ตอนที่ 4 สามีของแพรพิศชา

11.00 น. บังอรที่ไม่เห็นลูกออกมาจากบ้านจึงมาเคาะประตู แปลกปกติแพรพิศชาไม่ใช่คนตื่นสายอะไรตาคนที่เดินมาเปิดประตูไม่ใช่ลูกสาวของบังอร

“สวัสดีครับคุณแม่ผมเตฌอน” อชิระแนะนำตัวกับแม่ของหญิงสาว เขาจะคุยเรื่องนี้กับแพรพิศชาพอดีแต่แม่ของเธอมาเสียก่อน

“…”

“แม่! พี่ฌอน”

“พรีนมีผัวตั้งแต่ตอนไหนวะ”

บังอรตกใจที่มีหนุ่มหล่อเดินมาแนะนำตัวว่าเป็นผัวของลูกสาว เห็นลูกออกไปขายของทุกวันแต่วันนี้มามีผัวแล้ว อะไรยังไงคนเป็นแม่ตามไม่ทัน

“แล้วพ่อหนุ่มเป็นใครมาจากไหน”

“ผมชื่ออชิระครับ เป็นคนกรุงเทพผมไม่มีภรรยาไม่ได้มาหลอกน้องพรีน ผมเจอคุณแม่แล้วผมจะขอลูกสาวของคุณแม่ครับ”

เขาอยากไปไหนแบบเปิดเผยกลับหญิงสาวใจจะขาด อีกอย่างเขาต้องกลับกรุงเทพแล้ว เขาต้องพาแพรพิศชากลับไปด้วย

“เห้อ ไหนๆ ก็ได้กันแล้วอย่าทำให้พรีนเสียใจก็พอ”

เมื่อพูดคุยกับผู้ใหญ่เสร็จครั้งนี้อชิระจะขอออกไปขายของที่ตลาดด้วย เขาไม่อยากให้เมียออกไปลำบากคนเดียว เมื่อกำลังจะเก็บของเตรียมตัวออกไปแม่ของเธอกลับมาอีกครั้ง พร้อมสีหน้าไม่ดี

“แม่มีเรื่องอะไรจ๊ะ”

“พรีนมีเงินให้แม่มั้ยสักพ่อเลี้ยงมันไปเล่นกันพนันมาอีกแล้ว ครั้งนี้มันเอาโฉนดไปประกันไว้”

“แม่! ทำไมแม่ยังอยู่กับคนแบบนี้” นี่ไม่ใช่ครั้งแรกที่พ่อเลี้ยงเล่นการพนัน แต่ครั้งนี้เหมือนว่าจะหนักกว่าทุกครั้ง แต่แม่ก็ยังไม่ยอมไปไหน

“แม่รักเขาลูกถ้าไม่มีเงินไปไถ่โฉนดออกแม่ไม่มีบ้านอยู่แน่ เงินตั้ง 5 หมื่นแม่จะไปหาที่ไหน”

“พรีนออกไปขายของก่อนนะจ๊ะ” เธอไม่ได้ตอบรับว่าจะหาเงินมาให้แม่ ทำไมคนที่ไม่รู้เรื่องต้องมารับเคราะห์กรรมด้วย

อชิระที่แอบฟังอยู่ได้ยินทั้งหมด บัตรเครดิตกระเป๋าตังค์ก็หายไปตั้งแต่คืนนั้น สิ่งมีค่าที่ติดตัวเขาก็มีอยู่สิ่งเดียวเท่านั้น ก็พอจะช่วยผู้หญิงที่เขารักได้

“พี่ให้”

“ให้พรีนทำไมคะ”

“พรีนเอาไปขายเอาเงินมาให้แม่”

“พี่ฌอนแอบฟังเหรอคะ” เธอไม่อยากให้เขาต้องมาเดือดร้อนด้วย แถมนาฬิกาเรือนนี้จะได้ขายได้เท่าไรกันคงไม่ถึงห้าหมื่นแน่

“พี่ไม่อยากให้เมียพี่ทุกข์ใจ เอาไปขายเชื่อพี่”

“แต่พรีนเกรงใจ”

“ผัวเมียกันไม่ต้องเกรงใจ” สมบัติเงินทองเขามีเยอะแยะ กลับไปกรุงเทพเมียเขาจะไม่ลำบากเด็ดขาด แต่มีสิ่งหนักใจรออยู่นะสิ

แพรพิศชาต้องรับมาเธอพาเขาเข้าไปในเมืองเพื่อไปขายนาฬิกา แปลกมากที่ขายได้ถึงแปดหมื่น อะไรจะแพงขนาดนั้น เมื่อทำธุระเสร็จสรรพเธอจึงพาเขาไปที่ตลาด ครั้งนี้มีแต่ชาวบ้านถามว่าพาใครมาด้วย

“พรีนพี่ซื้อน้ำโค้กมาฝาก”

“ขอบใจจ้ะพี่ต่อ”

“มีอะไรให้พี่ช่วยไหม” ต่อมองไม่เห็นว่าวันนี้มีคนมากับแพรพิศชาด้วย

“คงไม่ต้องให้คนอื่นมาลำบากหรอก” อชิระลุกขึ้นจากพื้น เขาแค่ก้มเก็บของแป๊บเดียวก็มีผู้ชายมาตามจีบเมียเขาแล้ว ตลอดเวลาคงมีหนุ่มแวะเวียนมาจีบเยอะสิท่า

“พรีนใครเหรอ”

“พี่ฌอนเป็น เป็น...”

“เป็นสามีของน้องพรีนหรือเรียกง่ายๆ ว่าผัว” เขาไม่ชอบขี้หน้ามัน ทั้งสองยืนประจันหน้ากันต่อมองคนตรงหน้าเขาคงต้องยอมแพ้สินะ

“ไม่เห็นเล่าให้พี่ฟังเลยว่าน้องพรีนมีสามีแล้ว”

“มันเรื่องสองคนสองคนมั้ย” ยังมีหน้าไปถามเมียเขาอีก มาถามเขานี่

“เรื่องมันยาวจ้ะ”

“นั้นพี่กลับก่อนดีกว่าครับ” ต่อเดินออกมาอย่างผิดหวังแพรพิศชามีสามีตั้งแต่ตอนไหน ทำไมเขาไม่รู้ชาวบ้านก็ไม่รู้กัน

“กล้ามาจีบเมียชาวบ้าน”

“พี่ฌอน” หญิงสาวต้องคอยห้ามปรามเขาตลอดเวลาที่มีชายหนุ่มมาซื้อของ ตอนนี้เย็นมากแล้วแต่กลับขายของหมดเกลี้ยงเร็วกว่าทุกวันคงจะเป็นเพราะเขา เพราะมีสาวๆ แวะเวียนมาซื้อ

“พี่ขอตัวสักครู่นะครับ”

“จะไปไหนคะ”

“ไปซื้อน้ำครับ” เขาเห็นปริญอยู่ไม่ไกล ลูกน้องเขาเองที่ทำหน้าที่แทนเขาแทบทุกอย่าง เขาหายตัวไปหลายวันใกล้ถึงวันประชุมใหญ่ของบริษัท คงถึงเวลาที่เขาต้องกลับบ้านแล้ว

“คุณเตฌอน”

“มีเรื่องอะไรเกิดขึ้นบ้าง”

“ตอนนี้บริษัทวุ่นวายมากเลยครับ คุณต้องกลับแล้ว”

“ฉันกลับตอนนี้กับนายไม่ได้ แต่ฉันจะกลับให้เร็วที่สุด” เขาจะทิ้งแพรพิศชาไม่ได้ หากกลับต้องกลับด้วยกันเขาต้องไปอธิบายเรื่องราวทั้งหมด

“นี่ข้าวของของคุณครับ”

“อีก 3 วันฉันจะกลับห้ามบอกใคร” ตอนนี้เขาไม่ไว้ใจใครทั้งนั้น เขาต้องจัดการแพรพิศชาก่อนเขาจะไม่ทิ้งเธอเด็ดขาด

หญิงสาวรอเขาไม่นานก็กลับมาพร้อมกับถุงบางอย่าง เธอคิดว่าเขาไปซื้อข้าวของเครื่องใช้จึงไม่ได้ถาม จึงรีบเก็บของและกลับบ้าน

“น้องพรีนพี่มีเรื่องจะคุยด้วย”

“ว่ามาเลยค่ะ”

เขาจับมือของเธอล้างคราบน้ำยาล้างจาน และจับมือเธอไว้แน่น แววตาสั่นระริกของเขาทำให้เธอเริ่มใจคอไม่ดี หรือว่าเขาจะมีเรื่อง

“กลับกรุงเทพกับพี่นะ”

“ต้องกลับแล้วเหรอคะทำไมเร็วจัง”

“ต้องกลับแล้วพี่จะดูแลน้องพรีนอย่างดี” เขาไม่คิดทำร้ายคนที่เขารักเด็ดขาด

“พี่ฌอนเล่าให้ฟังได้ไหมคะวันนั้นเกิดอะไรขึ้น” เธอยังไม่รู้จักตัวตนที่แท้จริงของเขาเลย เป็นใครมาจากไหนและทำไมต้องมีคนตามฆ่าเขาด้วย

“พี่คือเตฌอน อชิระ จิตราพรชัยวัฒน์ ผู้บริหาร AJ บริษัทชั้นนำนำเข้ารถหรูและส่งออก”

“พี่คงไม่ได้มาหลอกพรีนใช่ไหม” ฐานะของเธอกับเขาช่างแตกต่างกันมาก หนุ่มหล่อรวยล้นฟ้าจะมาพบรักกับสาวบ้านนอกเป็นไปได้ยาก คนรวยๆ แบบเขาคงจะมีคู่หมายแล้ว

“พี่ไม่คิดจะหลอกน้องพรีนครับพี่ไม่มีภรรยา ภรรยาคือน้องพรีนคนเดียว”

“คุณแม่ของคุณจะรับได้ใช่ไหมคะ”

“พี่รักน้องพรีนคนอื่นไม่เกี่ยว” เขาชื่อว่าสักวันคุณหญิงอรนลินจะเข้าใจ และเลิกจับคู่ให้เขาหากไม่มี AJ เขาคงหนีไปอยู่กับพ่อที่ต่างประเทศแล้ว

“เรากลับไปจดทะเบียนสมรสกันนะครับ”

“ค่ะ พรีนจะกลับกรุงเทพกับพี่” เธอจะลองดูสักครั้งว่ารักต่างชนชั้นมันจะเป็นยังไง หากวันหนึ่งต้องเจ็บเธอจะไม่โทษเขาเลย เพราะทุกอย่างเธอเป็นคนเลือกเอง

เมื่อคุยกันเข้าใจแล้วแพรพิศชาจึงไปลาแม่ พร้อมกับให้เงินไว้จำนวนหนึ่ง สองสาวต่างวัยต่างโอบกอดกันอีกคนดีใจที่ลูกสาวจะได้ดิบได้ดี อีกคนกลับเสียใจที่ต้องห่างกับคนเป็นแม่

“โตจนมีผัวแล้วยังมาร้องไห้อีก เก็บสร้อยเส้นนี้ไว้นะลูกมันเป็นของลูก” บังอรให้สร้อยเส้นนั้นไว้ สักวันฟ้าจะเมตตาแพรพิศชาให้หลุดพ้นจากความทุกข์ใจ บังอรพูดอะไรมากไม่ได้

“ขอบคุณค่ะพรีนรักแม่นะคะ”

“แม่ก็รักลูกจ้ะ” บังอรร้องไห้ออกมาตอนนี้ที่บ้านหลังนั้นคงจะไม่เกิดเรื่องวุ่นวายอีกแล้ว จะบอกความจริงกับลูกก็ยังไม่ถึงเวลานั้น

“เดินทางปลอดภัยนะ ฝากดูแลพรีนด้วยนะคะ”

“ครับผมสัญญา”

แพรพิศชาใจหายที่ต้องจากบ้านเกิดไปไกล คนไม่เคยไปไหนไกลบ้านจึงร้องไห้มาตลอดทาง จนถึงสนามบินหญิงสาวมองสร้อยที่อยู่ในมือ สร้อยเส้นนี้เหมือนจะมีราคาไม่เคยเห็นแม่พูดถึงเลย