บทที่ 7 พวกเราเคยรู้จักกันมาก่อนใช่ไหม

บทที่ 7 พวกเราเคยรู้จักกันมาก่อนใช่ไหม

แรงเบรคเอี๊ยดที่รุนแรง ทำให้ทั้งตัวของเซิ่งหวั่นซิงแนบติดกับเบาะนั่งจนแทบจะเป็นเนื้อเดียวกัน ผ่านไปสักพัก รถค่อยๆลดความเร็วลง เซิ่งหวั่นซิงตกใจจนใจหายใจคว่ำ ตอนที่หันไปมองลู่ซื่นสิง สีหน้าของผู้ชายคนนั้นเปลี่ยนกลับไปเป็นหน้านิ่งเฉยแล้ว

รถหยุดจอด เสียงของลู่ซื่นสิงพูดออกมาว่า “ถึงแล้ว”

ถึงแล้ว?

เซิ่งหวั่นซิงหันไปมองนอกหน้าต่าง เป็นประตูหน้าหมู่บ้านของเธอจริงๆด้วย

แต่ว่าเธอไม่ได้บอกให้ลู่ซื่นสิงว่าบ้านเธออยู่ไหน แล้วเขารู้ได้อย่างไรกัน?

“เอ่อ อาชายสาม ขอบคุณค่ะ” เซิ่งหวั่นซิงอยากที่จะรีบปลดสายนิรภัยแล้วลงจากรถไป แต่ไม่รู้ทำไม สายนิรภัยนั้นปลดไม่ออกสักที

เซิ่งหวั่นซิง：“……”

ในสถานการณ์ขับขันมักเป็นอย่างนี้ทุกที

“กดผิดข้างแล้ว” ลู่ซื่นสิงโน้มตัวเข้ามา กลิ่นอายของความเยือกเย็นกับฮอร์โมนนั้นมาอวบอ้วนอยู่ตรงหน้าของเซิ่งหวั่นซิง เธอหดตัวไม่กล้าขยับ

ตามด้วยเสียง “พรึบ” สายรัดนิรภัยของเธอถูกปลดออก

เพราะช่องว่างมันแคบ ช่วงที่ลู่ซื่นสิงคืนตัวกลับมา ผมของเขาได้ปัดผ่านแก้มของเซิ่งหวั่นซิงไป ทำให้เซิ่งหวั่นซิงรู้สึกจั๊กจี้เล็กน้อย ในขณะเดียวกันก็รู้สึกถึงกลิ่นที่คุ้นเคย

ความรู้สึกนี้ช่างแปลกประหลาด เหมือนกับว่าเธอกับเขาเคยรู้จักกันมาก่อน

แต่ว่าในความทรงจำของเธอ ก็ไม่ค่อยมีลู่ซื่นสิงอยู่ในนั้นนิ ทำไมเธอถึงมีความรู้สึกแบบนี้หล่ะ?

“อาชายสามคะ แต่ก่อนพวกเรา เคยรู้จักกันหรือเปล่าคะ?” เธออดใจไม่ได้ที่จะถามคำถามนี้ออกไป ทันใดนั้นเซิ่งหวั่นซิงก็รู้สึกว่าการกระทำของลู่ซื่นสิงก็หยุดชะงักไป

จากนั้นก็ขยับเข้าไปหาเธอ ใกล้ขึ้น ใกล้ขึ้น ใกล้จนเธอสามารถได้กลิ่นฮอร์โมนจากบนตัวเขา เธอยังคงรู้สึกคุ้นชินกลับมัน

เธอคิดอะไรออกงั้นหรอ?

ริมฝีปากของลู่ซื่นสิงขยับเล็กน้อย ลูกกระเดือกที่ขยับขึ้นลง “คุณ...”

เซิ่งหวั่นซิงถูกลู่ซื่นสิงจ้องมองจนแทบไม่มีช่องหลบหนี “อาชายสามคะ ฉัน...ไม่ได้จะหมายความว่าอย่างอื่น สง...สงสัยฉันคงจะคิดมากไปเอง อาชายก็ใช้ชีวิตอยู่ที่แคนาดาตลอด แล้วจะมารู้จักกับฉันได้ยังไงกันหล่ะ! เหอะ...เหอะเหอะ...”

เซิ่งหวั่นซิงที่ตั้งสติกลับมาได้ก็ยิ้มออกไปอย่างเก้ๆกังๆ “เอ่อ ขอบคุณนะคะ อาชายสาม! ถ้างั้นฉันกลับก่อนนะคะ!”

ดวงตาเบ้าที่ลึกของลู่ซื่นสิงทำให้เซิ่งหวั่นซิงหัวใจวุ่นวาย รีบเปิดประตูแล้ววิ่งออกไป

หลังจากนั้น ลู่ซื่นสิงเอาแต่จ้องมองเซิ่งหวั่นซิงจากด้านหลัง แววตาที่ดูซับซ้อน

เขานึกไม่ถึงเลยว่า หลังจากที่เขากลับมาจากแคนาดาสิ่งที่รอเขาอยู่ก็คืองานแต่งงานของเซิ่งหวั่นซิงกับหลานชายของเขา ลู่หันเฉิน

จนกระทั่งเงาของเซิ่งหวั่นซิงเดินหายจากไปสักพัก ลู่ซื่นสิงถึงเลิกจ้อง เขาหยิบบุหรี่ออกมามวลหนึ่งจากซอง แล้วจุดไฟ สายตามองไปที่ชั้นสองของตึกหนึ่ง ไฟในห้องพักถูกเปิด

สาเหตุที่ทำให้เขาต้องไปอยู่ที่แคนาดา ทั้งหมดนั้นเป็นเพราะเธอ

แต่ยัยบื้อนี้ กลับจำไม่ได้ว่าเขาเป็นใคร และยังไม่รู้เลยด้วยซ้ำว่าผู้ชายที่เธอเสียตัวให้ในคืนนั้นก็คือเขา

เมื่อคิดถึงคราบสีแดงที่เปื้อนอยู่บนผ้าปูที่นอน ลู่ซื่นสิงทำตาหยี เขาพ่นควันออกมาจากปาก ควันที่พ่นออกมานั้นได้บดบังความสวยคมของคิ้วเขา ทิ้งไว้แต่ความเยือกเย็น

จะให้ผู้หญิงของเขาแต่งงานกับหลายชายของตัวเองต่อหน้าต่อตาเขา? เขาทำไม่ได้

…