บทที่ 5 สารเลว

“อย่าโทษตัวเอง ต้องโทษให้คนใจชั่ว มันคิดทำลายลูกสาวแม่ กรรมเลยตามสนองมัน ตามเร็วซะด้วย” สาวใหญ่ดึงมือลูกสาวก้าวผ่านช่องประตูเข้าไป

ทั้งที่เตรียมใจและใช้ความโกรธปิดกั้นความเสียใจไว้แล้วแต่พาณีก็ไม่อาจหักห้ามน้ำตาที่เอ่อล้นขอบตาไว้ได้ สามีที่หล่อนแต่งงานกับเขาด้วยความหลงใหลในรูปภายนอกและคิดว่าตัวเองรักเขามากนอนเหยียดยาวบนเตียงคนไข้ ใบหน้าซีดขาว ดวงตาปิดสนิททั้งสองข้าง ร่างท่อนบนเปลือยเปล่า ท่อนล่างมีผ้าขาวปิดไว้จนถึงปลายเท้า สาวใหญ่ก้าวช้าๆ ไปที่เตียง น้ำตาไหลผ่านเนินแก้มลงสู่ปลายคาง

ไม่มีเสียงสะอื้นดังออกมา

“ฉันไม่คิดว่าคุณจะกล้าทำกับลูกสาวฉัน คุณตายไปก็ดีแล้วเพราะถ้าคุณยังอยู่ฉันไม่แน่ใจว่าฉันจะให้อภัยคุณได้รึเปล่า”

พาณีพูดกับร่างไร้วิญญาณ หล่อนยอมรับว่าถึงนาทีนี้หล่อนรู้สึกเศร้าและเหงา มันเย็นยะเยือกถึงขั้วหัวใจ หล่อนจะทำใจได้มากน้อยแค่ไหนนับจากวันนี้

“แม่คะ กลับเถอะค่ะ” พลอยดาวแตะแขนแม่แล้วดึงออกห่างจากเตียง น้ำตาของสาวใหญ่ไหลริน มืออวบยกขึ้นป้ายน้ำตา

“พลอยกลับไปก่อน แม่ต้องทำเรื่องรับศพออกจากโรงพยาบาล หนูกลับไปพักผ่อนแล้วอย่าคิดมาก หนูไม่ใช่คนผิด จามรคิดร้ายกับลูกถึงได้ถูกลงโทษยังงี้”

“แม่อย่าโกรธเขาเลยค่ะ ไหนๆ เขาก็ตายไปแล้ว พลอยไม่โกรธเขาหรอกค่ะ”

ไม่รู้ว่าทำไมพลอยดาวจึงพูดออกไปอย่างนั้น เหมือนมีใครคอยกระซิบอยู่ข้างหูและอยู่ๆ เธอรู้สึกขนลุกไปทั้งตัว รอบกายเย็นเยียบ เธอหันมามองแม่ ใบหน้าของแม่ซีดขาว เธอถลาเข้าไปหาแล้วกอดแม่ไว้แน่น

“แม่คะ”

“ไม่เป็นไร ออกไปกันเถอะ”

พาณีสะบัดศีรษะ ปลายเท้าเย็นเฉียบความเย็นแล่นขึ้นจากเท้าสู่เข่า มันเย็นขึ้นมาเรื่อยๆ จนถึงริมฝีปากชมพูเข้มและวูบเดียวถึงศีรษะ หล่อนกำลังจะเป็นลม หูอื้อตาลายมองไม่เห็นพลอยดาว มองไม่เห็นใครสักคนและฉับพลันหูของหล่อนก็ได้ยินเสียงหนึ่งมันดังก้องราวกับติดลำโพงรอบทิศทาง

“มันตายในสระน้ำ มันตายในสระน้ำ”

พาณีเหลือบมองไปรอบๆ กาย ร่างหล่อนหมุนไปตามเสียงก้องกังวานทั่วห้อง มันกังวานสะท้อนสะท้านเข้าไปถึงขั้วหัวใจ

“มันตายในสระน้ำ มันตายในสระน้ำ มันตายในสระน้ำ สารเลวอย่างมันสมควรตาย”

ประโยคท้ายรุนแรงสั่นสะเทือนทั้งร่างของสาวใหญ่ หล่อนสะบัดศีรษะแรงๆ แล้วมองไปที่ร่างไร้วิญญาณของจามร ผ้าขาวเคลื่อนขึ้นจากเอวถึงศีรษะ ชายผ้าตกลงจากเตียงสั่นไหวและนิ่งในที่สุด พาณีเงยหน้ามองรอบห้องอีกครั้ง

“แม่คะ” พลอยดาวก้าวเข้ามาหาแม่หลังจากที่ถูกสะบัดออกไปโดยที่เธอไม่เข้าใจว่าแม่ทำเช่นนั้นทำไมและแม่หวาดกลัวอะไรแต่มันเป็นเพียงนาทีเดียวเท่านั้นที่เธอเห็น

“พลอย ยังไม่ออกไปเหรอลูก ไปรอแม่ข้างนอกดีกว่าอย่าอยู่ที่นี่เลยลูก ไปเร็ว”

สาวใหญ่คว้าแขนลูกสาวคนเดียวดึงกึ่งลากออกจากห้องอันเย็นเยือก หล่อนไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้นกับหล่อน เสียงที่หล่อนได้ยินเป็นเสียงใคร น้ำเสียงโกรธแค้น น้ำหนักของเสียงบอกให้หล่อนรู้ว่าความพยาบาทจะไม่มีวันสิ้นสุด

“แม่คะ เป็นอะไร เมื่อกี้แม่กำลังจะล้มพอพลอยเข้าไปประคองแม่ก็ผลักพลอยกระเด็น แม่โกรธพลอยเหรอคะ พลอยขอโทษค่ะ”

“เปล่าลูก แม่ไม่ได้โกรธหนูหรอก แม่คงเครียดไปหน่อย แม่ไม่เป็นไรแล้วจ้ะ”

พาณีกอดลูกสาวไว้แนบอก คนที่หล่อนควรห่วงคือลูกสาวคนนี้มากกว่าผู้ชายที่ไม่ซื่อสัตย์ต่อความรักของหล่อน แต่เสียงที่หล่อนได้ยินคือใครกัน สามีเก่าอย่างนั้นหรือ เป็นไปไม่ได้เขาไม่เคยมาปรากฏตัวให้เห็นแม้ในฝัน เขาก็ไม่เคยมาหา เขาไปจากหล่อนกับลูกอย่างหมดห่วงหรือกังวลใดๆ เขาจากไปด้วยความสุข เขาไม่มารบกวนเช่นนี้แน่นอน

พลอยดาวไม่ปล่อยให้แม่ต้องวิ่งเดินเรื่องรับศพออกจากโรงพยาบาลเพียงลำพัง เธอช่วยทุกอย่างกระทั่งรถมูลนิธิร่วมกตัญญูนำศพไปส่งที่วัดซึ่งอยู่ไม่ไกลจากบ้านของเธอเท่าไรนัก

พาณีกลับเข้าบ้านเปลี่ยนเสื้อผ้าเป็นชุดดำแล้วออกไปที่วัดอีกครั้ง หล่อนมีสติกว่าตอนที่เข้ามาจากข้างนอกขณะตำรวจอยู่ในบ้าน พลอยดาวเสียอีกที่พอกลับเข้าบ้าน เธอรู้สึกเย็นสันหลังไม่กล้าย่างกรายไปที่สระน้ำ เธอนั่งเงียบอยู่ในห้องนอน ภาพน้ำม้วนตัวเป็นเกลียวใสพุ่งเข้ากระชากร่างจามรลงสู่กลางสระยังติดตา ใบหน้าบูดเบี้ยวด้วยความเจ็บปวดของจามรไม่จางไปจากสมอง เธอสะบัดศีรษะ

“ฉันไม่ได้ทำอานะ อย่าตามมาหลอนฉัน ฉันจะทำบุญไปให้” เธอพูดออกมาดังๆ ตะโกนมันออกมาเพื่อให้คลายความอัดแน่นที่เคลื่อนจากช่องท้องสู่ลำคอและจุกอยู่ที่หลอดลมจนหายใจแทบไม่ออก

“อย่าจองเวรฉัน ฉันไม่ได้ทำแก อย่าจองเวรฉัน”

“คุณพลอย คุณพลอยคะ คุณพลอย” เสียงน้ำอ้อยดังมาจากประตูพร้อมกับเสียงตบประตูรัวเร็ว พลอยดาวหันไปจ้องประตูเขม็ง เธอหลับตาลงแล้วสูดลมหายใจลึกๆ ก่อนจะลุกเดินไปที่ประตู

“มีอะไรเหรออ้อย”

“คุณทรงกลดมาค่ะ เพื่อนๆ คุณด้วยค่ะ” น้ำอ้อยรายงานเร็ว สีหน้าซีดเผือด

“ขอบใจ แล้วเป็นอะไรเนี่ยทำไมหน้าซีดยังงี้ล่ะ”

“ตกใจเสียงคุณนั่นแหละ คุณตะโกนดังออกมาถึงนี่เลยนะคะ คุณพลอยเป็นอะไรรึเปล่า”

“เหรอ..เปล่า ฉันโมโหอะไรนิดหน่อย ขอบใจที่เป็นห่วงนะ” หญิงสาวยิ้มแล้วเดินผ่านหน้าสาวใช้ไปที่บันไดลงสู่ชั้นล่าง น้ำอ้อยมองเข้าไปในห้องนอนนายสาว ไม่มีอะไรผิดปกติแต่เสียวสันหลังวาบ หล่อนถอยหลังช้าๆ แล้วออกวิ่งโดยไม่เหลียวกลับไปมองห้องพลอยดาวอีก หล่อนไม่สนใจว่าจะมีอะไรหรือไม่มีขอวิ่งไว้ก่อนเป็นสิ่งที่ดีที่สุดในขณะนี้

ทุกครั้งที่ทรงกลดอาหนุ่มของพลอยดาวมาที่บ้านหลังนี้เมื่อไหร่เสียงโหวกเหวกของหลานสาวตัวโตต้องดังมาก่อนตัวจะทันถึงห้องโถงรับแขกแต่ครั้งนี้ทุกอย่างเงียบกริบ พลอยดาวเดินเข้ามาในห้องเงียบๆ เธอยกมือไหว้อาแล้วโผเข้าไปกอด

“อาคะ..” เธอกอดทรงกลดแน่น หนุ่มใหญ่วัยสี่สิบห้ากอดตอบหลานสาว มือใหญ่ลูบหลังไหล่ปลอบโยน

“ไม่ต้องพูด อารู้เรื่องทั้งหมดแล้ว แม่เราโทร.ไปเล่าให้ฟัง เมื่อกี้ป้าอบก็เล่าให้ฟัง อาเสียใจด้วย”

“อาคะ พลอยเป็นต้นเหตุให้อาจาต้องตาย” เธอผละออกจากอ้อมแขนของอา

“ไม่ใช่หรอกพลอย ถึงเวลาของเขาต่างหาก อาว่าเป็นโชคดีของแกที่ไอ้หมอนั่นตกน้ำตายเพราะตะคริวซะก่อนไม่งั้นมันลวนลามแกยับแน่ยัยพลอย”

ทรงกลดรู้จากพาณีว่าจามรเป็นตะคริวตกน้ำเท่านั้น พาณีไม่เล่ารายละเอียดให้ฟัง พลอยดาวจ้องหน้าอาหนุ่มแล้วหันไปมองภูมิพันธุ์กับธัญญา เพื่อนสนิทที่รู้ข่าวจากทรงกลดและตามทรงกลดมาที่บ้านพร้อมกัน