ตอนที่ 5 ของขวัญ

ตอนที่ 5 ของขวัญ

ในระหว่างที่ฉันเก็บของที่เอามาด้วยจำพวกเสื้อผ้ากับของใช้จำเป็นอยู่นั้น อยู่ๆไอ้ชะมดเพื่อนของฉันมันก็โทรมาหาพอดี

“เฮ่เพื่อน...เป็นไงจ๊ะ เข้าหอคืนแรก” เสียงหวานๆของไอ้ชะมดฉายแววอยากรู้อยากเห็นสุดๆ

“อย่ามาแซว...” ฉันเลือกที่จะเปิดโฟนเพราะฉันยังจัดของเข้าที่ไม่เสร็จ จะได้ทำไปคุยไปได้ ส่วนมือถือก็วางอยู่ใกล้ๆนี่แหละ

“พี่ภูมิสุดหล่อแถมแม่รวยได้รู้ว่าเจ้าสาวไร้ซึ่งประสบการณ์ใดๆ จากชายอื่นเขาคงดีใจอยู่ไม่น้อย” น้ำเสียงของมันดูตื่นเต้นยิ่งกว่าฉันอีก

“เขายังไม่รู้” ฉันตอบเสียงเรียบ

“ห๊ะ!! ยังไม่รู้แปลว่าอะไรวะ”

“เรายังไม่ได้ทำอะไรกัน”

“เดี๋ยวๆ จะเป็นไปได้ยังไง แล้วคืนทั้งคืนทำอะไรกันอยู่ นอนจับมือสบตาอย่างนั้นเหรอวะ” ก็หลับไง พี่ภูมิอาจจะเหนื่อยล้าก็ได้ เพราะกว่าจะมาถึงวันงาน เราก็วิ่งวุ่นกันหลายที่ พี่ภูมิทำงานไม่ได้หยุดไหนจะงานที่สวนของเขา ไหนจะงานแต่ง เขาถูกแม่พรใช้ทำโน่นทำนี่ไม่ได้หยุด ซึ่งเขาก็ไม่เคยบ่นเลยสักคำ ฉันยอมรับเลยว่าเขาเก่งมาก

“สบตาก็ยังไม่ได้สบ อาบน้ำเสร็จพี่เขาก็ปิดไฟนอน”

“แล้วมึงล่ะ”

“กูก็หลับตามพี่เขาไป...ล้าจะตาย”

“แล้วกอดล่ะ อารมณ์แบบเช้าตื่นมาเอ้า! นอนกอดกัน มีป่ะๆ”

“จับมือกูยังไม่ได้ จะเอาอะไรมากอด”

“พี่ภูมิเขาเป็นผู้ชายหรือเปล่าวะ” จังหวะนี้มีคนเดินมาถึงหน้าประตูห้องที่เจ้าขาอยู่พอดี แต่เจ้าขาคุยกับเพื่อนเพลินจึงไม่รู้ว่ามีคนกำลังรอจังหวะที่จะพูดบ้าง

“ชะมด...อย่ามาพูดแบบนี้นะ กูยิ่งใจคอไม่ดีอยู่” พี่ภูมิแค่เป็นสุภาพบุรุษ...ให้กำลังใจตัวเอง!

“ไม่ได้การและ! มึงต้องพิสูจน์เว้ยเพื่อน”

“พิสูจน์ยังไง”

“หัดลองใช้ร่างกายอึ๋มๆของมึงให้เป็นประโยชน์ดูสิ”

“ชะมดมึงจะให้กูทำอะไร กูไม่กล้าหรอกนะ”

“กูไม่ได้จะให้มึงทำอะไร เอาแค่เบาๆก่อน ของขวัญที่กูให้มึงวันงานแต่งน่ะ แกะออกดูหรือยัง”

“ยังเลย...แต่กูเอามาด้วย”

“เอองั้นมึงก็แกะเลย แล้วก็ใช้ซะ”

“มันคืออะไร...”

“ไม่บอก...กูอุตส่าห์ห่อเองกับมือจะไปจ้างร้านก็ไม่กล้า” ยิ่งอยากรู้เลยทีนี้

“ปักๆๆ” เสียงตบประตู เฮ๊ย!! ฉันเปิดประตูทิ้งเอาไว้แต่ดันนั่งหันหลังให้ประตู หันไปปุ๊บเจอหน้าหล่อๆของพี่ภูมิทันทีเลย มาตั้งแต่เมื่อไหร่วะ!

“พี่ภูมิมา แค่นี้ก่อนนะชะมด” ฉันรีบกดวางสายของเพื่อนไป แล้วหันไปยิ้มแหย่ให้พี่ภูมิทันที

“กินข้าวเที่ยงหรือยัง” ตอนนี้บ่ายสองแล้ว

“เจ้าขายังไม่หิวค่ะ”

“แสดงว่ายังไม่ได้กิน มากินข้าวพร้อมพี่”

“ค่ะ” ฉันรีบลุกแล้วเดินตามพี่ภูมิไป เดินมาถึงในครัวพี่ฉัตรก็กำลังจัดเตรียมอาหารเที่ยงให้พี่ภูมิ

“มาค่ะเจ้าขาช่วย”

“ไม่เป็นไรจ่ะนั่งเลย เป็นหน้าที่พี่อยู่แล้ว” ฉันกับพี่ภูมินั่งทานข้าวด้วยกันเงียบๆ ความเงียบทำให้ฉันเริ่มอยากที่จะชวนเขาคุย

“พี่ภูมิไปไหนมาคะ”

“พี่เข้าไปดูลูกน้องทำงานมา”

“ค่ะ”

“............” ฉันถามเขาแค่นี้ เขาก็ตอบฉันแค่นี้จริงๆ แต่ท่าทางของเขาก็ปกตินะ ไม่ได้ทำให้ฉันรู้สึกว่าเขารำคาญหรืออะไร

“มีอะไรให้เจ้าขาช่วยมั้ยคะ” ขอเป็นงานเบานะ งานสวนงานไร่ฉันไม่ค่อยถนัดจริงๆ

“ตัวแค่นี้จะไปทำอะไรได้”

“.........” เขาหมายความว่าอะไร เรานั่งกินข้าวด้วยกันเกือบอิ่ม ฉันก็ถามเขาอีก...

“กินข้าวอิ่มแล้ว พี่ต้องเข้าสวนต่ออีกหรือเปล่าคะ”

“เข้าต่อ มีอะไรหรือเปล่า”

“...........” ฉันส่ายหน้าเร็วๆให้ ใครจะไปกล้ามีอะไร

หลังจากอิ่มข้าวมื้อเที่ยงตอนบ่ายสองแล้ว เขาก็ออกจากบ้านไปอีกครั้ง คงเข้าสวนไปทำงานต่อแหละ ส่วนฉันอยู่บ้านเฉยๆนั่งๆนอนๆวนไป พอดีคิดขึ้นมาได้ว่าต้องแกะของขวัญที่เพื่อนให้มา โดยเฉพาะของไอ้ชะมด

ฉันแกะของขวัญของไอ้ชะมดเป็นกล่องแรก ของขวัญที่มันห่อมาให้ก็คือชุดนอน

“ชุดนอนจริงๆเหรอวะเนี่ย” ฉันบ่นพึมพำอยู่คนเดียวเบาๆ มันเป็นชุดนอนกระโปรงสั้นเนื้อผ้าบางเบาทั้งลื่นทั้งบาง ใส่ได้จริงๆเหรอวะเนี่ย

ช่วงเย็นกว่าพี่ภูมิจะกลับเข้าบ้านได้ก็เกือบมืด ฉันไม่รู้ว่างานที่เขาทำมันจะหนักหรือเหนื่อยขนาดไหน แต่เห็นเหงื่อไหลไคลย้อยกลับมาเลยแหละ อาจจะเป็นเพราะอากาศช่วงนี้ร้อนด้วย

“กินข้าวหรือยัง”

“ยังค่ะเจ้าขารอพี่”

“รอแป๊บนึงนะ พี่ขออาบน้ำก่อน”

“ค่ะ” แล้วเขาก็เดินเร็วๆเข้าห้องนอนไป ฉันก็เลยหันมาคุยกับพี่ฉัตรต่อ เรานั่งคุยกันอยู่ที่หน้าบ้าน

“ปกติพี่ภูมิกลับเข้าบ้านเกือบมืดแบบนี้ทุกวันเลยหรือคะ”

“ปกติป่านนี้ยังไม่กลับหรอกค่ะ บางวันก็ไปนั่งดื่มเหล้ากับพวกคนงานหรือไม่ก็บ้านเพื่อน วันนี้ถือว่ากลับเร็วค่ะ สงสัยเป็นห่วงเมียแหละ...อิจฉา” พี่ฉัตรพูดเสร็จก็หัวเราะคิกคักเบาๆ

“แล้วพี่หาญล่ะ เจ้าขาไม่เห็นตั้งแต่บ่าย” ฉันถามถึงสามีพี่ฉัตร

“โอ๊ย...รายนั้น ป่านนี้คงตั้งวงดื่มเหล้ากันแล้วมั้ง”

“ดื่มกันทุกวันเลยเหรอคะ”

“ก็ไม่ทุกวันหรอกค่ะ แต่บ่อย”

“ฉัตรหาข้าว” พี่ภูมิเดินออกมาจากห้องทาแป้งหน้าขาวออกมาเลย ฉันเห็นแล้วก็ขำ เสื้อยืดกับกางเกงขาสั้น...คนอะไรใส่อะไรก็ดูหล่อ

“จ่ะ” พี่ภูมิเดินนำเข้าครัวไป พี่ฉัตรรีบวิ่งนำหน้าที่ภูมิไป ส่วนฉันเดินตามหลังทั้งสองคนไปติดๆ ถึงพี่ฉัตรกับพี่หาญจะเป็นคนงาน จากที่ฉันเห็นเหมือนอยู่กันแบบพี่น้องเลย...นั่นก็แสดงว่าพี่ภูมิน่าจะใจดีจริงๆอย่างที่พี่กลิ่นบอกเมื่อช่วงเช้า

“ที่หลังถ้าพี่กลับมาช้า เจ้าขากินข้าวก่อนได้เลยนะไม่ต้องรอ”

“เจ้าขาจะรอพี่ภูมิกลับมากินข้าวเย็นด้วยกันทุกวันค่ะ” ไม่รู้อะไรทำให้ฉันพูดออกไปแบบนั้น อาจจะเป็นเพราะฉันไม่อยากให้เขาไปนั่งดื่มเหล้าแบบที่พี่ฉัตรเล่าให้ฟังมั้ง

“...........” เขาไม่ได้พูดอะไร เริ่มตักข้าวเข้าปาก

“พี่ฉัตรกินด้วยกันสิคะ” ฉันชวน...

“พี่กินแล้วค่ะ”

“ฉัตรมีอะไรทำก็ไปทำเถอะ อิ่มแล้วเดี๋ยวพี่เก็บเอง”

“ขอบคุณนะคะ ถ้าอย่างนั้นฉัตรขอไปดูละครก่อน น่าจะมาแล้ว” นี่คงจะเป็นความสุขเล็กๆน้อยๆของพี่ฉัตร พี่หาญไม่ยอมกลับบ้านตรงเวลา ป่านนี้คงไปนั่งดื่มเหล้าสนุกอยู่กับเพื่อน ไม่คิดถึงเมียที่รออยู่ที่บ้านบ้างเลย...

@ห้องนอน

อาบน้ำเสร็จ ฉันจึงตัดสินใจหยิบชุดนอนของไอ้ชะมดเอาขึ้นมาสวม

"ก็สวยดี แต่บางไปหน่อย..." ฉันกำลังยืนส่องกระจกอยู่ บังเอิญเหลือบไปเห็นกระเป๋า ในกระเป๋ามีทองคำ เป็นจังหวะที่พี่ภูมิเดินเข้ามาให้ห้องพอดี

“พี่ภูมิคะ ทองพวกนี้จะให้เจ้าขาเอาไปเก็บไว้ที่ไหนดีคะ” ฉันหันหลังไปถามเขา

“อ่ะกุญแจตู้” เขาส่งกุญแจให้แล้วพยักพเยิดหน้าไปที่ตู้ไม้สักหลังหนึ่งที่ค่อนข้างแน่นหนา ฉันรับเอากุญแจมาถือไว้ในมือ แต่สายตาของเขามองมาบนเรือนร่างของฉันในแบบสำรวจ

“ทำไมมองเจ้าขาแบบนี้คะ”

“ใส่ชุดนี้ไม่ได้คิดจะยั่วพี่หรือไง” เขาค่อยๆสาวเท้าเข้ามาเรื่อยๆ ส่วนฉันเขยิบหนีสิจะรออะไร

“คือ...” ไม่น่าหาเรื่องให้ตัวเองเลย!

“เพราะอะไรถึงคิดว่าพี่ไม่ใช่ผู้ชาย”

“...........” เขาได้ยินฉันคุยกับไอ้ชะมด!

“เจ้าขาพร้อมจะพิสูจน์เลยมั้ยล่ะ พี่แค่ไม่อยากเร่งรัด เดี๋ยวจะหาว่าผู้ใหญ่รังแกเด็ก”

“...........” สายตาของเขาที่มองมาที่ฉันแบบนี้...ตายแล้วฉันกำลังจะตาย!

“แล้วอย่าบอกนะว่าชุดนี้เพื่อนซื้อให้เป็นของขวัญ” ได้ยินทุกอย่างเลยนี่หว่า...