บทที่ 11

"ผมขอออกไปไม่นานหรอกครับ"

"พ่อบอกให้นั่งลงไง"

"ผมไม่อยากกินแล้ว"

"ไม่อยากกินก็ขึ้นห้อง"

"ผมเป็นลูกนะ ไม่ใช่นักโทษ"

"คุณลุงคะ" ระหว่างสองคนนี้เธอต้องเลือกห้ามใครคนใดคนหนึ่งก่อนที่จะบานปลาย แน่นอนว่าเธอคงห้ามเขาไม่ได้ น้ำอิงก็เลยเลือกที่จะห้ามลุงไว้ก่อน

"อะไรนักหนาวะ!" จากที่จะออกไปข้างนอกเขาก็เลยเดินขึ้นบนบ้าน

จริงๆ แล้วแทนคุณก็กลัวว่าพ่อจะช็อคอยู่เหมือนกัน ใครจะไม่เป็นห่วงพ่อของตัวเองทั้งคน แต่เพราะพ่อก้าวก่ายชีวิตของเขามากเกินไป

"เมื่อไรมันจะเป็นผู้เป็นคนเหมือนเขาบ้าง" สายตาของชายวัยกลางคนมองตามลูกชายขึ้นไป และอดที่จะมองหญิงสาวตรงหน้าไม่ได้ เพราะสงสารที่ดึงเธอเข้ามาเหนื่อยกับเรื่องนี้ด้วย แทนที่เธอจะได้อยู่บ้านกับพ่อและแม่

"คุณลุงไม่ต้องคิดมากนะคะ" เธอไม่รู้หรอกว่าตอนนี้ลุงกำลังคิดอะไรอยู่ แต่คงจะเป็นเรื่องของลูกชายนั่นแหละ

"ลุงฝากหนูดูแลมันหน่อยนะ"

น้ำอิงตอบออกไปด้วยรอยยิ้มหวานๆ เธอไม่กล้าให้คำมั่นสัญญา เพราะคนแบบเขาต้องเจอด้วยตัวเองเท่านั้นถึงจะรู้

เช้าวันต่อมา..

"ทำไมต้องให้ติดรถผมไปด้วย" ชายหนุ่มชักจะไม่พอใจเมื่อพ่อให้เธอคนนั้นติดรถไปที่ไซต์งานสระบุรีด้วย

"ไปทำงานที่เดียวกัน กว่าจะไปถึง ต้องฝ่ารถติดออกไปอีก ให้น้องไปด้วยดีแล้ว"

น้ำอิงไม่ได้ออกความคิดเห็นอะไร เธอแล้วแต่ลุงอยู่แล้ว

"จะไปด้วยก็รีบมาสิ!" ชายหนุ่มเดินไปกระชากประตูรถแบบไม่พอใจ

"อิงไปก่อนนะคะคุณลุง เย็นนี้อาจจะกลับค่ำหน่อยนะ ฝากพี่พยาบาลดูแลคุณลุงด้วยนะคะ" หญิงสาวพูดในขณะที่รีบวิ่งอ้อมไปขึ้นอีกฝั่งหนึ่ง

รถเบนซ์คันหรูขับมุ่งหน้าออกต่างจังหวัดด้วยความเร็วสูง

"ฉันว่าแทนที่เราจะได้ไปหน้างาน คงต้องไปโรงพยาบาลแทนล่ะมั้ง" จะไม่ให้พูดก็ไม่ได้ เพราะเธอไม่ได้ตัวคนเดียวยังมีพ่อและแม่

"ถ้ากลัวก็ลงไป"

"แบบนี้เองเหรอที่คุณขับรถเร็ว คุณไม่น่าจะเอาชีวิตตัวเองมาเสี่ยงเพราะเรื่องแค่นี้เลยนะ" เพราะแค่อยากให้เธอลงจากรถของเขาเนี่ยนะ

"นี่เธอ"

"คุณ!!" หญิงสาวตะคอกเรียกสติให้เขาหันไปมองถนน

เอี๊ยดดด~

"นั่งอยู่เงียบๆ ไม่เป็นหรือไง" พอประคองรถได้เขาก็ลดความเร็วลง

ขับรถอีกเพียงไม่นานก็มาถึง..

[ไซต์งานสระบุรี]

"สงสัยมาแล้ว" คนที่พูดใช้น้ำเสียงและสายตาแบบไม่เป็นมิตรเลย

"สวัสดีครับ" แต่พอประตูรถเบนซ์เปิดออกน้ำเสียงและสายตาก็เปลี่ยนไป "คุณทั้งสองใช่คนที่จะมาตรวจไซต์งานไหมครับ"

"ใช่ค่ะ"

"ผมก็ไม่ค่อยรู้จักคนที่สำนักงานใหญ่เท่าไร เพราะเคยเห็นแต่คุณพงษ์พิบูลย์ออกมาดูไซต์งานครับ"

"ฉันจะออกมาตรวจสอบที่นี่บ่อยๆ ค่ะ ฉันชื่อน้ำอิง"

"ยินดีที่ได้รู้จักครับ" คนที่พูดยื่นมือไปเพื่อขอจับทักทาย แต่หญิงสาวกลับยกมือไหว้

"ผมแทนคุณครับ"

"อ๋อคุณแทน ผมได้ยินคุณพงษ์พิบูลย์พูดถึงคุณอยู่ครับ"

"ท่านพูดว่าอะไรครับ"

"ก็พูดหลายเรื่องครับ ชมไม่ขาดปากเลยว่าลูกเขยทำงานเก่ง"

"หึ" เสียงนี้ดังออกมาจากลำคอของน้ำอิง จนแทนคุณหันมามอง "ฉันขอเข้าไปเดินดูหน้างานหน่อยนะคะ"

"ผมว่ามาเหนื่อยๆ เข้าไปในออฟฟิศดื่มน้ำเย็นๆ ก่อนดีกว่าไหมครับ..ผมลืมแนะนำตัวเลย ผมชื่อนิกร เป็นหัวหน้าไซต์งานที่นี่ครับ"

"เป็นหัวหน้าหรือคะ แล้วใครเป็นโฟร์แมนที่นี่คะ"

"ตอนนี้โฟร์แมนออกไปเดินดูหน้างานครับ"

"ถ้างั้นฉันขอไปดูหน้างานนะ"

"เชิญคุณแทน ตามผมไปในออฟฟิศดีกว่าครับ" ขณะที่กล่าวเชิญ ..นิกรหัวหน้าคนงานมองตามน้ำอิงเข้าไปในไซต์งาน

ที่นี่เป็นการก่อสร้างคอนโด และคอนโดก็ก่อสร้างมาตั้งแต่ตอนที่ทัตเทพยังไม่ประสบอุบัติเหตุ

"สวัสดีค่ะทำอะไรกันอยู่คะ"

"ตัดเหล็กค่ะ" คนงานผู้หญิงมองหน้ากันเมื่อเห็นคนแปลกหน้าเข้ามาดูงาน

"แล้วเหล็กพวกนี้จะเอาไปใช้ทำอะไรคะ"

งานไหนที่ไม่ค่อยหนักก็จะใช้ผู้หญิงทำอย่างเช่นตัดเหล็ก มัดเหล็ก ถ้างานไหนที่ต้องใช้แรงยก ก็จะให้ผู้ชายทำ

"จะเอาไปขึ้นเสาค่ะ"

"เหล็กมันเล็กไปหรือเปล่าคะ"

ผู้หญิงพวกนั้นก็ไม่กล้าตอบ เพราะกลัวงานจะเข้าตัวเอง ต่างคนก็ต่างมองไปรอบๆ เผื่อว่าจะเห็นหัวหน้างาน

"ฉันไม่รบกวนแล้วค่ะ ทำงานกันต่อเถอะ" ขณะที่พูดหญิงสาวแอบหยิบโทรศัพท์ขึ้นมา..

เธอใช้เวลาอยู่ตรงนี้ไม่นานก็เดินเข้าไปด้านใน

"มาแล้ว"

"ให้แม่นนะเว้ย" เสียงคนที่อยู่ชั้นบนกระซิบคุยกัน