บทที่ 6 ความสุขรอคุณอยู่แค่คลิก

บทที่ 6 ความสุขรอคุณอยู่แค่คลิก

พรึบ!

กระเป๋าเสื้อผ้า ถุงใส่ของอีกหลายถุงถูกวางลงบนพื้นกลางห้องโถง ขุนเขายกมือปาดเหงื่อออกจากกรอบหน้าแต่จู่ ๆ ก็มีผ้าสะอาดเย็นเฉียบมาทาบที่แก้มเขาทำเอาสะดุ้งโหยงเลยล่ะ ก่อนจะปัดมือเพียงเธอออก

"ทำอะไร"

"เพียงเห็นพี่มาเหนื่อย ๆ เลยเอาผ้าเย็นมาซับหน้าให้ค่ะ" เธอยิ้มให้น้อย ๆ ก่อนจะยัดผ้าเย็นใส่มือขุนเขาทั้งที่เขากำลังจะยื่นหน้าให้เธอเช็ดเหงื่อให้ 'เก้อเลยกู..' เขาหยิบผ้ามาซับเหงื่อเองแล้วก้มมองเด็กสาวที่กำลังตรวจเช็กของ

"ลืมสายชาร์จโน้ตบุ๊กค่ะ เพียงลืมชาร์จไว้ด้วย.." เธอย่นหัวคิ้วเข้าหากันเงยหน้าขึ้นมาสบตากับขุนเขาที่ยืนมองเธออยู่

"นั่นมันเรื่องของเธอ ไม่รอบครอบเอง" เขาปลีกตัวเดินไปที่โต๊ะทำงานแล้วเปิดไอแพดทำงานต่อ เพราะคิดว่าเย็น ๆ จะพาเพียงเธอไปดูห้องก่อนเข้าร้าน ขุนเขามองโน้ตบุ๊กที่ไม่ได้เปิดใช้งานจึงเอ่ยเรียกเพียงเธอ "เพียง" คงเป็นครั้งแรกที่เขาเรียกชื่อเธอ

"คะ?" เพียงเธอหันขวับไปมองเจ้าของเสียงทันที

"ฉันให้ยืมใช้ก่อน" เพียงเธอยิ้มให้เขา แววตาเธอเป็นประกายแวววาวจนขุนเขาต้องเบือนหน้าไปมองทางอื่นในตอนที่เธอเดินเข้ามาเอาโน้ตบุ๊ก แล้วทำงานต่อ

เพียงเธอนั่งทำงานส่งอาจารย์จนถึงหกโมงเย็น ขุนเขาปิดไอแพดแล้วเดินมาหาเธอ

"ออกไปดูห้องกัน" เขาเอ่ยชวนเธอพลางเดินไปเอากระเป๋าสะพาย เพียงเธอตอบรับเสียงหวานแล้วรีบเคลียร์งานที่ทำค้างไว้ก่อนจะรีบวิ่งตามหลังขุนเขาไป

"อยากได้ห้องแบบไหน เป็นอพาร์ตเมนต์หรือห้องเดี่ยว" ขุนเขาหันมาถามคนที่นั่งเงียบตั้งแต่ขึ้นรถมา เพียงเธอทำหน้าเหลอหลาเมื่อถูกถามเพราะเมื่อกี้เธอเผลอใจลอยคิดอะไรไปเรื่อยเปื่อย

"อยากได้..เอาเป็นอพาร์ตเมนต์ก็ได้ค่ะ"

"อืม" ขุนเขารับคำแล้วพาเธอขับรถวนหาอพาร์ตเมนต์และเขาก็ช่วยดูความเรียบร้อยทั้งภายนอกและภายในที่พัก แต่ก็ไม่มีที่ไหนถูกใจเลยเพราะความปลอดภัยไม่ได้เรื่อง

"แต่ตอนนี้เพียงไม่ค่อยมีเงินนะคะ คือตอนนี้ต้องจ่ายค่าเทอมด้วย..ขอเพียงเก็บเงินอีกสักนิดได้ไหม ถ้าเงินพอแล้วจะรีบย้ายออกจากห้องพี่ขุนเลยค่ะ หรือให้พี่ขุนคิดเงินได้เลย เป็นรายเดือนก็ได้" ขุนเขาพ่นลมหายใจออกยาว ๆ รู้สึกรำคาญกับเสียงเจื้อยแจ้วของเพียงเธอ

"พูดมาก"

"เอ่อ.." เธอเม้มปากแน่นแล้วนั่งนิ่งจนกระทั่งรถยนต์หรูเลี้ยวมาจอดเทียบฟุตพาทหน้าร้านขายข้าวมันไก่ เธอจำได้ว่าเคยมากินครั้งหนึ่งและมันอร่อยมาก ในขณะที่เพียงเธอกำลังคิดอยู่ขุนเขาที่ลงจากรถก่อนแล้วก็เดินเข้าไปนั่งในร้านแล้วจ้องเพียงเธอเขม็ง

"นั่งรอให้ประธานมาตัดริบบิ้นเชิญลงจากรถเหรอ" เขาส่ายหน้าเบา ๆ อย่างระอาใจแล้วสั่งไก่สับกับเครื่องในไปหนึ่งจานใหญ่และข้าวอีกสองจาน เพียงเธอนั่งตัวลีบไปกับเก้าอี้ตั้งแต่ขุนเขาประชดประชันเมื่อกี้แล้ว ไม่นานของที่สั่งก็มาเสิร์ฟ "คราวนี้ต้องบอกให้กินไหมถึงจะยอมกิน?"

"กินแล้ว.." เธอยู่ปากเข้าหากันเล็กน้อยแล้วตักข้าวใส่ปากเคี้ยวตุ้ย ๆ จนแก้มทั้งสองข้างป่องขณะเดียวกันอีกฝ่ายก็ตั้งหน้าตั้งตากินข้าวอย่างเดียวจนอิ่ม เพียงเธอที่เห็นเขากินอิ่มแล้วก็รีบกินจนข้าวหมดเหมือนกัน

"ปาก" ขุนเขาแตะปลายนิ้วลงที่ริมฝีปากตัวเองเป็นการบอกเพียงเธอว่าข้าวติดปากแต่เธอกลับเลิกคิ้วถามเขากลับซะ "ไปส่องกระจกก่อนไหม" เขาวางเงินค่าข้าวไว้บนโต๊ะแล้วเดินไปหยิบน้ำดื่มมาสองขวด

"ขอบคุณค่ะ" ในตอนที่ขุนเขายืนขวดน้ำให้เพียงเธอแล้วกำลังจะเดินผ่านไปเขาก็เหลือบเห็นเม็ดข้าวติดผมเธออีก

"กินข้าวยังไงให้ข้าวติดผมวะ" เขายกมือขึ้นมาหยิบเม็ดขาวออกให้แล้ววางลงบนฝ่ามือเพียงเธอ แล้วเดินไปขึ้นรถก่อน

"ดุจัง.." เด็กสาวพึมพำเสียงเบาก่อนจะรีบตามไปขึ้นรถ

19:00

ขุนเขาพาเพียงเธอหาห้องพักจนถึงหนึ่งทุ่มตรง และได้พาเธอมาที่ร้านสักด้วยเพราะมีนัดสักลูกค้าผู้หญิงสองคน

"นี่ร้านพี่ขุนเหรอคะ"

"อืม นั่งรอไปก่อน" ขุนเขาวางกระเป๋าสะพายลงบนโต๊ะแล้วเดินหายเข้าไปในห้องทำงานในขณะที่เพียงเธอยืนทำหน้าเลิ่กลั่กอยู่ข้างโซฟา

ครึ่งชั่วโมงต่อมา

เด็กสาวนั่งนิ่งกะพริบตาปริบ ๆ รอขุนเขาอยู่บนโซฟาขณะที่เขาทำงานให้ลูกค้าอยู่ในห้อง เพียงเธอกวาดตามองไปรอบ ๆ จนเห็นแฟ้มสีดำหนึ่งเล่มที่วางอยู่ในชั้นเลยหยิบมาเปิดดู

"ว้าว…มีแต่ลายสวย ๆ ทั้งนั้นเลย" แฟ้มที่ขุนเขาเก็บภาพรอยสักของลูกค้าที่มาสักกับเขาไว้และเอาไว้เป็นแบบหากลูกค้าใหม่ที่ยังไม่มีรอยสักที่ต้องการได้ดูแบบ เพียงเธอเปิดดูไปเรื่อย ๆ ด้วยความเพลินจนกระทั่งมีผู้หญิงคนหนึ่งซึ่งน่าจะเป็นลูกค้าที่นัดกับขุนเขาไว้เดินเข้ามาในร้าน

"สวัสดีค่ะ ลูกค้าที่นัดมาสักลายไหมคะ" เพียงเธอรับหน้าที่เป็นพนักงานต้อนรับ

"ใช่ค่ะ นัดช่างไว้แล้ว"

"อ๋อ งั้นคุณลูกค้านั่งรอก่อนนะคะ พอดีช่างติดลูกค้าอีกคนอยู่น่ะค่ะ สักใกล้จะเสร็จแล้วด้วย"

"ได้ค่ะ" เมื่อลูกค้าตอบมาแบบนั้นแล้วเพียงเธอจึงถือวิสาสะเดินไปเปิดตู้เย็นและเอาน้ำมาเสิร์ฟ

"รอสักครู่ก่อนนะคะ ไม่ทราบว่าลูกค้ามีรอยสักที่อยากได้แล้วหรือยังคะ" เพียงเธอถามด้วยรอยยิ้ม เมื่อลูกค้าส่ายหน้าเธอจึงหยิบแฟ้มที่ตัวเองเพิ่งดูเสร็จเมื่อครู่ให้ลูกค้าเลือกแบบ "สามารถดูแบบได้เลยนะคะ ถ้าสนใจรูปไหนบอกช่างสักได้เลยค่ะ" ด้วยเพราะทำงานบริการอยู่แล้วเรื่องพวกนี้เธอจึงถนัด ดูเหมือนลูกค้าจะชอบใจการบริการของเพียงเธอเข้าแล้วสิ ก็เธอคุยถูกคอแถมยังแนะนำได้ดีเลยทีเดียว

"ทำอะไร?" ขุนเขาที่เพิ่งทำงานเสร็จเดินออกมาเห็นเพียงเธอกำลังคุยกับลูกค้าอยู่จึงถามออกไปเสียงเรียบ

"พอดีเพียงแนะนำรอยสักให้ลูกค้าค่ะ"

"อ๋อ..ถ้าไม่อยากได้แบบในแฟ้มนั้นให้ผมออกแบบให้ก็ได้ แต่จะใช้เวลาหนึ่งวันกับการออกแบบและมีค่าใช้จ่ายอีกนิดหน่อยครับ"

"เอ่อ..งั้นให้ช่างออกแบบให้ดีกว่า อยากได้ลายที่ไม่เหมือนใครค่ะ"

"ครับ งั้นผมนัดวันให้ใหม่นะครับ"

"ได้ค่ะ"

"เดี๋ยวจะแจ้งในไลน์นะครับ ขอบคุณมากที่สนใจมาสักกับผม" ชายหนุ่มเดินไปส่งลูกค้าที่หน้าร้าน เมื่อลูกค้ากลับไปแล้วเขาจึงเดินกลับเข้ามาในร้านและมองเพียงเธอด้วยหางตา "จุ้นจ้าน" ชายหนุ่มพึมพำเสียงเบาแล้วเก็บของทำความสะอาดสะอาดร้านโดยมีเพียงเธอช่วยจนเสร็จในเวลาสองทุ่มยี่สิบพอดี จากนั้นขุนเขากับเพียงเธอก็กลับห้องพร้อมกัน

"ขอบคุณ" เพียงเธอชะงักเล็กน้อยเมื่อจู่ ๆ ขุนเขาก็กล่าวคำว่าขอบคุณต่อหน้า "ไม่ต้องทำหน้างงหรอก ฉันได้ยินทุกคำที่เธอพูดกับลูกค้า"

"อ่า..อ๋อ..ค่ะ คือเพียงอยากช่วยจริง ๆ ค่ะไม่ต้องขอบคุณอะไรก็ได้"

"อืม ไปอาบน้ำ" ว่าจบขุนเขาก็เดินเข้าไปในห้องนอนตัวเอง เพียงเธอก็ไปอาบน้ำชำระร่างกายและสวมใส่ชุดนอนลายการ์ตูนน่ารัก

"อุ๊ย..ลืมส่งงานให้เพื่อน" เธอเดินไปเคาะประตูห้องขุนเขาครู่หนึ่งเขาก็เปิดประตูออกมาเลิกคิ้วถาม "คือเพียงลืมส่งงานให้เพื่อนค่ะ ยืมโน้ตบุ๊กก่อนได้ไหมคะ ตอนจะออกไปลืมเอาไฟล์งานออกมา"

"อยู่บนโต๊ะ ที่เดิม"

"ขอบคุณค่ะ" ขุนเขาไม่ได้ปิดประตูห้องแล้วเดินกลับไปทำงานของตนต่อ ในขณะที่เพียงเธอเปิดโน้ตบุ๊กและหาไฟล์งานที่ตนเองโหลดมาไว้ "ความสุขรอคุณอยู่แค่คลิก?" เพียงเธออ่านชื่อไฟล์ด้วยความสงสัย แต่ความอยากรู้มันก็มีมากกว่าเลยกดเข้าไปดู แต่จู่ ๆ หน้าจอก็ดับไปแล้วแสดงวีดีโอบางอย่าง

'ตั๊บ ๆ ๆ อ๊ะ..อ๊า~'

"ว้าย!" เธอหลับแน่นและทำอะไรไม่ถูก เผอิญว่าโน้ตบุ๊กก็เปิดเสียงไว้สุดเสียงเพราะขุนชอบเปิดเพลงฟัง ทั้งเสียงครางเสียงเนื้อกระทบเนื้อดังก้องไปทั่วห้องเลยตอนนี้

"เหี้ย!"