บทที่ 3 - นับจากนี้ชีวิตเธอจะเจอแต่ความทุกข์ (2)

ก๊อก! ก๊อก! ก๊อก!

เสียงเคาะประตูห้องทำงานดังขึ้นและเดาไม่ยากว่าใครมาหาตนเอง วทันยูปิดเอกสารตรงหน้า ปิดแล็ปท็อป ปิดไฟในห้องทำงาน เพราะตอนนี้ก็ได้เวลาเลิกงานแล้ว เขาหยิบกุญแจรถยนต์คันหรูและโทรศัพท์เก็บไว้ในกระเป๋ากางเกงสแล็คสีดำของตัวเองแล้วก็ขยับคอเสื้อเชิ้ตสีขาวตัวเองเล็กน้อยแล้วเดินไปยังประตูห้องทำงาน

แอ๊ด!

พรปวีณ์ที่ยืนรอหน้าห้องทำงานเห็นเจ้าของห้องเปิดประตูออกมาก็เอ่ยถามทันที

“คุณวทันยูเรียกดิฉันมาหามีอะไรรึเปล่าคะ”

“ตอนนี้เลิกงานแล้ว ไปกินข้าวกันเถอะ” เขาไม่ได้ตอบแต่เขาบอกสั่งสาวน้อยแทนพร้อมฉวยโอกาสคว้าจับข้อมือเล็กดึงลากตามตัวเองออกไป การกระทำและการแสดงออกของวทันยูต่างจากครั้งแรกที่เจอกัน น้ำเสียงของเขามันดูกรุ้มกริ่มและนั่นทำให้หัวใจสาวน้อยเต้นแรงยอมปล่อยตัวเองให้เขาดึงลากเดินไปยังลิฟต์โดยสารได้ง่ายดาย

ลืมไปเสียสนิทว่าก่อนหน้านี้บุรุษผู้นี้ได้ทำร้ายตัวเองยังไง พอมารู้ตัวสำนึกได้ก็ตอนที่เข้ามาอยู่ในลิฟต์โดยสารกับเขาสองต่อสองนั่นแหละถึงขืนข้อมือดึงแขนตัวเองออกจากอุ้งมือหนาของวทันยู ไม่เข้าใจว่าทำไมเมื่อกี้ตัวเองถึงเผลอไผลไปกับคนเลวทรามไร้หัวใจเช่นนี้

“อย่ามาแตะต้องตัวดิฉันแบบนี้ค่ะ” เมื่อเป็นอิสระจากอุ้งมือใหญ่ก็เอ่ยหยิ่งใส่ทันที

“ไม่เห็นติดป้ายว่าห้ามจับนี่ ทำไมจะจับไม่ได้” เขาตอบยียวนกลับ ชักจะชอบต่อปากต่อคำกับเด็กคนนี้แล้วสิ รู้สึกว่าทำให้เขาผ่อนคลายจากความเครียดได้ดีทีเดียว และวทันยูเพิ่งจะได้พิศมองหน้าของพรปวีณ์ชัดๆ ก็ตอนนี้แหละ ‘สวยมาก หล่อนสวยมาก แต่เสียดายเป็นลูกสาวของผู้หญิงแพศยาคนนั้น’ เขาพึมพำกับตัวเองในใจแล้วหันไปทางอื่นเมื่อรับรู้ถึงการเต้นของหัวใจตัวเองที่มันเปลี่ยนไปจากปกติที่เคยเป็น

“ใครเขาติดป้ายไว้กัน ถึงยังไงคุณก็ไม่ควรทำแบบนี้กับดิฉัน เราไม่ได้เป็นอะไรกัน”

“ก็เป็นซะสิ เริ่มจากการไปกินข้าวด้วยกันแล้วค่อยไปต่อที่ห้องนอนหรือโรงแรมก็ได้”

เขาตอบกลับพร้อมกับหันมาหาคนตัวเตี้ยที่ยืนข้างๆ และเธอก็เดินถอยหลังไปจนชิดผนังลิฟต์ เขาก็ก้าวตามใช้แขนทั้งสองข้างเท้ายันผนังกักร่างเล็กไว้ไม่ให้ขยับตัวหนีแล้วโน้มหน้าลงมาอยู่ระดับเดียวกันกับดวงหน้าสวยที่ตอนนี้เริ่มซับสีเลือดขึ้น ‘เขินเหรอ ไร้เดียงสาเสียจริง เธอเป็นหมากชั้นดีของฉันเลยแหละพรปวีณ์ และจากนี้ไปชีวิตเธอจะต้องทุกข์กว่าฉันเป็นร้อยเท่าพันเท่า’ เขาเอ่ยพึมพำหมายมาดในใจพร้อมผละมืออีกข้างมาเชยคางมนของสาวน้อยแล้วก็เอ่ยออกมาเสียงแผ่วว่า...

“ฉันไม่รู้จักใครนอกจากเธอ ฉะนั้นเธอต้องไปกินข้าวกับฉัน”

“ไม่! ฉันไม่ไป”

“ใครสนล่ะ” เขายืดตัวเองยืนเต็มความสูงแล้วขยับตัวมายืนที่เดิมโดยไม่สนใจว่าตอนนี้พรปวีณ์จะรู้สึกยังไง

“คุณกลับไปทานข้าวกับคุณลุงเวทิตสิ คุณมีพ่อ...”

“อย่าพูดถึงผู้ชายคนนั้นอีก ฉันไม่อยากได้ยิน และเขาไม่ใช่พ่อฉัน” น้ำเสียงแข็งกระด้างดังขึ้นโดยไม่รอให้สาวน้อยพูดจบ ส่วนพรปวีณ์ก็แทบกลืนน้ำลายเหนียวๆ ลงคอทันที เมื่อรู้ตัวว่าตัวเองกำลังพูดสิ่งที่เขาเกลียดออกมา

“นอกจากเธอก็ไม่มีใครแล้วที่ฉันอยากทานข้าวด้วย เรื่องวันนั้นฉันขอโทษ” เขาหันมาขอโทษสาวน้อยพร้อมกับแสดงสีหน้ารู้สึกผิด

“ที่คุณตบหน้าฉันน่ะเหรอ หรือที่คุณด่าว่าฉันกับแม่ของฉัน”

วทันยูถึงกับแหงนหน้ามองบนข่มความเดือดดาลไว้ในอกแล้วฝืนยิ้มออกมาแล้วพูดตอบสาวน้อย

“อืม...ฉันขอโทษทุกอย่างที่เกิดขึ้นในวันนั้น ไปกินข้าวกับฉันนะพรปวีณ์” น้ำเสียงของเขาเปลี่ยนไปจนเธอไม่อยากเชื่อว่าเป็นวทันยูคนเลวร้ายที่เคยตบหน้าตัวเอง

‘เขากำลังทำอะไรของเขากันแน่’ เธอพึมพำถามตัวเองอย่างไม่เข้าใจเมื่อเจอเขาแสดงทีท่ากับตัวเองเปลี่ยนไปจากเดิม จากที่ก่อนหน้าแสดงชัดเจนว่าเกลียดจนจะฆ่าเธอตายเพียงแค่กะพริบตา แต่ตอนนี้เขาดูไม่เหมือนวันนั้น ดูไม่หยิ่งยโส ไม่เย็นชาเหมือนก่อนหน้านี้ ‘หรือเขาจะรู้สึกผิดจริงๆ นะ’ เธอถามตัวเองในใจอย่างใช้ความคิดและแหงนเงยมองหน้าเขาและบังเอิญกับที่เขาก้มมองตัวเองอยู่พอดีจึงได้สบจ้องตากับวทันยูโดยบังเอิญ หัวใจดวงน้อยของสาวน้อยเต้นสั่นไหวกับสายตาทรงเสน่ห์ที่จ้องมองตัวเอง และเธอเพิ่งได้รู้ว่าบุรุษคนนี้มีเสน่ห์มากแค่ไหนก็ตอนนี้เอง

“คิดอะไรอยู่ ไปทานข้าวเป็นเพื่อนกับพี่นะ” เขามองออกว่าตอนนี้สาวน้อยกำลังคิดอะไรอยู่ เขาจึงขยับคำแทนตัวเองมาเป็นคำที่สนิทสนมขึ้น เพราะเขาต้องใช้เธอเป็นหมากสำคัญในการแก้แค้นแม่ของเธอกับบิดา ผู้ให้กำเนิดตัวเอง

“คะ...คุณ...” ยังพูดไม่ทันจบความ เสียงทุ้มอ่อนโยนก็ดังแทรกขึ้น

“พี่สิ เรียกฉันว่าพี่สิ ฉันชวนเธอกินข้าวด้วยไม่ต้องให้ขยายความนะว่าเพราะอะไร” เขายิ้มกริ่มแล้วยกมือขึ้นดีดหน้าผากของเธอเบาๆ อย่างหยอกเย้าเอ็นดู วทันยูได้แต่บอกตัวเองในใจว่าที่ทำตอนนี้คือการแสดงเท่านั้น และใจที่เต้นแรงตอนนี้ก็แค่ปล่อยไปตามน้ำเท่านั้น

‘นี่ใช่คนสารเลวนิสัยไม่ดีคนนั้นรึเปล่าเนี่ย เขากำลังแกล้งหรืออะไรเรากันแน่ยัยวี เขาทำบ้าอะไรเนี่ย และจะมองอะไรหนักหนา’ เธอร้องครวญในใจพร้อมเบือนสายตาไปทางอื่นเมื่อไม่อาจสบกับดวงตาสีทมิฬได้อีกต่อไป เพราะใจมันสั่นหวิวแปลกๆ และทำไมเธอต้องรู้สึกแบบนี้ด้วยทั้งๆ ที่เขาทำเลวระยำกับตัวเองแบบนั้น

“ว่ายังไง ไปกินข้าวกับพี่นะวี” เขาเริ่มรุกหนักเมื่อเริ่มเห็นว่าสาวน้อยกำลังหวั่นไหว เขามองออก หน้าที่แดงระเรื่อริมฝีปากที่สั่นน้อยๆ ของหล่อนนั้นกำลังเขินเขาอยู่และมือทั้งสองข้างของเธอก็กำชายกระโปรงเกร็งแน่นข้างลำตัว ‘ให้มันรู้ไปว่าฉันจะทำให้เธอหลงฉันไม่ได้พรปวีณ์’ เขาพึมพำในใจอย่างหมายมาด

‘เราควรทำยังไงดี ไปหรือไม่ไป เขาเรียกเราว่าวีด้วย เขาแทนตัวเองว่าพี่ด้วย หรือเราจะทำเป็นปิดหูปิดตาไม่สนใจเรื่องก่อนหน้านี้แล้วมองเขาคนที่อยู่ตรงหน้านี้ดี’ เธอถามตัวเองในใจแล้วก็ต้องรีบก้มหน้าหลบสายตากรุ้มกริ่มที่จ้องมองตัวเองในตอนนี้ทันทีเมื่อหันมาสบตากับเขา และการรีบก้มหน้าหนีเขานั้นทำให้วทันยูยกยิ้มพึงพอใจกับเสน่ห์ของตัวเอง แม้ไม่เคยมีแฟน ไม่เคยจีบสาว แต่บนเตียงของเขาไม่เคยขาดเรื่องเซ็กซ์ และแน่นอนครั้งนี้พรปวีณ์จะสมยอมเขาทั้งกายและใจแน่นอน เขามั่นใจ และหลังจากนั้นค่อยทำให้หล่อนเจ็บปวดตายทั้งเป็น

ติ้ง!

ยังไม่ทันได้ตอบ ลิฟต์โดยสารก็มาถึงชั้นใต้ดินที่เป็นชั้นจอดรถแล้ว และพรปวีณ์เพิ่งนึกได้ว่าตัวเองไม่ได้เอากระเป๋าและของใช้ส่วนตัวมาด้วย

“ไปกันเถอะ เดี๋ยวรถจะติด”

“แต่ฉัน...”

“วี...แทนตัวเองว่าวีกับพี่ เพราะหลังจากนี้เราจะไม่ใช่คนอื่นกันแล้ว” เมื่อเห็นเธอแทนตัวเองแล้วก็นึกขัดหูจึงรีบเอ่ยแทรกขึ้นสั่งเธอ

“ค่ะ วะ...วีไม่ได้เอากระเป๋าและมือถือมาด้วยค่ะ” เธอรู้สึกแปลกๆ ที่ทุกอย่างมันเปลี่ยนไปเร็วขนาดนี้ ซึ่งเธอเองก็ตั้งตัวไม่ทันและไม่คิดด้วยว่าตัวเองกับวทันยูจะพูดกันดีๆ แบบนี้ได้

“งั้นวีขึ้นไปเอากระเป๋า พี่จะรอที่รถ รู้นะว่ารถพี่คันไหน” เขาบอกกลับเสียงนุ่มอ่อนโยนซึ่งต่างจากคนกระด้างกระเดื่องก่อนหน้านี้

“คะ...ค่ะ” เธอรู้สึกอายเมื่ออยู่ดีๆ คนที่เกลียดชังเปลี่ยนไปจนไม่อยากจะเชื่อและมันทำให้เธอรู้สึกทำตัวไม่ถูกด้วย สาวน้อยก้มหน้าบิดตัวเขินอายจนไม่รู้ว่าวทันยูได้เดินออกไปจากลิฟต์ มารู้ตัวอีกทีก็ตอนประตูลิฟต์ปิดสนิทนั่นแหละถึงได้สติแล้วกดเลือกชั้นที่จะโดยสารไปทันที

“แล้วเธอจะได้รู้ว่าฝันร้ายมันน่ากลัวมากแค่ไหนพรปวีณ์” วทันยูเอ่ยกับประตูลิฟต์ที่ปิดสนิทแล้วเดินไปที่รถยนต์คันหรูของตัวเองเพื่อรอคนที่กลับขึ้นไปชั้นบนของตึกไปเอากระเป๋าและโทรศัพท์