ตอนที่ 13 : คืนผวา 2

“แล้วไง ๆ” เจนธรรมขยับเข้าไปใกล้ ๆ กับคนเป็นเพื่อน

“แต่เสียดาย” บารเมษฐ์เหลือบตามองเพื่อนแล้วกระดกเหล้าเข้าปาก

“เสียดายอะไร”

“ถูกแกฟัดจนเละไปหมดแล้ว ฉันขอบาย” คนพูดยักไหล่แล้วรินเหล้าใส่แก้วตนเองต่อ

“อะไรกัน ปกติก็แบ่งกันบ่อยไม่ใช่เหรอ ทำไมคราวนี้เกิดงกขึ้นมาล่ะ” เจนธรรมโวยวายใส่เพื่อนอย่างไม่พอใจ

“ไม่ได้งก แต่คุณจิลไม่ใช่แบบที่ฉันชอบ เลิกพูดเถอะโน่นสองสาวเดินมานั่นแล้ว” บารเมษฐ์ตัดบทเมื่อสองสาว ถือจานอาหารทะเลที่ย่างสุกแล้วมาวางลงบนโต๊ะ

“กุ้งย่างหอม ๆ ตัวใหญ่ ๆ มีปลาหมึกไข่ด้วยนะคะ” จิลาวัลย์บอกสองหนุ่ม ด้วยรอยยิ้มหวานหยดตามฉบับของเธอ ผิดกับนีนนาราซึ่งทำหน้าเฉย ๆ มีฝืนยิ้มบาง ๆ ออกมาบ้าง

“เดี๋ยวจิลแกะกุ้งให้คุณเจนธรรมนะคะ”

“ดีเลยครับคนสวย คุณรู้ใจผมที่สุดเลยรู้ไหม” เจนธรรมจูบแก้มของคนด้านข้าง ที่เอียงมาอย่างรู้งาน

“งั้นเดี๋ยวฉันแกะกุ้งให้คุณบารเมษฐ์บ้างนะคะ” นีนนาราลองเอาใจเขาดูบ้าง เผื่อบางอย่างจะไม่เลวร้ายจนเกินไป

“อะไรเข้าสิงเธอเหรอ” บารเมษฐ์ค่อนขอดหญิงสาวเสียงเบาราวกระซิบ

“เปล่าค่ะ แค่อยากให้คุณได้กินง่าย ๆ แค่นั้นเอง” คนโกหกไม่เก่ง แสร้งปั้นยิ้มแบบฝืน ๆ ส่งให้เขา

“หึ งั้นก็แกะเยอะ ๆ เลย”

“ได้ค่ะ” นีนนาราแกะกุ้งไปหัวใจก็เต้นไม่เป็นจังหวะตามไปด้วย เพราะคำพูดก่อนหน้าของจิลาวัลย์ทำให้เธอรู้สึกสะอิดสะเอียนกับเรื่องที่ได้รับรู้มา แค่จินตนาการว่า เธอต้องนอนกับผู้ชายถึงสองคนในเวลาเดียวกัน

‘ไม่ ! ทำไม่ได้’

“เป็นอะไรนีน ส่ายหน้าทำไม” บารเมษฐ์ถามเพราะท่าทางแปลก ๆ ของหญิงสาว

“เปล่าค่ะคุณบารเมษฐ์ ฉันแค่คิดอะไรเพลิน ๆ แค่นั้นเอง” หญิงสาวบอกแล้วหันมาสนใจ การแกะกุ้งในมือของตนเอง

บารเมษฐ์แอบมองคนตั้งหน้าตั้งตาแกะกุ้ง แต่คงไม่ใช่งานถนัดของเจ้าตัวเท่าไรนัก เพราะเห็นสะดุ้งจากหนวดกุ้งตำนิ้วอยู่หลายหน เขาแอบขำเล็กน้อย ทำเป็นมองเลยผ่านไปยังท้องทะเลด้านหน้า แต่ก็ยังชำเลืองมอง คนแกะกุ้งอยู่เป็นระยะ

“ได้แล้วค่ะ เดี๋ยวจิลจิ้มน้ำจิ้มให้นะคะคุณเจนธรรม” จิลาวัลย์ใช้ส้อมจิ้มเนื้อกุ้งจุ่มลงในน้ำจิ้ม แล้วป้อนถึงปากของเจนธรรม คนลอบมองและต้องทำตามอย่างนีนนารา แอบกลืนน้ำลายลงคอแบบหนืด ๆ

“กุ้งค่ะคุณบารเมษฐ์” หญิงสาวยื่นกุ้งไปที่ปากของเขา แบบกล้า ๆ กลัว ๆ บารเมษฐ์เหลือบตามองกุ้งในมือของเธอ เหมือนลังเลที่จะกินมัน

“กุ้ง” นีนนารายื่นกุ้งเข้าไปใกล้กว่าเดิม

“กินเองเถอะ ฉันมีมือแกะเองได้” เขาบอกแล้วหันไปคว้าแก้วเหล้าขึ้นมาดื่มต่อ

“ก็เมื่อกี้บอกว่าให้แกะ”

“ไม่ได้บอกว่าจะกินที่เธอแกะสักหน่อย” เขาย้อนแบบยิ้ม ๆ ยื่นมือไปหยิบกุ้งตัวโต ๆ ขึ้นมาแกะด้วยตัวเอง

‘อ้าว กินเองก็ได้’

คนหน้าแตกยัดเนื้อกุ้งเข้าปากตัวเองในทันที สองคนที่นั่งอยู่ฝั่งตรงข้ามถึงกับหันไปมองหน้า แล้วยิ้มให้กันอย่างขบขัน โดยเฉพาะเจนธรรมเขารู้สึกว่า บารเมษฐ์นั้นไม่ได้ให้ความสนใจนีนนาราเท่าไรนัก แต่กลับหวงเอาไว้ใช้งานเพียงคนเดียว

“ถ้ากลับขึ้นฝั่งแล้วผมมีโอกาสจะได้เจอพวกคุณอีกไหมครับ” เจนธรรมตั้งใจถามนีนนารา

“ได้เจอสิคะคุณเจนธรรม ก็จิลให้เบอร์โทรคุณไว้แล้วนี่คะ ถ้าอยากเจอจิลก็โทรมาค่ะ” จิลาวัลย์เป็นคนตอบคำถามของเขาแทน

“คุณนีนล่ะครับ เผื่อผมอยากเจอ” เจนธรรมยังไม่ละความพยายาม เมื่อเพื่อนหวงหญิงสาวเขาก็ไม่ว่า แต่ถ้าขึ้นฝั่งแล้วมันก็อีกเรื่องหนึ่ง

“เอ่อ คือ ว่า” นีนนารากระอักกระอ่วนใจที่จะตอบเขา

“ถามอะไรแบบนั้นกับสาว ๆ ล่ะโชน ถ้าเขาอยากเจอแกเขาก็ให้เบอร์โทรแกเองนั่นแหละ อันนี้ต้องขึ้นอยู่กับความสามารถล้วน ๆ นะ จริงไหมนีน” บารเมษฐ์เอ่ยขึ้น พร้อมพาดแขนมาโอบหัวไหล่ของนีนนารา แม้ไม่รู้ว่าเจตนาที่แท้จริงของเขาคืออะไร แต่หญิงสาวกลับรู้สึกว่า เธอไม่ต้องลำบากใจในการถูกบังคับ ให้ตอบคำถามของเจนธรรม

“มันก็จริงนะ” เจนธรรมเป็นฝ่ายยอมรามือแต่โดยดี เขากลบเกลื่อนความผิดหวัง ด้วยการหันไปสนใจจิลาวัลย์แทน

นั่งดื่มนั่งกินไปสักพักใหญ่ ๆ ดนตรีจังหวะช้าพร้อมสำหรับการเต้นรำก็ดังขึ้น จิลาวัลย์ดึงมือของเจนธรรม ให้ลุกขึ้นเต้นรำในบรรยากาศแสนโรแมนติก ซึ่งทั้งคู่ก็อิงแอบแนบซบกันไปด้วย ระหว่างเคลื่อนตัวไปตามจังหวะของเสียงเพลง

เกลียวคลื่นสาดกระทบชายฝั่ง กับสายลมที่พัดมาแบบเอื่อย ๆ บนท้องฟ้ามีดวงดาวอยู่เรียงรายหลายล้านดวง มันจะมีความสุขแค่ไหน หากคนที่นั่งอยู่ด้านข้างคือคนรัก ไม่ใช่เขาคนที่ไม่เห็นคุณค่าในตัวเธอ นีนนาราแอบมองคนที่เอนหลังดื่มเหล้าอย่างเงียบ ๆ ความคิดของเธอพลุ่งพล่านไปหมดในตอนนี้

บารเมษฐ์เลื่อนมือออกจากหัวไหล่ของคนด้านข้าง เพื่อรับสายที่โทรเข้ามา เขายืดตัวนั่งตรงในทันที สีหน้าและแววตาดูเคร่งเครียดจนผิดปกติ

“ทำงานกันยังไงเรื่องใหญ่แบบนี้ ทำไมถึงไม่ถามผมก่อน ! ถ้าลูกค้าฟ้องบริษัทขึ้นมายังทำยังไง !...ผมจะกลับพรุ่งนี้เลยสรุปงานไว้รอด้วย” เขาตัดสายทิ้งอย่างหงุดหงิด

นีนนาราขยับตัวออกห่างทันที เหมือนรู้ว่าไม่ควรเข้าใกล้เขา เจนธรรมเองก็หยุดเต้นรำเหมือนกัน เพราะเสียงของบารเมษฐ์เมื่อครู่ค่อนข้างดังเอาเรื่องอยู่ไม่น้อย

“อะไรวะไอ้ฟาร์มได้ยินว่าจะกลับพรุ่งนี้มีอะไร” เจนธรรมพาจิลาวัลย์กลับเข้ามานั่งที่เดิมของตนเอง

“มีปัญหาที่ทำงานนิดหน่อย คงต้องกลับพรุ่งนี้เลยนะโชน”

“ด่วนเหรอ ลูกน้องทำเองไม่ได้หรือยังไง”

“ด่วนมากลูกค้าวีไอพีซะด้วยดันไปมีปัญหากับกลุ่มนี้ได้ พวกมาเฟียรัสเซียน่ะ กลับพรุ่งนี้สาย ๆ เลยนะ” คนบอกน้ำเสียงเครียดจัดไม่ต่างไปจากท่าทางของเขาเลย

“อ้อ ตามใจ” เจนธรรมต้องเห็นเรื่องงานของเพื่อน สำคัญกว่าเรื่องส่วนตัวของเขาอยู่แล้ว

คนที่โล่งใจมากที่สุดในตอนนี้ คือคนที่นั่งฟังบทสนทนาของทั้งคู่อย่างเงียบ ๆ รอยยิ้มตรงมุมปากของนีนนาราขยับขึ้นน้อย ๆ เธอกำลังจะหลุดพ้น จากเรื่องเลวร้ายนี้แล้ว

“คุณนีนคิดถึงบ้านเหรอครับ แอบยิ้มด้วยผมเห็นนะครับ” แต่เสียงทักของเจนธรรม ทำให้ทุกคนหันไปมองนีนนารา เป็นสายตาเดียวกัน

“เอ่อ นิดหน่อยค่ะ” หญิงสาวรีบยิ้มกลบเกลื่อน พอเงยหน้าขึ้นมองคนด้านข้าง ก็เห็นเขามองเธอมาด้วยสายตาว่างเปล่า บารเมษฐ์เอียงศีรษะเล็กน้อย เหมือนเขากำลังนึกได้ว่าเธอกำลังดีใจอยู่เป็นแน่ แววตาแบบนี้นีนนารานึกกลัวขึ้นมาอย่างไม่มีสาเหตุ

“เต้นรำกันไหมนีน” คนที่นั่งนิ่งไม่ขยับตั้งแต่เพลงดังขึ้นกลับชวนเธอเต้นรำในตอนนี้ ตอนที่เขากำลังอารมณ์ไม่ดีซะด้วย

“ฉันเต้นไม่เป็นค่ะ”

“ไม่ยากหรอก ไปสิ”

“อ๊ะ” คนถูกฉุดลุกขึ้นกะทันหัน ตกใจจนเซถลาไปปะทะกับหน้าอกเขา ดีที่บารเมษฐ์ประคองเอาไว้ได้ทัน ไม่อย่างนั้นคงได้ล้ม ลงไปกองอยู่กับพื้นเป็นแน่

เต้นรำเหรอเธอทำเป็นที่ไหนกันล่ะ ขนาดเต้นทั่วไปยังคร่อมจังหวะตลอด เป็นสิ่งที่นีนนาราไม่ถนัดเป็นที่สุด แต่บารเมษฐ์กลับทำให้เธอรู้สึกทึ่ง เขาดึงมือทั้งสองข้างของเธอให้คล้องที่ต้นคอเขา ส่วนฝ่ามือทั้งสองของเขา ก็ประคองรอบเอวของเธอไว้แบบหลวม ๆ พาขยับซ้ายขวาไปตามจังหวะเพลงอย่างช้า ๆ แรก ๆ นีนนาราก็เหยียบเท้าเขาอยู่บ่อยครั้ง แต่บารเมษฐ์ก็ไม่ได้ต่อว่าแต่อย่างใด ยังนำเธอเต้นต่อไปอย่างช้า ๆ ผ่านไปสักพักหนึ่ง เธอก็เริ่มจะเคลื่อนตัวตามเขาทัน

“ฉันเห็นนะว่าเธอยิ้มตอนฉันคุยโทรศัพท์” นานพอสมควรกว่าที่เขาจะเอ่ยออกมา

“แล้วยิ้มไม่ได้เหรอคะ” นีนนาราเผลอย้อนเขาเบา ๆ

“ยิ้มได้ แต่เธอกำลังดีใจจนออกนอกหน้า มันแปลว่าอะไรรู้ไหมนีน” ฝ่ามือของคนพูดลูบตรงสะโพกมนอย่างแผ่วเบา สร้างความรู้สึกวาบหวาม ให้แก่หญิงสาวอยู่ตลอดเวลา นีนนาราไม่ได้ตอบคำถามเขา หญิงสาวเอาแต่นิ่งเงียบ

“อ๊ะ ! คุณบารเมษฐ์” จนเขาต้องรวบเอวให้เข้ามาแนบชิดกับลำตัว บารเมษฐ์ทำเหมือนจิลาวัลย์กับเจนธรรม ไม่ได้นั่งอยู่ตรงนั้นด้วย ทั้งที่อยู่ห่างไปแค่ไม่กี่ก้าวเท่านั้นเอง

“เอ่อ คุณบารเมษฐ์อย่า...” นีนนาราลดฝ่ามือลงมาดันหน้าอกของเขาไว้

“อย่าอะไรเรื่องแบบนี้ธรรมดาจะตายไป ไม่เห็นหรือยังไงสองคนนั้นเขาทำกันแบบไหน เธอควรเลียนแบบคุณจิลเขาบ้างนะนีน ดูเหมือนฉันจะใช้งานไม่คุ้มกับราคาเลยนะ จ่ายสามคืนแต่ใช้งานจริงแค่สองคืนเอง มันน้อยไปนะขาดทุนแย่เลย” ฝ่ามือที่ลูบอยู่ตรงสะโพกเลื่อนต่ำลงไปเรื่อย ๆ แล้วลูบเข้าไปด้านในชายเสื้อยืดที่สั้นเหนือเข่าขึ้นมาเกือบคืบ แก้มก้นแน่น ๆ กำลังถูกเขาบีบขยำแบบไม่อายฟ้าไม่สะเทิ้นบก โชคดีที่เป็นกลางคืนมีเพียงเสียงไฟจากตะเกียงไฟฟ้าที่ส่องแสงสว่างแบบสลัว ๆ อีกทั้งบารเมษฐ์ยังใช้ตัวเองบังหญิงสาวไว้จนมิด

“คุณบารเมษฐ์พอเถอะค่ะ” เธอยืนให้เขาขยำล่างเคล้นบนอยู่นานสองนานกว่าจะเอ่ยปากบอกขอร้องเขาอีกรอบ

“ทำไมเธอทนไม่ไหวแล้วสิ อยากขึ้นเตียงกับฉันเร็ว ๆ ใช่ไหม” ความร้ายกาจของเขายังคงมีอย่างต่อเนื่อง

นีนนาราไม่รู้ว่าควรทำอย่างไร ต่อสถานการณ์ชวนล่อแหลมในตอนนี้ หากเข้าห้องนอนไปกับเขาเธอก็คงป่นปี้เหมือนเมื่อคืน แต่หากเต้นรำอยู่ตรงนี้ เธอก็คงกลายเป็นคนหน้าหนาหน้าทนไปในทันที เมื่อไม่รู้จะทำอย่างไร จึงซุกหน้าหนีดินฟ้าอากาศตรงอกของเขาแทน

“เพลงจบค่อยเข้าห้องกัน ไม่ต้องใจร้อนหรอก ฉันไม่เอาเธอต่อหน้าสองคนนั้นหรอกน่า” เขากระซิบกึ่งล้อก่อนขบติ่งหูของเธอเบา ๆ นีนนาราขนลุกเกรียวไปทั้งตัว ยิ่งเธอย่นคอหนี เขายิ่งแตะจูบผะแผ่วตรงต้นคอ เหมือนกลั่นแกล้งกัน

“คุณบารเมษฐ์ อื้อ !” นีนนาราหลบปากที่กำลังขบเม้มต้นคอของเธอ ยิ่งหลบเขาก็ยิ่งรัดแน่น เธอออกแรงผลักเขาสุดกำลัง จนเซไปด้านหลังด้วยกันทั้งคู่

“เบา ๆ กันหน่อยจะรุนแรงอะไรปานนั้นไอ้ฟาร์ม เกรงใจกันบ้างโว้ย” เสียงเย้าแหย่ของเจนธรรม ทำให้บารเมษฐ์จุปากอย่างขัดใจ ดึงข้อมือของนีนนารา เดินลงบันไดไปอย่างรวดเร็ว

“อ้าวเฮ้ย ! ไรอ่ะ ทำไมไปเร็วนักไอ้ฟาร์ม”

“ง่วงนอน !”

“ง่วงหรืออยากกันแน่ไอ้ฟาร์มโว้ย !” เจนธรรมตะโกนไล่หลังเพื่อนรักไป ก่อนจะหันมาหาคนสวย ที่กำลังปลุกปั่นอารมณ์เขาอยู่ในตอนนี้ เขาเองก็อยากเย้ยฟ้า ท้าความมืดกลางทะเลอยู่เหมือนกัน กดปากลงไปแนบกับปากสีแดงสดตรงหน้าอย่างดูดดื่ม ไม่ช้าทั้งคู่ก็เอนหลังลงไปบนเบาะนั่ง ต่างเร่งรีบถอดเสื้อผ้าให้กันและกัน