ตอนที่3 สร้างความคุ้นชิน

ตอนที่3 สร้างความคุ้นชิน

“แต่หนูยังไม่ได้อาบน้ำเลยนะคะ คุณออกไปรอหนูด้านนอกก่อนได้ไหมคะขอหนูอาบน้ำก่อน วันนี้เรียนทั้งวันตัวหนูสกปรกมากเลยค่ะ” ณิชาบอกออกไปกล้า ๆ กลัว ๆ แขนแนบลำตัวฝ่ามือเล็กกำเข้าหากันแน่น

“ไม่ต้องถ่วงเวลารีบทำหน้าที่ของเธอซะ ฉันเสียเวลามามากแล้ว” ซันเดย์ออกคำสั่งเสียงแข็งจนณิชาหน้าเสียยืนตัวเกร็งแข็งทื่อทำอะไรต่อไม่ถูก

“หนูทำไม่เป็น หนูต้องทำยังไงบ้างคะ” ถึงแม้เธอจะศึกษาจากคลิปวิดีโอมาบ้างแล้ว แต่พอเอาเข้าจริงก็ไม่รู้จะเริ่มยังไงก่อนเหมือนกัน

“ถอดเสื้อผ้าของเธอออกสิ ใส่ครบทุกชิ้นขนาดนี้จะทำได้หรือไง” ซันเดย์บอกออกไปน้ำเสียงอ่อนลงเมื่อเห็นเด็กสาวตรงหน้าเริ่มกลัวและเกร็ง

ณิชาค่อย ๆ ถอดชุดนักศึกษาของเธอออกทีละชิ้น ตามด้วยชุดชั้นในตัวเล็กสีดำ ไม่นานร่างกายเปลือยเปล่าก็ยืนโชว์หุ่นสวยเซ็กซีต่อหน้าชายหนุ่ม

“นั่งคุกเข่าลง”

พรึ๊บ!

ผ้าเช็ดตัวผืนใหญ่ถูกดึงออกจากเอวหนา แท่งเนื้อแข็งขืนโชว์เด่นอยู่ตรงหน้า รูปร่างสมส่วนราวรูปปั้นจนณิชาเองอดชื่นชมในการดูแลรูปร่างของชายหนุ่มไม่ได้ เพราะจะได้รูปร่างที่สมส่วนขนาดนี้ต้องผ่านการออกกำลังกายอย่างหนักและสม่ำเสมอ แล้วคนที่งานยุ่งอย่างเขามีเวลาดูแลรูปร่างตัวเองขนาดนี้

“อมมันเข้าไป อย่าให้ฟันโดน แล้วต้องทำยังไงต่อฉันคงไม่ต้องบอกนะ”

ณิชาทำตามคำสั่งโดยไม่มีทีท่าขัดขืน ใบหน้าเรียวเล็กเงยขึ้นมองสบตากับชายหนุ่มก่อนจะรีบก้มลงสำรวจสิ่งที่เธอต้องกลืนกินตรงหน้า มือเล็กค่อย ๆ ยื่นไปสัมผัสแท่งอุ่นที่กระตุกเบา ๆ รอสัมผัสจากเธอ ปากเล็กค่อย ๆ กลืนกินแท่งเนื้อเข้าไปทีละนิดจนสุดโคนความยาว ขนาดที่ใหญ่เกินมาตรฐานชายไทยส่งผลให้คับแน่นในปาก แต่เมื่อเด็กสาวปรับสภาพได้ก็ค่อย ๆ ขยับเข้า-ออกเป็นจังหวะช้า ๆ

“อ้าส์….ณิชา” เสียงร้องครางอย่างมีความสุขของชายหนุ่มครางออกมาเสียงดัง คนที่กำลังดูดดุนท่อนเนื้ออยู่นั้นถึงกับหน้าแดง ปลายหัวแดงก่ำที่บานเป็นดอกเห็ดผลิตน้ำสีใสออกมารูเล็กตรงปลาย น้ำหล่อลื่นผสมน้ำลายเปรอะเปื้อนริมฝีปากบาง ไหลซึมออกตามมุมปาก

“อ่าส์..โคตรเซ็กซี แค่อมเธอยังทำฉันแทบคลั่งขนาดนี้” ซันเดย์ระบายความสุขออกมาอย่างไม่นึกอาย ความต้องการที่มีมากอยู่แล้วยิ่งเห็นภาพตรงหน้ายิ่งกระตุ้นความต้องการของเขาให้มากขึ้นกว่าเดิม

เด็กสาวที่ตอนแรกยังเงอะงะ ตอนนี้เริ่มรู้งานและงัดเอาสิ่งที่เธอศึกษามาจากวิดีโอมาใช้งานกับชายหนุ่ม ลิ้นเล็กตวัดเลียส่วนโคนขึ้นไปจนสุดปลายความยาว และหยอกเย้าเล่นกับส่วนหัวจากนั้นก็ดูดกลืนแท่งเนื้อเข้าไปจนสุด ดูดดุนจนเกิดเสียงดัง เด็กสาวที่อ่อนประสบการณ์แปลงร่างเป็นเด็กสาวที่เร่าร้อน เก่งรอบด้าน จนซันเดย์แทบทนไม่ไหว

“อ่าส์..ณิชา เธอเก่งมาก อ่าส์..ห่อปากไว้ อ่าส์..” ณิชาทำตามอย่างว่าง่าย ห่อปากรับแรงกระแทกที่สะโพกสอบโยกเข้าออกเมื่อใกล้ถึงจุดสูงสุด

“อ่าส์..ณิชา อ่าส์..” น้ำสีขาวขุ่นถูกปล่อยรดใบหน้าเด็กสาว ไหลลงร่องอกอวบ และไหลลงไปตามหน้าท้องแบนราบ

ภาพเด็กสาวตรงหน้าที่ตอนนี้ปากเจ่อบวมแดง น้ำสีใสไหลเปื้อนมุมปาก แก้มเนียนสีแดงระเรื่อเต็มไปด้วยน้ำรักสีขาวขุ่น

“ไปอาบน้ำแล้วออกไปหาฉันข้างนอก” เสียงทุ้มบอกออกไปขณะที่คว้าผ้าเช็ดตัวผืนใหญ่มาพันรอบเอวแล้วเดินออกไป ปล่อยให้ณิชานั่งคุกเข่าอยู่กับผลงานครั้งแรกของตัวเอง เมื่อเรียกสติตัวเองกลับมาได้ก็รีบไปจัดการอาบน้ำชำระร่างกายตามที่ชายหนุ่มบอก ผ่านไปเกือบสิบนาทีณิชาก็เดินออกมาจากห้องน้ำโดยมีผ้าเช็ดตัวพันปกปิดช่วงบนและช่วงล่าง

“มานั่งนี่”

ซันเดย์นั่งเอนหลังพิงหัวเตียง ในมือถือไอแพด สายตาจ้องอยู่ที่หน้าจอไอแพดคิ้วขมวดเข้าหากัน สายตาคมเหลือบสายตาขึ้นมองเด็กสาวก่อนจะกลับลงไปสนใจไอแพดในมือและเอ่ยเรียกเด็กสาว

“ไปเรียนวันแรกเป็นยังไงบ้าง เข้ากับเพื่อนได้ไหม” ถึงแม้จะรู้ดีว่าเด็กสาวเข้ากับคนอื่นง่ายแต่ก็อดห่วงไม่ได้เพราะความใสซื่อของเธออาจจะทำให้เพื่อนบางคนไม่ชอบแล้วรุมแกล้งหรือบูลลี่ได้

“ได้ค่ะ มีเพื่อนเข้ามาทักทายเยอะแยะเลย รุ่นพี่เองก็ใจดีมากค่ะ” เด็กสาวตอบออกไปเสียงเจื้อยแจ้วต่างจากก่อนหน้าที่ไม่ค่อยกล้าสนทนากับชายหนุ่มสักเท่าไหร่

“เรื่องเรียนมีตรงไหนที่ไม่เข้าใจให้ปรึกษาเตมินมัน รายนั้นมันเด็กเกียรตินิยม” เสียงทุ้มเอ่ยบอกทั้งที่ยังสนใจกราฟสีเขียวตรงหน้าอย่างตั้งใจ

“คุณเล่นหุ้นเหรอคะ”

“อืม”

“สอนหนูบ้างสิคะ หนูอยากเอาเงินไปลงทุนแบบนี้บ้าง” เด็กสาวตาโตเมื่อเห็นกราฟสีเขียวพุ่งขึ้นสูง

“เงินนั่นเก็บไว้ใช้ยามจำเป็น ถ้าเกิดว่าเล่นเสียจะมาร้องไห้ขอฉันใหม่ไม่ได้นะ ใช่ว่าจะเล่นแล้วได้กำไรอย่างเดียว คราวหุ้นตกเสียทีก็หลายล้านเหมือนกัน รอให้ทำงานหาเงินได้เองก่อนค่อยหัดเล่น” ซันเดย์ให้คำแนะนำกับเด็กสาว สอนอย่างคนที่มีประสบการณ์มาก่อน

“ค่ะ”

“ไปแต่งตัว อีกสักพักเตมินน่าจะเอาอาหารมาส่ง”

“คะ?” ณิชาถามกลับอย่างไม่อยากเชื่อหูตัวเองว่าได้ยินไม่ผิด

“หรืออยากโดนฉันกระแทก ถ้าอย่างนั้นก็นอนลง” สายตาคมดุมองหญิงสาวก่อนที่ณิชาจะรีบเข้าห้องแต่งตัว ใส่เสื้อผ้าชุดสบายสำหรับอยู่บ้านที่ซันเดย์สั่งคนเตรียมไว้ให้จนแน่นตู้

ก๊อก ก๊อก ก๊อก

ขณะที่ณิชากำลังนั่งดูทีวีอยู่ห้องรับแขก ส่วนซันเดย์นั้นยังไม่ออกมาจากห้องนอน เสียงเคาะประตูก็ดังขึ้นคาดว่าเป็นเตมินที่นำอาหารเย็นมาส่ง ณิชารีบเดินไปเปิดประตู

“สวัสดีค่ะพี่เตมิน” เด็กสาวยกมือไหว้ชายหนุ่มอย่างมีมารยาท

“สวัสดีครับ นายล่ะครับ”

“คุณซันเดย์นั่งทำงานอยู่ในห้องค่ะ”

“ช่วยพี่จัดกับข้าวใส่จานหน่อย เลยเวลาทานอาหารเย็นมาแล้ว” เตมินที่พึ่งเสร็จจากคุยงานกับลูกค้าแทนเจ้านายก็รีบขับรถบึ่งมาที่นี่เพื่อซื้ออาหารเย็นมาส่งตามคำสั่งของเจ้านาย

“พี่เตมินพึ่งเลิกงานเหรอคะ”

“ครับ พี่พึ่งคุยงานกับลูกค้าเสร็จก็รีบบึ่งรถมาที่นี่เลย”

“คงเหนื่อยแย่นะคะ”

“ครับ แต่นายก็จ่ายค่าเหนื่อยคุ้มครับ ไม่ได้ใช้งานฟรี ๆ ใช้มากก็จ่ายมาก นายไม่เคยเอาเปรียบลูกน้องครับ”

“นินทาอะไรฉัน” ซันเดย์เดินออกมามีเพียงชุดคลุมสีขาวตัวเดียวคลุมร่างกาย บ่งบอกชัดเจนว่าพึ่งผ่านเหตุการณ์อะไรมา

“เปล่าครับนาย เสื้อผ้านายผมเตรียมไว้ให้ในตู้แล้วนะครับ” เตมินเอ่ยบอกคนเป็นนายเมื่อเห็นว่าเจ้านายเดินออกมาจากห้องเด็กสาวทั้งที่ไม่ได้ใส่เสื้อผ้า

“งานเป็นยังไงบ้าง” ขณะที่ทั้งสามนั่งทานข้าวอยู่เงียบ ๆ ซันเดย์ก็เอ่ยถามขึ้น

“นายถามผมเหรอคะ”

“แล้วฉันสั่งให้แกไปทำงานไหมล่ะ หรือแกไปขับรถเล่นฉันจะได้หักเงินเดือนสักครึ่งเดือนดีไหม”

“เรื่องงานเรียบร้อยดีครับ อีกฝ่ายตกลงรับข้อเสนอของเรา ส่วนดาราที่จะมาเป็นพรีเซนเตอร์โครงการฝั่งนั้นจะจัดหาเองครับ แต่เขาขอให้นายร่วมถ่ายรูปโปรโมตด้วยครับ” เตมินรีบแจ้งรายละเอียดคนเป็นนายเมื่อตอนหัวค่ำพึ่งตกลงเซนต์สัญญากับบริษัทคู่ค้าสำหรับโครงการหมู่บ้านหรูที่กำลังจะก่อสร้างด้วยเงินลงทุนหลายร้อยล้าน

“ทำไมต้องให้ฉันถ่ายรูปโปรโมตด้วย ดารามีเยอะแยะก็จ้างมาสิ” ซันเดย์ไม่เห็นด้วยที่ตัวเองต้องไปถ่ายรูปโปรโมตพวกนั้น ทั้งที่หน้าที่นี้ต้องเป็นหน้าที่ของดาราที่เขาจ้างมาเป็นพรีเซนเตอร์

“หน้าหล่อ ๆ ของนาย เรียกคนดูได้ดีกว่าดาราดัง ๆ อีกครับ แค่นายเข้ากล้องมีรูปนิด ๆ หน่อย คนก็แห่เข้ามาชมโครงการเยอะแล้วครับ ถ่ายเถอะครับนายคิดซะว่าโปรโมตโครงการตัวเอง” เตมินพยายามพูดเกลี้ยกล่อมคนเป็นนายเพราะเขาเองนั้นได้ตกลงรับปากอีกฝ่ายไว้แล้ว ขืนเจ้านายปฏิเสธเขาต้องโดนอีกฝ่ายด่าแน่ ๆ

“ถ่ายเถอะค่ะ คุณเองก็หล่อและเป็นที่สนใจของสื่อมาก บางทีอาจจะมีพื้นที่สื่อมากกว่าดาราด้วยซ้ำ แถมโครงการนี้ก็เป็นของคุณเองไม่ใช่คนอื่นมาจ้างเสียหน่อยค่ะ” ณิชารีบพูดเสริมคำพูดของเตมินเมื่อได้รับการส่งสัญญาณจากเตมินให้ช่วยอีกแรง

“เข้าข้างกันดีนัก วันไหนก็บอกฉันแล้วกัน” ในที่สุดชายหนุ่มก็ยอมรับปากทั้งที่ก่อนหน้าปฏิเสธเสียงแข็ง

“ขอบคุณครับนาย”

“รีบทานข้าว อย่ามัวแต่พูดมาก” ซันเดย์ดุออกไปเสียงแข็งกลบเกลื่อน ณิชาและเตมินต่างก้มหน้างุดตักข้าวเข้าปากเงียบ ๆ ไม่มีใครกล้าพูดอะไรต่อ

ทั้งสามทานข้าวกันเสร็จณิชาก็เก็บถ้วยชามไปล้างอย่างรู้หน้าที่ ห้องรับแขกเหลือเพียงเจ้านายกับลูกน้องที่นั่งทำงานต่อกันสักพัก

“วันนี้นายจะนอนที่นี่เหรอครับ” เตมินถามขึ้นเมื่องานที่ต้องเคลียร์แล้วเสร็จ

“ดึกป่านนี้แกจะให้ฉันกลับไปนอนบ้านหรือไง”

“แล้วผมล่ะครับ”

“แกก็กลับไปนอนบ้านสิ”

“แต่มันดึกมากแล้วนะครับ” เตมินยอกย้อนคำพูดคนเป็นนาย

“แล้วแต่ ถ้านอนหน้าห้องได้ก็ตามใจแก”

“พรุ่งนี้นายมีประชุมเก้าโมงเช้านะครับ อย่าหักโหมมากจนตื่นไม่ไหวแล้วกัน ผมขอตัวกลับก่อน”