ตอนที่ 4 ย้ายบ้าน

ตอนที่ 4 ย้ายบ้าน

พี่ภูมิขับรถเข้ามาในตลาดที่ไหนสักที่ น่าจะเป็นในตัวอำเภอบ้านพี่เขามั้ง

“จอดรถทำไมคะ” พี่ภูมิจอดรถแล้วดับเครื่องที่หน้าธนาคารแห่งหนึ่ง

“เอาเงินที่พ่อยอดให้มาเมื่อกี้ไปฝาก” นี่คือประโยคคำสั่งค่ะ ฉันรู้สึกแบบนั้น

“อ๋อค่ะ”

“บัตรประชาชนด้วย”

“ให้ฝากเป็นชื่อเจ้าขาเหรอคะ”

“เคยเปิดบัญชีกับธนาคารนี้ไว้มั้ย”

“ไม่เคยค่ะ”

“ถ้างั้นก็เปิดใหม่”

“ฝากไว้ในบัญชีพี่ภูมิก็ได้” ฉันกับเขาแต่งงานกันแล้วจดทะเบียนสมรสกันแล้วด้วย อยู่ในบัญชีใครก็คงไม่ต่างกันหรอก

“เปิดใหม่เถอะ”

“ก็ได้ค่ะ” เราลงจากรถแล้วเดินเข้าไปในธนาคารพร้อมกัน ไม่นานฉันก็มีสมุดบัญชีพร้อมกับเงินฝากในบัญชีห้าแสนบาท

“เอาสมุดบัญชีเมื่อกี้มาให้พี่”

“ค่ะ” ฉันหยิบสมุดบัญชีที่เพิ่งจะเปิดสดๆร้อนๆส่งให้เขาไป ทันทีที่พี่ภูมิรับเอาไปเขาก็เปิดเก๊ะคอนโซลหน้าตรงที่ฉันนั่งอยู่แล้วเอาสมุดบัญชีอันใหม่ใส่เข้าไป ก่อนที่พี่เขาจะปิด ฉันเห็นมีสมุดบัญชีอีกต้องหลายอันอยู่ในนั้นด้วย...อย่าบอกนะเงินห้าแสนบาทนี้เขาให้ฉัน ที่จริงเขาจะเก็บเข้าบัญชีตัวเองก็ได้แต่เขาก็ไม่ทำ...น่ารักเหมือนกันนะเนี่ย

พี่ภูมิค่อยๆเคลื่อนรถออกไป แล้วเลี้ยวรถเข้าไปจอดที่หน้าบ้านหลังใหญ่

“ที่นี่เหรอคะ” บ้านใคร...ทำไมหลังใหญ่จัง ใหญ่กว่าบ้านฉันอีก

“แวะหาแม่ก่อน” อ๋อ...บ้านแม่พร

“ลูกสะใภ้แม่มาแล้ว” ฉันลงจากรถปุ๊บก็ได้ยินเสียงแม่พรร้องเรียกชื่อฉันดังมาแต่ไกล

“สวัสดีค่ะแม่” แม่พรใจดีกับฉันมาก ไม่เหมือนใครบางคนกว่าจะพูดได้แต่ละคำ อย่างกับกลัวว่าดอกพิกุลจะร่วง

“สวัสดีลูก...มาๆเข้ามานั่งในบ้านก่อน” รอยยิ้มของแม่พรที่ส่งยิ้มมาให้ฉันทำให้ฉันรู้สึกดีขึ้นไม่ค่อยเขินเท่าไหร่

“พี่กลิ่น พี่เปลว สวัสดีค่ะ” ฉันหันไปทักน้องสาวกับน้องเขยของพี่ภูมิ แต่ที่ฉันเรียกพวกเขาพี่เป็นเพราะอายุของฉันน้อยกว่าพวกเขาหลายปี แต่ถ้านับตามศักดิ์แล้วฉันเป็นพี่...พี่สะใภ้ไงคะ

“สวัสดีจ่ะเจ้าขา ตามสบายเลยนะไม่ต้องเกร็ง เราเป็นครอบครัวเดียวกันแล้ว”

“ขอบคุณนะคะ”

“หนูเจ้าขา...หนูต้องไปอยู่กับพี่เขาที่บ้านในสวนองุ่นนะลูก” เสียงแม่พรค่ะ

“ค่ะแม่ พี่ภูมิบอกเจ้าขาแล้ว” ในขณะที่พวกฉันนั่งคุยกัน พี่ภูมิก็แค่นั่งฟังเฉยๆ

“ที่นั่นอาจจะคับแคบไปหน่อย แต่ก็ไม่ลำบากหรอก ถ้าขาดเหลืออะไรก็บอกพี่ภูมิเขานะลูก มีอะไรก็คุยกัน”

“ไม่เป็นไรค่ะแม่ เจ้าขาอยู่ง่ายกินง่าย”

“น่ารักจังลูกสะใภ้แม่...กินข้าวมากันหรือยัง”

“กินแล้วก็มาค่ะ ตอนนี้ยังอิ่มอยู่เลย” ฉันลูบท้องแบนๆให้แม่พรดู

“อ้าวตาภูมิ ไม่มีปากหรือไงนั่งเงียบเชียว” ทำไมแม่พรคิดเหมือนฉันเลย...

“ไม่รู้จะพูดอะไร” เขาตอบเสียงเรียบใบหน้านิ่งเฉย

“แกน่ะเป็นเจ้าบ้าน น้องเพิ่งจะมาอยู่ใหม่ดูแลน้องด้วยเข้าใจมั้ย” แม่พรสั่งลูกชายเสียงเข้มเชียว

“ครับแม่”

“ครับแล้วก็ปฏิบัติด้วย ถ้าลูกสะใภ้ฉันรู้สึกอึดอัดล่ะน่าดู!” แม่พรพูดกับพี่ภูมิเสร็จท่านก็หันมายิ้มให้ฉัน

“หนูเจ้าขา ถ้าไม่สบายใจหรือพี่เขาว่าอะไร มาบอกแม่ได้เลยนะเดี๋ยวแม่จัดการให้"

“............” ฉันแค่ยิ้มหวานส่งไปให้แม่พรเท่านั้นไม่ได้พูดอะไร แล้วหันหน้าไปมองหน้าพี่ภูมิที่ตอนนี้นิ่งยิ่งกว่าอะไรดี

“เจ้าขามะม่วง...” พี่กลิ่นยกมะม่วงดิบกับน้ำปลาหวานมาวางตรงหน้าชวนฉันกินด้วยกัน

“เปรี้ยวมั้ยคะ”

“เปรี้ยวอยู่...นี่ไงน้ำปลาหวาน” ฉันหันไปเห็นเข็มกลัดที่ติดอยู่ที่เสื้อตรงท้องของพี่กลิ่นพอดี

“พี่กลิ่นมีน้องเหรอคะ”

“จ่ะ เพิ่งจะได้สองเดือนเอง” ถ้าหลานคลอดออกมาพี่ภูมิเป็นลุงไม่น่าเกลียดหรอกเพราะอายุเขาเยอะแล้ว แต่ฉันเป็นป้า...ดูแก่ทันพี่ภูมิยังไงก็ไม่รู้

“ตาภูมิน้องสาวแกท้องแล้วนะ” แม่พร

“ผมรู้ตั้งนานแล้ว” พี่ภูมิ

“แม่อยากอุ้มลูกแกเร็วๆ”

“แต่งก็แต่งให้แล้ว จะเอาอะไรอีก” พี่ภูมิบ่นเสร็จเขาก็ลุกเดินออกจากตรงนี้ไป

“..........” เขาไม่เต็มใจแต่งงานกับฉันเหรอ

“อย่าไปสนใจพี่เขาเลยลูก ปากมันไม่ค่อยดี”

“เจ้าขา...อย่าคิดมากนะ พี่ภูมิใจดีแต่ปากไม่ค่อยดีเท่าไหร่” พี่กลิ่นพูดเสร็จก็หัวเราะ

ทุกคนพยายามให้กำลังใจฉันแหละฉันรู้ นั่งคุยกับแม่พรและพี่กลิ่นอยู่สักพักพี่ภูมิก็ชวนฉันกลับ

ด้านหน้าปากทางเข้ามีป้ายขนาดใหญ่ติดไว้ชัดเจนว่า...สวนองุ่นภูวดล ที่นี่เหรอบ้านพี่ภูมิ

บ้านพี่ภูมิเป็นบ้านไม้ชั้นเดียวยกพื้นต่ำๆมองจากข้างนอกเข้าไปก็ไม่เล็กแต่ก็ไม่ใหญ่ บริเวณบ้านร่มรื่นมีโต๊ะไม้หินอ่อนตัวใหญ่วางอยู่ด้านข้างตัวบ้าน พื้นที่ตรงนั้นมีหลังคายื่นออกมากันแดดกันฝน

“ที่นี่แหละถึงแล้ว” ลงจากรถได้พี่ฉัตรกับพี่หาญก็รีบเดินออกมาจากตัวบ้าน

“เจ้าขา...จำพี่ได้มั้ย” พี่ฉัตรส่งยิ้มมาให้ ฉันจำพวกเขาได้ พวกเขาไปช่วยจัดงานอยู่ตั้งหลายวัน

“จำได้ค่ะพี่ฉัตร พี่หาญ”

“ไอ้หาญช่วยยกของลงจากท้ายรถหน่อย”

“ได้เลยครับลูกพี่”

“มาค่ะฉัตรช่วย”

“เจ้าขากระเป๋าข้างหน้ารถ” เขาพยักหน้าให้ฉัน น่าจะบอกให้ถือกระเป๋าใบนั้นเข้าไปในบ้านด้วยตัวเอง

“อ๋อค่ะ” กระเป๋าในนั้นมีทองแต่งอยู่หลายบาท

“นี่ห้องเรา อยากได้อะไรเพิ่มก็บอกนะ” ห้องเรา!

“ค่ะ” ฉันรับคำเขินๆ ยังเขินไม่ทันเสร็จดีเลย เขาก็หมุนตัวเดินออกจากบ้านไปเลย ไม่บอกด้วยว่าจะไปไหน

“พี่ฉัตร พี่ภูมิไปไหนคะ”

“น่าจะเข้าสวนค่ะ พี่ภูมิไม่ได้บอกเหรอ” ฉันส่ายหน้าเบาๆ ฉันคงไม่ได้มีความสำคัญอะไรกับเขาขนาดนั้น

“พี่ฉัตรคะ พี่ภูมิเขาพูดไม่ค่อยเก่งเหรอคะ” หรือเขาแค่ไม่อยากพูดกับฉันคนเดียว

“พูดเก่งแค่ตอนเมาค่ะ” พี่ฉัตรตอบยิ้มๆ

“เขาดื่มเหล้าด้วยเหรอคะ”

“เป็นธรรมดาของผู้ชายค่ะ”

“เป็นผู้ชายก็ดีแล้ว...” ฉันบ่นพึมพำเบาๆคนเดียว

“เจ้าขาว่าอะไรนะ พี่ได้ยินไม่ค่อยถนัด”

“อ๋อ เปล่าค่ะ”

“หิวหรือยังคะ เมื่อเช้าพี่ทำต้มยำเอาไว้ ถ้าเจ้าขาจะกินเลย เดี๋ยวพี่ไปเตรียมให้”

“ขอบคุณนะคะ เจ้าขาไม่รบกวน เดี๋ยวเจ้าขาหิวเจ้าหาไปตักกินเองค่ะ”

“เอาอย่างนั้นก็ได้ค่ะ พี่อยู่แถวๆหลังบ้าน ถ้าเหงาก็ไปนั่งคุยกับพี่ได้”

“ค่ะ เดี๋ยวเจ้าขาขอจัดของเข้าที่ก่อนจะตามไปนะคะ”

“ได้เลยจ่ะ”