บทที่ 5 อบอุ่นหัวใจ

บทที่ 5 อบอุ่นหัวใจ

เพียงเธอปิดประตูห้องแน่นหนาแล้วเดินกลับไปนั่งลงบนโซฟาตัวเดิมที่ใช้เป็นที่นอนตลอดทั้งคืนที่ผ่านมา ความนุ่มนิ่มของมันเล่นเอาเธอปวดหลังเลยล่ะ กำปั้นน้อย ๆ ทุบเอวตัวเองเบา ๆ แล้วขยับไปทุบหลังด้วย ก่อนจะเดินดูรอบห้องขุนเขาเมื่อมีโอกาสตอนที่เขาไม่อยู่

"ว้าว..อันนี้ราคาท่าจะแพง" เธอมองชุดถ้วยน้ำชาที่ตั้งอยู่ในตู้โชว์ด้วยดวงตาแววตาเป็นประกาย เพียงเธอกำมือตัวเองแน่นเพื่อหักห้ามใจไม่ให้ยกขึ้นมาจับสิ่งของสวยงามตรงหน้าแล้วรีบหันหลังเดินกลับไปนั่งที่โซฟาตัวเดิม นี่ก็เพิ่งเจ็ดโมงเช้าเองจะให้เธอนั่งเหงา ๆ รอเขาจนถึงเที่ยงมันก็ยังไงอยู่

"เปิดทีวีดูก็ยังดี" ว่าแล้วก็กวาดสายตามองหารีโมททีวีแต่หาเท่าไรก็หาไม่เจอจนรู้สึกท้อใจ จนกระทั่งเห็นรีโมทอันหนึ่งที่คาดว่าจะเป็นรีโมททีวีแต่พอได้มาถือไว้ในมือแล้วกลับไม่กล้าเปิด เธอจึงเดินไปที่โต๊ะตั้งโทรศัพท์บ้าน "จะโทรไปถามพี่ขุนดีไหม.." เพียงเธอคิดไม่นานก็โทรไปหาพนักงานที่อยู่หน้าล็อบบี้ตามเบอร์ที่ติดไว้บนโต๊ะแล้วขอเบอร์โทรศัพท์ขุนเขามาก่อนจะโทรไปหาเขา

ณ ร้านสักลาย

"ไอ้ขุน..โทรศัพท์มึงดังอะ ให้กูรับให้ไหม" ปรินที่กำลังนั่งเล่นเกมอยู่ด้านนอกตะโกนเรียกขุนเขาที่ทำงานอยู่ในห้องอีกฝั่ง

"ใครโทรมาวะ" เขาตะโกนถามปริน

"แป๊บเดี๋ยวดูให้" ว่าจบปรินก็ชะเง้อมองเบอร์โทรที่ปรากฏอยู่หน้าจอแล้วตะโกนบอกเขาไป "น่าจะเป็นเบอร์ห้องมึงไหมวะ ลงท้ายด้วยศูนย์สองอะ" ทันทีที่ได้ยินแบบนั้นขุนเขาก็รีบลุกออกมารับสายขณะที่ยังทำงานให้ลูกค้าอยู่ "อะไรวะไอ้นี่..ลับ ๆ ล่อ ๆ เหมือนเมียโทรมาตามกลับบ้าน"

"ว่าไง"

(พะ..พี่ขุนเขาไหมคะ)

"บอกแล้วไงว่าห้ามหยิบจับอะไรในห้องฉัน"

(คือเพียงแค่จะโทรมาถามพี่ขุนว่าเปิดทีวีได้ไหม เพียง..เหงา)

"ได้ แค่มันต้องใช้ระบบเสียง"

(คะ?) เพียงเธอที่อยู่ปลายสายทำหน้ามึนงงอย่างหนัก เดี๋ยวนี้โทรศัพท์เขามีสั่งการด้วยเสียงแล้วเหรอ เธอหัวโบราณที่ชินกับการกดรีโมทเปิดทีวีหรือเทคโนโลยีมันไปไกลกว่านั้นแล้วเนี่ย

"พูดคำว่า…ทีวีที่รัก ฉันอยากเปิดเธอ" คำพูดของขุนเขาที่เอ่ยบอกคนปลายสายแต่ทว่าคนที่อยู่ด้วยกันกับเขากลับได้ยิน

"ที่รัก…อยากเปิดเธอ..โห! ไอ้ห่านี่ร้ายกาจจริง แอบซุกหญิงไว้แดกเองเหรอวะ เห็นเงียบ ๆ แบบนี้ร้ายกาจไม่เบา" ปรินพึมพำกับตัวเองเสียงเบาแล้วเงี่ยหูฟังอีก แต่เหมือนขุนเขาจะรู้ตัวเดินออกไปคุยไกล ๆ อีก

(คะ?..ให้พูดแบบนั้นแล้วมันจะเปิดเองเหรอ)

"อืม" เพียงเธอรู้สึกกระดากปากที่ต้องพูดแบบนั้นแม้จะอยู่ในห้องคนเดียวก็เถอะ "ไหนพูดให้ฉันฟัง"

(เอ่อ..)

"ถ้าไม่พูดตอนนี้ โทรมาอีกทีไม่รับสายแล้วนะ ฉันจะทำงาน" น้ำเสียงเริ่มเข้มขึ้นขณะที่อีกฝ่ายไม่กล้าพูดแบบนั้นให้เขาฟัง เธอคิดว่าพูดคนเดียวมันน่าจะดีกว่าที่ต้องมาพูดให้เขาฟัง

(ทีวีที่รัก..ฉันอยากเปิดเธอ โอ๊ะ! เปิด เปิดแล้วค่ะ)

ตู๊ด…

ขุนเขาที่ตั้งท่าจะตอบกลับก็ไม่ทันแล้ว เขาส่ายหน้าน้อย ๆ แล้วกลับเข้าไปทำงานต่อ ปรินที่แอบนั่งฟังอยู่ก็รีบโทรหาปกป้องกับธันวาทันที

(มีไรวะโทรมาแต่เช้า) ปกป้องที่อยู่ในสายถามก่อน

(กูง่วง..) ธันวาหาวเสียงดัง

"กูมีอะไรจะพูด"

(เรื่องไร) สองหนุ่มถามขึ้นพร้อมกันปรินหันไปมองต้นทางแล้วบอกคนปลายสายเสียงเบา

"ได้ขุนมันคุยโทรศัพท์ ที่รักอย่างนั้นอย่างนี้ อยากเปิดกันด้วยนะ ไอ้นี่แม่งร้ายมาก"

(มันคุยกับใครวะ กิ๊กเหรอหรือเด็ก) ปกป้องถามกลับ

"ไม่แน่ใจ แต่กูว่ามันซุกกิ๊กไว้แดกเองแน่นอน พูดกันหวานเชียว"

(เออ เดี๋ยวค่อยคุยได้ไหมล่ะ กูนอนก่อน)

(เออกูเหมือนกัน) ธันวาว่าตามปกป้องก่อนที่ทั้งสองจะตัดสายปรินไป

"สงสัยกูต้องรับบทนักสืบอีกแล้วสินะ.." ปรินหรี่ตามองแล้วเดินกลับไปนั่งที่โซฟาเหมือนเดิมในขณะที่ขุนเขายังนั่งทำงานอยู่ในห้อง

"ปินเดี๋ยวเที่ยงนี้กูกลับไปเอาของที่ห้องก่อนนะ จะเข้าร้านอีกทีตอนสองทุ่ม"

"อืม กูก็คงต้องกลับด้วย"

"กลับไหน" ขุนเขาถาม

"ก็ไปกับมึงไง"

"ไปเหี้ยไรกูไปทำธุระกว่าจะเสร็จ ไปด้วยเดี๋ยวก็บ่นอีกไม่ให้ไป" ปรินหรี่ตามองเพื่อนอย่างจับผิดแล้วยื่นหน้าเข้าไปใกล้ ๆ

"มึงแอบซุกใครไว้ในห้องหรือเปล่า ท่าทางมีพิรุธนะเนี่ย"

"ซุกเหี้ยไรล่ะ มีแต่ปืนเอาไหม"

"เออ ๆ ไม่ไปแล้วก็ได้วะ งั้นแยกกันตรงนี้เลยแล้วกัน" ว่าจบสองหนุ่มก็แยกย้ายกันไปคนละทาง ส่วนขุนเขาขับรถกลับห้องพักแต่ก็ไม่ลืมซื้อข้าวกลับไปให้เพียงเธอด้วย

พอมาถึงเขาก็ต้องหยุดชะงักเท้าที่จะเดินไปทางห้องนั่งเล่นเมื่อเสียงทีวีดังกระหึ่มออกมา

"หูไม่หนวกเหรอ เปิดอะไรเสียงดังขนาดนั้น"

"กลับมาแล้วเหรอคะ.." เพียงเธอยิ้มหวานแล้วลุกขึ้นมาหาเขา เธอผสานมือไว้ด้านหน้าพลางส่งยิ้มหวานละมุนให้เขา

"อืม นี่ข้าว"

"ข้าวเหรอ"

"ยังไม่ได้กินข้าวไม่ใช่เหรอ แล้วเธอหายไข้หรือยัง" เพียงเธอหันมาพยักหน้าให้เป็นคำตอบแล้ววางถุงกล่องข้าวไว้บนโต๊ะหน้าโซฟา จู่ ๆ หัวใจดวงน้อยก็เต้นแรงผิดปกติ ก็แค่คำถามธรรมดาแต่ทำไมเธอรู้สึกว่ากำลังถูกใส่ใจอยู่นะ 'เพียงเธอ เธอมันชอบมโนไปเองอยู่เรื่อยเลย พี่เขาจะมาใส่ใจอะไรก็แค่ความสงสาร เขาเห็นใจผู้หญิงตาดำ ๆ ที่ไม่มีที่ซุกหัวนอนแค่นั้น'

"รีบกินข้าวแล้วจะพาออกไปข้างนอก"

"ค่ะ" เพียงเธอถือกล่องข้าวไปนั่งกินที่โต๊ะอาหารอย่างเรียบร้อย และเมื่อกินเสร็จก็รีบเดินมาหาขุนเขา "พร้อมแล้วค่ะ" เพียงเธอยิ้มแป้น

"อ่า..ลืมไปเลยว่าเธอไม่มีเสื้อผ้าใส่"

"ไปชุดนี้ได้ไหมคะ"

"ถ้าไม่อายก็ไปได้ แล้วแต่เธอ" พอเขาพูดมาแบบนั้นความเอียงอายก็เข้ามาแทรก เพียงเธอก้มมองตัวเองที่แต่งตัวไม่เรียบร้อยก่อนจะถอยออกมาหนึ่งก้าว

"งั้นเพียง.."

"เธอจะเอาอะไรบ้างก็จดมา เดี๋ยวฉันขับรถไปเอาให้ อย่าเยอะแล้วกัน" ประโยคสุดท้ายเขาเน้นเสียงเข้มแล้วชี้ไปที่ชั้นวางของเพื่อให้เพียงเธอเดินไปหยิบสมุดกับปากกามาจดของที่ต้องการ "แล้วเดี๋ยวฉันแวะดูห้องให้ด้วย จะถ่ายรูปมาให้ดู"

"ขอบคุณค่ะ" เพียงเธอมองหน้าขุนเขาด้วยความอบอุ่นหัวใจแล้วรีบจดของที่ต้องการไปหนึ่งหน้ากระดาษเต็มแล้วเอาไปให้ขุนเขา เขารับกระดาษมาแล้วพับเก็บใส่กระเป๋ากางเกงก่อนจะเดินออกมาทันที

รถยนต์หรูขับมาจอดเทียบทางเดินเข้าห้องเช่าของเพียงเธอแต่ทว่ามีป้าวัยกลางคนร่างท้วมเดินมาเคาะกระจกรถเขา ขุนเขากดลดกระจกแล้วเลิกคิ้วถาม

"มาหาเพียงเธอเหรอ" ป้าถาม

"อืม ทำไม" ขุนเขาหันไปมองห้องเช่าเพียงเธอแล้วตวัดสายตามองป้า

"ฉันเป็นเจ้าของห้องเช่า เพียงเธอค้างค่าเช่าอยู่ ถ้ารู้จักเธอก็บอกให้เธอเอาเงินมาจ่ายด้วย"

ขุนเขาเปิดประตูก้าวลงจากรถแล้วหยิบกระเป๋าสตางค์ใบหรูออกมา "เท่าไหร่" ขุนเขาถามเสียงเรียบ

"สองพันห้า" ทันทีที่ได้รับคำตอบขุนเขาก็หยิบเงินจำนวนหนึ่งออกมาแล้วยืนให้ป้าจากนั้นจึงเดินไปที่ห้องของเพียงเธอ แต่ยัยป้ายังเดินตามมาอีก

"เป็นผัวมันเหรอ"

"…" ขุนเขาชะงักค้างกับคำว่า 'ผัว' ที่ป้าถามมาตรง ๆ "เรื่องส่วนตัวเขาไม่ถามกันหรอกนะ อีกอย่างเป็นแค่เจ้าห้องไม่มีสิทธิ์มาถามเรื่องส่วนตัวคนอื่น" เขามองด้วยสายตาดุดันจนป้าแกต้องเดินหนีไปทันที "เสือกไม่เข้าเรื่อง!" ขุนเขาพูดคำหยาบคายออกมาด้วยความหงุดหงิดแล้วเปิดประตูเข้ามาในห้องเพียงเธอ

กระดาษถูกคลี่ออกแล้วเขาก็จัดของตามที่เธอสั่งจนมาถึงสองข้อสุดท้าย

"กางเกงใน กับเสื้อใน…เฮ้อ~ ทำไมกูต้องมาทำอะไรแบบนี้ด้วยเนี่ย" แม้ปากจะบ่นพึมพำแต่มือก็เปิดลิ้นชักออก เขากวาดตามองชุดชั้นในที่ถูกพับเป็นระเบียบเรียบร้อยก่อนจะหยิบใส่กระเป๋าโดยไม่มอง เมื่อได้ของครบทุกอย่างแล้วก็ออกมาจากห้องเช่านั้น แต่สังเกตเห็นป้าแอบมองอยู่ไกล ๆ เขาจึงตวัดสายตาดุ ๆ มองแล้วเปิดประตูเข้ามาในรถ ขับออกไปจากห้องเช่าโดยเร็ว