บทที่ 5

"ฉันขอดูโครงการที่สระบุรีหน่อย"

"โครงการนั้นคุณพงษ์พิบูลย์ รับไปทำแล้วค่ะ"

"ผ่านความเห็นชอบจากใคร" โครงการนี้เริ่มมานานแล้ว แต่ก็ยังไม่เป็นชิ้นเป็นอัน

"ถามดิฉันหรือคะ" กนกวรรณเลขาหน้าห้องชี้นิ้วหันไปที่ตัวเอง

"เราอยู่ในห้องกันแค่สองคน ถ้าฉันไม่ถามคุณแล้วจะถามใคร"

"ดิฉันจะไปสอบถามให้แล้วกันค่ะ"

"ไม่ต้อง ฉันไปเอง" ร่างระหงลุกขึ้นจากเก้าอี้ แล้วเดินตรงไปที่ห้องของรองประธาน

พงษ์พิบูลย์ที่กล่าวถึงก็คือบิดาของนาเดีย คนที่ลูกชายเจ้าของบริษัทนี้ลุ่มหลงนักหนา

ก๊อก ก๊อก แกร็ก! ..น้ำอิงแค่เคาะส่งสัญญาณแล้วก็เปิดเข้าไปโดยไม่รอ

"ฉันจะมาเอางานโครงการสระบุรีไปทำค่ะ" เธอเคลียร์งานไปหลายโครงการแล้ว แต่มาสะดุดที่โครงการนี้

"งานนั้นผมทำใกล้จะเสร็จแล้ว"

"ถ้าท่านประธานรู้ คงไม่พอใจมั้งคะ"

"คุณก็รู้ว่าท่านประธานเป็นโรคหัวใจ ทำไมต้องเอาเรื่องทุกอย่างไปฟ้องท่านด้วยล่ะ"

"..ฉันของานโครงการสระบุรีด้วยค่ะ" คนพวกนี้รู้ดีว่าเธอเป็นห่วงลุงมาก เวลามีเรื่องอะไรชอบเอาอาการป่วยของลุงมาอ้าง หญิงสาวก็เลยทำอะไรมากไม่ได้

"คนอะไรทำไมพูดไม่รู้เรื่อง" พงษ์พิบูลย์เริ่มขึ้นเสียงใส่

"ถ้าคุณจะเป็นคนจัดการเรื่องนี้ คุณต้องให้ฉันตรวจสอบด้วย"

"คุณครับ ผมเป็นถึงรองประธานและมีหุ้นส่วนในบริษัทนี้ คุณคิดว่าผมจะโกงเงินตัวเองหรือครับ"

เย็นวันเดียวกันที่บ้าน..

"มีเรื่องไม่สบายใจอะไรหรือเปล่า" ผู้เป็นลุงเห็นว่าหลานสาวเอาแต่เขี่ยข้าวไปมาไม่ยอมกิน

"ไม่มีค่ะ"

"ถ้าเป็นเรื่องงานคุยกับลุงได้นะ"

เธอยังไม่ทันได้พูดอะไรเลยด้วยซ้ำ คนที่อยู่ชั้นบนก็เดินลงมาทิ้งก้นลงนั่งแบบไม่มีมารยาท

"คุยกันต่อสิครับ..ป้าขอข้าวผมจานหนึ่ง" ชายหนุ่มนั่งกระดิกขาไปมาแบบสบายอารมณ์ แต่ก็ทำไปเพื่อกวนนั่นแหละ

"อิงพูดความจริงกับคุณลุงก็ได้ค่ะ ตอนนี้อิงกำลังปวดหัวเรื่องโครงการสระบุรี" น้ำอิงรู้ว่าเขาคงคิดว่าเธอจะไม่กล้าพูด ถ้าเขานั่งอยู่ตรงนั้น

"โครงการสระบุรีมีอะไร"

"ก็ท่านรองประธานน่ะสิคะ" หญิงสาวพูดไปโดยที่ไม่สนใจคนที่จ้องจะจับผิดเลย

"คุณพงษ์พิบูลย์ ทำไมเหรอลูก"

"ก็อิงอยากจะตรวจสอบโครงการสระบุรีค่ะ แต่ท่านรองไม่ยอมให้ตรวจสอบ"

"เรื่องนี้เดี๋ยวลุง.."

"ไม่ต้อง ผมจะทำเอง"

"ฉันไม่คิดว่าคุณจะจัดการได้" หญิงสาวพูดออกมาแบบไม่ไว้หน้า

"อย่าลืมนะว่าตำแหน่งที่คุณนั่งอยู่ ผมก็นั่งอยู่เหมือนกัน" ชายหนุ่มหันมาพูดด้วยน้ำเสียงเย็นชา

"เหรอคะ? ทำไมฉันไม่รู้ ทุกวันนี้ก็เห็นมีแต่ฉันที่ทำ"

ขณะที่ทั้งสองกำลังพูดคุย ทัตเทพก็ทานข้าวและฟังแบบเงียบๆ

เพล้ง! "ผมไม่กินแล้ว" ชายหนุ่มวางช้อนลงอย่างแรงแล้วก็ลุกขึ้น

"หึ..นึกว่าจะแน่" หญิงสาวเอ่ยพูดออกมาเพียงแค่เบาๆ แล้วก็ตักข้าวใส่ปาก

"โครงการนั้นผมจะทำเองครับ" แทนคุณหันไปพูดกับพ่อ เขารู้ดีว่าทั้งสองคิดว่าพ่อของนาเดียกำลังโกงโครงการนี้อยู่ และเขาจะทำให้พ่อและก็ผู้หญิงคนนี้รู้ว่าที่คิดมามันผิด

"ถ้าคุณจะทำก็ได้ค่ะ แต่ยังไงฉันก็ต้องเป็นคนตรวจสอบอยู่ดี..คุณลุงคะ" สายตางามละจากคนที่ยืนอยู่แล้วมองผู้เป็นลุง

"หือ"

"อิงขอเป็นผู้ตรวจสอบโครงการนี้ได้ไหมคะ" ทุกโครงการต้องมีคนเข้าไปตรวจสอบ ว่าตึกที่สร้างขึ้นมาได้มาตรฐานไหม

"ได้..ถ้าเธออยากจะตรวจสอบ" คนที่ตอบก็คือแทนคุณ เพราะเขาคิดว่าพ่อของนาเดียไม่โกงบริษัทอยู่แล้ว

วันต่อมา..ที่ห้องประชุม

"ทำไมครับ" พงษ์พิบูลย์ไม่พอใจมากเรื่องที่เปิดประชุมเพื่อเปลี่ยนคนดูแลโครงการ

"โครงการสระบุรีมันใหญ่เกินไป ผมกลัวคุณอาเหนื่อยเดี๋ยวเรื่องนี้ผมจัดการเอง"

"อาไม่เหนื่อยหรอก ไหนเราบอกว่าอยากจะอยู่กับลูกสาวอาให้นานๆ ก่อนที่จะไปต่างประเทศไง" นาเดียกำลังจะไปเรียนต่อดีไซเนอร์ที่ต่างประเทศ แทนคุณถึงได้เอาแต่หมกตัวอยู่กับเธอ

และประโยคนี้พงษ์พิบูลย์ก็จงใจพูดในที่ประชุม เพื่อเป็นการประกาศไปในตัว

"คุยเรื่องส่วนตัวกันเสร็จแล้วใช่ไหมคะ เราจะได้คุยเรื่องที่เรียกประชุมในวันนี้"

"อ้อ.. เธอเป็นตัวตั้งตัวตีเรื่องนี้เองเหรอ" ที่จริงพงษ์พิบูลย์ก็รู้อยู่แล้ว แต่แค่อยากจะพูดให้เธอขายหน้า "ถ้าเธอคิดว่าตัวเองเก่ง.."

แกร็ก.. พงษ์พิบูลย์ยังไม่ได้พูดอะไรมากไปกว่านั้น ประตูห้องประชุมก็ได้ถูกเปิดเข้ามาแบบไม่ได้ส่งสัญญาณ คนที่นั่งอยู่ด้านในต่างก็หันไปมองที่ประตูพร้อมกัน

"คุณลุง?"