บทนำ 1.3 สนใจ

“น้องพะพาย…อยู่นี่เองพี่หาตั้งนาน” เชอรี่จัดการของผับเดินเข้ามาที่โต๊ะของพะพายกับเพื่อนๆ

“พี่เชอรี่มีอะไรกับพะพายหรือเปล่าคะ” หญิงสาวถามออกไปอย่างงงๆ

“เออ..คือว่า..?” เชอรี่พอมาอยู่ตรงหน้าของหญิงสาวรุ่นน้องกับพูดไม่ออก ได้แต่อ้ำอึ้ง อยู่นาน

“เออ...เอออะไรครับพี่…มีอะไรก็พูดมาสิครับ” ลูกไหนพูดขึ้นอย่างอดไม่ได้วันนี้จะรู้เรื่องไม่ละ

“นั้นสิคะ” สามสาวพูดออกมาพร้อมกัน

“คือ…เพื่อนของเจ้านายพี่เขาสนใจน้องพะพายนะคะ เขาให้น้องขึ้นไปคุยด้วยสักหน่อยนะคะ” ในที่สุดเชอรี่ก็พูดออกไป เธอได้แอบมองสีหน้าของพวกสาวๆ ไปด้วย ดูแล้วเพื่อนของคุณพยัคฆ์คืนนี้หน้าจะได้กินแห้วแทนสมหวังเสียแล้ว เพราะทั้งสี่คนมองหน้ากันไปมา ไม่มีปฏิกิริยาว่าจะดีใจเลยสักนิด มีแต่ความรู้สึกเบื่อหน่ายกับเรื่องพวกนี้เสียมากกว่า อยู่ๆ เพื่อนของน้องพะพายก็พูดขึ้น

“พี่เชอรี่ค่ะ…ต้องขอโทษด้วยนะคะพอดีเพื่อนพริกไทยไม่รับบริการเสริมของผับนะคะ”

“ใช่ค่ะ…ฝากไปบอกเพื่อนเจ้าของผับพี่ด้วยนะคะ ว่าพวกเราไม่ขายค่ะ” นานาพูดเสริมพริกไทยอย่างเหลืออด ไม่ชอบเลยกับพวกผู้ชายพวกนี้ที่เห็นพวกผู้หญิงอย่างพวกเธอเป็นแค่ของเล่นบนเตียง ใช้เงินซื้อขายกันแบบนี้

“อ๋อ..แล้วก็บอกไปเลยนะคะว่า ถ้ามีเงินในบัญชีไม่ถึงพันล้านเพื่อนพริกไทยไม่สนใจ” พริกไทยพูดส่งท้าย

“ขอโทษทีนะคะพี่เชอรี่ พี่ไปบอกเพื่อนเจ้านายพี่ที่ว่าพะพายไม่สนใจ พะพายมาแค่เป็นดีเจแทนพี่มะนาวเท่านั้น อย่างอื่นพะพายไม่สนใจค่ะ” พะพายยกมือไหว้เชอรี่ เป็นการขอโทษที่ทำให้เชอรี่ต้องลำบากใจ เพราะเธอเป็นแค่คนกลางเท่านั้น

“ค่ะ.ค่ะ ...งั้นพี่ไปก่อนนะคะ แต่ถ้าเปลี่ยนใจบอกพี่ได้นะคะ” เชอรี่พูดทิ้งท้ายไว้เสร็จ ก็เดินจากไป ในใจเธอตอนนี้มันอยู่ไม่เป็นสุขเลยจริงๆ แล้วเธอจะไปพูดกับคนข้างบนอย่างไงดีละเนี่ย ตาย ตาย ตาย!!!

ประตูVIP เปิดออกหญิงสาววัยสามกว่าเดินเข้ามา แล้วนั่งลงข้างๆ เจ้านายของเธออย่างกล้าๆ กลัวๆ

“แล้ว!!” รามพูดขึ้นเมื่อไม่เห็นหญิงสาวที่ตัวเองสนใจขึ้นมาด้วย เขานั่งมองตั้งแต่หญิงสาวมานั่งโต๊ะกับเพื่อนอยู่ตลอด เห็นพวกผู้ชายหลายกลุ่มเดินวนเวียนไปที่โต๊ะของเธอไม่หยุด ยิ่งเห็นยิ่งรู้สึกหงุดหงิดมากขึ้น พอเห็นว่าเธอไม่ได้ตามผู้จัดการขึ้นมากก็ยิ่งรู้สึกไม่สบอารมณ์มากขึ้น

“เอ่อ..เออ.คือว่า.” เชอรี่พูดติดๆ ขัดๆ เหมือนคนพูดติดอ่างขึ้นเสียไม่รู้ตัว แล้วจะให้เธอบอกคนตรงหน้าอย่างไงดี

เพล้ง!!

“กริ๊ดดดด” รามปาแก้วเหล้าที่อยู่ในมือใส่ผนังที่อยู่ทางด้านหลังของเชอรี่ เชอรี่กรีดร้องออกมาด้วยความตกใจ ตาย! ตาย!!!

“น้องเขาพูดว่าไง เธอก็บอกมันไปตามนั้นละเชอรี่ อ้ำอึ้งอยู่นั้นละ.” พยัคฆ์พูดบอกลูกน้องของเขา ให้รีบบอกมันไป ก่อนที่ผับเขาจะพังเสียก่อน ดูก็รู้ว่าเพื่อนของเขามันเริ่มอารมณ์ไม่ดีแล้ว เดียวก็ซวยกันหมด

“ค่ะ...ค่ะ… น้องพะพายบอกว่าเธอไม่สนใจค่ะ” เชอรี่พูดออกไปรวดเดียวจบ แล้วเอาแต่นั่งก้มหน้า ไม่กล้าแม้แต่จะหายใจแรงด้วยซ้ำ เธอจะรอดไหมเนี่ย!!

“แล้วพูดอะไรอีก...ฉันเห็นเธอยืนคุยอยู่ที่โต๊ะนั้นตั้งนาน” รามถามขึ้น เขาเห็นเชอรี่ยืนคุยที่โต๊ะนั้นตั้งนาน จะพูดแค่นะได้อย่างไง

เชอรี่ได้นั่งเล่าเรื่องราวที่เกิดขึ้นที่โต๊ะของพะพายเมื่อคู่ให้พวกรามฟังอย่างไม่ขาดตกบกพร่องสักคำเดียว เล่าไปก็แอบมองหน้าของเพื่อนของผู้เป็นนายไปด้วย เธอจะรอดจนเล่าจบหรือเปล่า รามนั่งฟังเชอรี่ฟังอยู่เงียบๆ ไม่ได้แสดงอาการอะไร แต่สายตาของเขาเอาแต่จ้องมองไปที่ดีเจสาวที่ตอนนี้ได้ขึ้นเล่นเพลงรอบสุดท้ายอยู่บนเวทีแล้ว

“เพื่อนเมียมึงนี่ก็ปากจัดเหมือนกันนะไอ้มาร์ค” เคนพูดล้อน้องชายตัวเอง ส่วนมาร์คก็ไม่ได้พูดอะไร เพราะเขาพอรู้อยู่แล้วว่าเรื่องจะต้องออกมาในรูปแบบนี้ เพราะเพื่อนของลูกไหนแต่ละคนถึงจะเป็นพวกบ้าผู้ชายอยู่บ้าง แต่ก็ไม่คิดมีความสัมพันธ์ทางกายกับผู้ชายเพื่อความสนุก เหมือนพวกผู้หญิงส่วนใหญ่ที่อยู่รอบตัวของพี่ชายของตัวเองและแต่ละคนก็หาเงินใช้ด้วยตัวเองกันทั้งนั้น

“มีเงินไม่ถึงพันล้านไม่สนใจงั้นเหรอ…ไอ้รามมึงรอดว่า” พยัคฆ์หันมาพูดกับรามเพื่อนของเขาอยากนึกสนุก เพราะในกลุ่มเพื่อนของเขารามถือว่ารวยสุดแล้ว มันมีรายได้เข้ากระเป๋าเดือนๆ เป็นพันๆ ล้าน ถึงว่าใช้ชาตินี้ก็ยังไม่หมดเลยก็ว่าได้รามหันกลับมามองเพื่อนและเหมือนจะคิดอะไรได้

“น่าสนุกดีนิ…เธอออกไปได้แล้ว” รามกระตุกยิ้มที่มุมปาก คิดเรื่องสนุกๆ อะไรขึ้นมาได้ รามหันไปไล่เชอรี่ออกจากห้องไปเพราะเธอหมดประโยชน์แล้ว ก็ไม่จำเป็นที่จะอยู่ที่นี่ เดียวเราจะได้เห็นดีกันดูสิว่าจะเก่งได้สักกี่น้ำ

“คะ. ค่ะ” เชอรี่รีบขานรับแล้วรีบลุกเดินออกจากห้องไป (รอดตายแล้วเชอรี่)

“แล้วมึงจะเอาไง …น้องเขาไม่สนใจก็ช่างเขาเถอะไอ้ราม” เคนพูดขึ้น เมื่อเห็นรามยังนั่งนิ่งไม่ทำอะไร มีผู้หญิงที่สนใจมันเป็นร้อย แล้วจะอะไรกับผู้หญิงแค่คนเดียว

"นั้นสิคะ…คุณรามชมพูว่าอย่าไปสนใจเลยค่ะ วันนี้นับดาวก็มานะคะ ให้ชมพูโทรตามให้ไหมคะ!" หญิงสาวข้างกายของพยัคฆ์พูดขึ้นนับดาวเป็นคู่นอนเก่าของรามที่เคยเลือกใช้เบื่อๆ ในเมื่อก่อน แต่ตอนนี้เขาแทบจะไม่สนใจเพื่อนของเธอเลยด้วยซ้ำ เพราะชายหนุ่มเป็นพวกขี้เบื่อไม่ชอบกินของซ้ำซากมาแต่ไหนแต่ไรแล้ว

"หุบปาก!...อย่ามาเสือก ไสหัวไป..ไป!" รามพูดตะคอกใส่หญิงสาวเสียงดัง เขาไม่ขอความเห็นของเธอสักหน่อย เวลานี้เขาไม่สนหรอกนะว่าใครเป็นเด็กใคร

"ค่ะ...ค่ะ" ชมพูรีบลุกออกไปจากห้อง ด้วยความกลัวกับเสียงตะคอกของชายหนุ่ม เธอไม่น่าพูดมากเลย

“คนอย่างกู…อยากได้อะไรก็ต้องได้เว้ย!!” รามพูดขึ้นแล้วยกเหล้าที่ชงใส่แก้วใบใหม่ดื่มหมดในอึกเดียว คนอย่างรามไม่เคยมีใครกล้าปฏิเสธและเขาไม่ยอมให้ใครมาปฏิเสธเขาด้วย คนอย่างเขาอยากได้อะไรก็ต้องได้...