บทที่ 8 ใกล้ชิด

บทที่ 8 ใกล้ชิด

เกือบหนึ่งชั่วโมงเต็มที่ขุนเขาขับรถกลับอย่างเชื่องช้าทั้งที่การจราจรบนท้องถนนไม่ได้แน่นขนัดขนาดนั้น แต่ไหงวันนี้กลับขับช้ากว่าปกติ

"ฟู่~" เพียงเธอพ่นลมหายใจออกเบา ๆ เมื่อรถยนต์ของขุนเขาเลี้ยวเข้ามาในคอนโดแล้ว "เพียงทำกับข้าวเป็นนะ ให้เพียงทำให้กินดีไหมคะ"

"อยากกินอาหารฝีมือตัวเองมากกว่า"

"ค่ะ" คนที่ตั้งใจจะอาสาทำกับข้าวให้เขากินหน้าเสียกับคำปฏิเสธตรง ๆ ของเขา "งั้นเพียงขอเป็นลูกมือได้ไหม"

"ได้"

ปึง!

ขุนเขาปิดประตูรถจนเพียงเธอสะดุ้งโหยงแล้วรีบเปิดประตูก้าวลงจากรถตามเขาไปให้ทัน เธอหอบแฮ่ก ๆ ที่รีบวิ่งให้ทันเข้าลิฟต์พร้อมกับขุนเขา

"ให้ถือช่วยไหมคะ" พูดไม่ทันจบคำสุดท้ายขุนเขาก็ยัดถุงส้มใส่มือเธอพร้อมกับถุงผักบุ้ง "แฮ่ ๆ..มาเต็มเลย" เพียงเธอยิ้มเจื่อนแล้วถอยไปยืนพิงผนังลิฟต์ด้านหลังขุนเขาจนกระทั่งประตูลิฟต์เปิด เธอก้าวออกมาก่อนเขาทำให้ไหล่ชนกับแขนขุนเขาจนเขาเซไปเล็กน้อย

"จุ้นจ้านจริง ๆ" ชายหนุ่มส่ายหน้าไปมาเล็กน้อยแล้วถือของเดินตามหลังเธอมาจนถึงห้องตัวเอง "คีย์การ์ดอยู่ในกระเป๋า" เขาบุ้ยปากไปที่กระเป๋าสะพายข้างทำให้เพียงเธอต้องวางของลงแล้วล้วงกระเป๋าควานหาคีย์การ์ดมาเปิดประตู เมื่อเปิดได้แล้วจึงถือของเดินเข้ามาก่อนขุนเขา

"เฮ้อ!" ชายหนุ่มพ่นลมหายใจออกหนัก ๆ ในขณะที่เพียงเธอเอาของไปเก็บในครัวอย่างรู้งาน

"วันนี้ทำอะไรกินเหรอคะ"

"สปาเกตตี้ขี้เมาทะเล"

"ว้าว! แค่ชื่อก็น่ากินแล้วค่ะ" เธอยิ้มหวานแล้วจึงไปเปลี่ยนเสื้อผ้าเพื่อที่จะช่วยขุนเขาทำอาหารเย็น ร่างบางอยู่ในชุดสบาย ๆ เสื้อยืดตัวโคร่งกับกางเกงขาสั้นที่มันสั้นจริง ๆ โว้ย! ทำไมต้องมาเห็นอะไรแบบนี้ในห้องตัวเองด้วยวะ!

ขุนเขาปรายตามองเพียงเธอเชิงตำหนิแต่ก็แค่วูบเดียวที่เขารู้สึกหงุดหงิดพอเธอเดินยิ้มหน้าบานเข้ามาก็เลิกโฟกัสที่อารมณ์ขุ่นมัวเมื่อครู่มาเป็นสนใจที่เธอแทน

"ให้ช่วยทำอะไรดีคะ" ขณะที่ถามเธอก็มองของสดตรงหน้าด้วยความตื่นเต้นด้วย "พี่ขุน.." เธอเรียกเขาอีกครั้งเมื่อขุนเขาเอาแต่เงียบไปไม่ยอมตอบสักที

"ใส่ผ้ากันเปื้อนก่อน" เขาละสายตาจากใบหน้าจิ้มลิ้มหันไปมองผ้ากันเปื้อนที่ห้อยอยู่อีกมุมของห้องครัวแล้วเดินไปเอามาให้เพียงเธอใส่ เธอสวมใส่เสร็จแต่ก็พยายามผูกเชือกที่ด้านหลังจนขุนเขาต้องละมือจากการแกะถุงผักมาจับตัวเพียงเธอหันไปอีกทาง เขาปัดมือเธอออกแล้วรวบเชือกผูกผ้ากันเปื้อนให้เสร็จสรรพ

"ขอบคุณค่ะ" เด็กสาวยิ้มหวานให้

"เอาปลาหมึกไปล้างแล้วหั่น ส่วนกุ้งก็แกะเปลือกให้เรียบร้อยผ่าหลังด้วย" เขาสั่งเธอเสียงเรียบพลางมองมือเรียวบางที่กำเข้าหากันแน่น "ระวังมีดบาดมือด้วย" เขาพูดคำนั้นในตอนที่หันไปทำอย่างอื่นแต่หัวใจดวงน้อยกลับสั่นไหว ใบหน้าเห่อร้อนขึ้นมาอย่างหาสาเหตุไม่ได้

เพียงเธอตั้งใจทำในสิ่งที่ขุนเขาบอกจนเสร็จเรียบร้อยทุกอย่าง เธอยกจานใส่ของสดที่เพิ่งทำเสร็จใหม่ ๆ ไปให้เขาด้วยรอยยิ้มภูมิใจ

"เสร็จแล้ว"

"อืม.." เขาหันมามองเพียงนิดก่อนจะรับจานนั้นมาวางไว้ เพียงเธอเดินอ้อมไปยืนข้างเขาอีกฝั่งเพื่อรอให้ขุนเขาใช้อีก "ไม่ต้องยืนใกล้ขนาดนี้ก็ได้มั้ง" ชายหนุ่มใช้แขนดันใบหน้าเพียงเธอออกห่างเล็กน้อยเมื่อเธอขยับเข้ามาใกล้เกินไป

"อ๋อ..ขอโทษค่ะ" เธอถอยออกไปยืนด้านหลังและมองเขาอย่างยิ้ม ๆ 'ผู้ชายอะไรมีเสน่ห์จัง..มองด้านหลังว่าหล่อเข้มแล้วเห็นด้านหน้ายิ่งหล่อ~' เพียงเธอรีบสะบัดความคิดนั้นออกจากหัวเมื่อขุนเขาเอี้ยวหน้ามามอง

"จ้องขนาดนั้นฉันก็เสียวสันหลังเป็นนะ ไม่ได้คิดจะทำอะไรมิดีมิร้ายใช่ไหม" เขาหยอกล้อเพียงเธอแต่สีหน้าที่เรียบนิ่งเหมือนคนพูดจริงจังก็ทำเอาเธอไปต่อแทบไม่ถูกเหมือนกัน

"เปล่านะคะ ไม่ได้คิดอะไรมิดีมิร้ายเลยเพียงแค่คิดว่าพี่ขุนเท่ดีค่ะ และแฟนพี่ขุนน่าจะสวยมากด้วย" ขุนเขาเหลือบตามองแล้วถอนหายใจยาว ๆ

'แฟนที่ไหน ผู้หญิงสักคนก็ยังไม่ได้ดมเลย ของขาดมาเกือบปีแล้วมั้ง'

"ให้เพียงช่วยอะไรอีกไหมคะ เช่น..หั่นผักก็ได้"

"เอาสิ จะทำสลัดกุ้งด้วย"

"โอเค.." เธอยิ้มแป้นแล้วเดินไปใกล้ ๆ ทำให้ทั้งสองได้ใกล้ชิดกันอีกครั้ง ขุนเขาหันมองคนตัวเล็กที่ตั้งอกตั้งใจทำในสิ่งที่เขาบอกจนเผลอยิ้มตาม เธอคงมีความสุขมากเลยสินะ "อ๊ะ!"

"เป็นไรไหม" ขุนเขารีบละมือแล้วจับมือเล็กไว้แน่น เขากดมือลงบนแผลมีดบาดแล้วพาเพียงเธอเข้าไปทำแผลในห้อง "บอกแล้วใช่ไหมว่าระวังมีดบาด" คนโดนดุก้มหน้างุดหลบสายตา

"มันเป็นอุบัติเหตุนะคะ"

"บทจะเงียบก็น่าหงุดหงิดชะมัด แต่พอเรื่องแบบนี้กลับเถียงจะเอาชนะ เธอนี่มันดื้อเงียบจริง ๆ" เขาบ่นในขณะที่ตามองแผลที่ปลายนิ้วชี้เพียงเธอก่อนจะหยิบพลาสเตอร์มาปิดแผลให้หลังจากใส่ยาเสร็จเรียบร้อยแล้ว

"ขอบคุณค่ะ"

"นั่งรอ ไม่ต้องไปทำแล้ว" เขาถอดผ้ากันเปื้อนเธอออกแล้วตวัดพาดบ่า หันหลังเดินเข้าครัวอีกครั้ง เวลาผ่านไปหลายนาทีจนเธอเห็นขุนเขาถือจานสปาเกตตี้ออกมา

"เสร็จแล้วเหรอคะ"

"อืม" ชายหนุ่มใช้สายตาเป็นคำสั่ง เพียงเธอไม่รอช้าที่จะเดินมานั่งลงบนเก้าอี้ฝั่งตรงข้ามกับเขา "ไม่อิ่มก็ไปตักอีก ส่วนอันนี้ฉันลองทำครั้งแรก ชิมให้หน่อย" เขาเลื่อนจานสลัดไปตรงหน้า

"ครั้งแรกยังหน้าตาดีขนาดนี้ ไม่อยากเชื่อเลยนะคะ"

"ชิมสิ"

"ค่ะ" เธอตักสลัดใส่ปากเคี้ยวตุ้ย ๆ พลางทำหน้าครุ่นคิดทำเอาขุนเขาลุ้นตามไปด้วย

"เป็นไง"

"อร่อยค่ะ อร่อยมากด้วย"

"อืม..งั้นกินเยอะ ๆ แล้วกัน" เขายิ้มให้เธอน้อย ๆ แล้วตักสปาเกตตี้ใส่ปาก ทั้งสองกินมื้อค่ำด้วยกันอย่างเอร็ดอร่อยและแยกย้ายกันไปพักผ่อน

วันต่อมา

เพียงเธอตื่นมาแต่เช้าเพื่อมาทำความสะอาดห้องให้ขุนเขาอย่างรู้งาน เธอพับผ้าห่มและจัดแจงทุกอย่างให้เรียบร้อยต่อด้วยการดูดฝุ่นและเสียงเครื่องมันก็ทำให้คนที่นอนอยู่รู้สึกตัวตื่นขึ้นมา ขุนเขาก้าวลงจากเตียงขณะที่ร่างกายมีเพียงกางเกงนอนขายาวตัวเดียว

"ทำอะไร" ชายหนุ่มยืนค้ำกรอบประตู มองเพียงเธอที่กำลังก้ม ๆ เงย ๆ อยู่หลังโซฟา เมื่อถูกถามเธอจึงเงยหน้าขึ้นมามอง

อึก..

เด็กสาวกลืนน้ำลายลงคออึกใหญ่แล้วหลบสายตา 'พี่ขุนนี่ซ่อนรูปจริง ๆ …กล้ามแน่นจัง'

"ฉันถามว่าทำอะไรแต่เช้า"

"ดูดฝุ่นค่ะ"

"ไม่ใช่หน้าที่ของเธอ เดี๋ยวแม่บ้านก็มาทำความสะอาด"

"เพียงอยู่เฉย ๆ ไม่ได้หรอกค่ะ เพียงทำห้องพี่ขุนรกก็ต้องทำความสะอาดสิคะ"

ขุนเขาเดินออกมาจากห้อง ตรงมาหาเธอที่กำลังนั่งคุกเข่าอยู่กับพื้น เพียงเธอเงยหน้าขึ้นกะพริบปริบ ๆ มองเขา

"ฉันบอกว่ายังไง ห้ามหยิบจับอะไรโดยไม่ได้รับอนุญาต เธอลองนับดูสิว่าขัดคำสั่งฉันกี่ครั้งแล้ว"

พรึบ!

เธอรีบลุกขึ้นจนขุนเขาต้องรีบก้าวถอยหลัง

"คือ…ขอโทษค่ะ"

"อย่าดื้อกับฉัน สั่งให้ทำค่อยทำเข้าใจ?"

"เข้าใจค่ะ"

"เอาของพวกนี้ไปเก็บ" เพียงเธอรีบเก็บเครื่องดูดฝุ่นแล้วรีบเดินมาหาขุนเขาอีก เมื่อคืนเขานอนคิดทั้งคืนและตัดสินใจว่าจะให้เพียงเธอไปทำงานที่ร้านสักด้วย "เธอ"

"คะ?"

"อยากทำงานกับฉันไหม"

"งานอะไรเหรอ"

"ก็งานที่ร้าน รับลูกค้า คุยกับลูกค้า"

"สนใจค่ะ"

"อืม งั้นก็ไปเปลี่ยนเสื้อผ้า อีกครึ่งชั่วโมงจะออกไปเปิดร้าน"

"เย้ ๆ.."

"ฮึ! เด็กน้อย"