EP12 สดจัง

จากสนามบินสุวรรณภูมิ ถึงสนามบินซัปโปโรใช้เวลาไปเกือบสิบสองชั่วโมงบนเครื่องบินส่วนตัวของเหมราชที่ซื้อมาจากบริษัทจากเยอรมัน สามารถประจุคนได้ประมาณห้าสิบคนรวมไปถึงนักบินสองคน สจ๊วตหนึ่งคน แอร์โฮตเตสอีกหนึ่งคนพวกเขาให้การบริการตลอดเที่ยวบิน และยังมีบอดี้การ์ดของเหมราชติดตามมายี่สิบคน บอดี้การ์ดของเธอไม่ได้ตามมาด้วย แต่เธอก็รายงานให้พ่อเธอรู้ว่าเธอมากับเหมราช และเธอพึ่งรู้ว่าพ่อของเหมราชที่เกษียณไปเมื่อสามปีก่อนเป็นเพื่อนที่เรียนมาด้วยกันกับพ่อของเธอ

หลังจากรถตู้สีดำหรูหรามีบาร์ในตัวรถดูหรูหราไม่ต่างกับรถของพ่อของเธอเลย ชีวิตหรูหรานี้เธอสัมผัสมาแต่เด็กชนชินชา รถคันนี้กำลังมุ่งหน้าไปยังจังหวัดฮกไกโด ไปยังบ้านพักต่างอากาศที่เหมราชซื้อต่อจากมหาเศรษฐีในเมืองเมื่อหลายปีก่อนเพื่อมาพักผ่อน ในตัวบ้านหลังใหญ่เหมือนกับวิลล่าหรือคฤหาสน์ ตกแต่งคล้ายยุคเอโดะ ในวิลล่าหลังนี้มีทั้งหมดสามชั้น ประกอบไปด้วยสิบสี่ห้องนอน ห้องนอนทุกห้องมีห้องน้ำในตัว หนึ่งห้องโถง สระน้ำตกที่เกิดจากภูเขาจำลองที่สร้างขึ้นมา ทำให้ได้ยินเสียงน้ำตกตลอดเวลา สวนหลังบ้านมีต้นซากุระขนาดใหญ่หลายต้น และต้นสนที่ประดับตบแต่งรอบๆ บ้าน ทางเดินลายไม้เช่นเดียวกับพื้นบ้าน ในบ่อน้ำตกยังเลี้ยงปลาแฟนซีคาร์ฟหลายสีสันอีกด้วย ส่วนโคมไฟในบ้านทั้งหมดประดับด้วยโคมไฟกระดาษสาแทบทั้งสิ้น

“บ้านหลังนี้สวยมากๆ เลยนะคะ” อิงฟ้าเอ่ยชื่นชมบ้านหลังนี้ ขณะที่ก้าวเดินเข้ามาในบ้านของเหมราช เหมราชหันมายิ้มให้เธอด้วยเช่นกัน

“บ้านหลังนี้ผมซื้อต่อจากเศรษฐีท่านหนึ่ง เขาเองก็มีบ้านหลายหลัง ผมก็เลยขอเขาซื้อในราคาที่จับต้องได้ มาห้องโถงเถอะครับ ผมได้เตรียมเชฟไว้แล้ว คุณเองก็ดื่มกินบนเครื่องบินแค่นิดเดียวเอง” เขาเอ่ยบอกเธอด้วยน้ำเสียงนุ่มนวลชวนฝัน น้ำเสียงนี้เธอเองก็ไม่เคยได้ยินจากเขามาก่อนเลยด้วยซ้ำ ที่ทั้งใบหน้าหล่อเหลาและร่างสูงของเขา ทำให้เธอเหมือนต้องมนต์สะกดให้หลงใหล

“มาเถอะครับ” เขาเอ่ยย้ำบอกเธอ เธอดึงสติกลับมามองเขาที่ก้าวเดินไปยังอีกห้องหนึ่ง เธอจึงเดินตามเข้าไปยังห้องโถงที่มีเชฟญี่ปุ่นกำลังแล่ปลาแซลมอน และมีผู้ช่วยเชฟคอยให้ความช่วยเหลือเชฟอีกที เชฟและผู้ช่วยเชฟเอ่ยทักทายเหมราช เหมราชเอ่ยทักทายเชฟและผู้ช่วยเชฟเช่นกัน และเหมราชก็ผายมือหนามายังเธอ พวกเขาทั้งสองคนกล่าวทักทายเธอเป็นภาษาญี่ปุ่น เธอเองก็ทักทายเขาเป็นภาษาญี่ปุ่นที่เธอได้เรียนมาด้วยเช่นกัน

“เชฟคือคุณยามาดะ และผู้ช่วยเชฟคือคุณซาโต้ เขาจะรังสรรค์อาหารให้พวกเรา ส่วนพวกเรามานั่งกันเถอะ” เหมราชเอ่ยบอกเธอด้วยรอยยิ้ม และผายมือไปยังฟูกนั่งที่มีสองฝั่งของโต๊ะทรงญี่ปุ่นทรงเตี้ย

“ค่ะ” เธอเอ่ยบอกเขาด้วยรอยยิ้ม และนั่งลงบนฟูกนั่งที่อุ่นจัด เธอจึงใช้มือเรียวแตะที่พื้นบ้านก็อุ่นด้วยเช่นกัน

“บ้านหลังนี้ติดฮิตเตอร์เอาไว้ทั้งหลัง เวลาที่ผมมาที่นี่แม่บ้านของเราจะเปิดฮีตเตอร์เอาไว้ แต่พอพวกเรากลับไปแล้วบ้านหลังนี้ก็มีแม่บ้านและคนสวนดูแล แต่ไม่ได้เปิดฮีตเตอร์เอาไว้” เขาเอ่ยบอกเช่นนี้

“ค่าไฟคงแพงน่าดูสิคะ” เธอเอ่ยบอก

“ผมก็พอจ่ายไหวนะ” เขาเอ่ยบอกด้วยรอยยิ้ม ผู้ช่วยเชฟนั่งคุกเข่าขออนุญาตเหมราชเทสาเกร้อนให้กับเขาในถ้วย และเทสาเกร้อนใส่ในถ้วยของเธอ

“ขอบคุณค่ะ” เธอเอ่ยบอกผู้ช่วยเชฟเป็นภาษาญี่ปุ่นด้วยรอยยิ้ม แล้วเชฟก็ทยอยนำอาหารมาเสิร์ฟที่โต๊ะหลากหลายอย่าง เชฟเองก็แนะนำเมนูอาหารบนโต๊ะให้เขาและเธอฟัง ราวกับว่ากำลังกินโอมากาเซะแต่แค่เป็นจานใหญ่กว่าเล็กน้อย และกินกันแค่สองคน

“คุณลองกินสิ ว่าเหมือนที่บ้านเราหรือไม่” เหมราชเอ่ยบอกเธอด้วยรอยยิ้ม และยกสาเกขึ้นดื่ม เธอจึงลองหยิบกินด้วยตะเกียบตรงหน้าที่เธอฉีกออกจากกันแล้ว และจิ้มในโชยุที่มีวาซาบิที่อยู่ในถ้วยแล้ว เธอเลือกกินปลาแซลมอนและปลาหิมะซาซิมิ เธอรู้สึกว่าปลาที่เธอกินมันสดจนไม่ได้กลิ่นคาวของปลาแม้แต่น้อย

“ทำไมมันสดจังคะ” เธอเอ่ยถามเขาด้วยความสงสัย

“ก็เพราะเชฟไปเอามาจากประมงเมื่อเช้าก็เลยสดไงละ” เขาเอ่ยบอกเธอเช่นนี้

“ขอบคุณนะคะ สำหรับอาหารมื้อนี้”

“ด้วยความยินดีครับ”