นกน้อยในกรงทอง(1)

ตอนที่ 4

นกน้อยในกรงทอง

หญิงสาวยังคงสับสนว่าตัวเธอนั้นอยู่ในสถานะอะไรกันแน่ ทุกๆวันมาวินจะปฏิบัติราวกับว่าเธอเป็นภรรยา ทั้งยังสั่งให้ลูกน้องทุกคนเคารพเธอทั้งที่ ความจริงแล้วเธอเป็นเพียงแค่ลูกหนี้และมาอยู่ที่นี่เพื่อชดใช้กรรมเท่านั้น

หญิงสาวไม่เข้าใจว่าชายหนุ่มกำลังเล่นอะไรอยู่

“ไหนคุณบอกว่าถ้าฉันนอนกับคุณแล้วฉันปล่อยฉันไปไง”

หญิงสาวทวงถามคำสัญญาแต่ชายหนุ่มกลับทำเป็นไม่รู้ไม่ชี้ เขาปั่นหน้านิ่งก่อนจะเอ่ยกับเธอ

“ใช่ ฉันพูดแบบนั้น แต่ฉันไม่ได้บอกนี่ว่าฉันจะปล่อยเธอไปตอนไหน”

หญิงสาวรู้สึกโมโหเป็นอย่างมากที่ถูกหลอก โสรญาลุกขึ้นก่อนตั้งใจจะเดินหนีกลับขึ้นไปชั้นบน แต่ชายหนุ่มกลับรั้งข้อมือเธอไว้

“นั่งลง กินข้าวให้หมด”

หญิงสาวไม่ชอบที่ถูกบังคับ เธอพยายามสะบัดมือออก มาวินไม่ชอบนิสัยดื้อรั้นของโสรญา เขาพยายามที่จะกำราบเธอด้วยการข่มขู่

“ถ้าเธอไม่นั่ง ฉันจะปล้ำเธอตรงนี้”

มองไปรอบๆเห็นสาวใช้ยืนอยู่หลายคน ทั้งยังมีลูกน้องของชายหนุ่มยืนอยู่ไกลๆ หญิงสาวพ่นลมหายใจด้วยความหงุดหงิดก่อนที่เธอนั้นจะกระแทกตัวนั่งลงบนเก้าอี้

“ทำหน้าให้มันดีๆหน่อย”

มาเฟียหนุ่มเมื่อเห็นหญิงสาวเอาแต่หน้านิ่วคิ้วขมวดเขาก็ไม่ค่อยชอบใจเท่าไหร่ มาวินตักอาหารใส่จานหญิงสาวจนล้นพูน แต่โสรญากลับประท้วงด้วยกันนั่งกอดอกนิ่งๆและไม่แตะอาหารในจานเลยแม้แต่ชิ้นเดียว

“กินซะ”

หญิงสาวเมินหน้าไปทางอื่น เธอทำเป็นไม่สนใจชายหนุ่มก่อนที่ท้องจะร้องออกมาเสียงดัง โสรญาอับอายเป็นอย่างมากแต่ถึงอย่างนั้นก็ยังคงปั้นหน้านิ่ง

“ท้องร้องอย่างกับฟ้าถล่ม ยังจะเล่นตัวอยู่อีก”

“คุณไม่ต้องมายุ่งกับฉันหรอกค่ะ นี่มันร่างกายฉัน ฉันจะทำอะไรก็ได้”

หญิงสาวพูดอย่างหงุดหงิด ก่อนจะเชิดใบหน้าขึ้น ต่อให้มาวินจะพยายามบังคับอย่างไร เธอก็จะไม่ทำตามสิ่งที่เขาต้องการอีกแล้ว คนอะไรพูดจากลับกลอกไปมา ทั้งที่สัญญากันแล้วแท้ๆว่าจะปล่อยเธอไป แต่จู่ๆก็มาพลิกลิ้น ใช้เล่ห์เหลี่ยมเพื่อรั้งเธอไว้

หญิงสาวไม่พอใจ ทั้งยังรู้สึกสิ้นหวัง จากที่ดีใจว่าจะได้ออกไปจากที่นี่กลับกลายเป็นว่าเธอนั้นถูกหลอก

มาวินส่ายศีรษะเมื่อเห็นท่าทางของหญิงสาว เขามองดูนาฬิกาใกล้เวลานัดหมายกับหุ้นส่วนแล้วจึงได้รีบออกไป

“ดูแลนายหญิงให้ดี ทำยังไงก็ได้ให้นายหญิงกินอาหาร”

โสรญาพ่นลมหายใจด้วยความหงุดหงิด เธอรู้ว่าชายหนุ่มนั้นต้องการกดดันด้วยวิธีที่ไม่ถูกต้อง หญิงสาวไม่ต้องการให้ผู้อื่นต้องมาเดือดร้อนเพราะเธอจึงได้ตัดสินใจตักอาหารใส่ปาก

“ฉันกินแล้วนะคะ หวังว่าคุณจะพอใจ”

หญิงสาวเอ่ยประชด ก่อนที่เธอจะลุกขึ้นและเดินไปที่บันได มาวินกระตุกยิ้ม แม้จะเห็นเธอปั้นปึงขนาดนั้นแต่เขาก็ไม่ได้รู้สึกโกรธ กลับกันยังรู้สึกมีความสุขที่ยั่วโมโหเธอได้

“ไปได้เเล้ว อีกครึ่งชั่วโมงจะถึงเวลานัดฉันไม่อยากไปสาย”

ชายหนุ่มปั้นหน้าให้เคร่งขรึมก่อนจะกระชับสูทเล็กน้อย เขาก้าวขึ้นรถตู้คันหรูก่อนที่จะเคลื่อนตัวออกไป

โสรญาแอบมองจากชั้นบน เธอทิ้งตัวนอนลงบนเตียงก่อนจะเหลือบไปเห็นโทรศัพท์ที่หัวนอน หญิงสาวเห็นว่าเธอหายมานานกว่า 2 วันแล้วกลัวแม่จะเป็นห่วง จึงได้ตัดสินใจต่อสายหาอีกฝ่าย และโชคดีที่โทรศัพท์นั้นใช้งานได้ ทำให้เธอมีโอกาสได้คุยกับแม่อีกครั้ง

“แม่”

ปลายสายเมื่อได้ยินเสียงลูกสาวก็เอ่ยถามด้วยความเป็นห่วง

“ลูกอยู่ที่ไหนทำไมโทรไปแล้วไม่รับ”

หญิงสาวรู้สึกผิดเป็นอย่างมากที่เธอนั้นไม่พยายามหาทางติดต่อกลับไปหาแม่ โสรญาไม่ต้องการให้อีกฝ่ายเป็นห่วงเธอจึงได้โกหกไปว่า

“พอดีหนูทำโทรศัพท์หายค่ะ นี่ใช้โทรศัพท์จากบ้านเพื่อนโทรหาแม่”

หญิงสาวเอ่ยด้วยความรู้สึกผิดนั้นก่อนที่เธอจะได้ยินเสียงออกมาจากปลายสาย

“แม่ก็เป็นห่วง ลูกสบายดีก็ดีแล้ว”

หญิงสาวยกยิ้มน้ำตาเอ่อคลอ เธออยากบอกความจริงกับแม่แต่ก็กลัวว่าอีกฝ่ายจะไม่สบายใจและร้อนรนจนบินกลับมา อีกอย่างเธอไม่ต้องการให้แม่กับพ่อทะเลาะกัน และไม่ต้องการให้แม่กลับมาเจอหน้าพ่ออีก

เธอยังจำได้เสมอว่าแม่นั้นเจ็บปวดแค่ไหนกับการกระทำของพ่อ จึงกลัวว่าหากแม่กลับมาเจอหน้าพ่ออีกครั้งจะทำให้ความทรงจำที่แสนเจ็บปวดนั้นถูกกระตุ้นขึ้นมา

เพื่อปกป้องแม่จากความทรงจำที่เลวร้าย เธอจึงตัดสินใจไม่บอกความจริงกับอีกฝ่าย

“แม่ไม่ต้องเป็นห่วงนะคะ หนูสบายดี เดี๋ยวไว้ว่างๆหนูจะบินไปหานะ”

หญิงสาวพูดด้วยเสียงสั่น ก่อนที่ทั้งสองจะพูดคุยถามไถ่สารทุกข์สุขดิบกันเล็กน้อย

โสรญามีกำลังใจที่จะใช้ชีวิตต่อ เธอเริ่มมองหาอะไรทำก่อนจะขอร้องให้สาวใช้คนนึงช่วยหาหนังสือให้เธออ่านสัก 4-5 เล่มเพื่อฆ่าเวลา