บทที่ 9 เด็กฝึกงาน

บทที่ 9 เด็กฝึกงาน

หนึ่งชั่วโมงต่อมา

ขุนเขาเปิดร้านตามเวลาที่กำหนดไว้ ปกติเขาจะจัดการทุกอย่างเอง เปิดร้านเสร็จเรียบร้อยก็สิบโมงเช้าแต่วันนี้มีเด็กฝึกงานมาช่วยก็ย่นเวลาได้มากกว่าเดิม

"หันหลัง" เขาสั่งเสียงเรียบแล้วเอาผ้ากันเปื้อนสีดำที่ปักโลโก้ร้านสวมใส่ให้เพียงเธอตามด้วยยื่นถุงมือสีดำให้เธอด้วย

"ถุงมือนี่ให้เพียงใส่ด้วยเหรอคะ"

"ใส่ เพราะฉันอาจจะใช้ให้เธอเข้าไปช่วยในห้องทำงาน" เพียงเธอพยักหน้าเข้าใจแล้วเก็บถุงมือไว้ก่อน เธอทำความสะอาดร้านช่วยเขาจนเสร็จเรียบร้อย "เธออยากได้เงินเดือนเท่าไหร่?"

เพียงเธอทำหน้าครุ่นคิดแล้วคลี่ยิ้ม

"เอาเท่าที่พี่ขุนจ้างค่ะ จ้างเท่าไหร่ก็เท่านั้น"

"ยี่สิบ?"

"ก็ได้…ถ้าพี่ขุนไม่ใช้งานเพียงมากจนเกินค่าแรงยี่สิบบาท" ขุนเขาย่นจมูกใส่แล้วกดเครื่องคิดเลขให้เธอดู

"เท่านี้ และเดี๋ยวเย็นนี้ไปดูห้องอีก"

"หมื่นสองเลยเหรอ มีทิปไหมคะ"

"ที่นี่ไม่ใช่คลับ" เขาวางเครื่องคิดเลขไว้บนโต๊ะแล้วหันหลังเดินเข้าห้องทำงานไป เพียงเธอมองตามแผ่นหลังกว้างพลางย่นจมูกใส่เขา

"บทจะเย็นชาก็ตามไม่ทันเลย เป็นคนแบบไหนกันแน่คะ" ริมฝีปากจิ้มลิ้มเบะคว่ำเล็กน้อย นานหลายนาทีที่เธอนั่งรอลูกค้าที่นัดหมายไว้จนมีลูกค้ามาคนหนึ่ง

"ช่างขุนเขาอยู่ไหมครับ"

"อยู่ค่ะ ลูกค้านัดหมายไว้ไหมคะ"

"นัดครับ"

"งั้นเชิญที่ห้องทำงานเลยค่ะ" เพียงเธอผายมือไปที่ห้องทำงานขุนเขาพร้อมกับเดินไปส่งลูกค้าถึงที่ รอยยิ้มแสนหวานกินใจลูกค้าจนหยุดยิ้มตามไม่ได้

"เฮียมีเด็กฝึกงานแล้วเหรอ โคตรเจ๋งอะ"

"อืม เพิ่งรับมาเมื่อเช้า"

"ถามอะไรหน่อยดิเฮีย"

"ว่า" ขุนเขาเลื่อนเก้าอี้มาใกล้ ๆ

"น้องคนนั้นเขามีแฟนยังอะ ถามให้หน่อยดินะเฮีย นะ ๆ"

"จุ้นจ้านจริง ๆ" ขุนเขาส่ายหน้าน้อย ๆ แล้ววางยาชาบริเวณที่จะสักลาย เขาถลึงตาใส่รุ่นน้องด้วยความรำคาญที่เขายังทำปากขมุบขมิบบอกให้ไปถามเพียงเธอว่ามีแฟนยัง "ถ้าไม่อยู่นิ่ง ๆ กูสักกลางหน้าผากมึงนะ"

"โธ่เฮีย แค่ถามเองนะ ๆ ถามให้หน่อย"

"ปล่อยเขาไปมีอนาคตที่ดีเถอะ"

"อะไรวะ…นี่เฮียเก็บไว้กินเองหรือเปล่าเนี่ย"

"เก็บไว้กินแม่มึงสิ เดี๋ยวปั๊ด!" ขุนเขาง้างมือขึ้นเล็กน้อยแล้วลงมือสัก

"ว่าแต่เฮียรู้ไหมว่าน้องเขาพักอยู่ที่ไหน"

"รู้" ขุนเขาตอบเสียงเรียบแต่ไม่ทันที่รุ่นน้องเขาจะได้ถามอะไรต่อเพียงเธอก็เคาะประตูแล้วเปิดออก

"พอดีว่ามีลูกค้าที่ไม่ได้นัดคิวไว้มาค่ะ ให้ทำยังไงดีคะ"

"บอกเขาไปว่าช่างว่างพรุ่งนี้ตอนแปดโมงเช้า"

"ได้ค่ะ"

"คนอะไรน่ารักจัง.."

"…" ขุนเขาปรายตามองรุ่นน้องที่เป็นเจ้าของคำพูดนั้นก่อนจะพยักหน้าให้เพียงเธอ "ปล่อยเด็กมันไปเหอะ อย่างน้อย ๆ เธอน่าจะเจอคนที่ดีกว่ามึง"

"อ้าว…อย่างน้อย ๆ ผมก็คบทีละคนนะครับ"

"อืม แต่ที่เห็นรถไฟชนกันวันนั้นนั่นเหรอที่บอกคบทีละคน?" ขุนเขาปรายตามองรุ่นน้องแล้วตั้งหน้าทำงานต่อจนเสร็จ

"เสร็จแล้วเหรอคะ" เพียงเธอเอ่ยถามเมื่อเห็นขุนเขาเดินออกมาจากห้องทำงาน แต่สีหน้าเรียบนิ่งของขุนเขาก็ทำเอารอยยิ้มบนใบหน้าจิ้มลิ้มหลายไปทันที

"หิวไหม" เขาถามในตอนที่เปิดขวดน้ำดื่ม เพียงเธอพยักหน้าเป็นคำตอบเล็กน้อย "ร้านขายข้าวอยู่ไม่ไกล มีร้านสะดวกซื้อด้วย ถ้าหิวก็ไปซื้อเงินอยู่ในลิ้นชัก เบี้ยเลี้ยงวันละห้าร้อย" เขาบอกจบก็เดินกลับเข้าไปในห้องทำงานอีก

เพียงเธอเดินอ้อมเคาน์เตอร์ไปเอาเงินห้าร้อยบาทนั่นตามที่ขุนเขาบอกแล้วไปซื้อข้าว

"ไอ้ขุนโว้ย" เพียงเธอไปไม่นานปกป้องก็มาจอดรถหน้าร้านทำเอาขุนเขาแทบสำลักน้ำก่อนจะรีบออกมาเจอเพื่อน

"มาได้ไงวะ"

"ก็ตั้งใจมาหามึงอะ แล้ววันนี้มาเปิดร้านแต่หัววันเลย?"

"นัดลูกค้าไว้ ทำไม"

"เปล่า..แล้วนี่แดกข้าวยัง กูว่าจะชวนไปกินข้าวหน่อย ไปไหม"

"คงไม่ได้ว่ะ กูติดลูกค้าอยู่"

"อ่า โอเค ๆ งั้นกูไปก่อนนะเอาไว้แวะมาหาอีก"

"คราวหน้ามึงก็โทรมาหากูก่อนก็ได้นะ เผื่อจะได้ไปซื้อกับข้าวมารอ" ปกป้องยิ้มกว้างแล้วตบบ่าแกร่งเบา ๆ "ขับรถดี ๆ"

"ไปแล้วนะ"

"อืม.." ปกป้องขึ้นรถแล้วขับออกไปและเป็นจังหวะที่เพียงเธอเดินกลับมาพอดี เธอเอียงคอมองหน้าขุนเขาที่ดูเหมือนกำลังโล่งอกกับเรื่องอะไรสักอย่าง

"พี่ขุนชอบกินผัดเผ็ดปลาดุกรอบไหม เพียงซื้อมาให้ค่ะ แล้วก็มีแกงจืดมะระยัดไส้" เธอชูถุงกับข้าวที่ซื้อมาให้เขาด้วยรอยยิ้ม ขุนเขาปาดเหงื่อออกจากกรอบหน้าแล้วเดินไปนั่งที่เก้าอี้ตรงมุมหลังร้านที่เขาเอาไว้นั่งกินกาแฟและกินข้าว

"เธอก็มานั่งกินด้วยกัน"

"โอเคค่ะ" ว่าจบเพียงเธอก็เอากับข้าวไปแกะใส่จานแล้วมานั่งกินกับเขา บรรยากาศในโต๊ะอาหารเล็ก ๆ เต็มไปด้วยความเงียบที่เข้ามาแทรก เพียงเธอค่อย ๆ ตักข้าวใส่ปากด้วยเพราะโต๊ะที่มันเล็กเกินไปทำให้เธอต้องใกล้ชิดกับขุนเขาชนิดที่ว่าได้ยินเสียงลมหายใจของอีกฝ่าย

"เธอ..มีแฟนแล้วเหรอ" ขุนเขาถามเสียงเรียบพลางตักข้าวใส่ปาก คนถูกถามยิ้มบาง ๆ อย่างเหนียมอายแล้วเอ่ยตอบ

"ยังไม่มีค่ะ แต่ก็มีคนมาจีบเพียงอยู่"

"อืม" เขาตอบรับในลำคอเพียงสั้น ๆ แล้วตักข้าวใส่ปากเรื่อย ๆ บทสนทนาสุดท้ายของทั้งสองจบลงแค่นั้นแล้วต่างคนต่างเงียบไป ขุนเขาลุกออกมาจากโต๊ะอาหารแล้วเดินไปเอาน้ำดื่มในตู้เย็นหลังร้านมาให้เพียงเธอด้วย

"ขอบคุณค่ะ เดี๋ยวค่ะ" เพียงเธอร้องห้ามขุนเขาแล้วเดินไปหยิบขนมมาให้เขาหนึ่งห่อ "เพียงแอบเห็นในตู้เย็นคิดว่าพี่ขุนคงชอบกินเลยซื้อมาค่ะ"

"ขอบใจ.."

"เย็นนี้..เพียงขอออกไปข้างนอกหน่อยนะคะ"

"ไปไหน"

"ไปซื้อของใช้นิดหน่อยค่ะ แล้วก็แวะไปหาเพื่อนด้วย"

"อืม"

"ขอบคุณค่ะ" เพียงเธอยิ้มหวานให้ขุนเขาแล้วรีบกินข้าวที่เหลือจนหมดแล้วเอาจานไปล้างให้เรียบร้อย ขุนเขาชั่งใจอยู่ครู่หนึ่งว่าจะพูดกับเธอดีไหมแต่..เขาไม่พูดดีกว่า

"ตอนเย็นฉันมีนัดกับเพื่อน อาจจะกลับดึกหน่อย นี่คีย์การ์ด เธอกลับมาถึงก่อนก็รออยู่ในห้องนั่นแหละ" เพียงเธอรับคีย์การ์ดมาถือไว้

"ดึกแค่ไหนคะ"

"ตีสอง" เพียงเธออ้าปากค้างกับสิ่งที่ได้ยิน นี่เขาไปกินเหล้าแบบนี้เป็นปกติใช่ไหม แต่..อ๋อปกติที่เขาไปดื่มที่คลับก็กลับดึกเหมือนกันนี่หน่า "ทำไม อยู่คนเดียวไม่ได้?"

"เปล่าค่ะ เพียงแค่สงสัยว่าพี่ขุนไปดื่มนานขนาดนั้นแล้วกลับห้องยังไง"

"เพื่อนมาส่ง ไม่ก็นอนอยู่ที่บ้านเพื่อน"

"ค่ะ เข้าใจแล้ว" เด็กสาวพยักหน้าหงึก ๆ อย่างเข้าใจแล้วเดินไปนั่งลงบนโซฟาเพื่อรอลูกค้าที่นัดไว้ เวลาผ่านไปนานหลายนาทีที่เธอนั่งเล่นโดยไม่ได้ทำอย่างอื่น มันก็รู้สึกเบื่อเหมือนกันเลยเดินไปหาขุนเขาที่ห้องทำงาน "มีอะไรให้เพียงข่วยไหมคะ"

"ไม่มี" ชายหนุ่มปฏิเสธแล้วหันไปเช็ดโต๊ะทำงานอีก

"ไม่มีจริง ๆ เหรอ" เพียงเธอถามพลางกวาดสายตามองไปรอบ ๆ ห้องทำงานของเขาจนสะดุดตากับรูปถ่ายที่ตั้งอยู่บนตู้ เป็นรูปที่ขุนเขาใส่เสื้อช็อปยืนพิงราวสะพานอยู่กับเพื่อนเขาอีกห้าคน "เท่จัง.."

"อะไร" เขาถามเสียงเข้มแล้วมองตามสายตาเพียงเธอไปกรอบรูปถ่าย มุมปากหนาแสยะยิ้มแล้วหันมามองหน้าเธอตรง ๆ "เมื่อกี้เธอบอกว่าฉันเท่?"

"ค่ะ"

"อืม..ก็พอตัว"

'พี่ขุนก็หลงตัวเองอยู่นะเนี่ย…นึกว่าจะไม่ใช่คนแบบนั้น -_-'