04 ไม่สำเร็จ

ปึก!!

"เอาของของนายออกจากห้องฉันไปเลย!" นิชาผลักดีแรคออกมาจากห้อง ก่อนจะปิดประตูใส่หน้าเขาอย่างแรง

ชายหนุ่มยกยิ้มมุมปากเล็กน้อยก่อนจะเดินออกไป

@ผ่านไปสักพัก

นิชาส่องดูที่ตาแมวเพราะกลัวว่าเขาจะเจ็บตัวอีก แต่ไม่คาดคิดว่าเขาจะกลับไปแล้ว

"กลับไปได้ซะก็ดี ผู้ชายอะไรก็ไม่รู้ ดูเจ้าชู้ชะมัดเลย!" เธอยืนบ่นพึมพำก่อนจะปิดประตูห้องแล้วเดินกลับเข้าไปนั่งอยู่ด้านในตามเดิม

@สายๆ ของอีกวัน

#มหาวิทยาลัย

"เป็นยังไงวะไอ้แรค ได้เผด็จศึกหรือยัง" เตวันถาม เพราะมีโอกาสได้อยู่สองต่อสองแบบนั้น ดีแรคคงไม่ปล่อยให้โอกาสแบบนี้ลอยไปได้ง่ายๆ

"ยัง"

"ห๊ะ!?" คำตอบสั้นๆ ของดีแรคทำให้เพื่อนๆ ถึงกับร้องอุทานออกมาด้วยความแปลกใจ

"เป็นไปได้ยังไงวะ ปกติมึงไม่ปล่อยให้ผู้หญิงลอยนวลไปง่ายๆ นี่หว่า"

"ทำไมต้องรีบด้วยวะ ยังผ่านไปไม่ถึงเดือนเลย" ดีแรคตอบเพื่อนเสียงเรียบ ค่อยๆ กระชับความสัมพันธ์กับเธอไปทีละนิดแล้วค่อยเผด็จศึกทีเดียวนั่นคือแผนการของเขา

"ก็จริงของมัน" ไอทีพูด

"มึงลงทุนให้กูสองคนกระทืบมึงปางตายเพื่อให้มึงเข้าไปอยู่ในคอนโดของเขาเฉยๆ โดยที่ไม่ทำอะไรเลยเนี่ยนะ?" เตวันถาม ถึงมันจะเป็นข้อตกลงที่เคยพูดด้วยกัน แต่สำหรับดีแรคแล้วไม่ชอบอะไรที่มันเสียเวลาและจำเจน่าเบื่อ

"ลงทุนเจ็บตัวนิดหน่อย แต่ได้อะไรหลายๆ อย่างก็ถือว่าคุ้ม"

"อะไรวะ?"

"...." เขายิ้มมุมปากก่อนจะหยิบบางอย่างออกมาจากกระเป๋ากางเกง

"คีย์การ์ดห้องใครวะ?"

"ไม่น่าถาม"

"เชี่ย สุดยอดไปเลยว่ะ แบบนี้มึงก็เข้าห้องของนักศึกษาแพทย์คนนั้นได้แล้วดิวะ"

"มันแน่นอนอยู่แล้ว"

"ไปทำอีท่าไหน เธอถึงให้คีย์การ์ดมึงมาได้วะ"

"เธอไปเรียนแล้วให้คีย์การ์ดไว้ กูก็เลยให้ลูกน้องเอาไปทำให้อีกอันนึง ก็เลยมี สองอัน"

"หัวแหลมใช้ได้เลยนี่หว่า"

"นี่ใครวะ เหอะ! เรื่องแค่นี้มันไม่ใช่เรื่องยากสำหรับกูหรอก"

ดีแรคนั่งสนทนาอยู่กับกลุ่มเพื่อนสนิทจนกระทั่งได้เวลาเข้าเรียน และพอหลังเลิกเรียนก็ออกมานั่งรวมกลุ่มอยู่กับเพื่อนที่หน้าคณะ และก็ได้เห็นนิชาเดินมาหาเพื่อนของเธอที่คณะนี้พอดี

เธอมองไปที่เขาเล็กน้อยก่อนจะเดินผ่านไปเหมือนไม่รู้จักกัน

"ไอ้แรคทำไมเธอมองแบบนั้นวะ"

"เมื่อวานเกือบได้เอา แต่ถูกเธอไล่ออกมาจากห้องก่อนก็เลยอด"

"..."

"เธอไม่เหมือนผู้หญิงคนอื่น เธอไม่ให้ผู้ชายเข้าถึงตัวเองง่ายๆ เธอสู้คน เธอไม่ยอมใคร แต่แค่นี้ไม่ใช่เรื่องยากสำหรับกูหรอก"

"สงสัยกูต้องรีบเก็บเงินซื้อรถมอเตอร์ไซค์ให้มึงซะแล้ว เห็นมึงตั้งใจขนาดนี้จะเป็นหมามั้ยวะ?"

"เสืออย่างกูไม่เคยเป็นหมาเว้ย อย่าพูดมั่วๆ ไอ้เต!" ดีแรคพูดข่มคนตรงหน้า

"ไม่ไปหาสักหน่อยเหรอวะ?" ไอทีแอบกระซิบถาม เมื่อเห็นนิชาเดินกลับไปพร้อมกับเพื่อนสนิทที่เรียนอยู่คณะเดียวกับพวกเขา

"งั้นเดี๋ยวกูมา" พูดจบดีแรคก็รีบวิ่งตามนิชาไปทันที

"เดี๋ยวก่อนสิพี่"

"..." นิชากับเพื่อนหยุดเดิน ก่อนจะหันกลับมามองยังต้นเสียงทางด้านหลัง

"งั้นเดี๋ยวฉันไปรอที่หน้ามหาลัยนะแล้วเจอกัน"

"อ่าๆ โอเค"

"พี่จะกลับแล้วเหรอ?"

"อืม นายมีอะไร"

"เมื่อวานพี่ทำไมใจร้ายจัง ไล่ผมออกมาข้างนอกกว่าจะหารถแท็กซี่กลับได้"

"แล้วใครใช้ให้นายมาทำนิสัยแบบนั้นใส่ฉันล่ะ"

"..."

"นายไม่ต้องมายุ่งกับฉันอีกนะ"

"เดี๋ยวสิ ผมบอกพี่ไปแล้วนี่ว่าผมจะจีบพี่"

"..."

คำพูดยืนหยัดของดีแรคทำให้นักศึกษาที่อยู่ในละแวกเดียวกันได้ยินคำพูดของเขาและพากันหันมอง

ใครๆ ต่างก็รู้ดีว่าดีแรคเป็นที่รู้จักในคณะ มีชื่อเสียงในด้านไหน หญิงสาวที่หมายปองเขาตั้งแต่แรกอยู่แล้วแต่ไม่ได้รับการสนใจต่างก็พากันอิจฉาริษยานิชาไม่น้อย

"นายพูดอะไรของนาย ดูสิคนมองหมดแล้วเนี่ย"

"ผมพูดความจริง พูดผิดตรงไหน"

"..."

"ตกลงพี่ให้ผมจีบนะ"

"จีบผู้หญิงมันง่ายขนาดนั้นเลยหรือไง"

"สำหรับพี่มันอาจจะไม่ง่าย แต่มันก็คงจะไม่ยาก หินโดนน้ำเซาะทุกวันยังกร่อนเลย นับประสาอะไรกับใจคนถ้าโดนตื๊อทุกวัน จริงไหม?"

"...."

"ผมเคยบอกพี่แล้วไง พี่สวยพี่น่ารัก ผมชอบพี่ที่เป็นพี่แบบนี้ไง"

"ไม่ต้องมาปากหวาน ฉันไม่หลงกลนายง่ายๆ หรอก"

"เสาร์อาทิตย์นี้พี่ว่างไหม ไปหาอะไรกินกันเดี๋ยวผมเลี้ยงเอง ถือซะว่าผมตอบแทนที่พี่ช่วยชีวิตผมไว้"

"เสาร์อาทิตย์ฉันไม่ว่างต้องไปฝึกงาน"

"แล้วพี่ว่างวันไหนบ้าง"

"ยิ่งใกล้เรียนจบฉันยิ่งไม่มีเวลาว่างหรอก"

"เสียดายจัง อืม..งั้นตอนกลางคืนพี่ก็ต้องว่างสิ"

"ทำไม?"

"ไปหาอะไรกินกันก็ได้ หรือไม่ก็ไปดื่มคลายเครียด"

"ฉันไม่ดื่ม"

"..."

"ฉันดื่มไม่เป็น"

"ถามจริง พี่อายุมากกว่าผมอีกนะ ไม่เคยดื่มเลยจริงๆ เหรอ"

"อืม น่าแปลกหรือไง ที่คนอายุอย่างฉันไม่เคยแตะของมึนเมา"

"ก็น่าแปลกอยู่ หรือผมไม่เคยเจอคนแบบพี่ก็ไม่รู้"

"..."

"แต่ผมไม่ได้ว่าพี่แปลกนะ ผมหมายถึงผมแปลกใจที่พี่ไม่เคยดื่มเลย"

"ถอยไปได้แล้วฉันจะกลับ"

"พี่ตกลงหรือเปล่าถ้าผมจะตามจีบพี่"

"แค่อย่าล้ำเส้นกันก็พอ ฉันไม่ชอบให้ใครมาล้ำเส้น"

"ครับ ผมขอแค่ไปรับไปส่งพี่ที่คอนโดก็พอแล้ว"

"ฉัน.."

"จะได้ไม่ต้องเสียค่าแท็กซี่ไงประหยัดไปอีก ผมไม่คิดค่ารถกับพี่หรอก"

"ไหนล่ะรถนาย?"

"มอเตอร์ไซค์คันนั้นไงครับ" ดีแรคชี้ไปที่ลูกชายคันโปรดของตัวเอง

รถคันนี้ไม่เคยมีผู้หญิงคนไหนได้ขึ้นนั่งนอกจากเพื่อนของเขาที่เป็นผู้ชาย เธอจะเป็นคนแรกเป็นผู้หญิงคนแรกที่ได้ขึ้นไปนั่งคร่อมบนรถมอเตอร์ไซค์คันโปรดของเขา

"เอ่อ...สภาพฉันตอนนี้คงยังไม่พร้อมขึ้นรถของนายหรอก ฉันกลับรถแท็กซี่ก่อนดีกว่า"

"อะ อ่าว.."

ไม่ว่าจะวันไหนๆ เธอก็คงไม่พร้อมหรอก เพราะชุดนักศึกษาของเธอเป็นชุดกระโปรง ถึงจะไม่สั้นแต่ถ้าขึ้นคร่อมรถมอเตอร์ไซค์คันใหญ่สูงแบบนั้นก็คงลำบากมากแน่ๆ

"อะไรวะไอ้แรค ทำไมพี่เขาถึงวิ่งหนีไปแบบนั้น"

"ไม่ได้วิ่งหนี เธอบอกว่าเสื้อผ้าไม่พร้อมที่จะซ้อนท้ายรถกู"

"ง้อวว นี่มึงชวนสาวซ้อนท้ายรถเหรอวะ นี่ลูกชายสุดที่รักสุดรักสุดหวงของมึงเลยนะ!?"

"อืม เดี๋ยวกูก็ได้คันใหม่แล้ว"