บทที่ 2 พบกันอีกครั้ง

หลังจากคืนวันนั้น ก็ผ่านมาสามวันแล้ว รามโมโหหญิงสาวมากไม่เคยมีผู้หญิงคนไหนกล้าทำกับเขาแบบนี้มาก่อน พอกลับมาถึงที่พักรามก็สั่งให้ลูกน้องไปสืบหาข้อมูลส่วนตัวของหญิงสาวมาให้เขา ไม่ว่าจะเป็นที่อยู่หรือประวัติครอบครัวของเธอ เขาต้องการทั้งหมดเขาจะต้องเอาคืนแม่ตัวแสบให้สาสมกับที่เธอทำไว้กับเขา...

คืนนั้นหลังจากที่เธอวิ่งหนีเขาไปแล้ว รามโกรธมากที่หญิงสาวทำกับเขาอย่างนั้น นี่ถือว่าเป็นครั้งแรกของชีวิตของเขาเลยก็ว่าได้ ที่ถูกผู้หญิงตัวเล็กๆ ทำร้ายจนเจ็บไปหมดทั้งตัวอย่างนี้ แต่มันก็ยังไม่เท่ากับความเจ็บใจมากกว่า แถมยังถูกพวกเพื่อนเวรพวกนั้นหัวเราะเยาะใส่อีก ยิ่งทำให้เขาโมโหมากขึ้นไปอีก ค่อยก่อนเถอะแม่ตัวแสบเขาจะต้องจับตัวเธอมาปราบพยศให้ได้..

ห้องทำงานราม

ก๊อกๆ ก๊อกๆๆ

เสียงค่อนประตูห้องดังขึ้น รามที่กำลังก้มหน้าก้มตาอ่านเอกสารอยู่ที่โต๊ะทำงาน ก็เงยหน้าขึ้นแล้วกระตุกยิ้มมุมปากอย่างชอบใจ สงสัยของที่เขารออยู่จะมาถึงแล้ว หึ หึ ได้เร็วกว่าที่คิดไว้เสียอีก...

“เข้ามา” รามเอยอนุญาตให้คนข้างนอกเข้ามา

ประตูห้องทำงานถูกเปิดออกร่างสูงของลูกน้องคนสนิท เดินเข้ามาพร้อมกับซองเอกสารสีน้ำตาล แทนซึ่งเป็นลูกน้องคนสนิทของเขา เป็นเหมือนมือขวาของเขาเลยก็ว่าได้ ไม่เคยทำงานผิดพลาดเลยสักครั้ง

“นี่ครับนาย…ข้อมูลของเด็กสาวคนนั้น” แทนส่งซองเอกสารให้กับผู้เป็นนาย รามละความสนใจจากกองเอกสารบนโต๊ะ ยืนมือไปรับซองเอกสารจากแทนมาอ่าน รามเปิดอ่านไปที่ละหน้าทีละหน้า แล้วกระตุกยิ้มขึ้นมา เป็นอย่างที่เขาคิดไว้จริงๆ ตามหามาตั้งนานกับหาไม่เจอ แต่พอจะเจอกับเจอง่ายดายเสียนี่ แต่พอเปิดไปหน้าหลังๆ เขาก็หยุดชะงักไปใบหน้าของรามนิ่วขึ้นมา คิ้วทั้งสองข้างขมวดเข้าหากัน ดวงตาทั้งคู่มองจ้องข้อมูลตรงหน้าตาไม่กะพริบ พอได้สติเขาก็เงยหน้าขึ้นจะถามลูกน้องของตัวเอง แทนรู้ว่าเจ้านายของเขาต้องการจะถามอะไร เลยชิงบอกออกไปก่อนเพราะเขาตามสืบเรื่องของหญิงสาวมาให้หมดแล้ว

“อยู่หน้าหลังสุดครับ…ผมสืบมาให้แล้วครับ”

“…….” รามไม่ได้พูดอะไร มือเปิดดูเอกสารตามที่ลูกน้องของตัวเองบอก

“น่าสงสารเธอจังเลยนะครับที่ต้องมารับรู้เรื่องพวกนี้” แทนพูดขึ้นเขาไปสืบประวัติตั้งแต่เด็กจนโตของเธอมาหมดแล้วเลยรู้ดีว่าเธอต้องเจออะไรมาบ้างกว่าจะมาถึงวันนี้ เลยนึกสงสารหญิงสาวขึ้นมา รามอ่านไปเขาก็เริ่มกำหมัดแน่นขึ้น แสดงถึงความโกรธขึ้นมาอยากเห็นได้ชัด...

“มิหน้าละ…ถึงไม่เคยเห็นหน้า….เลวจริงๆ!” รามพูดออกมาเบาๆ กับตัวเอง ใบหน้าเต็มไปด้วยความโกรธแค้นแทนหญิงสาว เดี๋ยวเราได้เห็นดีกันแน่!!!

หลังจากคืนนั้นก็ผ่านมาสองอาทิตย์แล้ว พะพายกลัวว่าชายหนุ่มที่เธอทำร้ายในคืนนั้น จะกลับมาเอาคืนเธอ ช่วงแรกๆ เธอถึงขั้นให้พวกเพื่อนๆ มานอนที่ห้องด้วยก็ว่าได้ แต่ก็ไม่ได้เล่าอะไรให้พวกเพื่อนฟังมาก เพราะกลัวพวกเพื่อนจะเป็นห่วงกัน แต่ผู้ชายคนนั้นก็ไม่ได้มายุ่งวุ่นวายอะไรกับเธออย่างที่คิด ดูเหมือนเธอคงจะคิดมากไปเอง

“นี่พะพายเดินเร็วๆ หน่อยสิ ฉันหิวจะตายอยู่แล้วนะ” พริกไทยเดินกลับมาลากแขนของเพื่อนตัวเองให้เดินเร็วขึ้น ตอนนี้พวกเธอพึ่งเรียนเสร็จ เลยว่าจะไปกินชาบูกันที่ห้างที่อยู่ใกล้ๆ มหาลัย แล้วค่อยกลับที่ห้องกันแต่เพื่อนของเธอมัวแต่เดินเหม่ออะไรก็ไม่รู้อยู่...

“จะรีบไปไหนวะ ร้านชาบูมันไม่หนีไปไหนหรอกพริกไทย!” ลูกไหนพูดขึ้น ลูกไหนเพื่อนผู้ชายหนึ่งเดียวในกลุ่มของพะพาย เธอกับลูกไหนและพริกไทยเป็นเพื่อนกันมาตั้งแต่ ม.ปลาย แต่นานาเพื่อนอีกคนพึงรู้จักกันตอนเข้ามหาลัย เวลาไปไหนพวกเขาก็มักจะไปด้วยกัน แต่บางทีลูกไหนก็จะพาเพื่อน (ผัว) มันมาด้วยอีกคน ชื่อมาร์คแต่เขาเรียนจบไปแล้ว

“พวกเราดูนั้นดิ รถเฟอร์รารี่ของใครสวยนะสวยมากเลย” นานาพูดขึ้น พวกพะพายก็เลยหันไปดูตามที่เพื่อนของตัวเองบอก รถเฟอร์รารี่สีน้ำเงินราคาหลักสิบล้านจอดอยู่ฝังตรงข้ามกับที่พวกเธอยืมอยู่ เป็นที่ดึงดูดสายตาของผู้คนที่เดินไปมาได้ดี มันรถของใครกัน ช่วงหนึ่งของความคิดภาพของชายหนุ่มคนที่พะพายเจอคืนนั้นก็ปรากฏขึ้นมาในหัวของเธอ คงไม่ใช่เขาหรอกมั้ง...

“เธอก็ให้พ่อเธอซื้อให้ดินานา!” เสียงพูดของลูกไหนดังขึ้น ทำให้พะพายได้สติกลับมา คงไม่ใช่ผู้ชายคนนั้นหรอกนี่ก็ผ่านมาตั้งสองอาทิตย์แล้ว จะเป็นผู้ชายคนนั้นได้อย่างไง...

“ไม่ไหวว่ะ…แพงเกินไป” นานาพูดบอกเพื่อนของตัวเองไป ถึงบ้านของเธอจะรวย พ่อแม่มีโรงแรมอยู่หลายแห่ง แต่ก็ใช่ว่าจะใช้เงินได้อย่างใจคิด เรื่องรถคันเป็นสิบล้านนี้คงได้แต่ฝัน พวกท่านสอนให้เธอรู้จักประหยัดมาตั้งแต่เด็ก ให้ซื้อของใช้แต่ที่จำเป็นเท่านั้น..

“ถ้าเธอบอกว่าไม่ไหว พวกฉันก็คงได้แต่ฝันแล้วละ ฮ่า ฮ่าๆ”

“ฮ่าๆ ฮ่าๆ ฮ่าๆ” พริกไทยพูดขึ้น แล้วทุกคนก็หัวเราะออกมาพร้อมกัน จากนั้นพวกพะพายก็พากันเดินไปที่ห้าง พูดคุยกันไปเรื่อยเปื่อยกันตลอดทาง

ฝังตรงข้ามกับมหาลัย ภายในรถเฟอร์รารี่สีน้ำเงินคันงาม รามที่นั่งอยู่ในรถกำลังจ้องมองไปทางแม่ตัวแสบของเขาอย่างตาไม่กะพริบ พอได้เห็นใบหน้าที่ยิ้มแย้มมีความสุขของหญิงสาวอยู่ตรงหน้า มันทำให้เขาอดยิ้มตามไม่ได้ รามสาบานกับตัวเองว่าจะต้องปราบพยศหญิงสาว แล้วเอาเธอมาอยู่ข้างกายเขาให้จนได้...

พอนึกกลับไปถึงเรื่องในคืนนั้น เขายังจำได้ดีไม่ลืม ตอนที่เขาใช่แขนโอบกอดร่างบางของเธอเอาไว้ มันทั้งนุ่มและหอม ริมฝีปากที่เอาแต่พูดต่อว่าเขาไม่หยุด มันยิ่งทำให้เขาอยากจับเธอมาจูบอีกหลายๆ ครั้ง พอได้มองเห็นใบหน้าของเธอแบบใกล้ๆ ยิ่งทำให้เขาอยากจับตัวเธอมาเสียตอนนี้เสียให้ได้ แต่ก็ต้องห้ามใจตัวเองเอาไว้ รอก่อนเถอะแม่ตัวแสบ!!!

“เอาไงต่อดีครับ” แทนเอยถามผู้เป็นนายของตัวเอง เมื่อเห็นว่ารามเอาแต่นั่งจ้องหญิงสาวที่เดินอยู่ฝังตามข้ามอยู่นานแล้ว จนตอนนี้กลุ่มของหญิงสาวได้เดินหายลับตาไปแล้ว แต่เจ้านายของเขาก็ยังมองอยู่ที่เดิมอย่างไม่ละสายตา

“กลับ” รามหันมาพูดกับลูกน้องคนสนิท แล้วกลับมาสนใจเอกสารในมือของตัวเองต่อ ไม่นานรถเฟอร์รารี่ที่จอดอยู่ข้างทางก็ขับออกไปสู่ถนนใหญ่จนลับตา