คลั่งครั้งที่4 จุดจบการหักหลัง

เพล้ง!!!

"ไร้ประโยชน์!!!"

เสียงทุ้มทรงอำนาจตวาดขึ้นอย่างคนอารมณ์เสียพร้อมกับเสียงแจกันที่กระแทกฟาดฝาผนังจนแตกด้วยน้ำมือของผู้เป็นนายที่ขว้างมันเฉียดผ่านหัวลูกน้องคนหนึ่งที่ยืนเรียกหน้ากระดานกันอยู่ห้าคน

"ขอโทษครับบอสผมผิดพลาดเอง"

เมทีลูกน้องคนสนิทก้มหน้าเอ่ยรับความผิดพลาดในครั้งนี้ เพราะเขานั้นดันคาดการณ์ผิดเองไม่คิดว่าผู้ชายคนที่นายสั่งให้ไปจับตัวจะมีฝีมือในการต่อสู้ขนาดนี้ จึงเอาคนไปแค่ห้าคน จนทำให้งานที่นายสั่งในครั้งนี้ล้มเหลวไม่เป็นท่า

อชิตพล หันมามองลูกน้องคนสนิทด้วยแววตานิ่งๆก่อนที่นัยน์ตาคมจะหันกลับมาไล่สังเกตสภาพลูกน้องแต่ละคนที่ตอนนี้อยู่ในสภาพที่ดูไม่ได้สักคน รวมทั้งเมทีที่เป็นลูกน้องฝีมือดีของเขาด้วย

"เฮ่ออออ...ออกไปให้หมด!"

ผู้เป็นนายถอนหายใจพลางทิ้งตัวลงนั่งยังเก้าอี้ทำงานดังเดิมแล้วเอ่ยถามถึงเรื่องงานอีกอย่างที่เขาสั่งกับเมที

"งานอีกอย่างที่สั่งถึงไหนแล้ว"

มังกรเอ่ยถามลูกน้องคนสนิทขึ้นทันทีที่ลูกน้องทั้งห้าคนออกจากห้องไป คนตัวสูงเอื้อมมือไปเปิดแฟ้มเอกสารสำคัญบนโต๊ะก่อนที่จะรับปากกาที่เมทีส่งให้มาเซ็น

"นักฆ่าคาร์ลตอบมาแล้วครับบอส"

ร่างสูงชะงักมือที่กำลังเซ็นเอกสารอยู่ทันที ก่อนที่จะเงยหน้าจากแฟ้มเอกสารไปจ้องมองใบหน้าฟกช้ำของเมทีที่ยืนอยู่ข้างๆ คิ้วหนาทั้งสองข้างขมวดเข้าหากันอย่างสงสัยที่ครั้งนี้นักฆ่าคาร์ลนั้นตอบกลับพวกเขามาเร็วกว่าทุกครั้ง ทั้งที่ปกติที่พวกเขาติดต่อว่าจ้างงานนักฆ่าดาร์บี้ผ่านทางนักฆ่าคาร์ลเป็นเดือนกว่าที่จะได้รับคำตอบว่าดาร์บี้จะรับงานของเขาหรือไม่

"คำตอบว่ายังไง"มังกรเอ่ยถามถึงคำตอบพลันหันกลับมาเซ็นเอกสารดังเดิม

"ดาร์บี้รับงานครับบอส ดาร์บี้แจ้งมาว่าจะลงมือภายในอีกสองวันและเอ่อ...ดาร์บี้ฝากนักฆ่าคาร์ลมาแจ้งกับบอสด้วยว่าให้หยุดส่งคนมาสืบเรื่องของเขาในทุกครั้งระหว่างที่เขากำลังลงมือลอบฆ่าเป้าหมายด้วยครับ เพราะมันเกะกะและเขาอาจจะเผลอลงมือฆ่าลูกน้องที่บอสส่งมาในครั้งนี้ด้วยก็ได้"

มังกรที่ได้ยินคำพูดที่นักฆ่าดาร์บี้ฝากมาผ่านนักฆ่าคาร์ลก็กระตุกยิ้มขึ้นอย่างพอใจในการหยิ่งผยองของดาร์บี้

บอกตามตรงว่าเขานั้นถูกใจนักฆ่าคนนี้มากทั้งลึกลับและยังหยิ่งยโสโอหังดีจริงๆ จนเขานั้นอยากจะเจอสักครั้งและอยากจะชักชวนให้มาทำงานร่วมกับเขา แต่ติดที่ว่าไม่ว่าเขาจะส่งคนไปสืบสักแค่ไหนก็ไม่เคยจะสืบได้หรือรู้ถึงตัวตนจริงๆของดาร์บี้สักที

ช่างลึกลับจริงๆ

"โอหังดีจริงๆ"

อีกด้าน

"โอ๊ยยยยไอ้เหี้ยเบาๆเจ็บนะไอ้สัตว์"

เสียงร้องโอดโอยพร้อมกับคำด่าทอหลุดมาจากปากของร่างโปร่งที่โดนเพื่อนคนสนิทนั่งจิ้มแผลด้วยสำลีชุบแอลกอฮอล์ล้างแผล

"ทำเบาสุดๆแล้วสัตว์ แค่นี้ทำร้องโอดโอยทีโดนมีดแทงจนสุดด้ามกูไม่เห็นมึงร้องสักแอะ แถมยังมีหน้ากระโดดถีบชกต่อยต่อได้อีก"

องศาเอ่ยขึ้นพลางส่ายหน้าเมื่อนึกย้อนกลับไปตอนที่เขากับเพื่อนคนสนิทตรงหน้าโดนองค์กรสั่งคนฝีมือดีขององค์กรมาจัดการฆ่าพวกเขาทั้งสอง จนพวกเขาทั้งสองต้องดิ้นรนต่อสู้สุดชีวิตทำให้พวกเขานั้นได้รับบาดเจ็บอย่างหนักจนเกือบเอาชีวิตกันไม่รอด

"ก็ตอนนั้นมันไม่มีเวลามาร้องโอดโอยหรือปริปากว่าเจ็บนี่หว่า ถ้ามัวแต่เจ็บก็คงไม่ได้มานั่งให้มึงทำแผลให้อย่างนี้หรอกจริงไหม"

พิร์ภูณกรเอ่ยขึ้นพลางส่งยิ้มบางๆให้เพื่อนคนสนิทตรงหน้าที่นั่งจ้องมาทางเขาพร้อมกับส่ายหัวให้เบาๆ

"นั้นเกือบพากันตายนะไอ้เหี้ย ยังจะมานั่งยิ้มหน้าแป้นแล้นที่พูดถึงเรื่องนี้อีก คิดถึงเหตุการณ์นี้ทีไรโมโหชิบหาย กูน่าจะกลับเข้าไปยิงไอ้หัวหน้าองค์กรนั้นให้มันตายๆไป ไม่น่าปล่อยมันให้มีชีวิตรอดมาถึงทุกวันนี้เลย"

องศาเอ่ยพูดขึ้นอย่างโมโหพลางใช้สำลีกดลงแผลที่มุมปากของเซทท์จนทำให้เซทท์ที่นั่งยิ้มอยู่สะดุ้งร้องด้วยความเจ็บและแสบของแอลกอฮอล์

"โอ๊ยยยไอ้เหี้ยกูเจ็บ นี้มือหรือตีนเนี่ยหนักชิบหาย"

เสียงทุ้มใสร้องขึ้นพร้อมกับมือบางที่ผลักมือของเพื่อนที่กำลังกดแผลที่มุมปากอยู่นั้นให้ออกห่าง นัยน์ตาสวยจ้องมองเพื่อนด้วยแววตาขว้างๆ พร้อมกับส่งกำปั้นใส่เพื่อนตรงหน้าอย่างไม่แรงนักแต่องศาก็หลบได้

"โทษๆพอดีพูดถึงเรื่องนั้นแล้วมันหงุดหงิดไปหน่อย"องศาเอ่ยขึ้นพลางส่งยิ้มน้อยๆให้เพื่อนเจ้าของห้องก่อนที่จะหุบรอยยิ้มเมื่อได้ยินคำพูดของเซทท์

"แล้วก็อีกอย่างนะองศาถ้าวันนั้นมึงบุกไปยิงหัวหน้าองค์กรต่อ มึงกับกูก็คงไม่รอดกันทั้งคู่ ตอนนั้นมึงก็เจ็บสาหัสเกือบตายไม่ต่างกับกู แล้วก็กูว่านะเราเลิกคิดถึงเรื่องเหี้ยๆนั้นเถอะ กูไม่อยากคิดถึงองค์กรสาระเลวนั้นอีกแล้ว ตอนนี้เราเป็นอิสระจริงๆแล้วคาร์ล"

พิร์ภูณกรเอ่ยขึ้นเสียงเบาพลางก้มหน้าลงมองมือตัวเองที่ออกจะหยาบกร้านด้วยสาเหตุมาจากการจับอาวุธฝึกซ้อมมานาน มือคู่นี้ที่อาบไปด้วยเลือดของผู้คนมากมาย และก็มือคู่นี้ที่เขาไม่คิดว่าจะอาบเลือดของคนที่เขาไว้วางใจ ดวงตากลมสวยทั้งสองข้างแสดงแววตาหมองหม่นลงอย่างเห็นได้ชัด นัยน์ตาสวยจ้องมองมือคู่สวยของตัวเองอยู่อย่างนั้น จนองศาต้องถอนหายใจเอื้อมมือไปแตะไหล่เล็กที่ดูจะสั่นเทาเล็กน้อยแล้วเอ่ยพูดขึ้นด้วยน้ำเสียงแฝงไปด้วยความขมขื่น

"ขอโทษ...กูไม่น่าพูดถึงเรื่องเลวร้ายพวกนั้นเลย"

"ช่างมันเถอะ เรื่องมันผ่านมาแล้ว....การหักหลังในครั้งนั้นมันผ่านมาแล้วคาร์ล"

เซทท์เงยหน้าจากการมองมือที่หยาบกร้านของตัวเองขึ้นมาสบตากับเพื่อนสนิทตรงหน้า ก่อนที่จะฉีกยิ้มกว้างส่งให้กับองศา แต่ไม่ว่าคนตรงหน้าจะฉีกยิ้มกว้างมากสักแค่ไหนก็กลบแววตาที่แสดงความเศร้าสร้อยไว้ไม่ได้

ทำไมเขาจะไม่รู้ว่าเพื่อนตัวเล็กตรงหน้าเขานั้นเจ็บปวดกับการโดนหักหลังจากคนที่ไว้ใจในเหตุการณ์ในครั้งนั้นมากแค่ไหน เหตุการณ์ที่โดนคนที่ตัวเองไว้ใจลอบทำร้ายหมายจะเอาชีวิต เหตุการณ์ที่ทำให้มือของดาร์บี้เปื้อนไปด้วยเลือดของคนที่ตัวเขาเรียกว่าน้องชาย

มันจบแล้วดาร์บี้มันจบแล้ว

จบด้วยมือของมึงเอง