ตอนที่ 3

ถูกทดสอบ

“เย้ๆๆๆ...ลุงเดลใจดีจังเลย”

นางฟ้าตัวน้อยกระโดดโลดเต้นด้วยความดีใจ ย่อคล้ายถอนสายบัว รีบรับเงินจากมือของเดล

จากนั้นเท้าน้อยๆก็พาร่างเล็กๆละลิ่วโลดออกไปด้วยความรวดเร็ว จนลับสายตาที่หน้าฟาร์ม ลืมไปเลยว่ายังไม่ได้สวมรองเท้าด้วยซ้ำ เพราะความตื่นเต้นดีใจที่มีมากกว่า ในใจของซาบรีน่านึกถึงแต่ความเย้ายวนของลูกกวาดสีสันสดใจ อวดเอาไว้ในขวดโหล เรียงรายอยู่ที่หน้าร้าน

เพียงเท่านั้นเด็กหญิงลืมทุกอย่าง คิดเพียงว่า ‘นานแค่ไหนแล้วที่มือของเธอไม่ได้แตะต้องเงิน แม้จะเป็นเงินเหรียญก็เถอะ! นานแค่ไหนแล้วที่ปากลิ้นไม่ได้สัมผัสรสชาติของขนมหวาน’

สิ่งที่ซาบรีน่าคิดถึงที่สุดในตอนนั้น ก็คือร้านขายของชำของจอห์น ซึ่งอยู่ไกลออกไปจากฟาร์ม และเป็นร้านเดียวที่มีอยู่ในละแวกนี้

เสร็จจากผูกม้าเอาไว้ใกล้ๆกับกองหญ้าแห้งและน้ำในถังแกลอนใบเขื่อง เสียงม้ากำซาบน้ำในถังเสียงดังซวบซาบด้วยความกระหายจากการรอนแรมมาไกลจนน้ำลายฟูมเหนียว ม้ากระหายน้ำ แต่เดลรู้สึกกระหายความรักเหลือเกิน เขารีบก้าวยาวๆไปที่หลังบ้าน หัวใจเต้นแรงขึ้นทุกที เมื่อนึกถึงผู้หญิงคนหนึ่งซึ่งเขาเฝ้าแต่ครุ่นคิดถึงเธอ ทุกค่ำคืนไม่เคยขาด

ที่หลังบ้าน โซเฟียกำลังสาละวนอยู่กับหม้อซุปตรงหน้า เธอไม่ได้สังเกตถึงการมาของเขา จมูกของเดลได้กลิ่นซุปข้าวโพดโชยออกมาถึงภายนอก หิวอาหารไม่เท่ากับหิวเสน่ห์หาที่มีต่อแม่ครัวซึ่งเป็นคนปรุง

เมื่อยื่นใบหน้าผ่านพ้นประตูเข้ามา ผู้หญิงเรือนร่างรัดรึงสมส่วน ใบหน้าสะสวย ผิวพรรณขาวสะอ้าน สวมกระโปงสีขาวซีด ชายกระโปรงยาวรุ่ยร่ายเรี่ยพื้น เสื้อคอปาดสีดำ ตัดกันชัดกับเนินอกเนียนขาว คาดผ้ากันเปื้อนสีขาวไว้รอบเอวคอด กำลังก้มๆเงยๆอยู่หน้าเตาถ่าน ง่วนงุ่นอยู่กับหม้อซุปตรงหน้า

“โซเฟีย” กระแสเสียงของเขาเต็มไปด้วยอารมณ์ความรู้สึก สีหน้าอัดแน่นไว้ด้วยความปรารถนา พร้อมๆกับถลาเข้าสวมกอดเอวเธอจากด้านหลัง

“เดล…” โซเฟียอุทานด้วยความตกใจระคนดีใจ เดลทำให้ทัพพีในมือของเธอเกือบร่วง สีหน้าตระหนกคลายลงทันใด เมื่อเห็นว่าเป็นเขาที่เธอแอบนับวันคอย

“คุณกลับมาแล้วจริงๆ”

น้ำเสียงของโซเฟียบ่งบอกถึงความดีใจที่มิอาจประมาณ สองมือน้อยๆลูบสัมผัสไปทั่วใบหน้าชื้นเหงื่อของคนมาไกล เดลระดมจูบไซ้ ไล่เรื่อยจากลำคอขึ้นมาถึงท้ายทอย กระหยิ่มใจในอาการตอบสนองของเธอ รีบเบียดกายกำยำเข้าหาบั้นท้ายกลมกลึง บดคลึงจนโซเฟียรู้สึกได้ในความเครียดเขม็งของเขา

“คิดถึงเหลือเกิน” เดลละล่ำละลักไปตามอารมณ์ปรารถนา จ้วงจูบไม่ยั้ง ใช้ทั้งจมูกและปากตักตวงไปตามเนื้อตัวของโซเฟีย กอดจูบผู้หญิงตรงหน้าด้วยความกระหาย ชดเชยให้กับช่วงเวลาที่ห่างเหินกันนาน

เดลหายหน้าไปนานกว่าสามเดือน เขาเพิ่งเสร็จจากงานรับจ้างต้อนฝูงวัวหลายพันตัว เพื่อข้ามไปส่งให้กับฟาร์มปศุสัตว์แห่งหนึ่งซึ่งอยู่อีกรัฐ แต่ละวันของชีวิตต้องผ่านไปพร้อมกับงานกลางแจ้ง นอนกลางดินกินกลางทราย ค่ำไหนนอนนั่น ทุกที่คือบ้าน เผชิญชะตาท่ามกลางผืนแผ่นดินราบโล่ง แล้ง ร้อน ราวกับทะเลทราย แต่พอตกดึกก็หนาวร้าวเข้าไปถึงกระดูก ชีวิตแทบไม่เคยอยู่ติดกับที่ แรมรอนเหมือนคนที่ถูกสาปให้ชีพจรลงเท้ามาโดยตลอด

“อย่าเดล…เดี๋ยว” ทั้งที่คล้อยเคลิ้มไปกับการปลุกเร้าของเขา ทว่าเธอก็อดทัดทานไม่ได้

“ไม่มีอะไรให้ต้องรออีกแล้วโซเฟีย…คีธไม่กลับมาแล้ว” เดลกระซิบข้างหู เพื่อให้โซเฟียคลายกังวล เขาจำต้องเอ่ยถึงความจริง เกี่ยวกับคีธผู้เป็นสามีของเธอ

โซเฟียหมุนกายเบาๆ หันมาเผชิญหน้ากับเขา อยากมองใบหน้านั้นให้เต็มสองตา

เดลนาบเรียวปากแห้งผากของตนลงไปบนความอิ่มนุ่มของริมฝีปากเธอ เลื่อนไล้มาจูบไซร้ซอกคอละมุนอีกครั้ง กลิ่นกายของโซเฟียเหมือนกลิ่นดอกไม้ป่าที่พยายามจะมีชีวิตอยู่ให้ผ่านหน้าแล้งเพื่อรอฝน มันเป็นกลิ่นหอมจาง หากจับใจ ชวนให้ใหลหลง

โซเฟียเชยใบหน้าขึ้นเล็กน้อย เปิดซอกคอแล้วพริ้มดวงตารับสัมผัสจากเขา เธอก็ไม่อาจปฏิเสธตัวเองอีกต่อไปว่าเธอเองก็คิดถึงเขา ปริ่มปานจะขาดใจ

ในรอยจูบนั้น ริมฝีปากและปลายลิ้นของเธอสัมผัสได้ถึงรสเหงื่อเค็มของคนเดินทางมาไกล หากในอารมณ์รอคอยของผู้หญิงที่รักร้างห่างหายไปนาน กลิ่นเหงื่อกลิ่นกายของบุรุษเพศ ก็ซ่านแรงเข้าไปในกวนตะกอนปรารถนาที่ตกผลึกอยู่นาน รูป รส กลิ่น เสียง และทุกๆอย่างที่เป็นเขา สามารถกระตุ้นเร้าความรู้สึกของเธอขึ้นมาอย่างแปลกประหลาด

เดลรั้งเสื้อคอปาดของเธอให้ร่นลงต่ำ ถากไถใบหน้าใบไปตามเนินทรวงสล้าง ฝังจมูกลงไปตามความเนียนขาวของเต้าทรวงที่แลเห็นเส้นเลือดสีเขียวกระจายเป็นสายอยู่ใต้ผิวเนื้ออ่อนๆ