ตอนที่ 4

‘คือต้องการไขข้อคับข้องใจจากพินัยกรรมที่ผูกเงื่อนปมขึ้นในใจของไรอันตลอดมา นับตั้งแต่ได้ยินเรื่องเด็กสาวผู้เป็นปริศนาคนนั้น?’

“บอกกับคุณทนายให้รอสักครู่ ผมกำลังจะลงไปเดี๋ยวนี้”

ไรอันกล่าวกับสาวใช้ ทอดสายตามองไปที่สวนดอกไม้ข้างเรือนรับแขกหลังเล็ก สวนที่เต็มไปด้วยดอกไม้นานาพรรณ หลากสีสัน ที่ช่วยเพิ่มความสวยงามให้กับคฤหาสน์ กลิ่นหอมของมันรวยรินอยู่ในสายลมระรื่น

วูบหนึ่งในความคิดคำนึง

ชายหนุ่มรู้สึกคิดถึงแม่ขึ้นมาจับใจ เพราะมันคือ ‘สวนดอกไม้ของแม่’ ที่พ่อเป็นคนสร้างเอาไว้ให้กับแม่ แม้วันนี้มันจะเป็นเพียงอนุสรณ์ของความรักของพ่อกับแม่ก็ตาม

ที่เรือนรับแขกหลังเล็ก

อาหารคาวหวานถูกตระเตรียมเอาไว้เพียบพร้อม ที่โต๊ะใกล้ๆ กับสวนดอกไม้ ซึ่งไรอันให้เหตุผลในการเลือกตั้งโต๊ะบริเวณนั้นว่าบรรยากาศยามเย็นของสวนดอกไม้ที่คฤหาสน์แห่งนี้ สวยงามราวกับสวนสวรรค์ที่ถูกเนรมิตขึ้นบนดิน

สวนที่สร้างขึ้นด้วยความรักของพ่อที่มีต่อแม่ มีกุหลาบหลากสีสันหลายสายพันธ์ เป็นสวนที่เปรียบเสมือนบ้านและถิ่นที่อยู่อาศัยของเหล่าผีเสื้อและภู่ผึ้งจำนวนมาก บินวนเวียนมาทายทักทายเกสรอันฉ่ำหวานของมวลดอกไม้มิเว้นวัน

“Heaven on earth” คือคำเปรียบเปรยที่ไรอันใช้เรียกสวนดอกไม้แห่งนี้ ซึ่งนมช้อยมักจะได้ยินบ่อยๆ

“คุณท่านคีรีได้ฝากให้ผมจัดการเรื่องรับตัวเด็กมาอุปการะ เอ่อ...ถ้าคุณไรอันพร้อม ผมจะดำเนินการเรื่องไปรับตัวเด็กมาเลยนะครับ”

คุณประภาษขออนุญาต

“เรื่องนี้เช่นกัน ที่ผมตั้งใจนัดคุณประภาษมาคุยในค่ำนี้”

กล่าวพลางเดินนำไปที่โต๊ะอาหารตรงหน้า

เป็นโต๊ะทรงกลมเล็กที่จัดไว้อย่างจงใจให้ใกล้ชิดและเป็นกันเอง

บรรยากาศรายรอบจึงดูผ่อนคลายลงไปมาก

“ผมเดาได้ว่าคุณไรอันคงสงสัยเช่นกัน ถึงความเป็นมาของเด็กสาวคนนี้”

“คุณประภาษกล่าวเหมือนรู้ใจผม”

ไรอันเอ่ย

“ต้องขอโทษด้วยที่มีความจำเป็นให้ต้องปิดบังคุณไรอันมาจนถึงวันนี้”

ทนายประภาษเริ่มเกริ่น

“ซึ่งเป็นเพราะความประสงค์ของคุณคีรี ซึ่งคุณคีรีเองก็เพิ่งทราบเรื่องเด็กสาวคนนี้เพียงเดือนเดียว และก่อนหน้าที่ท่านจะเสียชีวิตได้ไม่นาน ท่านสั่งให้ผมร่างพินัยกรรมฉบับนี้ขึ้นมาทันที จะว่าไปก็เหมือนเป็นลางสังหรณ์ก่อนที่ท่านจะมาเสียชีวิต ต้องขอโทษจริงๆ ที่ผมจำต้องปิดบังเอาไว้”

คุณประภาษเอ่ยขอโทษอีกครั้ง

“ข้อนั้นผมเข้าใจ ที่ต้องปิดบังเอาไว้เป็นเพราะคุณประภาษได้สัญญาไว้กับคุณพ่อ”

ไรอันชำเลืองไปยังนมช้อยที่เดินยิ้มหน้าชื่นเข้ามาช้าๆ

“เชิญคุณไรอันกับคุณทนายกับที่โต๊ะอาหารเลยค่ะ”

นมช้อยกล่าว

“เชิญครับ”

ไรอันผายมือไปที่โต๊ะอาหาร

เป็นสัญญาณเชื้อเชิญ ซึ่งมีอาหารน่ารับประทานหลายอย่างเรียงรายรออยู่ตรงหน้า

ภายหลังจากเวลาครู่ใหญ่ๆได้ถูกใช้ไปบนโต๊ะอาหาร

ไรอันกวาดสายตามองหาสาวใช้ที่เดินเข้ามารับคำสั่งเบาๆ จากคนเป็นนาย ก่อนจะเดินลับกลับเข้าไปในบ้านอย่างรู้จังหวะ และกลับออกมาอีกครั้งพร้อมกับโรมานี กองติ (Romani Conti) ไวน์ฝรั่งเศสชื่อก้อง หมักบ่มใน ปี ค.ศ.1970 ราคาขวดละเกือบแสน

เพราะไรอันรู้ว่ามันจะช่วยให้บรรยากาศในการสนทนาตามประสาผู้ชายเป็นไปอย่างออกรสชาติ

ครู่เดียวไวน์ที่ถูกเก็บเอาไว้ภายใต้อุณหภูมิต่ำกว่า 12 องศาก็ถูกรินลงแก้วใสใบบางตรงหน้าคุณทนาย กลิ่นหอมอ่อนๆ ของมัน ลอยอวลไปทั่วโต๊ะอาหาร เรียกความกระหายให้กับปากคอได้อย่างเหลือเชื่อ

“เชิญครับ” ไรอันกล่าว

“ขอบคุณครับ”

ทนายประภาษจับที่ก้านแก้วอย่างคนที่คุ้นเคยกับไวน์ เหมือนรู้ว่าอุณหภูมิที่ฝ่ามือจะทำให้รสชาติของไวน์เปลี่ยนแปลงไป

พลางหันไปสบตาไรอันด้วยแววตาครุ่นคิด

หมุนไวน์เบาๆไปมา 4-5 รอบ สูดกลิ่นหอมของมันแรงลึก จิบเบาๆเข้าไปหนึ่งอึก กำซาบรสชาติของมันด้วยการทิ้งค้างเอาไว้ในปาก 3-4 วินาที กลั้วเอาไว้ใต้ลิ้นเบาๆ แล้วค่อยๆ ปล่อยให้มันละเลียดลงสู่ลำคออย่างมีศิลปะ สมกับที่ไรอันให้เกียรติรับรองมื้อค่ำด้วยการเปิดไวน์ราคาขวดละเกือบแสน

“คิดอยู่แล้วเชียวว่าคุณไรอันต้องอยากรู้เรื่องเด็กผู้หญิงคนนี้?”

ทนายประภาษทำสีหน้าครุ่นคิด

ก่อนที่ไวน์แก้วที่สองจะละเลียดลงลำคอตามไปติดๆ

“ในฐานะผู้ปกครอง ก็เป็นสิ่งที่ผมควรจะรู้ไม่ใช่หรือครับ?”

ไรอันลูบคาง พลางคิด