นกน้อยในกรงทอง(2)

เพื่อปกป้องแม่จากความทรงจำที่เลวร้าย เธอจึงตัดสินใจไม่บอกความจริงกับอีกฝ่าย

“แม่ไม่ต้องเป็นห่วงนะคะ หนูสบายดี เดี๋ยวไว้ว่างๆหนูจะบินไปหานะ”

หญิงสาวพูดด้วยเสียงสั่น ก่อนที่ทั้งสองจะพูดคุยถามไถ่สารทุกข์สุขดิบกันเล็กน้อย

โสรญามีกำลังใจที่จะใช้ชีวิตต่อ เธอเริ่มมองหาอะไรทำก่อนจะขอร้องให้สาวใช้คนนึงช่วยหาหนังสือให้เธออ่านสัก 4-5 เล่มเพื่อฆ่าเวลา

เวลาบ่ายโมง ชายหนุ่มกลับมาที่คฤหาสน์พร้อมกับแขกคนสำคัญซึ่งเป็นผู้หญิงหน้าตาสะสวยรูปร่างสูงโปร่ง ทั้งสองเดินเคียงข้างกันเข้ามาอย่างสนิทสนม โดยมีสายตาของโสรญาจ้องมองอยู่

แขกผู้มาเยือนขมวดคิ้วเล็กน้อยเมื่อเห็นว่ามีหญิงสาวคนหนึ่งนั้นกำลังนั่งอยู่ที่โซฟา จึงได้เอ่ยถามชายหนุ่ม

“นี่ใครหรือคะ”

มาวินเลื่อนสายตามองโสรญาก่อนที่เขาจะเอ่ยกับแขกคนสำคัญว่า

“คนรับใช้คนใหม่ชื่อโสรญา”

“คนรับใช้?”

หญิงสาวไม่เชื่อ คนรับใช้อะไรจะมานั่งอ่านหนังสือสบายอยู่ที่โซฟาแบบนี้ เธอหรี่ตามองชายหนุ่มข้างกาย ตอนที่จะเลื่อนสายตามองหญิงสาวตรงหน้า

โสรญาลุกขึ้นก่อนจะถอยไปยืนที่มุมห้อง ตอนนี้เธอมีสถานะเป็นเพียงสาวรับใช้ของชายหนุ่มเท่านั้นจึงต้องเจียมเนื้อเจียมตัวสมฐานะ

ไม่รู้ว่าทำไมหญิงสาวถึงได้รู้สึกน้อยเนื้อต่ำใจขนาดนี้ วันก่อนเขายังแนะนำกับทุกคนว่าเธอคือ นายหญิง แต่วันนี้เขากลับบอกว่าเธอเป็นเพียงสาวใช้

โสรญาสับสนไม่เข้าใจว่ามาวินนั้นคิดจะทำอะไร สรุปแล้วเขาเก็บเธอไว้ในฐานะคนรับใช้หรือในฐานะนายหญิงกันเเน่

“ยืนนิ่งอยู่ทำไมไปหาน้ำมาให้ดื่มหน่อยสิ”

พอรู้ว่าอีกฝ่ายเป็นคนใช้ หญิงสาวก็ไม่เกรงใจออกคำสั่งทันที โสรญาไม่มีทางเลือกเธอเดินกลับเข้าไปในครัวก่อนจะรินน้ำใส่แก้วและนำมาวางไว้ที่โต๊ะให้คนทั้งสอง

“แปลกนะคะ ทำไมสาวใช้คนนี้ถึงแต่งตัวไม่เหมือนคนอื่น”

“เพิ่งรับเข้ามาได้สองวัน เลยต้องรอชุดก่อน”

ชายหนุ่มตอบแบบไม่ใส่ใจก่อนจะชำเลืองมองหญิงสาว โสรญารอจนกว่าทั้งสองจะละความสนใจจากเธอจึงได้ค่อยๆถอยกลับขึ้นไปด้านบน

หญิงสาวไม่รู้ว่าตัวเองเป็นอะไรถึงได้รู้สึกน้อยใจขึ้นมา เหมือนกับว่าเธอโดนเขาดูถูกก็เลยรู้สึกแย่

โสรญาล้มตัวนอนลงบนเตียงด้วยความเบื่อหน่าย เธอไม่มีอารมณ์ที่จะอ่านหนังสือแล้ว ตอนนี้แค่อยากหลับและไม่ตื่นขึ้นมาอีก หญิงสาวนั่งๆนอนๆอยู่นานหลายชั่วโมงจนกระทั่งเวลาล่วงเลยไปถึง 1 ทุ่ม

มาวินเห็นว่าหญิงสาวยังไม่ลงมากินอาหารจึงได้สั่งให้คนรับใช้ขึ้นมาตาม แต่โสรญาที่ไม่อยากลงไป จึงได้ปฏิเสธและให้สาวใช้ไปบอกมาวินว่าเธอนั้นปวดหัวไม่สบาย

ชายหนุ่มไม่เชื่อ เขาขึ้นมาด้านบนก่อนจะยืนมองหญิงสาวที่นอนคว่ำหน้าอยู่บนเตียง

“ทำอะไร”

เขาเอ่ยถามด้วยน้ำเสียงเรียบนิ่ง โสรญาเงยหน้าขึ้นก่อนจะแกล้งทำเป็นกุมขมับ ที่เธอทำแบบนี้เพราะไม่อยากนอนร่วมเตียงกับเขา และไม่อยากทำหน้าที่นายหญิงอย่างที่เขาต้องการ

ชายหนุ่มรู้ทัน เขามองออกว่าหญิงสาวนั้นแกล้งป่วย มาวินปลดกระดุมเสื้อก่อนจะถอดออกอย่างช้าๆเผยให้เห็นแผงอกที่เต็มไปด้วยมัดกล้าม

โสรญาหลุบตาลงก่อนจะเผลอกลืนน้ำลายอึกใหญ่ เธอพยายามห้ามใจตัวเองไม่ให้สั่นไหวแต่มันช่างยากเย็นเหลือเกิน

สุดท้ายแล้วจากที่ตั้งใจจะปฏิเสธกลับกลายเป็นว่าเธอนั้นโอนอ่อนไปกับสัมผัสของชายหนุ่ม มาวินแทรกกายผ่านกลีบดอกไม้สวย ก่อนที่มือหนาจะคลึงความนุ่มหยุ่นอย่างช้าๆ หญิงสาวหยัดกายขึ้น ความรู้สึกนั้นกลับมาอีกครั้ง มันเป็นความรู้สึกที่ยากจะต่อต้าน และยากจะต้านทานได้

หญิงสาวปล่อยตัวปล่อยใจไปกับสัมผัสของ ชายหนุ่ม จากที่ตั้งใจจะขัดขืนกับกลายเป็นว่าตอนนี้เธอนั้นต้องการเขาอย่างมาก

ทั้งสองสอดประสานร่างกายกันเป็นหนึ่งเดียว เนื้อตัวเปียกชุ่มไปด้วยเหงื่อแม้แต่เครื่องปรับอากาศก็ไม่สามารถลดทอนความร้อนรุ่มในร่างกายได้

“คะ คุณ”

น้ำเสียงเธอกระท่อนกระแท่นยามที่เอ่ยเรียกชายหนุ่ม มาวินมองหญิงสาวที่เคลื่อนตัวอยู่เหนือร่าง ก่อนที่เขานั้นจะยึดสะโพกเธอไว้ และสวนแทรก ความเป็นชายขึ้นไปด้านบน

หญิงสาวสะดุ้งเผลอหลุดเสียงครางออกมา เธอจับหัวเตียงแน่นก่อนหลับตาลงเพราะไม่ต้องการที่จะเห็นหน้าชายหนุ่มในยามนี้

กว่าที่บทรักจะผ่านพ้นไปก็ใช้เวลานานราว 1 ชั่วโมง หญิงสาวแทบจะสลบไสลขณะที่ชายหนุ่มนั้นยังคงลูบไล้เธออยู่

โสรญาปัดมือมาวินออกก่อนจะนอนหันหลัง เธอไม่เข้าใจว่าตัวเองเป็นอะไรทำไมถึงได้รู้สึกโกรธน้อยใจขนาดนี้

“หันมา”

หญิงสาวยังคงนอนนิ่ง เธอแกล้งหลับตาลงก่อนที่จะถูกชายหนุ่มรั้งเอวเข้าไปใกล้

“ฉันรู้นะว่าเธอแกล้งหลับ”

หญิงสาวยังคงนิ่งเฉยไม่ตอบสนอง เธอไม่อยากคุยกับชายหนุ่มเพราะเสียความรู้สึกกับเรื่องเมื่อตอนบ่าย

“ถ้าเธอไม่ลืมตาขึ้นมา งั้นก็อีกรอบ ดีไหมล่ะ”

คนกำลังน้อยใจลุกขึ้นนั่งก่อนจะผลักอกชายหนุ่มออกห่าง เธอไม่อยากให้เขาแตะเนื้อต้องตัว แต่เมื่อครู่เธอควบคุมตัวเองไม่ได้ แค่ชายหนุ่มลูบไล้อารมณ์เธอก็เตลิด หญิงสาวเกลียดความใจง่ายของตัวเอง ไม่ว่าชายหนุ่มจะชักจูงไปทางไหนเธอก็ตามเขาไปไม่อิดออด

“เป็นอะไร”

“เปล่าค่ะ”

“เปล่า แปลว่าเป็น มีอะไรก็พูดมาตรงๆฉันไม่ชอบคนอ้อมค้อม”

มุมปากบางคว่ำลงแต่ถึงอย่างนั้นหญิงสาวก็ไม่สามารถอธิบายความรู้สึกของตัวเองในขณะนี้ได้

“ฉันแค่เหนื่อยค่ะ อยากนอน”

หญิงสาวตอบเสีงกระชากก่อนที่เธอจะล้มตัวนอนลง และดึงผ้าห่มคลุมจนถึงลำคอ มาวินส่ายหน้า เขาไม่ค่อยเข้าใจผู้หญิงเท่าไหร่นัก เพราะบางที การกระทำบางอย่างของพวกเธอก็ยากที่จะคาดเดา