้ออกมานั่ง

“ฉันไม่กินมื้อเช้า สำคัญไม่สำคัญฉันไม่สนใจ”

“แต่...”

“ยุ่งน่า นายมาอยู่ในบ้านหลังนี้ก็อยู่ไปอย่ามายุ่งเรื่องของฉัน” พูดพร้อมกับสะบัดอารมณ์กรุ่นใส่อีกฝ่ายจนอีกฝ่ายปิดปากที่จะอ้าปากพูดไว้

นิ้งกับป้าทิพย์ต่างมองหน้ากันแล้วเดินออกจากห้องรับประทานอาหารออกไปเงียบๆ เมื่อเห็นว่าตอนนี้นายหนุ่มของตนเองกำลังอารมณ์ไม่ดี

“ขอโทษฮะที่ยุ่งมากเกินไป ผมแค่อยากสนิทกับพี่ไว้เพราะผมต้องเรียนที่นี่สี่ปี และอยู่บ้านนี้จนเรียนจบฮะ ”

หึ!

“ยังคิดจะอยู่บ้านหลังนี้จนเรียนจบอีกเหรอ ไม่คิดว่าในอนาคตนายจะย้ายออกไปอยู่กับเพื่อนกับแฟนเหรอ”

“พี่บิ๊กไม่เต็มใจที่ผมมาอยู่ด้วยเหรอครับ” ถามอย่างตัดพ้อแล้วเบือนหน้าหนีไปทางอื่น และท่าทางแสดงออกมาของควอนก็ทำให้แสงโสมมองตามแบบไม่เชื่อสายตาก็ท่าทางแบบนี้มันผู้หญิงชัดๆ

“แน่อยู่แล้ว ฉันไม่ชอบอยู่กับคนแปลกหน้า อีกอย่างอยู่บ้านนี้ก็ต่างคนต่างอยู่ล่ะ ถ้าไม่จำเป็นไม่ต้องเสนอหน้าหวานๆ มาให้ฉันเห็น ฉันไม่ชอบ”

ใช่เขาไม่ชอบเด็กจุ้นจ้านคนนี้เลย ให้ตายสิ ขนาดเนี่ยเพิ่งจะเจอกันเองนะ ทำไมเขาไม่ชอบทุกอย่างโดยเฉพาะท่าทางกิริยาของอีกฝ่ายที่แสดงออกเหมือนผู้หญิงจนเขาแยกไม่ออกว่าเป็นชายหรือหญิงกันแน่ ยิ่งหน้าหวานอมชมพูอีกยิ่งทำให้เขาหงุดหงิด

“ฮะ แต่วันนี้ไปเรียนวันแรกผมยังไม่รู้เลยว่าต้องไปยังไง ผมขอติดรถพี่....”

“ไม่ หาวิธีไปเองสิ โตแล้ว” แสงโสมรีบเอ่ยดักทันทีเมื่อรู้ว่าคนหน้าหวานจะขอติดรถตัวเองไปยังมหาลัยด้วย ใช่ มันเป็นทางผ่านไปบริษัทของเขาก็จริง แต่เรื่องอะไรจะให้ติดรถไปด้วยล่ะ

“ครับ” ตอบรับเสียงเศร้า แล้วมองเจ้าของบ้านที่หน้าไม่รับแขกลุกเดินจากไป ก่อนจะหันกลับมามองอาหารตรงหน้าของตัวเองแล้วก็ดื่มน้ำเปล่าแล้วลุกขึ้นเดินออกไปเมื่อตอนนี้จุกจนทานอะไรไม่ลงแล้ว

“คุณควอนให้ลุงเอกไปส่งก็ได้นะจ๊ะ” ป้าทิพย์เดินเข้ามาบอกเจ้านายอีกคน แม้จะมาเป็นผู้อาศัยแต่ก็เป็นเจ้านายของตนเอง

“ขอบคุณครับป้าทิพย์ ดีเหมือนกันลุงเอกไปส่งผมและจะได้บอกผมด้วยว่าขากลับต้องนั่งรถอะไรมา ดีนะเมื่อวานผมเอาที่อยู่ให้รถรับส่งดูเลยมาถูก แต่จะไปมหาลัยวันนี้ผมกลับงงไปไม่เป็นเลยครับ เพราะตอนมาสอบสัมภาษณ์ผมมากับพ่อและแม่ พวกท่านจัดการให้ทุกอย่าง” คุณหนูของเจ้าของโรมแรมหรูใจกลางเมืองกรุงเทพฯ เอ่ยเล่า

“ไม่เป็นไรค่ะ ให้ลุงเอกไปส่งทุกวันก็ได้ รถที่บ้านมีตั้งหลายคัน ปกติลุงเอกไม่ได้ไปส่งใครอยู่แล้ว เพราะคุณบิ๊กเขาขับรถไปทำงานเอง เขาไม่ชอบให้ใครไปวุ่นวายด้วยน่ะค่ะ” ป้าทิพย์บอกต่ออีก

“ครับ ไม่บอกผมก็รู้ครับ และเหมือนพี่เขาไม่ค่อยพอใจเท่าไหร่ที่ผมมาอยู่ที่นี่กับเขา”

“อย่าคิดมากเลยค่ะ คุณควอนน่ารักแบบนี้ อีกอย่างดูสดใสทำให้บ้านเงียบขรึมของเราดูมีชีวิตชีวาค่ะ และไม่ป้าก็ไม่คิดว่าคุณควอนจะทำกับข้าวเป็นด้วย ทั้งๆ ที่เป็นงานผู้หญิง” ป้าทิพย์เอ่ยอย่างเอ็นดูหนุ่มน้อยลูกครึ่งหน้าหวาน

“พอดีผมชอบช่วยคุณแม่ที่บ้านทำกับข้าวครับ ผมเป็นลูกชายคนเล็กติดแม่ครับป้าทิพย์”

“น่ารัก หายากค่ะเด็กผู้ชายติดแม่ นิ้งไปบอกลุงเอกเตรียมรถให้คุณควอนเถอะ เดี๋ยวสายรถติด” ท้ายประโยคก็ร้องสั่งนิ้งที่ยืนอยู่ทางหน้าห้องรับประทานอาหาร

“จ้าป้าทิพย์” นิ้งร้องขานรับคำก่อนจะเดินไปตามลุงเอกไปเตรียมรถพาคุณควอนไปส่งที่มหาลัย

“ขอบคุณนะครับป้าทิพย์ เดี๋ยวผมออกไปรอลุงเอกที่หน้าบ้านเลยครับ”

“ค่ะคุณควอน แล้ววันนี้กลับกี่โมงคะป้าจะได้เตรียมมื้อเย็นไว้รอ หรือกลับเที่ยงคะ”

“วันนี้มีรับน้องด้วยครับ น่าจะสักหกโมงเย็นครับ”

“เดี๋ยวป้าจะเตรียมกับข้าวรอนะคะคุณควอน ว่าแต่อยากทานอะไรเป็นพิเศษไหมคะ”

“ควอนทานอะไรก็ได้ครับ ว่าแต่พี่บิ๊กเขา....”

“รายนั้นจะทานมาจากข้างนอกค่ะ ไม่เคยทานข้าวที่บ้านหรอก เนี่ยรู้ไหมคุณควอนมาอยู่ป้าละดีใจที่จะได้ทำกับข้าวโชว์ฝีมือ เพราะคุณบิ๊กบอกว่าไม่อยากให้ป้าทำอาหารให้เหนื่อยเพราะเขาอยู่แค่คนเดียวเขาเลยจะทานจากข้างนอกทุกวันก่อนกลับค่ะ” นางบอกเล่า

“เหรอครับ” พยักหน้ารับรู้ก่อนจะเดินถือกระเป๋าเป้สะพายหลังใบเล็กของตนออกไปยืนรอลุงเอกเอารถออกมารับพาไปส่งที่มหาลัย