ตอนที่ 2

ต้องอาศัยเผือก มัน เป็นอาหารให้กับตัวเองและลูกสาวประทังชีวิต ภายหลังจากที่สามีสาบสูญไปเกือบสองปี

‘ถ้าไม่ใช่เพราะความสำมะเลเทเมา จนกลายเป็นผีพนันของผู้ชายชื่อคีธ ซึ่งเป็นหัวหน้าครอบครัว…ชีวิตของลูกเมียก็คงไม่ตกอยู่ในสภาพแร้นแค้นแสนลำเค็ญอย่างที่เป็นอยู่’ ชายผู้อยู่บนหลังม้าอดไม่ได้ที่จะนึกย้อนไปถึงอดีต

เมื่อม้าวิ่งเหยาะมาหยุดที่หน้าบ้าน เด็กสาวคนหนึ่งซึ่งกำลังง่วนอยู่กับการกวาดใบไม้แห้งอยู่ข้างเนินดินเตี้ยๆ กลอกดวงตาใสๆ มองตามม้าด้วยความตื่นเต้นดีใจ กระทั่งชายวัยกลางคนเผยใบหน้าที่ซ่อนอยู่ภายใต้หมวกปีกสีน้ำตาล สวมทับอยู่บนศีรษะ ยื่นใบหน้าคมคร้าม รกครึ้มไปด้วยหนวดเคราออกมาทักทายเด็กหญิงด้วยรอยยิ้มเต็มดวงหน้า

“ว่ายังไงจ๊ะแม่สาวน้อย”

เสียงทุ้มนุ่มของชายผู้อยู่บนหลังม้า เป็นฝ่ายทักทายขึ้นมาก่อน

เด็กสาวยิ้มร่า ตาโตขึ้นทันทีเพราะจดจำกังวานเสียงนั้นได้

“ลุงเดลมา...ลุงเดลๆๆ”

เสียงน้อยๆแผดลั่นออกมาด้วยตื่นเต้นดีใจ แววตาคู่นั้นช่างดูไร้เดียงสา ความตื่นเต้นดีใจที่ไม่อาจปิดซ่อน ทำให้เด็กหญิงกระโดดโลดเต้นด้วยความลืมตัว

ทันทีที่เดลกระโดดลงจากหลังม้า เด็กหญิงในวัย 13 ขวบก็รี่ถลาเข้าไปสวมกอดเขาในทีนที

“สวัสดีซาบรีน่า...นางฟ้าตัวน้อยๆของลุง”

ผู้ชายที่ชื่อเดลกล่าวพร้อมกับสวมกอดร่างน้อยๆเอาไว้ในอ้อมแขน มือใหญ่ขยี้เบาๆตรงกลางกระหม่อมน้อยๆของเด็กหญิงด้วยความเอ็นดู ค่อยๆลูบไล้เรือนผมสีทองสลวยละเอียดนุ่มราวกับแพรไหมด้วยความรักใคร่

“ลุงเดลหายไปไหนเสียนานคะ?” ซาบรีน่าถามด้วยความแปลกใจ ร่างน้อยๆช้อนสายตา แหงนใบหน้าขึ้นมองร่างสูงใหญ่ของเขา

เดลไม่ใช่คนแปลกหน้าสำหรับฟาร์มแห่งนี้ เขาเคยแวะเวียนมาหลายครั้ง เด็กหญิงยังคงจดจำการมาครั้งสุดท้ายของเขาได้ ไม่เคยลืม ทว่านั่นก็นานมากแล้ว

“ลุงต้องไปทำงานไกลถึงดาร์วิน* ถ้าลุงว่างเมื่อไร ลุงสัญญาว่าจะแวะมาหา”

ชายวัยกลางคนกล่าว ยืนยันและให้สัญญาด้วยน้ำเสียงอบอุ่น จากนั้นก็ละสายตาจากใบหน้าน้อยๆ มองไปยังบ้านไม้เก่าคร่ำ สงบอยู่ในความสลัวเลือนของรัตติกาลที่กำลังคลี่คลุมลงมาช้าๆ

แม้สภาพของบ้านที่เห็นจะเก่ามาก ทว่าสภาพซึ่งทรุดโทรมของมันก็ไม่ได้ขัดแย้งกับสภาพโดยรวมของฟาร์มที่ถูกทิ้งร้าง ทุกๆอย่างที่นี่ล้วนถูกทิ้งร้าง...รวมถึงชีวิตของสองแม่ลูกที่ยังต้องอาศัยฟาร์มแห่งนี้เป็นที่ซุกหัวนอน

-----ดาร์วิน (Darwin)* คือเมืองหลวงที่อยู่ในนอร์เทิร์นเทอร์ริทอรี (Northern Territory) ซึ่งเป็นดินแดนที่อยู่ทางตอนเหนือและตอนกลางของออสเตรเลีย เนื้อที่ส่วนใหญ่แห้งแล้ง มีพื้นที่เกษตรกรรมเพียงร้อยละ 10 ภูมิอากาศไม่เหมาะแก่การเพาะปลูก แต่เป็นแหล่งผลิตเหล้าไวน์ชั้นเยี่ยม

-------

“แม่อยู่ไหม?” เดลหันมาถามยิ้มๆ

“อยู่ค่ะ” เสียงใส เอื้อนเอ่ยออกมาจากริมฝีปากน้อยๆ

เดลล้วงกระเป๋ากางเกง ควักสตางค์เหรียญออกมาจากกระเป๋ากางเกง แล้วยื่นให้กับเด็กหญิงตรงหน้าด้วยแววตาเอ็นดู

มันเป็นสิ่งที่รู้กันระหว่างเดลกับเด็กหญิง ทุกครั้งที่เดลมา เขาจะให้เงินซาบรีน่า เงินซึ่งเดลก็มีไม่มาก เพราะฐานะของเดลก็ไม่ต่างจากกรรมกรที่หาเช้ากินค่ำ หากเขาก็ยังมีน้ำใจ ทำให้ซาบรีน่าซาบซึ้ง จดจำเขาได้ ไม่เคยลืมในน้ำใจของเดล ครั้งนี้ก็เช่นกัน

“เอาไปซื้อขนมนะ” เขากล่าวพร้อมกับส่งเงินให้

เด็กหญิงในวัย 13 ขวบ รีบเอื้อมมือน้อยๆออกมารับด้วยอาการดีใจ

เดลสังเกตได้ถึงมือของซาบรีน่าที่สั่นเบาๆ ดวงตากลมโตคู่นั้นดูสุกใสราวกับดวงดาว วาวเรืองด้วยหยาดแววชีวิตขึ้นมาอีกครั้ง ความไร้เดียงสาทำให้ดวงหน้าน้อยๆไม่อาจซุกซ่อนความตื่นเต้นดีใจเอาไว้ได้

เดลเห็นประกายตาสีฟ้าของเด็กหญิงแล้วอดที่จะนึกสะท้อนใจไม่ได้ ซาบรีน่าสวยเหมือนนางฟ้า เธอน่าจะไปเกิดในที่ซึ่งดีกว่านี้ แต่น่าอนาถที่ชีวิตของนางฟ้าตัวน้อยๆคนนี้กลับถูกลิขิตให้เกิดมาจากพ่อซึ่งเป็นคนขี้เหล้าเมายา บ้าการพนันจนนำพาเอาความหายนะมาสู่ครอบครัว

ดีที่ซาบรีน่าได้เค้าโครงหน้าสะสวยมาจากแม่ ไม่ว่าจะเป็นริมฝีปาก ดวงตา ผิวพรรณ เมื่อประกอบเข้าด้วยกันทำให้ซาบรีน่ากลายเป็นเด็กหญิงที่เปี่ยมเสน่ห์ ฉายแววความสวยตั้งแต่ยังไม่ทันที่จะเติบโตเป็นสาว

เดลชอบดวงตาของซาบรีน่า มันเป็นดวงตาที่ไร้เดียงสา ดวงตาที่เปี่ยมไปด้วยความบริสุทธิ์สดใส เพราะข้อดีของความเป็นเด็กนี้เองที่ทำให้ซาบรีน่ายังมองไม่เห็นความทุกข์ ยังไม่รู้จักขวากหนามแห่งโชคชะตา ยังไม่เข้าใจถึงความซับซ้อนของอุปสรรคมากมายที่ชีวิตของเธอกับแม่กำลัง