03 มารยาผู้ชาย

@คอนโดนิชา

"เกิดอะไรขึ้นคะ!?" หลังจากที่เธอได้รับแจ้งจากพนักงานว่ามีคนบาดเจ็บและอ้างว่าเป็นแฟนของเธอมาขอความช่วยเหลือ เธอก็รีบลงมาดูด้วยความสงสัยและตกใจ

ก่อนจะพบว่าผู้ชายที่อ้างว่าเป็นแฟนของเธอคือดีแรค รุ่นน้องที่เรียนอยู่คณะเดียวกับเพื่อนสนิทของเธออีกคนนึง และก็ได้รู้จักชื่อกันก่อนหน้านั้น

"มีผู้ชายสองคนพาคุณคนนี้มาส่งค่ะ แล้วก็บอกให้โทรหาคุณนิชาบอกว่าผู้ชายคนนี้เป็นแฟนของคุณ"

"อะไรกันคะเนี่ย นี่นาย...นายได้ยินหรือเปล่า ดีแรค.."

"อือ...ช่วยด้วย ช่วยผมด้วย"

"รบกวนช่วยเรียกรถพยาบาลให้หน่อยค่ะ"

"ไม่ได้เรียกไม่ได้ ไม่อย่างนั้นพวกนั้นมันตามมากระทืบผมอีกแน่!"

"ไม่ไปรักษาตัวที่โรงพยาบาลแล้วจะหายไหม?"

"พี่เป็นหมอไม่ใช่เหรอ รักษาผมหน่อยสิ"

"..." นิชาทำท่าทางคิดหนัก เพราะถ้าเธอจะพาผู้ชายขึ้นไปบนคอนโดแบบนี้ก็เห็นทีว่าจะไม่เหมาะเท่าไหร่นัก

"อึกแค่ก แค่ก แค่ก"

"เป็นยังไงบ้างนาย!? ไหวหรือเปล่า"

"ผมต้องรออีกนานไหม จะไม่ไหวแล้วเนี่ย!"

"อ่า...เดี๋ยวรบกวนพาเขาขึ้นไปบนห้องของฉันหน่อยนะคะ"

"ได้ครับๆ"

พนักงานชายหิ้วปีกดีแรคขึ้นไปด้านบน ก่อนที่นิชาจะรีบเอาอุปกรณ์ทำแผลที่มีในห้องมาปฐมพยาบาลให้กับเขาก่อน

"แผลภายนอกไม่เป็นอะไรมาก แต่น่าจะช้ำในหนักเลยนะ ฉันว่าไปหาหมอดีกว่า"

"ไม่เอา" ดีแรคยังคงปฏิเสธคำเดิม

"ไม่ไปหาหมอแล้วมันจะหายไหม อยู่ที่นี่ก็ไม่ได้มีเครื่องมือแพทย์เลยนะ"

"พี่เป็นหมอ พี่ก็รักษาผมสิ"

"ไอ้รักษาน่ะมันก็รักษาได้อยู่ แต่ฉันไม่มีอุปกรณ์ทำแผลอะไรเลยนี่สิ"

"..."

"แล้วคนที่มาส่งเป็นใคร ทำไมไม่ไปส่งที่โรงพยาบาลเลยล่ะ"

"ไม่รู้มัน ผมไม่รู้เรื่องอะไรเลย พี่อย่าเพิ่งถามอะไรได้ไหมช่วยทำแผลให้ก่อน"

"โอเคๆ"

นิชาถอดเสื้อของดีแรคออกแล้วทำแผลภายนอกให้กับเขา ส่วนแผลภายในก็เห็นจะเป็นรอยฟกช้ำที่อยู่ตามตัว

@เวลาผ่านไป

"กินข้าวแล้วก็กินยาแก้อักเสบแก้ปวดซะจะได้หาย แล้วทำไมถึงไม่โทรบอกพ่อกับแม่เกิดเรื่องแบบนี้ขึ้นเนี่ย"

"ผมไม่มีพ่อแม่"

"อะ เอ่อ...ขอโทษนะ ฉันเผลอปากเสียไปเองนี่แหละอย่าถือสาเลย"

"ไม่เป็นไร พี่ไม่รู้ผมก็ไม่โกรธ"

"แล้วนี่ที่พักของนายอยู่ที่ไหน ฉันจะได้เรียกรถแท็กซี่ให้ กลับไปพักที่ห้องของตัวเองน่าจะสะดวกกว่า"

"ทำไมพี่ใจร้ายจัง ผมสภาพเป็นแบบนี้พี่ยังจะส่งผมกลับไปอยู่คนเดียวอีก แล้วถ้าเกิดอะไรขึ้นกับผมใครจะดูแลผมได้ล่ะ"

"ก็แล้วถ้านายอยู่ที่นี่ใครจะดูแล เดี๋ยวฉันก็ต้องไปเรียนอีก แถมคอนโดที่นี่ก็มีอยู่ห้องเดียว นายจะนอนที่ไหนได้"

"ผมนอนโซฟาก็ได้"

"..." ไม่ว่าเธอจะพยายามพูดอะไรเขาก็ดื้อไม่ยอมฟังเลย รั้นจะนอนอยู่ที่นี่ให้ได้

"หรือว่าพี่รังเกียจผม?"

"เปล่า ก็ถ้าฉันไปเรียนนายก็ต้องอยู่คนเดียวเหมือนกัน แล้วมันต่างอะไรจากที่นายต้องกลับไปอยู่คนเดียวล่ะ"

"อย่างน้อยได้อยู่ใกล้คนเป็นหมออย่างพี่ผมก็อุ่นใจ"

"เฮ้อ...ไม่ว่าฉันจะพูดอะไร นายก็คงจะไม่ฟังเลยสินะ อยากอยู่ก็ตามใจแล้วกันนะ แต่อย่าทำอะไรวุ่นวายในห้องของฉันก็พอ"

"ทำไมพี่ดูห่างเหินกับผมจัง"

"ทำไม? นายกับฉันเป็นอะไรกันล่ะ พูดจาแบบนี้ก็ปกติของฉันอยู่แล้ว"

"..."

นิชาเธอเป็นคนจิตใจดีเรียบร้อยพูดจาอ่อนโยนก็จริง แต่เธอไม่ได้อ่อนแอ เธอเป็นคนเข้มแข็งมาก เพื่อให้อยู่รอดในสังคมที่แสนจะกดดันแบบนี้ เธอต้องปรับตัวให้อยู่กับสังคมได้

@เช้าของอีกวัน

"พี่จะไปเรียนเหรอ?" เขาเอ่ยถามหญิงสาว เมื่อเห็นเธอออกมาจากห้องนอนด้วยชุดนักศึกษาเรียบร้อย

"อืม แล้วนายล่ะ"

"สภาพผมเป็นแบบนี้พี่จะให้ผมไปเรียนได้ไง"

"อยากกินอะไรก็โทรสั่งเอาเองนะ กินยาแก้อักเสบแล้วก็อย่าลืมกินน้ำใบบัวบกด้วย ถ้าจะออกไปไหนก็เอาคีย์การ์ดไปฝากไว้ที่พนักงานเคาน์เตอร์ด้านล่าง"

"ครับ"

"เย็นๆ นู่นแหละฉันถึงจะกลับมา"

"อ่าครับ"

นิชาเดินออกจากห้องไป จากนั้นดีแรคก็เริ่มเดินสำรวจห้องของเธอ ดูว่าภายในห้องของเธอมีอะไรบ้าง ไม่ใช่เพราะว่าเขาอยากได้ของมีค่าจากเธอ แต่เพราะอยากรู้ว่าเธอเป็นคนแบบไหนสะสมของแบบไหน

ทุกอย่างภายในห้องถูกจัดวางอย่างเป็นระเบียบเรียบร้อย ของที่เธอใช้ก็ไม่ใช่ของหรูหราราคาแพงอะไร แต่ดูจากสายตาเปล่าแล้วเธอเป็นคนที่ทะนุถนอมและรักษาของมาก ของทุกชิ้นในห้องของเธอไม่มีสิ่งไหนสึกหรอหรือชำรุดเลยแม้แต่อย่างเดียว

@ตกเย็นวันเดียวกัน

นิชากลับมาที่คอนโดของเธอตามปกติหลังจากเลิกเรียน

และคิดว่าดีแรคคงจะกลับไปแล้ว แต่ทว่าเขายังอยู่ในห้องของเธอเหมือนเดิม และยังนั่งอยู่ที่เดิมตรงโซฟาของเธอ

"ฉันนึกว่านายกลับไปแล้วซะอีก"

"ผมจะกลับได้ไง ผมยังไม่ได้ตอบแทนที่พี่ช่วยรักษาผมเลย"

"นายบอกว่าฉันเป็นหมอไม่ใช่เหรอ หมอก็ต้องรักษาคนเป็นเรื่องปกติอยู่แล้ว ฉันไม่ได้หวังคำขอบคุณอะไรหรอก แค่นายหายเป็นปกติดีฉันก็พอใจแล้ว"

"แต่ผมเป็นคนจำพวกที่ว่ามีบุญคุณแล้วต้องทดแทน"

"งั้นเอาไว้ครั้งหน้าก็แล้วกัน"

"..."

นิชาเธอเรียนแพทย์ก็จริงแต่นี่ก็เป็นครั้งแรกที่เธอได้ทำการรักษาคนอย่างจริงๆ จังๆ

แต่ก็ไม่อยากมีบุญคุณกับใคร เพราะเธอรักษาคนด้วยใจไม่ได้หวังที่จะได้รับการตอบแทน

"จะกินอะไรล่ะ"

"แล้วพี่ไม่กินเหรอ"

"ฉันไม่ค่อยกินตอนเย็นหรอก"

"ไม่กินแล้วจะมีแรงเหรอ ดูสิตัวเล็กอยากกับไม้จิ้มฟัน"

"พูดมากจริงๆ เลย นายว่าใครตัวเล็กอย่างกับไม้จิ้มฟัน?"

"ว่าพี่นั่นแหละ"

"..." เธอทำปากจิ๊จ๊ะคนตรงหน้าก่อนจะเดินผ่านเขาไป ทว่า..ดีแรคกลับคว้าข้อมือของเธอเอาไว้และดึงเธอให้ล้มตัวลงไปนั่งอยู่บนตักของเขา "นายทำอะไรเนี่ย!?"

"ผมอยากตอบแทนพี่ไง"

"ตอบแทนอะไรทำแบบนี้!? ปล่อยฉันเดี๋ยวนี้!"

"พี่รู้ตัวไหมว่าพี่สวยมากเลยนะ ผมไม่เคยเห็นผู้หญิงคนไหนสวยสะดุดตามากเท่าพี่มาก่อนเลย"

"ไม่ต้องมาปากหวาน ปล่อยฉัน!"

"ผมพูดจริงๆ นะ ผมชอบพี่จริงๆ"

"อืออย่านะ!! นี่นาย!" นิชาดิ้นไปมาอยู่บนตักของดีแรค แต่ยิ่งดิ้นมากเท่าไหร่ดีแรคก็กอดเธอแน่นขึ้น

"ถ้าพี่ดิ้นมากกว่านี้ ลูกชายผมตื่นแล้วอย่าว่าผมนะ"

"นาย!?"