ตอนที่ 5 ไม่ยอมรับ

บ้านพงษ์พัฒนโยธินคฤหาสน์หลังเก่าแก่ ที่สร้างมาเนิ่นนาน ไม่มีใครไม่รู้จักตระกูลนี้ แต่น่าเสียดายที่ลูกสาวคนเล็กต้องจากไปก่อนวัยอันควรข่าวฉาวโฉ่เมื่อ 20 ปีก่อน ยังคงฝังใจประมุขของบ้าน

“คุณตาคะกินยาก่อนนะคะ”

“อันนาตามหาน้องเจอยังลูก” ธำรงค์มองหน้าหลานสาว หากตอนนั้นเขาไม่บังคับลูกสาวคนเล็กเรื่องคงไม่เลวร้ายขนาดนั้น พรากชีวิตนิฏฐาไปจากเขาตลอดกาล

“ยังเลยค่ะหนูกับอาโปพยายามสุดๆ เลยเราต้องเจอน้องค่ะ”

“ถ้าเจอให้รีบพามาหาตานะ” น้ำตาแห่งความรู้สึกผิดไหลออกมา ตลอดยี่สิบปีที่ผ่านมาเขาทรมานมากพอแล้ว เขาออกตามหาหลานสาวคนเล็กมาตลอด สัญญากับนิฏฐาไว้ว่าตามหาหลานสาวให้เจอ

ก๊อก ก๊อก ก๊อก

“ทำอะไรกันอยู่ครับ” อาโปทายาทคนโตเดินเข้ามาหาคุณตา แต่เห็นตาร้องไห้แล้วเขารู้ได้ทันทีว่าเรื่องอะไร นายแพทย์หนุ่มต้องพยายามไม่ให้คุณตาเครียด

“คุณตาต้องกินยาให้ตรงเวลานะครับ หากไม่กินจะรอน้องได้ยังไง”

“อาโปตามหาน้องเจอหรือยัง”

“พวกเราพยายามอย่างเต็มที่ครับ” เขาออกตามหาลูกสาวของน้านิฏฐาตามคำสั่งของคุณตา แต่ผ่านมาหลายปีก็ยังไม่มีวี่แวว ประเทศไทยช่างกว้างใหญ่เหลือเกินแถมพวกเขาไม่มีข้อมูลอะไรเลย เหมือนงมเข็มในมหาสมุทร

“ตาจะรอน้อง ต้องเจอน้อง”

สองพี่น้องเดินออกมาอาการของคุณตายิ่งทรุดลงเรื่อยๆ แถมวี่แววว่าจะเจอหลานสาวคนเล็กก็ไม่มี ถึงแม้จะมีอิทธิพลแค่ไหนก็ใช่ว่าจะหาเจอง่ายๆ

“เราจะไปตามหาน้องที่ไหนกันอาโปชื่อก็ไม่มีมีแค่รูปตอนเด็ก ป่านนี้โตเป็นสาวไปแล้ว”

“พี่เชื่อว่าสักวันหากเรามีบุญวาสนาต่อกันเราจะต้องได้เจอกัน” น้านิฏฐาไม่ทิ้งหลักฐานอะไรไว้เลย มีแค่สร้อยเส้นเดียว เป็นสร้อยประจำตระกูลที่ติดตัวเด็กผู้หญิงไป

“อ้าวสาวๆ หนุ่มๆ มายืนอะไรตรงนี้” แก้วทิพท์เห็นลูกชายยังไม่ไปทำงานเสียที ปกติไม่เคยเห็นหน้าจะอยู่แต่กับคนไข้และโรงพยาบาล

“พวกเราคุยเรื่องลูกของคุณน้านิฏฐาอยู่ค่ะ เราตามหามานานแล้วก็ยังไม่วี่แววว่าจะเจอเลย”

“ไปทำงานกันเถอะลูก” แก้วทิพท์มีแววตาที่เศร้ายามที่คิดถึงเรื่องราวที่ผ่านมา ความรักทำให้คนตายได้เลยหากมีชีวิตอยู่คงทุกข์ทรมานไปจนตาย

“นิฏฐาให้อภัยคุณพ่อด้วยพี่ตามหาลูกสาวของเราอยู่ โปรดเมตตาให้พวกเราเจอยัยหนูด้วย” พวกเธอตามหาลูกสาวคนเดียวของนิฏฐามานานหลายปีแต่ไม่มีวี่แววว่าจะพบกันเลย

อชิระพาแพรพิศชาเข้ามาในบ้าน ทีแรกว่าจะยังไม่มากลับมาด้วย แต่ไม่อยากให้เมียเด็กอยู่บ้านคนเดียวและมีสิ่งหนึ่งที่เขายังไม่บอกหญิงสาว

“ลูกพาใครกลับมาด้วย”

“แพรพิศชาเมียผมเองครับ น้องพรีนนี่คุณแม่ของพี่”

“สวัสดีค่ะคุณแม่” แพรพิศชายกมือไหว้คนตรงหน้า แต่ต้องรีบเอามือลงเพราะคำพูดของแม่เขา

“เมีย? แกไปเอาผู้หญิงที่ไหนมาทำเมีย” คุณหญิงอรนลินรับไม่ได้ที่ลูกชายคว้าเอาใครที่ไหนไม่รู้มาเป็นภรรยา ดูจากท่าทางแล้วคงจะจนน่าดู

“คุณแม่ครับ”

“ฉันมีลูกชายคนเดียวไม่ต้องเรียกว่าแม่”

“คุณแม่ครับยังไงพรีนก็เป็นเมียผม” อชิระว่าแล้วว่าต้องเป็นเกิดเรื่อง แต่แพรพิศชาน่ารักยังไงแม่ต้องยอมรับและรักแพรพิศชาเหมือนเขา

“เมียแล้วแกบอกผู้หญิงคนนั้นมั้ยว่าแกมีคู่หมั้นอยู่แล้ว”

“พี่ฌอนมีคู่หมั้นอยู่แล้วเหรอคะ?” แพรพิศชาเริ่มใจเสียที่แม่ของเขาพูดแบบนั้น แล้วเขาพาเธอกลับมาที่บ้านด้วยทำไม

“ใช่ลูกชายฉันมีคู่หมั้นอยู่แล้วคนที่เหมาะสม ถ้าลูกอยากจะให้มันอยู่บ้านนี้ ให้มันไปอยู่เรือนคนใช้ ลูกสะใภ้แม่มีแค่หนูลิตาเท่านั้น”

“ผมขอเวลาคุยกับคนของผมก่อน” อชิระไม่คิดว่าแม่จะใจแข็งขนาดนี้ เขาไม่ได้รักลิตาพัชร์และไม่คิดจะแต่งงานด้วย

“ฮึก พี่มีคู่หมั้นอยู่แล้วมาหลอกพรีนทำไมคะ”

“พรีนพี่กับเขาเราไม่ได้รักกัน”

“พรีนมาทีหลังพรีนเป็นน้อยใช่ไหม พรีนจะกลับบ้าน” เธอรับไม่ได้ที่ต้องมาอยู่ด้วยกันสามคนผัวเมีย ในเมื่อผู้หญิงคนนั้นมาก่อนเธอจะเป็นคนไปเอง

“น้องพรีนพี่ขอเวลาหน่อยนะยังไงคุณแม่ต้องยอมรับ”

“ฮึก ทำไมพรีนต้องยอมด้วยคะ”

“เพื่อความรักของเราน้องพรีนจะปล่อยมือจากกันไปง่ายๆ ได้ยังไง” เขาพาแพรพิศชาเข้าบ้านก็เพื่ออยากให้เธอเอาชนะใจแม่ของเขา

“ผู้หญิงที่พี่รักมีแค่น้องพรีนคนเดียว”

“ฮึก ฮือ” เธอร้องไห้ออกมาสุดท้ายก็ยอมอยู่กับเขาต่อ โดยย้ายไปอยู่เรือนเล็กหลังบ้านใหญ่ เธอมาอยู่ที่นี้เกือบหนึ่งสัปดาห์ แต่นับครั้งที่เจอกับอชิระได้ เขาบอกแค่ว่าบริษัทมีปัญหาต้องทำงานหนัก

“คุณพรีนคะคุณหญิงให้เข้าไปพบค่ะ”

“ค่ะ”

พอเธอไปพบเขาที่บ้านใหญ่เห็นหญิงสาวนั่งอยู่ข้างๆ คนนี้น่าจะเป็นคู่หมั้นของอชิระ ทำไมถึงสวยขนาดนี้เธอสู่อะไรไม่ได้เลย

“นั่งพื้นเหมือนคนใช้”

“ค่ะคุณหญิง”

“มันสวยตรงไหนทำไมพี่ฌอมถึงตาต่ำจังเลยคุณอา ลิตาไม่ยอมนะคะคุณอาต้องรีบจัดงานแต่งให้นะคะ” เธอกับเขาหมั้นกันมาตั้งหลายปี แต่เขากลับคว้าเอาผู้หญิงที่ไหนมาทำเมีย

“ใจเย็นๆ นะหนูลิตายังไงหนูจะต้องได้แต่งงานกับพี่ฌอม”

“เห็นแล้วใช่ไหมว่าหล่อนมาทีหลัง” คุณหญิงเกลียดคนตรงหน้านัก ลูกสะใภ้ของเธอต้องเป็นหนูลิตาคนเดียวเท่านั้น

“…”

“ทางที่ดีออกไปจากชีวิตลูกชายฉันดีกว่า”

“แต่เราสองคนรักกันนะคะ”

“ความรักกับความเหมาะสมมันคนละเรื่อง เธออยู่กับเขามีแต่จะดึงให้เขาต่ำลง” ลิตาพัชร์เกลียดมัน อชิระหน้ามืดตามัวคว้าคนชั้นต่ำที่ไหนมาหยามหน้าเธอ

“อยากอยู่กับลูกชายฉันมากก็อยู่ในฐานะเมียน้อยไปเถอะ ยังไงหนูลิตาต้องได้เป็นเมียหลวง”

แพรพิศชาไม่ได้บอกว่าเธอและเขานั้นจดทะเบียนสมรสกันแล้ว คนที่มาทีหลังน่าจะเป็นหญิงสาวตรงหน้ามากกว่า

แพรพิศชาต้องอยู่บ้านของเขาในฐานะคนใช้ไม่มีผิด ต้องทำงานบ้านและโดนแม่ของเขาโขกสับทุกวัน ส่วนอชิระนั้นออกไปทำงานแต่เช้าแต่กลับมาอีกทีเธอหลับไปแล้ว

“ไปไหนมาคะเที่ยงคืนแล้ว”

“ยังไม่นอนอีกเหรอพอดีพี่คุยงานกับลูกค้า”

“พี่ฌอมทำแต่งานจนพรีนไปแล้วเหรอ”

“พี่ทำงานจริงๆ ครับ”

เขาทำทั้งหมดก็เพื่ออนาคตของพวกเรา หากเขาไม่ทำงานจะเอาเงินที่ไหนมาเลี้ยงดูแพรพิศชา ภาระหน้าที่เขายังมีอีกเยอะ

“ทำไมต้องเดินหนีกันด้วย” เขาเปลี่ยนไป เปลี่ยนไปมากจนเธอเองคิดไม่ถึง ผู้ชายปากหวานคนนั้นหายไปแล้ว เหลือแค่อชิระคนเย็นชา

“พี่เหนื่อยอยากพักผ่อนครับ ถ้าน้องพรีนพูดไม่เข้าใจพี่จะไปนอนที่บ้านใหญ่”

“เดี๋ยวนี้เราหันหลังให้กันแล้วเหรอคะ”

“น้องพรีนกำลังงี่เง่าอยู่ตัวไหม”

“พี่ฌอนเปลี่ยนไปมากเลยรู้ตัวไหมคะ”

“พี่เหนื่อยมากๆ เราค่อยคุยกันพรุ่งนี้นะ” เขาหันหลังเดินออกไปจากเรือนเล็กทันที โดยไม่สนใจความรู้สึกของเธอด้วยซ้ำว่ารู้สึกยังไง

“ฮึก ฮือ คนใจร้ายรู้ไหมว่าพรีนต้องเจอกับอะไรบ้าง พรีนแค่อยากมีสามีอยู่ข้างๆ”

แต่ละวันเธอต้องทำงานบ้านอย่างหนักซึ่งไม่เคยบ่นเลย นั่งรอเขากลับบ้านมาทุกวันแต่ไม่เคยพบหน้ากัน ความสัมพันธ์เริ่มห่างออกไปอย่างเห็นได้ชัด