บทที่ 4 ข้อตกลง

บทที่ 4 ข้อตกลง(พื้นที่ส่วนตัว)

เพียงเธอกำมือแน่นเมื่อเขาโน้มตัวมาใกล้ ๆ อีก “ระหว่างที่เธอหลบอยู่ที่นี่ ข้อหนึ่ง ห้ามสร้างความวุ่นวายในห้องและนอกห้อง สอง ห้ามทำข้าวของในห้องพังหรือเสียหาย สามห้ามเข้าไปในพื้นที่ส่วนตัวฉันและห้ามหยิบจับอะไรโดยไม่ได้รับอนุญาต สี่..ห้ามส่งเสียงดัง ห้า..ห้าม” ‘ห้ามอะไรอีกวะ’ เขาพยายามนึกแต่ก็นึกไม่ออก

“ห้ามอะไรเหรอคะ” เพียงเธอถามเสียงหวาน

“เอาไว้จะบอกแล้วกัน” ขุนเขาพ่นลมหายใจออกหนัก ๆ แล้วเดินหายเข้าไปในห้องนอนส่วนตัว ไม่นานเขาก็กลับมาพร้อมกับเสื้อเชิ้ตหนึ่งตัว

“มีแค่นี้ ใส่ไปก่อนแล้วพรุ่งนี้จะพาไปเอาเสื้อผ้าที่ห้องแล้วกัน”

“ขอบคุณค่ะ” เธอยกมือไหว้จนขุนเขารีบยกมือรับไหว้ไม่ทัน เขาไม่ชินกับการมีคนมาอยู่ด้วยแบบนี้ เพราะปกติชอบอยู่คนเดียวเงียบ ๆ มากกว่า

“เธอเรียนอยู่ที่ไหน” ชายหนุ่มหันหลังเดินไปสูบบุหรี่เมื่อถามเธอแล้ว เพียงเธอเม้มริมฝีปากแน่นแล้วเอ่ยตอบ

“เรียนอยู่ปีหนึ่งมหาวิทยาลัย..ค่ะ” เพียงเธอตอบไปตรง ๆ ขณะเดียวกันก็มองหาห้องน้ำเพื่อจะอาบน้ำแล้วเปลี่ยนเสื้อผ้าด้วย เธอเห็นปลายผมเขาพลิ้วไหวน้อย ๆ เลยคิดเอาเองว่าขุนเขารับรู้แล้ว แต่จู่ ๆ เขาก็เดินเข้ามาในห้องแล้วล้วงกระเป๋าสตางค์ออกมาจากกระเป๋ากางเกง หยิบเงินจำนวนหนึ่งยื่นให้เพียงเธอ “ให้ทำไมคะ”

“ค่าจ้างเมื่อวันก่อนแล้วก็ค่าจ้างวันนี้”

“แต่เพียงยังไม่ได้ทำงานให้คุณเลยนะคะ”

“ฉันชื่อขุน ขุนเขา” เพียงเธอพยักหน้าหงึก ๆ แต่ก็ไม่กล้ารับเงินที่ชายหนุ่มยื่นมาให้ “รับไป”

“เพียงไม่ได้ทำงาน เพียงรับไว้ไม่ได้หรอกค่ะ อีกอย่างเงินมันก็มากด้วย เพียงรู้สึกผิดที่หาเรื่องไปให้คุณขุนเขาตลอดเลย” ขุนเขาพ่นควันบุหรี่ออกจากปากด้วยความหงุดหงิด ทำให้เพียงเธอสะดุ้งตกใจเล็กน้อย เขาไม่เหมือนตอนที่อยู่ในคลับเลย แตกต่างมากกว่าเหมือนไม่ใช่คนคนเดียวกัน

“แต่นี่ก็เป็นเงินค่าจ้างที่ฉันจ้างเธอมาเอนเตอร์เทน รับไปเถอะ” ในเมื่อเพียงเธอไม่ยอมรับเงินเขาจึงวางเงินไว้ที่โต๊ะหน้าโซฟาแล้วหันหลังเดินออกไปสูบบุหรี่ข้างนอกต่อ เพียงเธอกัดปากแน่นก่อนจะเดินไปที่ห้องน้ำแล้วจัดการอาบน้ำชำระร่างกายเมื่อเสร็จธุระแล้วก็เปิดประตูก้าวออกมาจากห้องน้ำ หยดน้ำจากปลายผมหยดลงพื้นพรม ชายเสื้อเชิ้ตสีฟ้าอ่อนเสมอกับหน้าขาขาวเนียนพอดี

“เดี๋ยว!” ขุนเขาที่กำลังนั่งออกแบบลายสักให้ลูกค้าอยู่รีบร้องห้ามทำให้คนตัวเล็กชะงักเท้าที่จะก้าวไปข้างหน้า ชายหนุ่มมองตั้งแต่ศีรษะจรดปลายเท้าแล้วเดินไปเอาผ้าเช็ดตัวมาให้ เขาโยนมันไปโดยไม่ได้มองจนผ้าเช็ดตัวคลุมศีรษะเพียงเธอ “ห้ามทำพื้นพรมเปียกน้ำ มันจะขึ้นรา” ชายหนุ่มเอ่ยบอกแบบไม่หันมามองเพราะกำลังยุ่งอยู่กับงาน เพียงเธอเองก็พยักหน้ารับแล้วทำตามที่เขาบอก

สองชั่วโมงต่อมา

บรรยากาศภายในห้องถูกปกคลุมด้วยความเงียบ มีบ้างทีที่เสียงคลิกเม้าส์จะดังขึ้น ขุนเขานั่งทำงานหน้าเครียดดูแตกต่างจากคนที่เธอเคยเจอที่คลับมากแต่มองแล้วก็มีเสน่ห์อีกแบบ

“พี่ขุน..เพียงเรียกพี่แบบนี้ได้ไหมคะ” เธอเอ่ยถามเขาทำลายความเงียบและเรียกความสนจากขุนเขาได้เป็นอย่างดี

“แล้วแต่จะเรียก แค่ไม่เรียกฉันว่าลุงก็พอ” เธอก็อยากหัวเราะอยู่หรอก แต่ทำไมรู้สึกอึดอัดกว่าเดิมอีกล่ะ เพียงเธอก้มหน้างุดแล้วเงียบไป “เธอ..ชื่ออะไรนะ” ขุนเขาถามทั้งที่ไม่เงยหน้าขึ้นมาสบตา

“เพียงเธอค่ะ เรียกเพียงเฉย ๆ ก็ได้” อ่า..เขาจำไม่ได้ว่าเคยถามชื่อเธอกับใครไหมแต่ก็คลับคล้ายคลับคลาว่าเคยถามไปแล้วจึงทำแค่พยักหน้าให้เธอเบา ๆ

“ปกติเธอนอนดึกเหรอ” ที่ถามเพราะตอนนี้มันดึกมากแล้วน่ะสิ ปกติเขานอนดึกแบบนี้ทุกวันอยู่แล้วและเกรงว่าเธอจะไม่กล้านอนเพราะว่าเขายังทำงานอยู่

“ถ้าทำงานกลับดึกก็นอนดึกค่ะ” เมื่อได้รับคำตอบขุนเขาจึงปิดโน้ตบุ๊กแล้วถือมันมันเดินไปที่ห้องนอนตัวเอง ไฟในห้องยังสว่างจ้าและจู่ ๆ ขุนเขาก็ถือหมอนกับผ้าห่มมาให้เพียงเธอ

“เธอควรจะนอน” ขุนเขาพูดสั้น ๆ พร้อมสบตากับคนที่นั่งเป็นระเบียบอยู่บนโซฟา เมื่อเธอรับผ้าห่มกับหมอนไปแล้วเขาจึงเดินไปปิดไฟ แต่ก่อนจะปิดก็เอ่ยถามเพียงเธอด้วยน้ำเสียงเยือกเย็น “กลัวไหม”

“ไม่ค่ะ”

พรึบ!

ทันทีที่ได้รับคำตอบเขาก็กดปิดไฟทันทีแทบจะได้ ภายในห้องที่คลุมโทนสีมืด ๆ อยู่แล้วเมื่อปิดไฟยิ่งมืดเข้าไปให้ ดีหน่อยที่แสงจันทร์สอดส่องผ่านม่านระเบียงเข้ามาในห้องบ้าง ไม่นานเสียงปิดประตูก็ดังขึ้น เพียงเธอนั่งกะพริบตาปริบ ๆ อยู่บนโซฟา บอกตรง ๆ ว่าเธอไม่คุ้นเคยกับห้องเขาเลยแต่มานึก ๆ ดูแล้วว่าตัวเองต้องใช้ชีวิตอยู่ที่นี่สักระยะเธอจึงล้มตัวนอนลงแล้วหลับไปด้วยความเพลียเพราะยังมีไข้อ่อน ๆ

03:00

ขุนเขาลุกขึ้นมาดื่มน้ำกลางดึกของวันใหม่ เขากระดกน้ำเปล่าลงคออึกใหญ่ขณะที่เดินผ่านโซฟาตัวเดียวกับที่เพียงเธอนอนอยู่แต่ทว่าจู่ ๆ เขาก็ได้ยินเสียงครางเบา ๆ เล็ดลอดออกมาจากใต้ผ้าห่มสีขาวสะอาดตาผืนหนา

“เธอ..” ขุนเขาเอ่ยเรียกเบา ๆ พร้อมก้าวเข้าไปใกล้มากขึ้น เพียงเธอขยับตัวเพราะได้ยินเสียงเรียกแล้วเปิดผ้าห่มออก “เป็นอะไร?”

“เพียงปวดหัวนิดหน่อยค่ะ พอจะมียาพาราไหมคะ เพียงขอหน่อย”

“ไม่สบาย?” ขุนเขาถามอีก

“ค่ะ”

เขาพยักหน้าเข้าใจแล้วเดินไปหยิบกล่องยามาให้เพียงเธอ ก่อนจะเดินเลี่ยงไปเอาน้ำดื่มมาให้ “ขอบคุณค่ะ รบกวนพี่ขุนอีกแล้ว”

“อืม” ขุนเขายืนมองหน้าเพียงเธออยู่ครู่หนึ่ง เมื่อเห็นว่าเธอกินยาและเข้านอนแล้วจึงกลับเข้ามาในห้องตัวเอง

07:00

ชายหนุ่มที่อยู่ในชุดสบาย ๆ เสื้อยืดกางเกงยีนส์เดินออกมาจากห้องนอนส่วนตัว แต่ก็ต้องชะงักค้างที่เห็นเพียงเธอนั่งรออยู่ที่โต๊ะอาหาร เขาหันกลับไปมองโซฟาก็เห็นผ้าห่มถูกพับเก็บไว้เรียบร้อย

“เธอทำอาหารเช้า?”

“ค่ะ”

“ฉันบอกแล้วไงว่าอย่าหยิบจับอะไรโดยไม่ได้รับอนุญาต” เมื่อถูกตำหนิเข้าเธอจึงยกมือไหว้ขอโทษขุนเขาแล้วอธิบายให้เขาฟัง

“เพียงผิดจริงที่ทำอะไรโดยไม่ได้ขออนุญาต คิดแค่ว่าทำอาหารเช้าให้พี่ขุนกินก่อนออกไปทำงานน่าจะดี” ขุนเขาพ่นลมหายใจออกหนัก ๆ แล้วไม่ถือสา

“รู้เหรอว่าฉันต้องออกไปทำงาน” เขาถามพลางหยิบช้อนส้อมขึ้นมาเขี่ยไข่ดาวที่สุกพอดีให้ไข่แดงมันแตกก่อนจะชะงักค้าง หัวใจแกร่งกระตุกวูบไปอยู่ปลายเท้า “เดี๋ยว! นะ..นี่เธอเอาจานใบนี้มาจากไหน”

“ในตู้ค่ะ เพียงเห็นลายมันสวยดี”

“บัดซบ!”

“คะ…?”

“…”! ขุนเขาพยายามระงับอารมณ์ตัวเองไม่ให้พูดคำหยาบออกไป ก็จานที่เธอเอามาใส่อาหารเช้ามันคือจานที่เขาซื้อมาจากญี่ปุ่นในราคาสองแสนบาท เขาตั้งใจไว้ว่าจะใช้มันในงานวันเกิดตัวเองเท่านั้นแต่…

“จานใบนี้ใช้ไม่ได้เหรอคะ”

“ฟังนะ เธอห้ามแตะต้องของในห้องฉันโดยที่ฉันยังไม่อนุญาต”

“แฮ่ ๆ ..ขอโทษนะคะ” เพียงเธอหัวเราะแห้ง ๆ ให้ขุนเขาในขณะที่อีกฝ่ายโกรธจนหน้าแดง แต่ทำอะไรไม่ได้ จำใจใช้ช้อนตักไข่ดาวใส่ปากอย่างระมัดระวังด้วยกลัวว่าจานจะเป็นรอยเอา เมื่อกินหมดก็เอาจานไปล้างเองด้วยความระมัดระวังเช่นกัน เพียงเธอที่ยืนอยู่ข้าง ๆ ได้แต่เอียงคอมองด้วยความสงสัยแต่ก็ไม่กล้าถาม

ตอนนี้ห้องเขาไม่ใช่พื้นที่ส่วนตัวแต่มันกลายเป็นพื้นที่ส่วนรวมไปแล้ว..

“ฉันจะออกไปข้างนอก จะกลับมาอีกตอนเที่ยงแล้วพาไปเอาเสื้อผ้าพร้อมพาแวะดูห้องใหม่ด้วย”

“ค่ะ”

“อืม..” ขุนเขาสะพายกระเป๋าคู่ใจแล้วหันมามองหน้าเพียงเธออีกครั้ง “อยู่เฉย ๆ โอเคไหม”

“ค่ะ..ตั้งใจทำงานนะคะ” เธอเดินมาส่งเขาที่หน้าห้องพร้อมกับโบกมือให้ ขุนเขาทำหน้านิ่งหากแต่ความรู้สึกจริง ๆ สับสนไปหมด

‘ภาพแบบนี้มันคุ้น ๆ เหมือนเคยเห็นที่ไหนนะ..’