บทที่ 10

ในเวลาเดียวกันนั้น..ที่บ้านของพงษ์พิบูลย์

"แกไปไหนมา"

"ตกใจหมดเลย! คุณพ่อยังไม่นอนอีกหรือคะ" นาเดียที่เพิ่งจะเดินเข้าบ้านไม่คิดว่าพ่อยืนอยู่มุมนี้

"พ่อถามว่าแกไปไหนมา แล้วนั่นรถใคร?" พงษ์พิบูลย์มองตามหลังรถคันที่มาส่งลูกสาว

"รถเพื่อนค่ะ"

"อย่าเพิ่งไป"

"เดียง่วงแล้วค่ะ"

"แกรู้เรื่องที่ ไอ้แทนมันจะแต่งงานไหม"

"คุณพ่อรู้แล้วหรือคะ"

"แสดงว่าแกรู้เหรอ? แล้วทำไมแกไม่บอกพ่อ"

"บอกแล้วได้อะไรล่ะคะ แต่งก็แต่งไปสิใครจะแคร์"

"แกอย่าลืมนะว่าสิ่งที่เราทำอยู่.."

"พ่ออย่าเพิ่งพูดเรื่องนั้นตอนนี้ได้ไหม เดียกำลังอารมณ์ดีไม่อยากจะเครียด"

"แกทำยังไงก็ได้ให้งานแต่งนั้นถูกยกเลิกไป!" พงษ์พิบูลย์ได้แต่ตะโกนตามหลังลูกสาวที่เดินขึ้นบ้านแบบไม่สนใจ

เช้าวันต่อมา..ที่บริษัท

"ไหนคุณบอกว่าจะจัดการโครงการที่สระบุรี ฉันยังไม่เห็นคุณทำอะไรเลย" นี่ก็วันที่สามแล้ว แต่เธอก็เห็นเขายังเงียบอยู่ น้ำอิงทนรอไม่ได้ก็เลยเข้ามาหาเขาในห้องทำงาน

"เดี๋ยวจะทำ"

"เดี๋ยวแล้วเมื่อไร"

"ยังไม่รู้"

"คุณแทน"

"ผมชื่อแทนคุณ" คิ้วหนาเลิกขึ้นสูงเหมือนบอกคนตรงหน้าว่าอย่ามาเรียกเขาแบบสนิทสนม

"คุณแทนคุณ คุณรู้ไหมว่าเงินเท่าไรที่จมอยู่กับโครงการนี้"

"เท่าไรมันก็เงินของผม"

"ผิดแล้ว แต่ก่อนมันอาจจะเป็นเงินของคุณ ตอนนี้เงินส่วนนั้นมันเป็นของฉันด้วย" ที่เธอพยายามกดดันเพราะอยากให้เขาเห็นอะไรหลายอย่างในโครงการนี้ บางทีเขาอาจจะตาสว่างขึ้นมาเลยก็ได้ แต่คนแบบเขาไม่รู้ว่าวิธีนี้จะสามารถทำให้ตาสว่างได้ไหม

"พรุ่งนี้ฉันจะไปหน้างาน หวังว่าฉันคงจะเจอคุณที่นั่น"

"ผู้หญิงอะไรอวดเก่ง" สายตาคมมองตามหญิงสาวที่เพิ่งจะเดินออกจากห้องเขาไป

ไม่กี่ชั่วโมงต่อมา..

"อาได้ยินว่า คุณน้ำอิงจะไปหน้างานที่สระบุรีเหรอ" ตั้งแต่วันนั้นพงศ์พิบูลย์ยังไม่ได้มาคุยกับแทนคุณเลย เพราะคิดว่าจะให้เขาเข้าไปขอโทษตัวเองก่อน แต่พอได้ยินข่าวนี้ก็ทนรอไม่ไหวจนต้องเข้ามาหา

"คุณอาเชิญนั่งก่อนสิครับ" พอเห็นว่าเป็นพ่อของหญิงคนรักเข้ามา แทนคุณรีบกุลีกุจอลุกขึ้นหาที่นั่งให้

"ตอบอาก่อนดีกว่า"

"ผมก็ได้ยินแบบนั้นแหละครับ"

"ทำไมต้องไปให้เหนื่อยด้วย อาให้คนจัดการที่หน้างานแล้ว ไม่ต้องลำบากไปก็ได้"

"ถ้าเธอเก่งนักก็ปล่อยไปเถอะครับคุณอา ผู้หญิงตัวแค่นั้นจะทำอะไรได้"

แต่พงษ์พิบูลย์ไม่คิดแบบนี้เพราะเห็นจากทุกโครงการที่น้ำอิงจัดการมา

"ถ้าคุณอาเป็นห่วงเรื่องนั้น เดี๋ยวผมจะไปดูหน้างานกับผู้หญิงคนนั้นให้ก็ได้ครับ"

"เราจะไปเหรอ แต่อาว่า.."

"คุณอาไม่ต้องเป็นห่วงหรอกครับ ผมไปได้"

"เออ.." เอาแล้วไงงานใหญ่กว่าเดิมอีก ถ้าไปแค่เธอคนนั้นยังพอจัดการได้

"คุณอากลับไปพักผ่อนเถอะครับ เดี๋ยวถ้ามีอะไรผมจะปรึกษาคุณอาแล้วกันครับ"

เย็นวันเดียวกัน.. ที่โต๊ะอาหาร

"เวลาเดินดูหน้างานอย่าลืมใส่หมวกเซฟตี้ ระวังของตกหล่นใส่หัว" พอทัตเทพรู้ว่าทั้งสองจะออกหน้างานก็เป็นห่วงเรื่องความปลอดภัย

"อิงจะระวังค่ะ"

"พ่อดีใจนะที่เราจะไปดูหน้างานกับน้อง" ทัตเทพหันไปพูดกับลูกชายที่เอาแต่นั่งเงียบ

"คุณลุงทานนี่ดีกว่าค่ะ" น้ำอิงตักอาหารวางใส่จานข้าวให้กับผู้เป็นลุง เมื่อเห็นว่าลูกชายที่ท่านรักและหวงแหนมาก กำลังใจลอยไปถึงไหนตอนไหนไม่ได้ยินแม้คำพูดของพ่อ

ครื่นนน ..มือหนารีบล้วงโทรศัพท์ขึ้นมาทันทีที่สัมผัสได้ว่ามันสั่น

ทั้งสองที่ร่วมรับประทานอาหารอยู่โต๊ะเดียวกันอดที่จะมองหน้ากันไม่ได้ ขนาดโทรศัพท์ไม่มีเสียงดังเขายังให้ความสำคัญกับมันมากกว่าคนที่กำลังนั่งอยู่ตรงหน้าในเวลานี้เสียอีก

>>{"ครับ"}

{"พรุ่งนี้เดียอยากจะไปดูหนัง คุณแทนมารับหน่อยนะคะ"}

>>{"แต่พรุ่งนี้ผมมีธุระ"}

{"ไม่เอาเดียร์อยากไปดูหนังพรุ่งนี้"}

>>{"เป็นตอนเย็นได้ไหมล่ะครับ"}

{"ถ้าถึงตอนเย็นไม่ต้องมาหาเลยนะ"}

>>{"เดี๋ยวก่อนสิครับเดีย"} ชายหนุ่มรีบลุกขึ้นจากเก้าอี้ เมื่อคนที่อยู่ในสายตัดสายไปแล้ว

"แกจะไปไหน นั่งลง!" ถ้าลูกชายออกจากบ้านเวลานี้ พรุ่งนี้มีหวังคงไม่ได้ไปดูหน้างานแน่