บทที่ 7

"คงจะเตี๊ยมกันมาอย่างดีแล้วสินะ"

"คุณหมายความว่ายังไง"

หลังจากที่ทัตเทพออกไปแล้ว แทนคุณก็ยกเลิกการประชุม และให้ทุกคนออกจากห้องไปให้หมด..ยกเว้นเธอ

"เข้ามาได้จังหวะดีเลยนี่" ชายหนุ่มที่นั่งอยู่คนละมุมโต๊ะ ลุกขึ้นแล้วก้าวเดินมาหาเธอแบบช้าๆ

"ฉันรู้ว่าคุณกำลังคิดอะไรอยู่"

"ฉันคิดถูกใช่ไหมล่ะ"

"จะเอาความจริงหรือพูดประชดดีล่ะคะ"

"เธอไม่ต้องมากวนอารมณ์ฉัน" เพราะเวลาที่เธอกวนอารมณ์เขาเริ่มจะโมโหแล้วก็จากไป แต่วันนี้ต้องคุยกับเธอให้รู้เรื่อง ก็เลยไม่เดินตามเกมที่เธอวางไว้

"ก่อนอื่นฉันขอแนะนำก่อนนะว่าคุณต้องกินปลาเยอะๆ"

ตุ๊บ!! มือหนาทุบลงที่โต๊ะยาวของห้องประชุมจนมีเสียงดัง "ฉันเตือนเธออีกครั้งว่าอย่ามากวนโมโหฉัน" เขารู้ดีการที่เธอบอกกินปลานั่นหมายถึงว่าเขาโง่

"ก็ได้ค่ะ เรื่องแต่งงานฉันไม่รู้ว่าคุณลุงจะเข้ามาพูดในห้องประชุม และฉันก็เพิ่งจะรู้พร้อมคุณนี่แหละว่าฤกษ์แต่งงานจัดขึ้นในอาทิตย์หน้า" เขาอยู่ใกล้ระยะเผาขนขนาดนี้เธอก็เลยไม่กล้าหาเรื่องใส่ตัว

"ถ้าฉันจะยกเลิกงานแต่งมันคงเป็นไปไม่ได้" เพราะเขาเคยทะเลาะกับพ่อมาแล้วหลายครั้งเรื่องที่จะไม่แต่งงาน และพ่อก็ได้ขู่กลับมาว่าหุ้นที่เหลือจะยกให้เธอ และจะให้ทนายรีบเร่งเรื่องหุ้นที่ยังค้างคาอยู่ ให้เป็นของเธอโดยชอบธรรม "ก็เหลือแต่เราสองคนต้องมาตกลงกัน"

"ตกลงกัน?" คิ้วเรียวงามได้รูปยกขึ้นเล็กน้อยเพื่อถามว่าจะตกลงอะไรกับเธอ

"ก่อนอื่นเธอต้องรู้ก่อนว่าฉันมีเมียอยู่แล้ว และรักมาก"

"เรื่องนั้นจำเป็นต้องเล่าให้ฉันฟังด้วยหรือคะ?" หญิงสาวยังคงทำสีหน้าไม่แคร์ ไม่สะทกสะท้านสะเทือนใดๆ กับคำพูดของเขา

"จำเป็นสิ เพราะฉันจะแต่งกับเธอแค่ตบตาพ่อ เราจะไม่มีอะไรเกี่ยวข้องกัน"

"เสียใจค่ะ เพราะถ้าแต่งงานแล้วฉันก็อยากจะมีลูก ฉันชอบนะดูคนเล่นฟุตบอล เอาเท่าทีมชาติเลยดีไหมคะ"

"ไร้ยางอาย"

"หึ หึ หึ "

"เธอขำอะไร"

"คำนี้ฉันเคยดูละครหลังข่าว แต่ก็ไม่แน่ใจว่ายางอายมันเป็นยังไง"

"เธอเป็นผู้หญิงยังไงกันแน่"

"ผู้หญิงสวยค่ะ และเก่งด้วย"

"เหอะ เก่ง?"

"ถ้าคุณยังจะพูดเรื่องไร้สาระพวกนี้อยู่ ฉันขอไปทำงานนะคะ เพราะงานใหญ่กำลังรอฉันอยู่"

"บอกแล้วไงว่าโครงการสระบุรีฉันจะเป็นคนทำเอง"

"มันอยู่ที่ว่าคุณจะทำอยู่ตรงไหน ห้องทำงาน หน้างาน หรือบนเตียง ถ้าทำอย่างหลัง คุณคงจะไม่ โอ๊ย.." หญิงสาวยังพูดไม่จบเลยด้วยซ้ำ ก็ถูกเขากระชากตัวให้ยืนขึ้นมาจากเก้าอี้ ..เธอกำลังจะพูดว่าถ้าทำบนเตียงกับผู้หญิงคนนั้น เขาก็คงจะยังตาบอดมองไม่เห็นอะไรอีกเหมือนเคย "ฉันเจ็บนะ"

"แบบเธอเจ็บเป็นด้วยเหรอ"

"โอ๊ย คุณจะทำอะไร!" อยู่ดีๆ เขาก็จับร่างของเธอให้นอนหงายลงบนโต๊ะยาวของห้องประชุม

"อยากจะได้ลูกเท่าทีมฟุตบอลไม่ใช่เหรอ เราก็ต้องได้เริ่มกันตอนนี้เลยสิ" ว่าแล้วคนตัวโตก็ถอดเข็มขัดกางเกงของตัวเองออก แต่มืออีกข้างก็ยังคงจับร่างเธอรั้งไว้ไม่ให้ลุกได้

"คุณจะทำบ้าอะไร! ปล่อยเดี๋ยวนี้นะ!"