บทนำ 2

PP CLUB

“Cheers!”

สองสาวเพื่อนสนิทยกแก้วค็อกเทลสีหวานของตัวเองขึ้นมาชนกันเบาๆอย่างครื้นเครง วันนี้ทั้งสองรู้สึกสนุกและเบิกบานใจเป็นพิเศษ อาจจะเพราะพึ่งได้มาที่แบบนี้เป็นครั้งแรกในวัยยี่สิบเอ็ดปี

“แก อย่าดื่มเยอะสิ"ริมฝีปากบางเอ่ยเตือนเพื่อนสาวที่กำลังยกแก้วขึ้นกระดกเข้าปากรวดเดียว

ดาริน หญิงสาวรูปร่างเล็กที่มีความสูงแค่หนึ่งร้อยห้าสิบห้ามาในชุดเดรสปาดไหล่สีครีมเสมอเข่า ผมสีน้ำตาลอ่อนยาวสลวยถึงกลางหลังถูกปล่อยลงมาอย่างเป็นธรรมชาติ ใบหน้าหวานถูกแต่งแต้มด้วยเครื่องสำอางแบบอ่อนๆ ดวงตากลมโตราวกับตุ๊กตาคู่นั้นไม่ว่าใครเห็นเป็นต้องหลงใหล

หญิงสาวเป็นนักศึกษาคณะบริหารธุรกิจ สาขาการจัดการทั่วไป ชั้นปีที่สามของมหาวิทยาลัยชื่อดังแห่งหนึ่ง เธอสูญเสียบิดามารดาไปด้วยอุบัติเหตุทางรถยนต์เมื่อสองปีก่อน ซึ่งเป็นวันแรกที่เธอเข้ามหาวิทยาลัยพอดี ทว่าหลังกลับมาจากเรียนก็ทราบข่าวร้ายที่ว่าพ่อกับแม่ของเธอได้จากโลกไปแล้วตลอดกาล ถึงแม้ตอนนั้นน้าสาวเพียงคนเดียวจะอยากพาเธอไปอยู่ด้วย แต่หญิงสาวกลับปฏิเสธและยืนกรานว่าจะอยู่ให้ได้ด้วยตัวเอง

ความเศร้าเสียใจหลังการสูญเสียมันเป็นเรื่องที่ยากจะรับได้ก็จริง แต่วันเวลาก็ค่อยๆ ช่วยให้เธอรู้สึกเสียใจน้อยลง ทว่าความคิดถึงก็ไม่เคยหายไปไหน และทั้งสองได้ทิ้งเงินไว้ให้ก้อนหนึ่งซึ่งสามารถส่งเธอจนจบปริญญาตรีได้โดยที่ไม่ต้องลำบากมากมายนัก

ดารินเป็นเด็กเรียนดีและมีความขยัน วันไหนที่มีเวลาว่าง เธอมักจะออกไปทำงานพาร์ทไทม์เพื่อหาเงินอีกทาง เพราะเธอรู้ว่าเงินที่มีอยู่ หากใช้อย่างเดียวมันก็จะหมดไปไม่ช้า

“นานๆ เราจะได้มาที่แบบนี้นะ แก”

ทอฝัน หญิงสาวที่มาในชุดเสื้อยืดแบรนด์เนมตัวโคร่งโดยสวมกางเกงขาสั้นไว้ด้านใน ทอฝันเป็นลูกสาวของครอบครัวที่มีฐานะและเป็นเพื่อนสนิทเพียงคนเดียวของดาริน หญิงสาวมีใบหน้าคมหวาน ท่าทางดูทะมัดทะแมงไม่เหมือนลูกคุณหนูทั่วไป

วันนี้ทอฝันเป็นคนชวนดารินมาที่นี่เพราะรบเร้าที่จะตามพี่ชายมาด้วย ไม่พอแค่นั้นเธอยังขอนั่งแยกกันแค่สองคนเพราะอยากสนุกสนานให้เต็มที่ตามประสาสาวๆ โดยพี่ชายของเธอไปนั่งกับบรรดาเพื่อนๆของเขาอีกโต๊ะหนึ่ง

“เดี๋ยวก็เมากันพอดี”ดารินพูดแล้วมองหน้าเพื่อนเล็กน้อย

“เอาเถอะน่า มีพี่ชายฉันอยู่ด้วยทั้งคน มีคนดูแลอยู่แล้ว”

ทอฝันพูดพร้อมกับหันไปมองหาพี่ชายของตัวเอง แต่ดูเหมือนว่าชายหนุ่มไม่รู้ไปอยู่ตรงไหนเสียแล้ว เธอจึงมองหาอยู่อย่างนั้น กระทั่งเสียงของดีเจเรียกความสนใจให้กับผู้คนที่อยู่ในคลับ รวมถึงสองเพื่อนสนิทนี้ด้วย

“สวัสดีครับ นักท่องราตรีทั้งหลาย เพื่อเป็นการเพิ่มความสนุกให้กับค่ำคืนวันศุกร์แบบนี้ ทางเจ้าของคลับบอกว่ามีเครื่องดื่มพิเศษแจกให้โต๊ะละสองแก้วซึ่งเมนูนี้ยังไม่เปิดขายนะครับ แต่ต้องบอกก่อนว่าในเครื่องดื่มที่แจกทั้งหมด จะมีอยู่ห้าแก้วมีส่วนผสมที่มีฤทธิ์รุนแรง แต่ไม่ถึงตายแน่นอนครับ อย่างที่ชาวกลางคืนอย่างเราๆรู้กันอยู่ว่าคืออะไร"

"วู้ววว"หนุ่มสาวที่ได้ยินดังนั้นหันไปพูดคุยกันอย่างนึกสนุกและตื่นเต้นไปพร้อมๆกัน

"แต่ถ้าใครไม่สะดวกใจสามารถบอกปฏิเสธพนักงานเสิร์ฟได้เลยนะครับ ขอให้สนุกกับค่ำคืนนี้คร๊าบ“หลังจากดีเจหนุ่มพูดจบเสียงเพลงก็ดังขึ้นอีกครั้งอย่างสนุกสนาน

“แก เราลองกันหน่อยมั้ย"ทอฝันหันไปถามเพื่อนพร้อมกับท่าทางตื่นเต้น

“แต่เขาบอกว่ามันมีฤทธิ์รุนแรงนะแก ใส่ส่วนผสมอะไรก็ไม่รู้ "คิ้วสวยขมวดเข้าหากันอย่างสงสัย

“บอกด้วยว่าไม่ถึงตาย”ทอฝันยังคงพูดต่อในสิ่งที่ได้ยินเมื่อครู่

“เครื่องดื่มมาแล้วคร๊าบ”เสียงพนักงานเสิร์ฟดังขึ้นทำให้สองสาวหยุดคุยกันแล้วหันไปมอง พนักงานหนุ่มหล่อมองทั้งสองเป็นเชิงถามว่าจะรับหรือไม่ ทอฝันเห็นดังนั้นก็พยักหน้าหงึกหงักแล้วเอ่ยขอบคุณ

“ขอให้ได้ขอให้โดนนะครับผม”

พนักงานหนุ่มหล่อยิ้มให้สองสาว จากนั้นก็เดินไปเสิร์ฟที่โต๊ะอื่นต่อ

“สีสวยดีจัง “ดารินมองเครื่องดื่มสีชมพูสดใสในแก้วเล็กบนโต๊ะแล้วยกขึ้นมาดม

ทอฝันจึงทำแบบเดียวกันแล้วเอ่ยขึ้น

“หอมด้วยนะเนี่ย ถ้าฉันเมาห้ามทิ้งฉันนะ “ทอฝันหันไปย้ำกับเพื่อน

“ไม่ต้องห่วง ฉันไม่ทิ้งแกหรอก"ดารินยืนยันอย่างมั่นใจว่าเธอไม่มีทางทิ้งเพื่อนอย่างแน่นอน แต่หากกระดกเครื่องดื่มสีหวานนี้เข้าไป ไม่รู้ใครจะเมาก่อนกัน

“ชน!”

“อ่า อร่อยจัง“ทอฝันเอ่ยชมหลังดื่มจนหมด

ดารินถือแก้วของตัวเองขึ้นมาทำใจอยู่ครู่หนึ่งแล้วกระดกเข้าไปรวดเดียวเหมือนกัน หญิงสาวทำท่าขนลุกเล็กน้อยเพราะรู้สึกว่าแก้วนี้มันมีกลิ่นแอลกอฮอล์แรงเกินไป

“เออนี่ สรุปแกจะฝึกงานที่ไหน ไปที่เดียวกับฉันมั้ยล่ะ” ทอฝันถามเพื่อนหลังจากนึกขึ้นได้ เพราะตอนนี้พวกเขาสมควรจะหาที่ฝึกงานกันได้แล้ว

“ฉันยื่นไปที่บริษัทหลายแห่งอะ ลองดูก่อนว่าที่ไหนจะตอบกลับมา”ดารินตอบเพื่อนแล้วยกแก้วน้ำเปล่าขึ้นมาดื่ม

“แล้วมีที่ไหนอยากได้เป็นพิเศษมั้ย”

“มีอยู่ที่หนึ่งแต่เป็นบริษัทใหญ่ ไม่รู้ว่าเขาจะรับหรือเปล่า”

“เออ ขอให้ได้ก็แล้วกัน”

“เพี้ยง..นี่แก ฉันปวดฉี่ เดี๋ยวมานะ”ดารินบอกเพื่อนแล้วลุกขึ้นยืนทันที

“ให้ไปด้วยมั้ย”ทอฝันถามเพื่อนสาวที่พอยืนขึ้นแล้วตัวเล็กนิดเดียว

“ไม่ต้องหรอก แกเฝ้าของอยู่ที่นี่แหละ”

“รีบมานะ ดูแลตัวเองด้วย”

“จ้า”

ดารินเดินออกมาจากโต๊ะพร้อมใช้สายตาสอดส่องหาทางไปห้องน้ำ และด้วยความสูงเพียงน้อยนิดบวกกับว่าใส่รองเท้าส้นเตี้ยมาอีก ทำให้เธอต้องเดินฝ่าผู้คนไปอย่างยากลำบาก เธอเดินไปเรื่อยๆจนเห็นว่าผู้คนเริ่มเบาบางลง

“ทำไมร้อนจัง“มือเล็กยกขึ้นมาซับเหงื่อตามไรผมแผ่วเบา

“ห้องน้ำอยู่ไหนเนี่ย “เธอพึมพำพร้อมกับมองหาทางไปห้องน้ำ จนไม่ทันสังเกตว่ามีผู้ชายคนหนึ่งกำลังเดินมาทางเธอด้วยความเร่งรีบ

“อ๊ะ ขอโทษค่ะ“เธอรีบยกมือขอโทษแล้วมองเขาเพื่อที่จะถามทางไปห้องน้ำ ผู้ชายตรงหน้าดูหล่อเหลาราวกับเทพบุตรแต่ทว่าแววตาคู่นั้นคมกริบอย่างกับซาตาน

“คุณคะ ห้องน้ำไปทางไหนเหรอคะ“

เขาไม่ตอบและกำลังเดินออกไปจากตรงนั้นราวกับเธอเป็นอากาศ ทว่าหญิงสาวกลับดึงเสื้อเชิ้ตสีขาวเขาไว้ก่อน

“ปล่อย ผมรีบ”

“แต่ฉันอยากเข้าห้องน้ำนี่”

“ไปถามคนอื่นโน่น บอกว่าผมรีบไง”เขาเริ่มขึ้นเสียงใส่อย่างรำคาญใจ

“ก็แล้วทำไมไม่พูดดีๆล่ะคะ”

“บอกว่าให้ปล่อยไงวะ“ชายหนุ่มสะบัดเธอออกอย่างแรง แต่กลับต้องรวบเธอเข้าหาตัวอย่างเลี่ยงไม่ได้ เมื่อเห็นว่าหญิงสาวกำลังจะล้มลงไป

กลิ่นหอมอ่อนๆจากคนตัวเล็ก กลับดึงดูดเขาได้เป็นอย่างดี และความต้องการที่มีอยู่ยิ่งทวีคูนขึ้นไปอีก จนแทบจะทนไม่ไหวอยู่แล้ว 'ไอ้น้องเฮงซวย รอก่อนเถอะ จะจัดการให้สาสม'

“หอมจัง “ชายหนุ่มเผลอพึมพำออกมาเบาๆ แล้วไล่สายตามองไปยังผิวนวลเนียนบริเวณไหล่บางอย่างลืมตัว

“ปล่อยนะ ฉันจะไปห้องน้ำ “เธอพูดด้วยความตกใจแล้วผละออกจากคนที่ตัวสูงกว่าเธอมากให้ห่างจากตัว

“มา เดี๋ยวพาไป”

ชายหนุ่มไม่รอให้เธอตอบ เขาจับมือเล็กนุ่มนิ่มแล้วลากไปทางห้องทำงานของน้องชายทันที หญิงสาวที่เดินเข้ามาไม่ได้คิดอะไรรีบมุ่งหน้าไปยังห้องน้ำเพื่อที่จะทำธุระของตัวเองให้เสร็จ หลังจากนั้นก็ไปหยุดล้างหน้าแล้วมองตัวเองในกระจก

“ทำไมมันร้อนแบบนี้นะ”

เธอเดินออกมาจากห้องน้ำก็เห็นว่าชายหนุ่มกำลังนั่งกำมือแน่นอยู่บนโซฟา ใบหน้าของเขาดูทรมาน และตามกรอบหน้ามีเหงื่อซึมเหมือนเธอไม่มีผิด

“ขอบคุณนะคะ ฉันไปก่อนนะ“หญิงสาวหมุนตัวเตรียมจะเดินออกไป แต่ชายหนุ่มกลับพ่นคำพูดที่ทำให้เธอรู้สึกว่าตัวเองพลาดไปเสียแล้วที่เข้ามากับเขา

“คิดว่าจะออกไปได้ง่ายๆเหรอ สาวน้อย"