บทที่ 1.1 ดีเจสาว

เสียงเพลงที่ดีเจสาวเปิดตอนนี้ได้ขับเคลื่อนมาถึงเพลงสุดท้ายของค่ำคืนนี้แล้ว ทุกคนเริ่มทยอยกันกลับกันบ้างแล้ว บางคนก็ยังติดลมนั่งดื่มกันต่อ บ้างก็เมาพับไร้สติอยู่กับโต๊ะ บ้างก็เดินควงคู่ไปกับหญิงสาวที่ได้พบเจอในค่ำคืนนี้เพื่อที่จะได้ไปสานสัมพันธ์กันต่อ...

“พะพายเสร็จยัง…พริกไทยมันจะไม่ไหวแล้วนะ” ลูกไหนพูดขึ้น ในตอนช่วยพยุงพริกไทยให้ลุกขึ้น ตอนนี้พริกไทยเมามากแทบจะเดินเองไม่ได้ด้วยซ้ำ

“ก็บอกแล้วว่าอย่าดื่มเยอะก็ไม่เชื่อ..” พะพายหันมาบ่นเพื่อนตัวเองที่ดื่มไม่รู้จักพอ จนตอนนี้แทบจะไม่มีสติอยู่แล้ว เธอกับนานาได้แต่ยืนส่ายหน้าเมื่อเห็นสภาพของเพื่อนตัวเอง

“เดียวฉันเข้าไปเก็บของในห้องแต่งตัวแป๊บ พวกแก่พาพริกไทยไปรอที่รถก่อนเลยเดียวฉันตามไป” หญิงสาวพูดบอกเพื่อนๆ ไป

“โอเค..งั้นเดียวพวกฉันไปรอที่รถนะ” นานาพูดตอบเพื่อน แล้วหันไปช่วยลูกไหนพาพริกไทยไปที่รถ

ในห้องแต่งตัวที่มีกระจกรายล้อม และมีโต๊ะไว้ให้สาวๆ ได้ใช้แต่งหน้า ดีเจสาวกำลังยืนเก็บของใส่กระเป๋าอยู่ตามลำพัง คนอื่นได้ทยอยเดินออกจากห้องไปกันหมดแล้ว อยู่ๆ หน้าห้องแต่งตัวก็ปรากฏร่างชายหนุ่มลูกครึ่งคนหนึ่ง กำลังเดินเข้ามาทางด้านหลังของหญิงสาว แล้วจ้องมองการกระทำของเธออยู่เงียบๆ

“อุ้ย!...คะ..คุณ…คุณเข้ามาที่นี่ได้ยังไงคะ!” พะพายเก็บของเสร็จแล้วกำลังจะกลับ พอหันหลังก็ต้องตกใจ เพราะอยู่ๆ ก็มีชายหนุ่มคนหนึ่งมายืนอยู่ด้านหลังของตัวเอง เข้ามายืนตรงนี้ตั้งแต่เมื่อไหร่กัน

“ก็เดินมาไงครับ…คนสวย” รามพูดตอบหยอกล้อหญิงสาวออกไปอย่างนึกสนุก ไม่ได้เล่นแมวไล่จับหนูอย่างนี่นานแล้ว ดูสิว่าหนูตัวขาวน่ากินตัวนี้จะทำให้เขาสนุกได้หรือเปล่า

“ขอโทษนะคะ ที่นี่เป็นพื้นที่ส่วนตัวเข้ามาไม่ได้นะคะ” พะพายพูดบอกชายหนุ่มออกไป เพราะคิดว่าเขาอาจจะเมาแล้วเดินหลงเข้ามาในนี้

“อ๋อ…เหรอครับ” รามพูดตอบออกไป แล้วยืนจ้องหน้าร่างบางต่อ ไม่พูดอะไรอีกดูสิว่าจะทำยังไงกลับเขา

“ขอทางด้วยค่ะ…ฉันจะออกไปแล้ว” พะพายเห็นชายหนุ่มไม่ยอมออกไปสักที เลยไม่อยากสนใจเขาอีก หญิงสาวเลยเดินเลี่ยงไปอีกด้านเพื่อจะได้เดินไปที่ประตูทางออก ดูท่าจะไม่ได้เมาแล้วเดินหลงมาแน่!!

“อ้าว...ไหนพวกคุณบอกให้ผมลงมาหาไม่ใช่เหรอครับ แล้วนี่จะรีบหนีไปไหนละครับ…คนสวย” รามไม่ยอมหลีกทางให้หญิงสาว แถมยังมายืนขวางประตูเอาไว้ไม่ให้เธอเดินออกไป

“พูดเรื่องอะไรกันคะ…ใครให้คุณมาหา?” พะพายตอบกลับอย่างงงๆ เธอไปให้เขาลงมาหาตั้งแต่ตอนไหนกัน หน้าของชายหนุ่มก็พึ่งเคยเห็นครั้งนี้เป็นครั้งแรกด้วยซ้ำ

“ก็เพื่อนของคุณบอกเองไม่ใช่เหรอว่า ถ้ามีเงินไม่ถึงพันล้าน คุณจะไม่สนใจ” รามพูดเสร็จก็ก้าวไปข้างหน้าของพะพายทีละก้าว แล้วยิ้มเหยียดที่มุมปาก อย่างนึกสนุกที่ได้แกล้งหญิงสาวตรงหน้า

“……” พะพายยืนงง กับคำพูดของชายหนุ่มว่าพูดเรื่องอะไร เงินพันล้านอะไรกัน

“แต่ถ้ามีเงินถึง…ก็แปลว่าตกลงใช่ไหมครับ” รามเดินเข้าไปหาพะพายทีละก้าว ทีละก้าว หญิงสาวที่เริ่มจับต้นชนปลายได้แล้วว่าเรื่องอะไร ถึงกับต้องกลืนน้ำลายลงคอ ไม่คิดเลยว่าคำพูดของเพื่อนๆ ของเธอ จะกลับมาทำร้ายตัวเองอย่างนี้ พะพายเดินถอยหลังไปทีละก้าว มือทั้งสองข้างจับกระเป๋าไว้แน่นเพราะเกิดความกลัวขึ้นมา

“คุณ..คุณคือคนที่ให้พี่เชอรี่มาหาฉันงั้นเหรอ” หญิงสาวถามออกไปด้วยเสียงแผ่วเบา เพราะกลัวคำตอบของชายหนุ่มขึ้นมาพวกเพื่อนหาเรื่องมาให้ตัวเองเสียแล้ว

“…..” รามกระตุกยิ้มมุมปาก อย่างชอบใจที่ได้เห็นหญิงสาวทำตัวไม่ถูก หึ นึกว่าจะแน่

“เออ…ขอโทษด้วยนะคะ พวกเพื่อนฉันแค่พูดเล่นเท่านั้นนะคะ ไม่ได้คิดจริงจังอะไร”

"........"

“ขอโทษทีที่ทำให้คุณต้องเสียเวลานะคะ” หญิงสาวพูดกล่าวขอโทษชายหนุ่มตรงหน้า แล้วเดินไปทางประตูแต่ก็ถูกร่างสูงเข้ามาขวางเสียก่อน

“นี่คุณ…ช่วยหลีกทางด้วยค่ะ!!” พะพายเริ่มหงุดหงิดขึ้นมา ผู้ชายคนนี้พูดไม่รู้เรื่องหรือไงกันนะ หญิงสาวเลยเดินเลี่ยงไปทางด้านข้างเพื่อที่จะออกไปแทนแต่…

หมับ!!

“อ๊ะ…นี่คุณจะทำอะไร…ปล่อยฉันนะ!!” อยู่ๆ รามก็จับแขนของหญิงสาวจากด้านหลัง แล้วกระชากเธอเข้ามาหาตัว แล้วเอาแขนแกร่งอีกข้างของตัวเองโอบรอบเอวของร่างบางเอาไว้แน่น หญิงสาวถูกชายหนุ่มกระชากแบบไม่ได้ตั้งตัว จนเธอเซไปหาเขา หน้าของเธอชนเข้ากับแผงอกกำยำของชายหนุ่มเข้าเต็มๆ

“ไม่สนใจจริงๆ เหรอครับ…ผมรวยมากนะจะบอกให้” รามก้มมองคนตัวเล็กกว่าที่กำลังดิ้นอยู่ในอ้อมกอดของเขาในตอนนี้ แล้วก้มพูดข้างหูของเธอด้วยน้ำเสียงแผ่วเบา จนพะพายที่ได้ยินนั้นถึงกับขนลุกไปทั่วร่าง

“ไม่สนใจค่ะ…ปล่อยฉันเดี๋ยวนี้เลยนะคะ” พะพายพยายามดิ้นจนสุดแรงที่จะออกจากอ้อมกอดของชายหนุ่ม แต่ก็ไม่ได้ผลผู้ชายคนนี้กอดร่างของเธอแน่นมาก

“จะไม่ฟังข้อเสนอหน่อยเหรอครับ…เผื่อคุณอาจจะเปลี่ยนใจ” ชายหนุ่มพยายามพูดหว่านล้อมหญิงสาวที่อยู่ในอ้อมกอดของตัวเอง ก่อนที่จะกระชับอ้อมกอดให้แน่นขึ้น แล้วก้มเอาปลายจมูกโด่งของตัวเองมาถูไถที่ซอกคอขาวหอมของคนในอ้อมกอดอย่างเอาแต่ใจ ตัวหอมแถมยังนุ่มนิ่มอีกถูกใจเขาจริงๆ

“บอกให้ปล่อยไง…ถ้าคุณอยาก..มากก็ไปหาซื้อผู้หญิงข้างนอกนุ่น…เพราะฉันไม่ขาย!!..” พะพายดิ้นรนไปมาในอ้อมกอดของชายหนุ่ม ความอดทนของเธอก็หมดลงแล้วเหมือนกัน เลยเงยหน้าขึ้นตะคอกใส่ชายหนุ่มเสียงดังยังเหลืออด บอกเลยตอนนี้เธอโมโหมาก และจนปัญญากับเขาแล้วจริงๆ จะกอดแน่นอะไรขนาดนี้